Siddhartha

Laura Carballo Mato proponnos a seguinte reflexión:

Siddhartha
Herman Hesse
Galaxia

Siddhartha pareceume un libro fermosisísmo. Xa dende as primeiras páxinas souben que era un libro diferente aos que lera antes, e fixo que me encantase desde as primeiras páxinas ata as últimas.
É incrible como un neno, intelixente e querido, decida abandonar xa dende pequeno á súa familia para dedicarse a atopar a paz.
Gustoume como Siddhartha nunca se atopaba completo, e aínda sendo o mellor decide abandonar esa vida para tentar ser un Buda- E con iso tivo tamén o valor de abandonar ao seu fiel amigo.
Chamoume moito a atención cando comezou a meterse no mundo matinal e era capaz -ao principio- de conseguir todo o que desexaba só cos valores que aprendera na súa etapa espiritual: xaxuar, pensar e agardar.
Nesa etapa coñeceu o amor dunha muller e caeu en todos os vicios que tanto detestaba. Esta parte, sen dúbida, foi a que menos me gustou xa que a imaxe de Siddhartha, aquel ser case perfecto, botouse á perda, na miña opinión.
Pero logo deuse conta e deixou ese mundo. Gustoume que fixese iso, aínda que podería facelo antes.
Tamén me pareceu moi interesante a figura do barqueiro, xa que se lle deu pouca importancia e pareceume un personaxe fantástico. Ensinou moitas cousas a Siddhartha.
E como non, o final, un final que non me sorprende xa que o maxinaba dende as primeiras páxinas e é o mellor final que podía ter este libro.

Aconsello ler Siddhartha xa que a min pareceume un libro diferente, e ata agora o que máis me gustou dos que lin. Ten moitas cousas que fan reflexionar e encontoume a maneira de falar e todo o que di Siddhartha.
É un libro marabilloso