Fálame nesa lingua

Chega ao meu correo esta carta de Xaquín, un cura de 70 anos de Ferrol. Non podemos deixar de amosárvola:

Benquerido amigo:

É máis cómodo calar.

Pero tamén hai que falar.

E cando a fala está ameazada, cómpre falar.

Xa vou tirando a vello.

Non quixera que endexamais me poidesen acusar

de ter pecado contra da nosa fala

por pensamento, por matinacións, por obra,

por palabras destructivas,

por silencio cobarde, por omisión.

Prefero pasarme e que me digan que se me nota afecto,

amor, emoción, fidelidade, doenza íntima, etc.

Adxectiva como queiras. Éme igual.

Pero penso que nestes intres, temos que falar.

E cantos máis, mellor.

Civilizadamente e, se pode ser, con tenrura e poesía.

Pero hai que falar.

Hai moita xente a mentir e cómpre dicilo.

Xa sei. Algún xa me dixo porque non invertía o tempo

noutras causas: pobres, enfermos, etc.

Graciñas. A iso tamén llo dou e diso tamén teño sensibilidade.

Pero eu tamen sei dicir algo:

Acompáñademe no sentimento de salvar a lingua.

Non veñades logo ao tanatorio darme o pésame.

Unha aperta.

Sempre teu.

Xaquín.