La reina en le palacio de las corrientes de aire

Si, xa o lin. Hoxe á mañá remateino para poder dedicar a fin de semana a corrixir exames. Alédame telo rematado, e alédame que se remate a triloxía. Engancha, si, coma adoita ocorrer coa novela negra; non hai nada mellor que este tipo de literatura para fuxir do mundo real. Pero, desde logo, quedo con outras novelas e con outros escritores. A pesar da sona, da publicidade. E sigo a preferir o primeiro da triloxía.
En La reina en le palacio de las corrientes de aire Stieg Larsson riza o rizo, abonda en obviedades, pero segue a manter ese ritmo frenético que non permite deixar a lectura ata o desenlace. Así que seguramente sexa unha moda pasaxeira, pero de momento, lémolo e entretémonos un bo anaco, que ás veces, é canto pedimos á lectura.
O mellor é esa crítica social que subxace nas súas novelas, cun coidado especial e atento ao mundo dos malos tratos e abusos contra as mulleres. Así como un xeito de buscar delictos "oficiais" nos estados de dereito, ou terrorismo de estado. Bótase de menos que a protagonista sexa menos protagonista, e bótase de máis algunhas complexidades que sobran na trama. Pero como vos dixen, calquera dos tres libros engancha, constitúe unha lectura amena e o seu grosor non impide devorala en pouco tempo.
Pero en canto á literatura negra nórdica sigo a quedarme con outros títulos.