Amor mi señor

Non me gustou este libro de Luisa Castro, Amor mi señor, que segundo a propia autora comezou a escribir en galego e que logo pasou ao castelán, non sei se porque se sente máis cómoda nesta segunda lingua ou porque o público é maior. A verdade é que non semella dominar a nosa lingua, xa que a edición ten o detalle de incluír os poemas orixinais en galego, que por certo están tamén traducidos. Un libro de amor, de desamor, de campos de batalla, de renuncia e abandono.
Quizais por deformación profesional -e sentimental- gustarónme máis os poucos poemas en galego que nos ofrece.

Eu vou facendo preguntas
que ó sair da miña boca
son coma flores murchas.

Ti non contestas ningunha.

Quedan prendidas no ar
coma bandeira suicidas
nesta loita desigual,
preguntas que son roupa solta
no tendal da miña boca
que axita este temporal.

Alí quedan destrozadas,
As bandeiras da derrota.



Eu non quixen ser mendigo,
pero ¿a onde van parar
as preguntas que non se contestan?,
me pregunto eu.

Preguntar é pedir asilo,
preguntar é franquear a porta
dun país aterecido.

Os tolos son eses que vagan buscando
respostas.