Blogue de Gracia e de Anxo, blogue de pingas e de icebergs, do que nos preocupa ou nos chama a atención, de biblioteca e de aula.

18/07/09

Ler é facer maxia creadora

Artigo de Suso de Toro:

Estamos nun tempo de tránsito de moitas cousas e non sabemos cara a onde transitamos. Imos levados. Non hai problema, a vida é así: pensar que somos nós quen guía as nosas vidas é unha ilusión consoladora. Os humanos creamos novas tecnoloxías e as nosas creacións tráennos tamén novos perigos e medos. Os ilustrados, a xente da lectura, temos hoxe medo do mundo dixital. Perecerá a Cultura, a Lectura? Pereceremos?

A incerteza sobre o futuro do libro de papel, que é a incerteza tamén sobre o futuro das librarías, das bibliotecas como lugar, dos editores, é tamén a incerteza sobre o futuro da figura do escritor como autor. Quen sabe se non habemos desaparecer os escritores que asinamos fachendosos obras, se non nos transformaremos nunha cousa ben máis humilde, fornecedores de contidos, argumentos. Mineiros, panadeiros da lectura, da literatura. Todo asusta. Mais se busco no meu interior atopo a un rapaz que xa foi educado no audiovisual, alguén para quen radio e televisión son parte da identidade. Quero conciliar esas dúas partes de min que hoxe parecen loitar agonicamente e búscolle un sentido a ambas as dúas.

Podería dicir que o sentido do audiovisual explícase polo seu triunfo. A súa eficacia e éxito son tan abrumadores. Mais o que explica o éxito é precisamente o que lle dá sentido: os humanos somos animais soñadores e procuramos constantemente fugarnos da vixilia, da conciencia. Vivir é duro, créanos ansiedade, e a ensoñación é unha tregua. Fascinados ante unha pantalla descansamos da nosa vida. Ante a pantalla contemplamos o que outros crearon. Deixamos que entre polos ollos fascinados, pola boca aberta, o que alguén imaxinou e armou con imaxes e sons. Entregámonos ao xogo da sumisión, deixámonos ir ao soño. Un soño que transcorre aí diante, nunha pantalla. Mais os humanos somos creadores, e por iso traballamos, creamos. E lemos.

Ante o texto situámonos nese intre do amencer tan breve que abre e funda o día, nese campo delicado entre o soño e a vixilia, cando temos as pálpebras cerradas aínda e xa a luz da mañá ilumina nelas. Ler é estar entre a imaxinación e a conciencia. As palabras son cifras. O escritor cifra nelas o mundo, mais quen le descifra un mundo semellante ao escrito, mais sempre diferente, pois quen le é dono do que le. Quen le crea un mundo, un soño. Mais o soño non está aí fóra: o que soñamos lendo transcorre dentro de nós.

Son de estirpes de iletrados, labregos e pastores. Lémbroos, ámoos. Quixera serlles leal, mais son distinto, perdín o coñecemento do mundo que eles tiñan antes de que as cousas fosen bautizadas, antes de que todo tivese nome, palabra. Palabra escrita. Aprender a ler é morder a mazá que nos fai perder a inocencia, esa trabada do froito do coñecemento que nos fai coñecer tamén que temos perdido o paraíso. Pois xa somos humanos.

Sen comentarios

Neste blog utilizamos as imaxes con finalidade educativa. Se algunha delas estivera suxeita a dereitos de autor, rogamos que vos poñades en contacto connosco para retirala de inmediato.