Ás de bolboreta

Estou un pouco perplexa. Que Rosa Aneiros é unha gran escritora é indiscutible: manexa a palabra con fluidez e delicadeza. Porén este libro, Ás de bolboreta, recente Premio Fundación Caixa Galicia de Literatura Xuvenil, deixoume un pouco atónita. Por unha parte, está o fallo dun fío argumental case inexistente que semella resolver apresuradamente ao final do libro; por outra, está a fermosura de cada capítulo independente.
Totalmente en contra do libro: costa seguir as historias (algunhas non sabemos a que se deben), hai demasiado lirismo para ser un libro xuvenil e o final semella de conto de Disney ou de novela rosa. Desde logo, non me parece un libro de "literatura xuvenil" e non creo que guste ao meu alumnado; dá a impresión de que a escritora non coñece como cre a este tipo de lectores. Quizais se o libro se le sen orde lineal o resultado sexa mellor. Quizais.

Con historias actuais, que foxen de feblezas e sensibilismos, achegámonos á crúa realidade da morte, da vellice, da inmigración, da guerra, da soidade, da violencia de xénero... que conflúen nun bar calquera dun recuncho calquera. Son tantas as historias que son demasiadas: é que a autora quería mencionalas todas nun só libro?. Sobra este estado de corrección no que todos os temas son importantes e de todos eles hai que falar, sen esquecer ningún. Mesmo ese suicidio novelesco do final, tan sobrante, resulta patético nunha obra que pretendía ser realista socialmente.
E despois de todo, queda un espazo para a esperanza, e quizais ocorra que aínda teñamos futuro e, coma o pai de Manuel, pousemos a carteira para sermos quen de botar a andar doutro xeito e deixemos saír sentimentos que normalmente permanecen agochados.
En conxunto, a obra defraudoume e non respondeu ás expectativas que dela me creara. Agardo ter máis sorte co premio Xerais.