Dolorosamente desgarradora é a lectura deste fermoso libro, El infor
me de Brodeck de Philippe Claudel, de quen xa falamos en dúas ocasións: en todas elas para asegurar que os seus libros son imprescindibles. Neste fálanos das miserias do ser humano cando se enfronta a situacións límite, do significado do medo, do diferente, da complicidade das masas, da perda da dor ante tanta dor, das consecuencias da guerra (da segunda guerra mundial aínda que non se menciona explicitamente), da disidencia da humanidade, da barbarie... todo isto e moito máis, ata a chegada dun optimismo case imposible, vaise desvelando con cada páxina, cunha lectura que nos atravesa e que levamos connosco despois de pechado o libro. Por atroz. Por certera. Polo desexo de non nos ver xamais en situacións semellantes. Porque anceiamos crer na segunda oportunidade.
Toda a novela xorde arredor dunha soa palabra: silencio. Silencio ante a covardía, ante o diferente, ante a repugnancia. E sobre este silencio planea a palabra de Brodeck, a súa propia humanidade e a ausencia desta. Porque tod@s somos vítimas e verdugos.
Con libros así somos conscientes de por que lemos, de que amamos a vida polo feito de sermos lectores e temos a oportunidade de pasar páxinas coma estas, de que hai quen tece palabras para que nós poidamos asirnos a elas, de que ás veces estes tecidos son tan fermosos que nos levan ata ao máis profundo do océano.
El campo me había enseñado esta paradoja: por muy grande que sea un hombre, nunca está a la altura de si mismo. Es una imposibilidad inherente a su naturaleza
me de Brodeck de Philippe Claudel, de quen xa falamos en dúas ocasións: en todas elas para asegurar que os seus libros son imprescindibles. Neste fálanos das miserias do ser humano cando se enfronta a situacións límite, do significado do medo, do diferente, da complicidade das masas, da perda da dor ante tanta dor, das consecuencias da guerra (da segunda guerra mundial aínda que non se menciona explicitamente), da disidencia da humanidade, da barbarie... todo isto e moito máis, ata a chegada dun optimismo case imposible, vaise desvelando con cada páxina, cunha lectura que nos atravesa e que levamos connosco despois de pechado o libro. Por atroz. Por certera. Polo desexo de non nos ver xamais en situacións semellantes. Porque anceiamos crer na segunda oportunidade.Toda a novela xorde arredor dunha soa palabra: silencio. Silencio ante a covardía, ante o diferente, ante a repugnancia. E sobre este silencio planea a palabra de Brodeck, a súa propia humanidade e a ausencia desta. Porque tod@s somos vítimas e verdugos.
Con libros así somos conscientes de por que lemos, de que amamos a vida polo feito de sermos lectores e temos a oportunidade de pasar páxinas coma estas, de que hai quen tece palabras para que nós poidamos asirnos a elas, de que ás veces estes tecidos son tan fermosos que nos levan ata ao máis profundo do océano.
El campo me había enseñado esta paradoja: por muy grande que sea un hombre, nunca está a la altura de si mismo. Es una imposibilidad inherente a su naturaleza
4 comentarios:
Totalmente de acuerdo. Es un maestro en el arte de contar historias que conmueven. Un autor imprescindible, como novelista ("Almas grises")y como cineasta ("Hace mucho que te quiero"). Tengo muchas ganas de leer "La nieta del señor Linh"; seguro que no me defraudará.
Saúdos.
No te defraudará, seguro! Gracias por la visita y el comentario.
Saúdos
Lin este libro durante o verán: atroz en todos os sentidos. A estirpación dos órganos da dor, a sorpresa de Diodème,... pero sobre todo, completamente desgarrador, comprobar que a supervivencia:
1. provoca no ser humano os actos mais infames, incluso coa xente que aprecia; 2.é innata, sen planificación previa, cada individuo sabe cal debe ser o proceder; 3. non ten caducidade, con só adormilar ao remordemento, xa se pode seguir vivindo.
E esto foi o que mais coraxe me deu: unha autoxustificación e a seguir coma se non houbese pasado nada.
Desgarrador.
Rematei hai varios días a lectura de "La nieta del señor Linh" e aínda estou conmocionda pola historia, pola dozura do escritor, pola beleza das imaxes, polo impactante final... Os próximos libros serán "Almas grises" e "El informe", sen dúbida. Grazas polas recomendacións e noraboa polo blog. Saúdos dende A Baña.
Publicar un comentario