Nunca te vin chorar

Xa había moito tempo que a nosa colaboradora lectora Rosa Salgueiro non contribuía cos seus comentarios; pero chega o verán e con el as súas recomendacións: a de hoxe é Nunca te vin chorar de Miguel Suárez Abel.
Grazas Rosa, unha vez máis.

Despois de bastante tempo de silencio, Miguel Súarez Abel volve publicar: trátase da novela Nunca te vin chorar, editada por Galaxia. Ten como personaxe central a Wilson Valderrama, un home de acción, entregado aos demais, rebordante de ansias de cambiar o mundo dos máis desfavorecidos; un home que entrega a súa vida á xestión de proxectos altruístas e, no entanto, non é capaz de xestionar con éxito as súa propias emocións. Por iso o imos ver vencido, fracasado e só nos últimos días da súa vida.

A historia é relatada por tres voces narradoras: dúas mulleres que o amaron e unha segunda persoa que nos ofrece a propia perspectiva dun Wilson Valderrama que xa quedou sen palabras. A versión que dos feitos nos vai ofrecendo cada unha delas é complementaria e, por veces, tamén contraditoria, ademais de dinamizar exitosamente o discurso narrativo. Pero máis alá do estimulante que resulta o propio personaxe de Wilson, dos sentimentos encontrados que provoca e dos misterios que agocha, está tamén o interese dos outros dous personaxes femininos: Gloria Inés e Pastora e con elas a música de Wagner, a tiranía da paixón, o desarraigo da emigración, o concepto de familia…

Aínda que o primeiro capítulo da novela me pareceu en exceso edulcorado e non me invitaba a continuar a lectura, despois comprobei como mudaba o ton, atopei a explicación dese comezo e foime aumentando progresivamente a curiosidade, que non se verá satisfeita ata o final, en que acabaremos de reconstruír un acontecemento que nos fará reconsiderar algunhas interpretacións e valoracións da actuación dos personaxes, pero que tamén nos deixará con moitas preguntas remoendo na cabeza… Definitivamente, lectura recomendable.