O último libro de Jimmy Liao xa me sorrí desde os andeis. Estaba desexando posuílo. Da man de Barbara Fiore, como adoita suceder, Jimmy Liao achéganos El pez que sonreía, unha fermosa e poética historia como todas as que este autor nos agasalla. Na súa liña, estamos ante unha historia de amizade que nos leva á soidade, á tristura, ao respecto, á liberdade... e á vida.
É un libro que se afasta un pouco por ser máis minimalista nos debuxos, posto que os outros libros asolagábannos ao abrir as páxinas e mergullabámonos inevitablemente nelas. El pez que sonreía, pola contra, require unha atención diferente, como máis pausada, para que os trazos da acuarela vaian emocionándonos pouco a pouco, con eses elementos surrealistas tan característicos de Jimmy Liao.
Chama a atención o uso do adxectivo en feminino cando fala do peixe. Erro da tradución?
Poesía en estado puro, coma sempre que falamos deste autor.
É un libro que se afasta un pouco por ser máis minimalista nos debuxos, posto que os outros libros asolagábannos ao abrir as páxinas e mergullabámonos inevitablemente nelas. El pez que sonreía, pola contra, require unha atención diferente, como máis pausada, para que os trazos da acuarela vaian emocionándonos pouco a pouco, con eses elementos surrealistas tan característicos de Jimmy Liao.
Chama a atención o uso do adxectivo en feminino cando fala do peixe. Erro da tradución?
Poesía en estado puro, coma sempre que falamos deste autor.
Anos levabamos agardando por este libro, posto que coñeciamos esta magnífica curta, Premio Especial á Mellor Curta de Animación do Festival Internacional de Berlín no ano 2006, que xa nos emocionara daquela:
1 comentario:
Que chulo, que chulo, queeeeee chuuuuloooo!
Publicar un comentario