El viento comenzó a mecer la hierba

Puntual coma sempre,  Carme Moure vén de nos facer entrega da colaboración do mes. Pido desculpas porque non me funciona o correo e non o souben até agora.

O libro que nos propón hoxe é unha xoia nas mans, tanto pola edición como polo contido. Así que permitídeme que, aproveitando que mo prestase e a miña lectura, esta recomendación sexa dobre.

Impartir durante un curso a materia de Literatura Universal  leva a momentos de tensión, e case desespero, cando unha se atopa cun temario tan atractivo como desmesurado. Mais tamén permite achegarse a figuras (des)coñecidas como a de Emily Dickinson, poeta norteamericana do século XIX , que pasou parte da súa vida pechada nunha habitación da súa casa de Amherst, en Massachusets. A xoia que hoxe traemos é El viento comenzó a mecer la hierba (2012), unha edición bilingüe, publicada por Nordicalibros, que contén vintesete poemas desta autora, con ilustracións de Kike de la Rubia (non convén perder de vista outros títulos desta colección, porque hai verdadeiras marabillas).

As composicións de Dickinson son breves, case todas, percibíndose nelas a mestría da contención e a grandeza do cotiá e onde a observación do detalle na natureza ocupa un papel fundamental, revelándose a través da mesma o paso do tempo, a beleza, o amor ou a morte.

Recórdannos algúns versos á Rosalía de Follas Novas (“No es que morir nos duela tanto./Es vivir lo que más nos duele.”) e os debuxos, que tan ben captan a esencia da poesía que ilustran, teñen ecos da luz e o trazo das pinturas de Edward Hopper, nacido en New York no 1882, catro anos antes da morte da escritora.

Libro para gozar aos poucos e voltar a el de cando en vez. Reconforta  o espírito e reconcilia o ánimo.

                                135

El agua se aprende por la sed;

la tierra, por los océanos atravesados;

el éxtasis, por la agonía.

La paz se revela por las batallas;

el amor, por el recuerdo de los que se fueron;

los pájaros, por la nieve.

                                543

Temo a la persona de pocas palabras.

Temo a la persona silenciosa.

Al sermoneador, lo puedo aguantar;

al charlatán, lo puedo entretener.

Pero con quien cavila

mientras el resto no deja de parlotear,

con esta persona soy cautelosa.

Temo que sea una gran persona.