Blogue de Gracia e de Anxo, blogue de pingas e de icebergs, do que nos preocupa ou nos chama a atención, de biblioteca e de aula.

07/07/12

Sempre hai un lugar para a poesía (XCVI)

Chus Pato, a nosa poeta máis internacional, vén de participar nun encontro de poesía en Rotterdam. E cada día agasallo ao Facebook coa tradución dun poema ou coa información sobre algún poeta que alí coñeceu, escoitou e admirou. Así que aproveito a súa información para pasárvola a vós, se tedes ganas de ler poesía.
Empezamos por Dolores Dorantes.

Dolores Dorantes (1973) naceu en Ciudad Juárez, cidade na que traballou así como en Chiuahua e México. Escribiu innumerábeis artigos como xornalista de investigación. Foi fundadora do colectivo de artes fronteirizas "Compañía Frugal". Vive refuxiada nos Angeles debido ás ameazas de morte das que é obxecto. Non puido asistir a este festival porque os axentes de inmigración USA non llo permitiron. 

"Venimos a visitar tu cama. Un racimo de nenas. Todo era muy ambiguo. Todo estaba sin sangre. Venimos. A abordarte. A buscarte las manos para la tortura. A mancharte para cuando despiertes. Somos un racimo de nenas jugando a que se besan. Tomándote las manos. Deslumbre. No hacemos nada malo. No somos ni dolor ni cansancio ni muerte"

"Ramas. Ramas cruzando el aire. Ramas cortando el aire. Atravesando la interminable piel del cielo. Azotando el cielo. Tiras de cielo tienes de nosotras, fervor. Tiras somos. Partes vivas de un árbol. Orfebrería aplicada con dolor sobre el aire, la piel del aire es lo que tienes. La carne azul del cielo. Piel que no puedes pisar. Queremos que quieras abrazarnos. Nos gusta que intentes sujetar el cielo. Nos gusta que tus manos se topen con las ramas. Nos gusta que dirijas las ramas en el aire. Todas queremos que nos cortes. Una racha de pájaros. Queremos que nos tapes la boca. Las hebras de tus venas en calma sobre la piel del cielo. Sostennos desde el pulso, fervor”

Este libro no existe. Todo lo dicho en nombre de un amor que no dura. El desahucio de cada línea. La droga en que se ha convertido ver la sangre. Ábrenos en este territorio imposible. Ilimitadas. Repetidas. Descubiertas. Estamos aquí como el rastro de un código. Tocamos a tu puerta para que nos nades. Fuego y agua. Estamos dentro de las botellas y los explosivos. Somos el exterminio. El lugar sin país. Amárranos, ponnos la correa. Ordena échense y muéstrenme la lengua: una racha de pájaros.”



1 comentario:

Anónimo dixo...

que bonita!

Neste blog utilizamos as imaxes con finalidade educativa. Se algunha delas estivera suxeita a dereitos de autor, rogamos que vos poñades en contacto connosco para retirala de inmediato.