Noite máxica a de onte ao recibirmos na vila a presentación do último libro de Pedro Feijoo na libraría Vagalume. Convidáronme a estar na mesa xunto co autor e con Manuel Bragado, o editor de Xerais. Todo un honor.
Déixovos o texto que serviu de introdución á mesa redonda:
En primeiro
lugar, quixera agradecer á libraría Vagalume o feito de podermos ter na nosa
vila actos coma este, que tanto se botaban de menos. E agradecer á editorial
Xerais que pensase en min para acompañar a Pedro Feijoo nesta mesa.
Pero sobre
todo, quero darlle as grazas a Pedro Feijoo : por crear para a nosa Literatura,
aínda orfa, algo tan imprescindible coma o BEST-SELLER. Conseguiuno
primeiro con Os fillos do mar, que vén de recibir o Premio San Clemente hai
uns días: un premio dado dende a sinceridade da adolescencia. Nun ano
converteuse nun fenómeno editorial sen parangón nas nosas letras. Sei moi ben
que estará agora acenando a cabeza para retrucarme, como fai sempre que abordamos
esta cuestión. Pero apelo ás súas palabras: “interésame repetir a sensación de lectura áxil, de lectura entretida,
de ritmo rápido que parece que producía Os fillos
do mar; quero pasar por enriba dos prexuízos que
hai contra a literatura galega do tipo “yo es que en gallego no te leo”. E se
consigo que se identifique esa maneira de escribir co meu estilo, se cadra son
lectores que se van sumando ao sistema literario galego. Iso é o que quero”.
Pois ben, eu tamén quero iso.
Segundo o crítico Armando Requeixo, os best-sellers son obras de
acción intensa e forte intriga. É habitual que sitúen a súa acción en lugares
recoñecibles. Están escritos cunha estilística do transparente, de xeito que o
plano do fondo ou contido pule sempre por riba do da forma ou expresión, que é
perfectamente sacrificable en aras da omnicomprensión. Tamén axuda que os
protagonistas sexan individuos cos que se poida producir un recoñecemento ou
empatía inmediatos. E que reflictan as nosas problemáticas sociais máis
candentes. Todo isto cúmpreo sobradamente Pedro Feijoo.
Así que teño que confesar que estou encantada de telo en Lalín. E
comprobarédelo cando comece a falar: a súa voz conquistaravos antes cá súa
escrita. Recoñezo, ademais, que me gusta que xogue co feito literario, coa
trama, coas figuras históricas e coas actuais, co lector e coa lectora... que
converta, en fin, a Literatura nun xogo.
Literatura como xogo e como desmitificación. Coido que así é como
Pedro Feijoo ve o acto literario. Fóra de opinións, críticas, aparencias, el
procura un constante divertimento.
E iso encántame asemade.
Co seu primeiro libro, xogou. Como? Con fotos lectoras. Así, non
só persoas, senón vacas, cans, gatos, cabalos... compartiron lectura. Agora,
son as portadas. Que queredes ver os vosos nomes estampados para lucilos coma
eles fan? Non tedes máis que fotografar un ollo que vos guste ou o voso propio
para que Pedro Feijoo vos transforme en autores de A memoria da choiva.
Por que non achegar o feito literario como algo lúdico e non
distante? Por que non vermos os autores como persoas achegadas e non afastadas?
Por que non ser nós, lectores e lectoras, partícipes do xogo literario? Pois
iso consegue Pedro Feijoo.
E a min, gústame.
Pedro Feijoo logra, algo que agradezo, que o lector permaneza
atado á súa cadeira devorando as páxinas, facendo que cada letra, cada palabra,
sexa un bocado gorentoso que degustaremos con apetito voraz. Eu, debo
confesalo, fun abducida. Secuestrada, literalmente, por este libro que hoxe nos
reúne, permanecín unha fin de semana pendente dunha lectura que, malia o seu
número de páxinas, antollóuseme ben curta. Porque a novela engancha dende o
primeiro momento grazas a un estilo áxil e unha linguaxe sinxela onde a nosa
retranca –tan cobizada porque pode mesmo perderse- sobrevoa as súas páxinas.
E é que A memoria da choiva
parte dunha idea fascinante: Rosalía de Castro e a súa descendencia convértense
en protagonistas desta obra. Que morbo! Máis morbo dá pórlle cara a personaxes
principais da nosa cultura. Unha disección dos segredos de elites que parecen
querer protexer a cultura galega de si mesma. O ritmo é cinematográfico e os
personaxes son todos sospeitosos. Un xogo sutil entre ficción e realidade. A
todo isto engádese un final totalmente inesperado. E os versos de Rosalía
pululan estratexicamente polo fío da historia. Temos aquí e agora unha ficción
que cambia a realidade de Rosalía? Convértese Pedro Feijoo no vingador que
procuraba a voz poética da Rosalía máis conmovedora de “A xustiza pola man”?
Pedro Feijoo súbenos a un coche de carreiras e logo descubrimos
que este non ten freos. Así que non queda máis remedio que seguir conducindo.
Cada esvarón é un novo asasinato que nos trae de cabeza. Arrepiante. Demasiadas
curvas sen beiravía. E decidimos, como non, seguir ao volante sen pestanexar.
Non podemos tirar os nosos ollos dunha estrada ben pendente. O tempo da
carreira é limitado. Só nós podemos decidir canto vai durar. Ou non? Poderemos
pechar os ollos nalgún momento para descansar? Sen dúbida, iso custaranos. As
luces de néboa non funcionan. E esta vólvese cada vez máis mesta. Onde está a
meta? Eses ollos que intuímos entre a brétema procuran o noso desfalecemento.
Son despiadados. A súa ira reflíctese nas herbas do camiño. A nostalxia da seguridade que tiñamos antes
de subir a este coche que semella maldito desaparece. Os quilómetros van sendo
devorados e tememos un infarto. Cando chegamos ao final, un salaio entorpece a
noite. Era un soño novelesco que nos acompañará reiteradamente? Que parte
construímos real? Foi todo unha fugaz ilusión? Estabamos nun simulador? Son os
versos de Rosalía os causantes deste maquiavélico xogo? Rosalía como soño.
Rosalía entre nós. A nosa Rosalía...
Coido que Os fillos do mar amosaba
algúns excesos argumentais. Porén, nesta segunda obra mostra unha madureza que
sorprende pola rapidez con que o autor vai mellorando na escrita. Unha escrita
lixeira que consegue un abano de lectores
e lectoras ben amplo de todas as idades. Se Suso de Toro é o seu referente
literario, coido que Pedro Feijoo chegará a se converter tamén no seu digno
sucesor. Se agardabamos con ilusión cada nova entrega daquel, con este ocorrerá
o mesmo. Dáme no nariz que Pedro sabe por onde pisa e faino con paso forte,
seguro, con alancadas cada vez maiores porque é consciente do seu peso.
E iso tamén me gusta.
(Fotos de Manuel Bragado, libraría Vagalume e Faro de Vigo)
Sen comentarios
Publicar un comentario