Blogue de Gracia e de Anxo, blogue de pingas e de icebergs, do que nos preocupa ou nos chama a atención, de biblioteca e de aula.

03/03/14

Tres veces al amanecer

Sempre puntual a nosa prezada colaboradora Carme. Hoxe ofrécenos a súa última lectura:




                Alessandro Baricco nunca defrauda. E con Tres veces al amanecer (Anagrama, 2013) evidencia, unha vez máis, a súa mestría na destreza narrativa. Para aqueles que leron Mr. Gwyn, seguramente este resulte un título recoñecible, pois alí cítase como a obra dun autor angloindio, pero será nestas páxinas cando se desenvolva unha historia, en palabras de Baricco, “autónoma e completa”.
                Tres relatos breves que narran tres encontros fugaces entre un home e unha muller. Sempre os mesmos. O lugar, un hotel, sempre distinto. O tempo, diferente en cada caso e só entendible na engranaxe ficcional. Non tratemos de aplicarlle unha lóxica temporal, porque non resultaría. 1º conto: temos a unha muller fermosa que atravesa o luxoso vestíbulo dun hotel e tropeza cun home de negocios, sentado nunha butaca, á espera de marchar a unha cita de traballo. Falan e amence. Final desconcertante para o lector/a. 2º conto: unha parella entra nun hotel sórdido e periférico. Ela, adolescente; el, rufián agresivo. Ela, baixa buscar toallas onda o porteiro e comezan a falar. Amence e chega o final: esperanzador para ela. 3º  conto: unha policía, a piques de xubilarse e encargada de protexer a un neno na habitación piollenta dun hotel, decide desobedecer ordes e levalo a outro lugar, cerca do mar. Amence no camiño. Final de interrogantes.
                O destino, e a posibilidade ou non de escapar del,  xunto coa primeira luz do día que redefine os contornos do que nos rodea, axudan a tecer  estas tres historias. Nelas, o narrador, cunha linguaxe cadenciosa e precisa, ofrece unha novela que logo de ser lida por primeira vez, merece o pracer da relectura, para saborear mellor os detalles.

El hombre se lo pensó un rato. Luego dijo que hay que ir con cuidado, cunado uno es joven, porque la luz en la que se habita de joven será la luz en la que se va a vivir para siempre, y esto por una razón que él nunca había entendido. Pero sabía que era así. Dijo que muchos, por ejemplo, son melancólicos de jóvenes  y entonces lo que les ocurre es que siguen siéndolo para siempre. O han crecido en la penumbra y la penumbra los persigue luego durante toda la vida “ (páx. 55)

Sen comentarios

Neste blog utilizamos as imaxes con finalidade educativa. Se algunha delas estivera suxeita a dereitos de autor, rogamos que vos poñades en contacto connosco para retirala de inmediato.