Maternosofía

Con puntualidade británica está aquí a nosa colaboradora Carme Moure para comezar o mes de abril. Desta volta vénnos falar de Maternosofía.

 Hai temas excesivamente sacralizados aos que, de cando en vez, paga a pena someter a un proceso de desmitificación. Isto é o que acomete Inma López Silva en Maternosofía (Galaxia, 2014).

Adoptando a forma do diario, a autora relata, desde o minuto cero, a experiencia da maternidade, con todas as súas fases; por iso, na obra conviven medos e dúbidas,  síntomas e indecisións,  probas clínicas e consellos que non sabes se atender ou non, a determinante escolla do nome, a proeza de atopar roupa acaída… Tamén se trata o difícil que resulta non transixir ante determinados convencionalismos sociais, o momento habitación, o sexo, o parto… En resumo, todo un rosario de vivencias que se transmiten con sentido do humor e naturalidade, o que converte a lectura nun acto pracenteiro, tanto se es nai/pai coma se non, porque os risos están asegurados.

Mais, o que destacaría do libro é o momento no que Inma reflexiona sobre se o feito de ser nai pode chegar a anular a súa condición de muller independente, e conclúe que non. Como moi ben afirma, “a min na casa non me educaron para ser unha nai abnegada”, pero si ten claro que “o que de identidade lle vou proporcionar á miña filla non é o feito de que poida parir no seu día, que con iso xa nace, senón a súa capacidade como ser humano para pensar e razoar máis alá das súas condicións físicas”(páx. 66).

E unha das dúas frases que subliñei durante a lectura da obra e coa que, seguramente, concorden todas a nais e pais que a lean é a que di: “ Só teño unha certeza: sempre terei medo por ela”. Pois si, aí está, sempre, coma unha sombra latente e, en ocasións, desacougante, pero que, a cambio, agasalla sobradas recompensas.

 Beizóns para esa “ alegría que leva o nome de Sofía”.