Remexido de patacas

Despois de moito tempo de silencio, cansazo, mágoas, bágoas e sorrisos, e con moitas dúbidas de se volver ou non a esta casa na que se converteu o blogue, onde as palabras fixeron amizades e tentaron ser faro algunha vez, volvo, ou tentarei volver. E que mellor unha volta cun empurrón? Foi a miña compañeira Ester González Martínez quen decidiu que aquí había que varrer e regresar á vida. A súa lectura, un Remexido de patacas de Eli Ríos publicado por Baía.

Grazas, Ester.

Aquí a súa recomendación:

Case podo imaxinar as persoas a conversar despois de ler o libro:

- Ti cres que ao final...

- Para min que si.

- Pois enu non sei, igual non...

Porque Remexido de patacas é un libro para falar del despois de lelo, para calar despois de lelo, para pensar despois de lelo ... Para ler despois de lelo.

Porque ao rematar a historia queda un mexido de imaxes de mulleres fortes, solidarias, resolutivas que máis tarde ou máis cedo (o tempo importa?) deciden romper co que as esmaga e DECIDIR por si mesmas sobre como será o longo das saias que poñerán, a que hora toquenearán no sofá e o momento idóneo para tocar un instrumento.

E como di Enma Pedreira no prólogo “notas que doe”. “A realidade doe”. A nosa sociedade é así de dura e que doia quizais sexa o primeiro paso para comprometérmonos. Pero, ollo! Que tamén sorriredes e vos emocionaredes a fartar.

Estades agardando a que diga algo das patacas? Pois non. Iso queda da vosa conta.