Esperaba moitísimo máis desta novela de Kate Atkinson que baixo o título La mecanógrafa, publicada por Alianza de Novelas, propón unha novela de espionaxe na Segunda Guerra Mundial. Nesta miña procura de libros que me enganchen, pensei que despois de ter lido varios desta autora non me ía defraudar, pero abofé que si o fixo. Volvo a pensar que a culpa será miña, pois nada topo que me libere.
A obra ten dúas partes: unha desenvólvese en 1940, cando o servicio secreto inglés crea unha rede de escoitas para coñecer os movementos do inimigo; por estas páxinas pasarán espías dobres e infiltrados, medoñentos. A segunda parte sitúase en 1950, cando estas persoas xa conseguiron empregos estables, aínda que estarán marcados polos seus pasados. Uns pasados que xeran odios que os levarán a rematar mesmo aquilo que non puideran realizar no pasado, de aí que a historia sexa un lugar de encontro de vinganzas que como atenuante teñen aquel pasado terrible.
A pesar deste argumento, o libro non me aporta nada, nin me di nada, nin me atrapa, non logra captar o meu interese. Deille varias oportunidades, algo que non adoito facer, pensando que, unha vez máis, o fallo radica en min. Pero nada. Obxectivo non cumprido.
Sen comentarios
Publicar un comentario