A vinganza dos homes bos

Está ben a proposta que realiza Manuel Esteban en Xerais coa terceira entrega do inspector Manso: A vinganza dos homes bos presenta dous espazos (e dous tempos) ben diferenciados: Vigo e Fuerteventura, pasado e presente, pasado que pesa sobre o presente, pasado que marca o presente. Disto vai a novela, dun pasado que sempre volve porque sempre estivo aí. O pasado axúdanos a entender o presente, axuda a comprender a actuación e o sentir do personaxe principal. Asemade, a presenza de Vigo volve a marcar unha parte da novela amosando uns túneles descoñecidos (cando menos para min) e percorrendo parte da paisaxe vital do protagonista e da trama. Os dous espazos son importantes, ao igual que os dous tempos e alternamos a historia sabendo que son importantes porque a solución final vén dada por elas, sen deixarnos de sorprendernos e comprendendo tamén a resolución, xa que logo de descender ao inferno o perdón é imprescindible. Pero máis imprescindible é perdoarnos a nós mesmxs. Sen este perdón, non podemos seguir adiante, imposible camiñar e trazar a nosa andaina. Quizais tamén buscando o perdón da sociedade. Non sei se este é necesario realmente.