A novela é ante todo unha labazada que nos lembra a fraxilidade do ser humano. A primeira sorpresa vén xa ao comezo cando o narrador fala do odio que sente cara á súa nai, unha nai que o ignorou (logo sabemos que foi a raíza da morte da súa irmá) e que fala de si memos coma dun tolo, ingresado nunha institución psiquiátrica. Pero logo este desamor (por dicilo moi suavemente) pasará por diferentes etapas onde a plasticidade poética das palabras é ben chamativa.
A segunda sorpresa do libro é a cuestión da maternidade, fóra -agora xa nos percatamos- fóra de todo estereotipo: xa falamos de amor e odio, tamén falaremos de piedade, de compaixón. E de rancor. De loucura. Porque aínda sendo un libro curto, está pletórico de emocións. Porque despois das primeiras páxinas, unha puñada directa no estómago do lectorado, asolagaranos a conmoción de mastigar unha flor de folla de lata. Despois, xa feridxs, a beleza vai achegándose paseniñamente, aínda que sigamos ferindo o noso camiñar nas pedras do camiño. Cada palabra, cada frase, cada páxina, provoca dor. E procuramos un pouco de consolo. Aínda que sabemos que a morte nos ronda e provoca: a morte sempre dá e sempre quita. Ao seu arredor fulgura a esencia do perdón.
Como digo, esta lectura é unha hecatombe. Tanto que é quen d destruír e construír, de murmurar e axexar para berrar, de xuntar anaquiños dun puzzle doloroso.
“Los ojos de mi madre eran cicatrices en el rostro del verano”
“Los ojos de mi madre eran los restos de una madre guapa”
“Los ojos de mi madre lloraban hacia dentro”
“Los ojos de mi madre eran historias no contadas”.
Sen comentarios
Publicar un comentario