Panza de burro

 Unha outra vez, agardamos que non sexa a última, graciñas, Lara

 

 

Comer a Andrea Abreu

Panza de burro é unha revelación, unha éxtase; é poesía, é narrativa, é reivindicación cultural, pero tamén é dor, atrocidade, tristura. Por momentos, o libro esgázate, e faino grazas á forza da linguaxe e á forza do relato. Andrea narra dunha forma sinxela e poderosa; controla cada palabra, cada coma, cada minúscula... sabe onde dispara e coñece o lugar no que poñer a bala.

A historia de Isora e da súa amiga, a narradora, é un encontro coa adolescencia, pero tamén é o descubrimento da cultura canaria aínda que, como poderedes comprobar cando leades esta marabilla, dá un pouco igual que nós sexamos de Palmaz e que elas sexan dunha vila pequena do norte de Tenerife, porque falamos o mesmo idioma. Sentímonos estranxeiras nos nosos corpos, non comprendemos os nosos sentimentos, reprimimos o desexo, temos a necesidade de agocharnos tras alguén que admiramos. 

Recordaremos por sempre estas dúas rapazas e tamén a súa creadora, a quen lle daremos as grazas infinitas por contribuír a que medre o noso pensamento recorrente: existe o talento literario e nunca tanto lle pertenceu ás mulleres, porque el pelo de isora olía a molino de gofio a almendras tostadas a pan bizcochado ver a isora llegar me hacía sentir tranquila como cuando escuchaba el potaje hirviendo a las doce.  

 Editorial Barrett.