Esta foi a última serie que vin pero apetéceme recomendárvola xa. As series coreanas son moi longas, o normal é que teñan 16 capítulos que duran aproximadamente unha hora cada un, pero esta ten uns poucos menos e boteinos de menos. Tardei en comezar a vela porque non estaba segura de que me fose gustar, e estaba moi equivocada. A razón pola que me decidín foi tan sinxela como ver un dos protagonistas, un rapaz novo guapísimo que xa vira noutras series. Nesta serei fai un papel moito máis atractivo e o seu copratoginsta, un señor maior réstalle importancia, porque o seu personaxe é o que nos namora de verdade: un xubilado que decide facer ballet. Por iso a serie é en realidade unha oda á superación persoal, á procura de realizar os soños que fomos deixando durante a vida sen procurar e que nos quedan pendentes. Fermoso canto á vida, si. Unha serie que me fixo derramar bágoas (iso que busco series que me procuren todo o contrario!!!) e rir e soñar e crer.
O mérito da serie é profundar nos dous personaxes principais e crear unha obra de arte humana, porque cadaquén ten moito que aportar, mesmo os secundarios. Non é que esteamos ante algo novidoso que nos deixe pasmadas, pero estamos ante a humanidade; neste caso desenvólvese en Seúl, pero podería ser calquera outro lugar. Os dramas humanos son universais. E de paso vemos uns cantos pasos de ballet.
Destaco a serie pola súa calidez embriagadora.
Sen comentarios
Publicar un comentario