O cervo e a sombra

 Non sei por que nin como, pero pasáraseme este libro de Diego Ameixeiras: nin me enteirei da súa publicación! Pero agora puiden susbsanar o erro e achegarme a O cervo e a sombra, publicado por Xerais. Un libro desacougante onde cada folla contén o seu propio gume, polo que debemos extremar as precaucións na lectura. Isto é polo ritmo que nos ofrece o seu autor, nun Ourense de hai dúas décadas, nunha atmosfera abafante cun protagonista que se move entre o pesimismo e a esperanza; e isto é así, porque o mundo non é branco nin negro, o mundo ten toda unha paleta de cores que queremos atrapar para refuxiarnos nalgunhas delas, mentres esa negrume pretende asolagarnos ou mentres a brancura afástase silandeiramente. O abismo está aí, agochado. Dependerá de nós abrirlle as portas? Existe o destino contra o que nada podemos facer? Por iso a novela convídanos a ollarnos e a ollar, a remexer esas cicatrices que procuramos non agromen con facilidade; o autor convídanos, outravez si, a sentírmonos nós tamén protagonistas atormentados. Violencia, amizade, amor, desexo, almas que viven nos nosos corpos lectores para tentar permanecer na memoria. Na colectiva e na familiar.