Unha vida que é contada marabillosamente grazas ao xeito de escribir do autor. Non só é a historia do xenio, senón que é unha novela que axuda a emocionarse, a entender e comprender que ser un xenio non é unha "graza divina" senón unha maldición enorme. Tanto, que seguramente o feito de non sabermos de quen trataba este libro é precisamente o que mellor lle puido ocorrer a Sidis. O que fai o autor é un traballo de biografía onde os flashback, analepses e prolepses axúdannos a camiñar un territorio solitario, fanagoso e triste. Seguramente, aquí reside a maxia do escritor, en saber conducirnos lonxe dos logros para entender unha vida complexa onde a palabra "Amor", con todo o que esta conleva, non existe. O autor ten claro que presenta un cerebro excepcional que non quere selo, un xenio que destaca e que é sinalado polo resto da sociedade como un fenómeno tal que só provoca soidade, esta que illa por medo, por envexa, ou por falta de empatía. Claro queda que o privilexio da intelixencia nada ten que ver coa felicidade, en toda a súa extensión.
Sen comentarios
Publicar un comentario