Neste peculiar caos existencial de meu, mergullada nun afastamento lector/literario, volvo pouco a pouco a recuperar o bo costume da lectura, e para comezar -ou case- escollín unha novela negra; a escolla tampouco é fortuíta, xa que a miña necesidade de evadirme destes incendios que asolagan o país é evidente. Entre todas as novelas negras que me agardan nos andeis, despositadas pouco a pouco e sempre coa esperanza de seren lidas nalgún momento, fun a Bernard Minier; concretamente a este Olvidadas, publicado pola editorial Salamandra, porque me chamou a atención a sinopse: unha parte da acción desenvólvese na Galiza. Que un autor francés veña á nosa terriña, obviamente, empurroume para esta escolla. Seguramente tiña que ter empezado polo libro anterior que xa presentaba a esta protagonista, pero deume igual: o libro encantoume e cumpriu a súa función, a de non cavilar na estupidez humana que prende lume tras lume e nos deixa orfas de vexetación, de verde.
O que máis me gustou do libro, teño que recoñecelo, foi que este autor se convertese nun aliado, con toques feministas moi evidentes ao longo da lectura. A violencia contra as mulleres, o odio dos "incels"... reflexións moi pertinentes e ben traídas que dan valor engadido á lectura.
As páxinas transcorren por dous lugares de investigación e dúas tramas paralelas que nada teñen que ver entre si, agás a protagonista; por un lado, Galicia; polo outro, Madrid e Cuenca. No lado galego temos asasinadas mulleres anónimas; no lado madrileño as asasinadas son persoas moi ricas. Isto tamén dá pé a diversas reflexións de como a sociedade actual é totalmente inxusta, e un certo xuízo político; movementos sociais, importancia mediática, e o pensamento lúcido de que, como non, hai vítimas de primeira e vítimas de segunda. Con todo isto temos unha novela negra atrapante (axuda o feito de termos capítulos curtos e ritmo intenso que non decae en ningún momento) e trepidante, que non queda na beira senón que chega ata o fondo con todo tipo de análises, incluída a web escura, a psicoloxía das persoas, a arte; ante todo, a denuncia do poder.
"No es fácil descubrir que nuestra capacidad de juicio moral depende del contexto, de la época y sobre todo del grupo al que pertenecemos, de nuestro entorno, y no de unos valores morales supuestamente universales(...)" (páx. 252).
A denuncia:
"También sabía que los hombres blancos heterosexuales como él se habían convertido en el blanco de las neofeministas, los homosexuales, los negros, los izquierdosos y otros LGTBQIA+" (páx 374).
As reflexións sobre a internet tamén son ben interesantes. Lembrar que a perversión xa non está soa, senón que ten eco e expansión dentro da web. Cavilar en como os peores aspectos dos humanos chegan a estar protexidos, aínda que ás veces prefiramos esquecelo, dá medo. Por exemplo, como xa mencionei anteriormente, o caso dos "incels", homes que fan comunidade na web e desenvolven unha misoxinia indubidable e monstrosa: acusan ás mulleres de todos os males do mundo e pretenden sometelas.
O feito de que sexa unha muller a protagonista tamén é relevante, porque é (e será, coido, proximamente) unha vítima destes incels. Por iso, aínda que novela negra, destaca esta parte feminista onde se amosa sen andrómentas a manosfera e o machismo social.
Sen comentarios
Publicar un comentario