La hija única

 Publicado por Anagrama, La hija única é da autora mexicana Guadalupe Nettel.

Estamos a falar dunha lectura áxil, non só pola forma de narralo todo, pois é directa, concreta, estable, senón pola estruturación dos capítulos, que non ocupan -en moitos casos- máis dunah folla. O título fai referencia a moitas situación da novela e é, precisamente, o xogo máis literario da novela. Para logo non ter pretensións artísticas, coido eu.

É como se a autora se puxera na mente da protagonista e se dedicase a trasladar os seus pensamentos nas follas que compoñen a novela; pensamentos e situacións que compoñen a súa realidade. Tan próxima á de moitas mulleres, tan pouco contada, que paga a pena coñecer.

En realidade, son moitas unidades. Tantas como maneiras temos de pensalas. É Nicolás, é Inés, é Doris, é Laura... son esas aves a quen parasitan con outra cría (coma o noso cuco):

"El cucú hace incubar sus huevos a otras especies, depositándolos en nidos donde ya hay al menos otro huevo. Para poder hacerlo, la hembra del cucú imita el canto del gavilán asustando a los futuros padres adoptivos de su cría y los orilla a abandonar el nido temporalmente". "A mí me intrigan más las aves a las que parasitan. Me cuesta trabajo creer que no se enteran de nada".

Un dos temas máis importantes, dende o meu punto de vista, e que non se trata demasiado é o desexo de NON ser nai, é decidir vivir de xeito independente, sen parella (o celibato que agora pon de moda a cantante Rosalía no seu último tema). A protagonista non ten a vida que se espera dela porque se dedica á súa carreira profesional. Transmite o que lle pasa por ese motivo e o seu día a día facndo referencia ás vidas que a rodean e que nada teñen que ver con ela.

Asemade, destaca a crítica á romantización da maternidade das sociedades capitalizas, pois todas as nais son desgraciadas. O movemento feminista será crucial para encamiñar a vida dunha delas. Os grupos feministas denuncia os feminicidios de México, aos que se fan referencia, pero é algo residual no libro. 

O que máis sae do común é a historia. As relacións son tortuosas e hai historias crúas arredor da maternidade, xunto coa non monogamia e a disidencia afectivo-sexual. Non é unha novela heterocéntrica e presenta relacións coidadosas, con erotismo sen intimidación; non existe cortexo xerárquico porque entre mulleres é máis amable, sen instrucións marcadas propias da heterosexualidade, tan estereotipadas.

"Cuando uno es joven resulta fácil tener ideales y vivir conforme a ellos. Lo complicado es mantener la coherencia a lo largo del tiempo y a pesar de los retos que nos impone la vida".