Gueorgui Gospodínov é o autor de Las Tempestálidas, publicado por Fulgencio Pimentel, impresionante distopía sobre o alzhéimer que goza dunha trama ben interesante. Nesta, o protagonista decide crear un ambiente cómodo para os pacentes desta enfermidade que non aceptan o presente. Sobre esta trama voa, ou añíñase, unha reflexión constante sobre o paso do tempo, as lembranzas, e -en si- o devir humanor. Así, o punto clave da novela, sen a que non se entende, é a nostalxia, e sobre esta varía a reflexión e a análise da nosa lectura, de xeito que paramos a cavilar sobre a nosa propia morriña. Somos unha sociedade que mira para o pasado ou que agarda polo futuro? Certo é que o pasado coñecémolo (de aí a recreación del nos distintos lugares e momentos ao longo da novela) e o futuro sempre é incerto: de aí a nosa propia alarma e medo ante el. Seica todo tempo pasado é mellor. Unha das trampas humanas favoritas ante a dúbida do que virá.
O libro lembra que a saúde mental non é algo individual senón colectivo, e que a realidade sostense no noso interior e non no universo que habitamos. A novela convértese pouco a pouco nunha Europa pasada e case esquecida, nun delirio comunitario que se repite e que pretende recordar o que os individuos non recordan. A vida como retrovisor que nos devolve unha imaxe espellada que non é totalmente real. Porque a pesar de que o futuro que se presenta non é desexable, o pasado tampouco ofrece o descanso que anceiamos.
"Valiente robo, la vida.... ¿No? Hijo de puta. Llámalo tiempo, vida, vejez, da lo mismo, son todos de la misma banda. Idéntica escoria"
Sen comentarios
Publicar un comentario