Froitos

Comezo este post quebrantando unha promesa feita a min mesma este martes: a de ser aséptica nas entradas deste blogue, a de non comunicar nada persoal. Pero, que cara_o! ás veces un necesita transmitir algo máis que unha lectura fermosa, unha información neutra... e, como di o meu prezado Antonio, se a alguén non lle gusta, que non o lea! Ademais, se non o fago así, querida Loly, Teléfonica vaise forrar!

Un dos temas máis recorrentes e máis importantes nesta nosa vida profesional é a lectura. Do novo ensaio de lectura no grupo de 4º de ESO que imparto este curso xa vos falei. E esta experiencia paréceme tan importante e tan fructífera, que fixo que estes días aos Ronseis lle nacese un irmán pequeno: un ronsel que a barca lectora deste curso vai deixando no seu percorrido polo mar da adolescencia.
Non sei se é contraproducente expresarme con tanta liberdade cando sei que len este blog, pero é de xustiza deixar por escrito que esta aula é a que me dá forzas para ir traballar cada día ao centro: a súa ledicia esgotadora, e mesmo un cariño incipiente que se deixa sentir, procúranme un ben co que non contaba. E teño que recoñecer que este amor meu polos libros comeza a dar os seus froitos nesas cabezas adolescentes que se deixan contaxiar polas miñas múltiples propostas de actividades que imos realizar (sempre dentro da aula, claro está).

A sorpresa deixa de selo cando contemplo con deleite o silencio que se establece na hora de lectura, cando "voo" entre eles para explicarlles algo que non entenden, cando procuro as súas libretas de reflexións, cando debo deixar a aula para ir á biblioteca por algún outro libro (aiiii!!!)..., len, e o que é máis importante, disfrutan coa lectura. Xa sabedes que choro por todo, pero de verdade, que emoción me percorre cando sinto que están vivindo esoutros mundos que a cadaquén lles está a ofrecer o seu libro! Tento explicarlles que o importante é iso: poder viaxar con cada libro, sentir carraxe, amor, odio, pena, ledicia, aventura, misterio... o que o libro lles estea a ofrecer nese momento.


Se algún libro non é capaz de conseguilo, que o deixen e comecen outro. Isto creo que foi o máis impactante: non ter a obriga de ler un libro que non lles gusta. Tento que saiban que, aínda non sendo lectores, sempre toparán un libro escrito para eles (este lema sóame, verdade Anxo?). E isto tendo en conta que lles suplico un pouco de paciencia porque deseguida se desesperan se non entenden o que ocorre nas primeiras páxinas do libro, acostumad@s como están á velocidade actual: "dádelle un tempo" e a medida que avanzan coméntanme como eu tiña razón e xa lograron entender o que nun principio parecía tan difícil...

Son consciente de que estamos ante un gran reto, porque debemos avanzar na asignatura. Porque o ano que vén estarán en bacharelato e quen lles dea clase comentará "Pero o ano pasado non fixestes nada?" e eu sorrirei porque espero ter axudado a formar LECTOR@S e PERSOAS, que é o que a min máis me importa. E porque agardo que lendo e escribindo aprendan galego, literatura galega... e que ata amen a poesía!.

A súa capacidade de concentración é, ás veces, subxugante. Un día cheguei e díxenlles: vouvos contar un conto. Este libro tan fermoso que espero coñezades. O silencio foi total. Entregáronse a escoitalo e logo a comentalo como soen facer os adolescentes: con paixón. E unha das nenas reclamoume: "eu non sei poñer voces coma ti!". Pois ben, tamén traballaremos a oralidade. "E o teatro?. A min gústame o teatro!" comentou outra. Vale, algo faremos de teatro... Está claro que esa hora semanal non nos vai chegar a nada. Pero si creo poder afirmar a golpe de outubro que imos ter uns resultados excelentes en xuño. E isto que non o lean!!!

E como lle debo unha á miña "pasota", que non o é, senón que é encantadora... grazas!

Segue as estelas dos ronseis