Ten recibido outros recoñecementos como os premios Esquío de Poesía en Lengua Castellana (1989), Ícaro de Literatura (1990) e Leonor de Poesía (1993).
Olvido García Valdés foi galardoada pola súa última obra Y todos estábamos vivos (publicada por Tusquets no ano 2006).
Nunha ocasión dixo que a súa escritura respondía a unha necesidade derivada dun xeito de estar no mundo, que esa necesidade tradúcese en “un habla, un hacer que surgen al pensarnos y sentirnos en el mundo; conscientes de la inmediatez y la hermosura, y, al mismo tiempo, del fluir, de la adversidad y la desdicha, de lo evanescente de ese estar”.
A autora nomea algúns dos procedementos que rexen o seu traballo: suprimir todo o que lle parece innecesario -co que estamos ante unha poética do esencial- e a xustaposición -pola que prescinde dos nexos lingüísticos-. Non se trata só de dar a palabra á memoria, de permitir que escenas do pasado se inscriban nunha escritura tan reflexiva como é esta, de se preguntar sobre ela, o que, por outro lado, non é senón preguntarse pola lingua propia, pois ela mesma dependa da memoria.
el recorrido del sol cuando cae
la noche, el recorrido
de la noche, hacia dónde
va llegando, mirar
lo conocido como signos
que son y ya no son, un aceite
de estar, representar
su hueco,
desplazados miramos
como si fueran los otros
siempre a estar ahí y de
pronto no están o no estuvieran.
Sen comentarios
Publicar un comentario