Leopoldo Nóvoa na Coruña

Continuando coa colaboración iniciada hai xa algún tempo co blogue amigo Iniciarte, presentámosvos hoxe esta obra de Leopoldo Nóvoa, de quen xa falamos anteriormente.

Durante os anos 1989 e 1990 este artista galego estivo a traballar na realización dun mural de 700 metros cadrados na canteira do parque de santa Margarida na cidade da Coruña. Era un xeito de diminuír a parcela e preparar o solar para o Pazo da Ópera. Comparadas as dúas obras, a escultórica e a arquitectónica, hai que dicir que Nóvoa representou a modernidade e o Grupo Tau, autor do deseño do pazo, unha posmodernidade trasnoitada e decadente (obras de tan pésimo deseño non deberían estar costeadas con diñeiro público).
O que nun principio tiña que ser unha obra dun profundo impacto na cidadanía coruñesa, debido á súa contemporaneidade, modernidade, calidade estética e fortaleza visual, por desidia consciente da súas autoridades municipais, foi quedando no esquecemento. A vexetación pouco a pouco vai inundando este gran mural. Ademais, a realización dunha pasarela ao parque que está enriba da obra supuxo a destrución parcial da mesma. Que despropósito, que falta de respecto á creación artística!
O crítico de arte Xavier Seoane (1990) ten escrito sobre este mural:
“...(é) unha prolongación substancial do mural que realizou no Cerro, en Montevideo, nos inicios dos anos sesenta. Deste xeito, as características xerais subliñableis para o mural uruguaio podemos aplicarllas ao actual. A mesma actitude monumentalista; a mesma intención matérica en base a elementos de desfeito; o mesmo talante construtivo; similar alquimia na recuperación deses residuos que, unha vez integrados na obra, van sufrir unha mutación completa, comportándose dun xeito radicalmente diferente; en definitiva, unha parella inquietude expresiva, compositiva e conceptual.
O Mural da Canteira é unha das obras máis monumentais que teña realizado a gran liña da arte contemporánea que reflexiona sobre a materia, e nela hai, ao lado da materia, outro elemento fundamental: o espazo.
Con evidencia, no medio dunha zona tan urbana, tan compactamente urbana, o muro ha de ser un fragmento, un espello, metáfora do universo, da natureza, da materia. Cumprirá a función de achegar o home aos valores orixinarios e universais da natureza primixenia, do cosmos. Evidenciará ante o viandante un espiñazo de xeoloxía, así como o SENTIDO CONSTRUTIVO que, operando a partires do caos ou magma inicial, caracteriza á especie humana”