Almas grises

Tenra, triste, marabillosa, inesquecíbel... todo isto e moito máis é esta novela, Almas grises de Philippe Claudel de quen xa vos falei outra vez a propósito de La nieta del señor Linh. Lembrade este autor, por favor, porque paga a pena retelo. Asegúrovos que unha vez lido non poderedes entrar nunha libraría sen botar unha ollada buscando algo del. Creo que pronto terei outro libro seu nas miñas mans. Mellor dito, devorareino.
Almas grises deixa o gris na alma cando rematas a súa lectura. O entusiasmo vén posteriormente, cando sacodes a tristura que este libro transmite. Unha tristura inherente ao lirismo que impregna toda a obra. Porque o libro vai máis alá do que nos conta a acción, un caso de asasinato dunha nena ocorrido hai vinte anos, coa desazón que provoca a bruma das nosas vidas, os recunchos das nosas almas, xa que non hai ninguén tan malo como semella, aínda que hai moi boas persoas, tanto "que ata a morte as quere con ela". No mundo non abundan os bos sentimentos porque a dor os destrúe. O mundo fai que sexamos grises, é o mundo quen ten o poder de nos cambiar.
O final é totalmente arrollador. O drama verdadeiro que se agochaba ata as últimas liñas.
Hai que lela. Mellor dito, hai que ler a este autor, por imprescindible. Porque é poesía transformada. Porque é auténtico. E máis.

Se suele decir que la vida es injusta, pero la muerte todavía lo es más, o en todo caso, el morir. Unos sufren y otros se van como en un suspiro. La justicia no es de este mundo, pero tampoco del otro.