De que se rie (Sr. Ministro)

Vagalume de versos

Os versos de María Canosa son a frescura do río, a inmediatez do cotián, o soño das viaxes, o voo dos paxaros, as ondas que moven os barcos, as ringleiras das palabras, as areas das praias, as flores dos xardíns, as buxainas que bailan e bailarn... Vagalume de versos, publicado por Galaxia e ilustrado por Yago Puentes Fernández, é un poemario que fala destas cousas que nos rodean nunha linguaxe sinxela para nenos e nenas, para que gocen da poesía e que a entendan facilmente. Son versos para ter a man, para comezar a aula, para que a xente miúda se adentre sen temor na forma poética en verso. Son palabras eternas que podemos queimar na cheminea do noso lar porque non van arder, permanecen dando caloriña cada día, mentres a lúa, o sol, as estrelas, arrecenden os versos da nenez e sorrín. Porque o sorriso cálido de María intúese detrás de cada estrofa. Rimada, por certo. Cal vagalume.

Carta de despedida de Begoña Caamaño

Recollo de Sermos Galiza a carta de despedida de Begoña Caamaño dirixida a Uxía. Voz afouta que vén de provocarme miles de bágoas.

Querida Uxi: 
...
Eu levo xa tanto vivido, tanto aprendido, tanto amado e tanto amor recibido que non podo dicir que a miña morte sexa inxusta. Indesexada si, como todas...que me encantaría vivir outros 47 anos, tamén. Sempre temos apego a vida, sobre todo porque sabemos que, pese aos seus mil amargores, a vida compensa.

Pero Uxi, non vou mentir dicindo que por veces non teña medo e rabia, pero é máis pola incerteza que pola morte en si mesma. 

Putada, o que se di unha putada grande e real sería ter vivido unha vida de merda, estar dende os 6 anos furgando na basura dos vertedoiros de Antanaribo, ou dende os 8 turrando dunha vagoneta de carbón en Bolivia, ou dende os 11 pechada nun burdel de Bankog!. Ter unha vida tan miserable que che fai desexar a morte como un alivio.

Iso é a gran putada...e hai millóns de persoas que sofren a vida, porque realmente a sofren, cada día. Ter tido unha vida tan boa, tan rica, tan chea en coñecementos, curiosidades e,sobre todo afectos, é un regalo. Ter medo á morte cando a vida foi tan rica e intensa é normal, pero morrer tras unha vida así é, en realidade, unha sorte...cánta xente morrería só por ter a metade do que eu tiven....

Polo demais, Uxía ben amada, ata nestas circunstancias, aínda que pareza estrano, son feliz, por moi grande é absurda que soe a palabra felicidade.

Gostaríame morrer como no fermoso cadro de Leandro Lamas co que me agasallastes...facer unha festiña tranquila, poder vervos a todas e todos, despedirme de cada unha de vós, partillar un brinde pola vida, escoitarte por última vez cantar o Alalá das Mariñas e logo adormecer...sen dor, sen estertores, adurmiñarme repousando no peito de Etxaniz, ir notando como o sono me vence, como a túa voz soa cada vez máis baixiña no meu  corazón, como os vosos sorrisos se van desdebuxando, perdendo as vosas individualidades ata se convertir nun sorriso único, cálido e amable coma o sol nun día de xuño...e xa non despertar máis.  

Ese é o meu último, íntimo gran desexo. Egoista, sen dúbida, pois en absoluto me preocupa a "outra parte", vós e a vosa tristura e desconsolo.

 Mais a vida foi tan boa comigo, tan boa con todas vós que ata nos está dando o tempo preciso para nos ir facendo á idea e que o salto definitvo non sexa tan traumático nen tráxico, senón unha dor miúda, serea e calma..e que esteades todas xuntas, todos xuntos, para vos consolar mutuamente e, cando xa eu teña adormecido para sempre, volveredes a brindar por min, se é que vos parece que o merezo.
                               
Bicos, Uxi. Quérote pola vida.

Going Home

Este vídeo reta a imaxinar un mundo no que as mulleres poden sentirse seguras en compañía de homes descoñecidos.

Vía

10 Hours of Walking in NYC as a Woman

A organización sen ánimo de lucro Hollaback! grava este vídeo en Nova Iorque onde unha muller camiña durante dez horas para comprobar como sofren o acoso dos homes polas rúas.

- "¿Qué hay guapa? Ten un buen día"
- "Hey, ¿qué pasa chica? ¡Te reconocen por ser guapa, deberías estar más agradecida, en serio!"
- "Dios te bendiga, mami... ¡madre!"
- "¡Hey nena!"
- "¡Hola guapa!"
- "¿No quieres hablar? ¿Porque soy feo? ¿Eh? Podemos ser amigos. ¿Si te doy mi número me hablarás?"

O vídeo conclúe asegurando que durante as dez horas de paseo, a moza recibiu máis de cen mostras de acoso, "sin incluir guiños, silbidos, etc.".

A propia organización denuncia por Twitter que a actriz protagonista do vídeo está comezando a recibir ameazas de violación por Internet:

Vía

Patinadora

A asociación de consumidores Facua denunciou ante as autoridade un dos últimos anuncios dos doces Qé!, por ser sexista, xa que o spto reduce a unha adolescente a un mero obxecto sexual que se deixa tocar o cu a cambio dun pastel.

Vía

El leopardo

Como este mes foi de traballo intensto, nin sequera era coñecedora de que Jo Nesbo tiña nova novela. Así que a miña sorpresa foi maiúscula cando o descubrín o outro día na libraría; por suposto, veuse canda min para a casa! El leopardo está publicado por Roja & Negra e segue tendo como protagonista ao noso adorado detective Harry Hole. Estamos ante unha novela brutal, sen concesións, onde o asasino utiliza calquera tipo de tortura para cometer os seus crimes. Difícil ou imposible adiviñar o resultado das pescudas, interesante pola subtrama que nos presenta: disputas internas entre as diferentes forzas da orde... nese país!!!), demos e drogas, e un protagonista que loita contra o seu propio destino. O malo é, coido, o final, demasiado estirado e un pouco esaxerado. Pero Nesbo é Nesbo, e a min conquistoume para sempre con Petirrojo.

Agora ben, agardo que respecte a Hole, porque con cada libro vai destruíndoo un pouco máis, meu pobre!.

Princesitas Groseras

Qué é máis ofensivo, unha nena pequeno dicindo palabras ou o xeito sexista con que a sociedade trata ás mulleres?

Con expresións "estupendas" estas cinco nenas falan do patriarcado sexista que inundo o mundo da moda. É a última campaña de FCKH8, unha empresa de roupa que en lugar de ter seccións para home, muller e nenos, ten seccións de "antisexismo", "antirracismo" e "igualdade LGYB".




Vía

Ler transpórtate

Leer te transporta:

El día que los Crayones renunciaron

 

Singular álbum ilustrado de Drew Daywalt con ilustracións de Oliver Jeffers que publica Fondo de Cultura Económica: El día que los Crayones renunciaron é un álbum que debuxa sorrisos, xa que os lapis protagonistas de cada cor contan as súas preocupacións e sentimentos. O vermello está esgotado de tanto traballar e pide vacacións, o rosa quéixase de pouco uso... Así que agora poderemos mirar doutro xeito aos utensilios cos que traballamos para nos preguntar: "e eles, en que estarán pensando?" Quizais este ordenador estea ben canso de min...

William Kamkwamba

 Copio da Biblioteca do Chouzo:
William Kamkwamba e a súa familia eran moi pobres. 

Tiña tan só 14 anos cando tivo que deixar a escola secundaria porque era de pago. 

Conseguiu construír para a súa familia un muíño de vento, para xerar electricidade, feito de pezas de recambio e ferralla, baseado nuns planos aproximados que atopou nun LIBRO dunha BIBLIOTECA. Información

 

Madama Butterfly

Cando hai uns días a comercial de Edelvives me ensinou este libro nun bar, perdín a compostura e berrei un "ohhhh" atronador. Seica sufrín un "orgasmo literario". En fin. O máis impactante deste libro non son as xa consabidas e coñecidas ilustracións de Benjamin Lacombe, unhas ilustracións que, a verdade, nos recordan en demasía as súas anteriores ilustracións de Los amantes mariposa. Non, o que máis nos gusta deste Madama Butterfly é a súa edición: un despregable de dez metros (e eu pensando que o meu corredor era longo!) que resulta totalmente abraiante: un biombo que é un fresco debuxado en lapis e acuarela que non cansarás de mirar. Isto fai que este libro non sexa tan só unha alfaia, senón que é un obxecto de culto.

A historia é unha reinterpretación da historia de Madame Butterfly, na voz dun Pinkerton a quen atormentan os remordementos.
Unha mágoa que a editorial non se digne a publicar na nosa lingua. Sería perfecta!

Non á violencia contra as mulleres (CCCLXXXIV)

 Nesta curta tan real, unha voz en off percorre a historia dunha nena nada no seo dunha familia violenta: papá pega a mamá e logo pega á rapaza. As autoridades castigan ao pai e sepárana da nai.

Vía

Escribe y no te detengas

Sempre hai un lugar para a poesía (CXX)

Yo fui una niña mujer
y ahora soy una mujer niña.
Cuando debía jugar a las muñecas
ya sostenía niños de verdad en brazos
y me perdí el asombro de descubrir
que la vida es un infinito modo de caminar.
Ahora que debería sentir los brazos
cansados,
como me nacieron alas,
ando volando por encima del mundo que
me fue negado
y desde el aire puedo ver los atajos
que, ahora sé, llevan al mismo lugar.
Ilustración de Christian Schloe





A los cincuenta me nacieron alas.
Dejaron de pesarme los senos
y los pensamientos que cargaba desde niña.
A las alas les enseñé a volar
desde mi mente que había volado siempre,
y comprobé desde el aire
que mientras yo anduve dormida tantos años
alguien trabajaba afanosamente
recogiendo plumas para hacer esas alas.
Tuve suerte de que cuando estuvieron hechas
me encontraron despierta en el reparto.
Ilustración de Evelina Oliveira

Podría haberme emborrachado
de ansiolíticos potentes
o de vodka barato.
Podría haberme enganchado
a la coca, a las telenovelas
o al chocolate.
Podría haberme hecho adicta
a tus ausencias
a tu malquerer, a tu dolor,
a tu lista de contraindicaciones,
pero preferí averiguar
qué eran los dos bultos
que me nacían en la espalda
y echarme a volar.

 Ilustración: Omar Ortiz, “ángel” (2013)



Este empeño mío
de nacer cada mañana,
me costará caro.
El mundo no soporta,
así como así,
que alguien se resista
a unirse a los adultos,
a los que saben más,
a los que dirigen mejor,
a los que “crecen”,
a los que medran,
a los que pueden.
No soporta
a alguien que se resista
a esa especie de muerte
que ellos llaman vida.

Ilustración de Michael Cheval

No necesito un hijo que me quiera,
ni que sea feliz, ni hermoso,
ni que triunfe y me sonría,
ni un hijo que me cuide,
me proteja, me tutele.
Necesito, simplemente,
un hijo que me sobreviva
y al que poder amar hasta el final.
Si me faltara,
¿qué haría yo con tanto amor
como me crece para él
cada mañana?

Ilustración de Evelina Oliveira

Yo, que siempre bailo con la más fea,
que arrimo el ascua
a la sardina del que nunca pesca
y que salgo a la calle
con un libro de poemas en la mano
por si se hace de noche,
por si levanta el cierzo,
por si se pone a tiro el tirano de turno
y tengo que hacerme ver
(yo, la invisible),
me ando preguntando últimamente
quién dice ser el dueño
de esta barraca en la que nos subieron
porque quiero que sepa
que tengo libre acceso a una voluntad libertaria
y a una idea fatal:
la de que aquí cabemos todos.
Ilustración de Christian Schloe

Cansada de vigilar la máscara, la mujer
se sienta al final del día frente al espejo.
Una a una va quitando las arrugas,
las líneas amargas que cercan la boca,
eleva los párpados, limpia con un paño,
húmedo las canas, levanta los pechos,
sacude del cuerpo los kilos de más.
Luego se acuesta en la cama, a llorar.
Se pregunta por qué no viene a acunarla
su madre. Es tan joven, está tan desnuda
y tiene tanto, tanto frío.

Ilustración de Louis Treserras

Mi abuelo no salió de su pueblo.
El pueblo tenía cuatro casas,
cuatro calles, cuatro caminos,
cuatro vecinos, cuatro perros.
No había en él ni obispos, ni ministros,
ni putas, ni altos cargos,
no había empresas, ni banca, ni iglesia había.
En realidad no salió nunca de su molino.
Ya es casualidad que por aquel lugar,
remoto y olvidado,
acertara a pasar la vida.
Mi abuelo hablaba poco, pero sabía mucho,
todo lo aprendió mirando la muela
que, implacable, con el mismo eterno movimiento,
machacaba siempre el grano, hasta hacerlo polvo.

Ilustración: Brueghel, “molino de viento” (1607)

Begoña Abad, (Burgos, 1952)

Vía

Ghalegho

O vídeo ideado en Rianxo que arrasa na Rede.

Os protagonistas son catro mozos; os escenarios, fermosas paisaxes de Rianxo e Dodro; e o contido, a defensa do idioma galego en todos os eidos e con todas as súas peculiaridades, seseo e gheada incluídos. A cinta, ideada e dirixida por Noelia Gómez, unha rianxeira que estuda xornalismo en Santiago, está arrasando na Internet.

Away

Curta sen palabras:

Vía

Día da Biblioteca

Hoxe é 24 de outubro: Día da Biblioteca. Na revista Babar topamos esta estupenda selección de ilustracións:

Edward Ardizzone (1900-1979)

Edward Gorey (1925-2000)

Emilio Urberuaga (1954)

Franco Matticchio (1957)

Guiseppe Arcimboldo (1527-1593)

Jacek Yerka (1952)

Jiri Sliva (1947)

Katie Cleminson

Kevin Hawkes (1959)

Kitty Crowther (1970)

Laura Catalán

Liselotte Eriksson

Margaret Bloy Graham (1920)

Taeeun Yoo

Tom Gauld (1976)

William Joyce (1957) y Joe Bluhm

Vía

Guía lectura Matemáticas

Comeza o curso, comezan as actividades. E este ano, aínda na distancia co meu Anxinho, seguimos colaborando. Vistes que guía máis estupenda?

Publicidade exterior

1. Sprite




2. McDonalds (con patacas fritas incluídas).




3. Nike ( A correr)





4. The Economist (iluminando a xente coa información)




5. Ascensor de Superman

6. Publicidade da película dos Simpsons:




7. Reloxos IWC. 




8. Lei e orde:




9. Folgers




10.Ikea




Vía

Pequeña y grande Coco Chanel

A editorial Alba comeza unha interesante colección de álbum ilustrados sobre mulleres que souberon entrar na Historia dos homes facéndose un oco. O primeiro título é Pequeña y grande Coco Chanel  de Ana Albero e Mª Isabel Sánchez Vegara. Gustáronme as ilustracións, como moi de época, aínda que coido que o texto queda algo coxo por no profundar o suficiente: sendo un álbum ilustrado as posibilidades de xogo amplíanse. Agardaba máis, xa que a colección promete e segue a ser moi necesaria. Agardo que os próximos títulos me gusten máis.