Blogue de Gracia e de Anxo, blogue de pingas e de icebergs, do que nos preocupa ou nos chama a atención, de biblioteca e de aula.
27/11/25
La curiosa librería
Atoparalo en Álbum ilustrado, Libros, Pastel de Luna, Recomendamos
20/11/25
Genealogía
Fermosísimo álbum-banda deseñada-poema que vén da man de Libros del Zorro Rojo con texto de María Teresa Andruetto e imaxes de Santiago Guevara. Un texto que é unha historia familiar pero que podería ser unha historia colectiva, esa dos migrantes europeos a América na procura dunha vida mellor: a resistencia do ser humano pola propia supervivencia. As imaxes, en sepia e sen piedade, lémbranos esas vidas que buscan oportunidades, un pasado de tantas persoas que ían alá pero tamén a dos migrantes africanos actuais que chegan a Europa tamén explorando esa imaxe prometida de sorrisos doados aínda que a brusca realidade chegue de fuciños. Crúa é a realidade actual; crúa foi tamén anteriormente. Porque as clases sociais, e a migración, existiu dende sempre. Porque a dor interpélanos dende o pasado e dende o presente; tememos que tamén dende o futuro. E este libro así nolo indica.
Atoparalo en Álbum ilustrado, Lectura, Libros, Recomendamos, Zorro Rojo
16/11/25
El cielo de la selva
Atoparalo en Lava, Lectura, Libros, Recomendamos
13/11/25
A panadería
Kalandraka publica este fermoso álbum de Lucía Belarte e David Lorenzo baixo o título de A panadería. Ademais da historia, unha desas que tanto nos cómpren e que afondan na empatía, na tolerancia, no respecto aos demais, chaman a atención as ilustracións, profusas en gris, sen faltar detalle, elaboradas con grafito, que reforzan a comunicación do texto.
Un texto que promove e procura unha sociedade mellor mediante unha fábula protagonizada por unha familia de lobos que non son ben mirados por seren diferentes, ata que demostran que son coma os demais e que tan só queren vivir e traballar canda o resto da xente.
Atoparalo en Álbum ilustrado, Kalandraka, Recomendamos
10/11/25
Mulleres que viven xuntas
Abril Camino é a autora deste libro que recibiu o Premio Xerais 2025: Mulleres que viven xuntas. Unha novela que eu definiría como "tenra", sobre todo, pero coido que resulta excesiva esta mención. É, si, un libro sinxelo, doado de ler, cheo de amabilidade cunha historia que chega ao corazón, un tema interesante polo que ten, asemade de común, cun amor ben "bonito". Pero ata aí. Emprega, claro, unha fórmula de éxito xa que é un tema de moda e básico hoxe en día. Ao seu favor incluiría que a relación que se reflicte é tan afectuoso e próxima que nos conmove.
Porque non profunda. Porque hai moitos momentos da vida das personaxes principais que descoñecemos. Porque ás veces ata ignoramos algunhas razóns fundamentais e porque semella que todos os temas DEBEN estar, pero sen máis.
Mesmo ás veces case amosa unha ínfulas entre a simplicidade que nos sorprenden: "Unha estrela fugaz cruzou a miles de anos luz de distancia, pero a elas pareceulles que case podían tocala. E tamén lle pareceu que elas eran máis calor e máis velocidade e máis luz ca aquelas estrelas".
Eu, particularmente, recomendaríaa ao meu alumnado máis novo, se estivese mesmo na colección "Fóra de xogo" cadraría ben. É, sobre todo, unha lectura áxil, amena e fluída.
Atoparalo en Lectura, Libros, Premio Xerais
05/11/25
La hija única
Publicado por Anagrama, La hija única é da autora mexicana Guadalupe Nettel.
Estamos a falar dunha lectura áxil, non só pola forma de narralo todo, pois é directa, concreta, estable, senón pola estruturación dos capítulos, que non ocupan -en moitos casos- máis dunah folla. O título fai referencia a moitas situación da novela e é, precisamente, o xogo máis literario da novela. Para logo non ter pretensións artísticas, coido eu.
É como se a autora se puxera na mente da protagonista e se dedicase a trasladar os seus pensamentos nas follas que compoñen a novela; pensamentos e situacións que compoñen a súa realidade. Tan próxima á de moitas mulleres, tan pouco contada, que paga a pena coñecer.
En realidade, son moitas unidades. Tantas como maneiras temos de pensalas. É Nicolás, é Inés, é Doris, é Laura... son esas aves a quen parasitan con outra cría (coma o noso cuco):
"El cucú hace incubar sus huevos a otras especies, depositándolos en nidos donde ya hay al menos otro huevo. Para poder hacerlo, la hembra del cucú imita el canto del gavilán asustando a los futuros padres adoptivos de su cría y los orilla a abandonar el nido temporalmente". "A mí me intrigan más las aves a las que parasitan. Me cuesta trabajo creer que no se enteran de nada".
Un dos temas máis importantes, dende o meu punto de vista, e que non se trata demasiado é o desexo de NON ser nai, é decidir vivir de xeito independente, sen parella (o celibato que agora pon de moda a cantante Rosalía no seu último tema). A protagonista non ten a vida que se espera dela porque se dedica á súa carreira profesional. Transmite o que lle pasa por ese motivo e o seu día a día facndo referencia ás vidas que a rodean e que nada teñen que ver con ela.
Asemade, destaca a crítica á romantización da maternidade das sociedades capitalizas, pois todas as nais son desgraciadas. O movemento feminista será crucial para encamiñar a vida dunha delas. Os grupos feministas denuncia os feminicidios de México, aos que se fan referencia, pero é algo residual no libro.
O que máis sae do común é a historia. As relacións son tortuosas e hai historias crúas arredor da maternidade, xunto coa non monogamia e a disidencia afectivo-sexual. Non é unha novela heterocéntrica e presenta relacións coidadosas, con erotismo sen intimidación; non existe cortexo xerárquico porque entre mulleres é máis amable, sen instrucións marcadas propias da heterosexualidade, tan estereotipadas.
"Cuando uno es joven resulta fácil tener ideales y vivir conforme a ellos. Lo complicado es mantener la coherencia a lo largo del tiempo y a pesar de los retos que nos impone la vida".
Atoparalo en Anagrama, Lectura, Libros, Recomendamos
01/11/25
Las Tempestálidas
Gueorgui Gospodínov é o autor de Las Tempestálidas, publicado por Fulgencio Pimentel, impresionante distopía sobre o alzhéimer que goza dunha trama ben interesante. Nesta, o protagonista decide crear un ambiente cómodo para os pacentes desta enfermidade que non aceptan o presente. Sobre esta trama voa, ou añíñase, unha reflexión constante sobre o paso do tempo, as lembranzas, e -en si- o devir humanor. Así, o punto clave da novela, sen a que non se entende, é a nostalxia, e sobre esta varía a reflexión e a análise da nosa lectura, de xeito que paramos a cavilar sobre a nosa propia morriña. Somos unha sociedade que mira para o pasado ou que agarda polo futuro? Certo é que o pasado coñecémolo (de aí a recreación del nos distintos lugares e momentos ao longo da novela) e o futuro sempre é incerto: de aí a nosa propia alarma e medo ante el. Seica todo tempo pasado é mellor. Unha das trampas humanas favoritas ante a dúbida do que virá.
O libro lembra que a saúde mental non é algo individual senón colectivo, e que a realidade sostense no noso interior e non no universo que habitamos. A novela convértese pouco a pouco nunha Europa pasada e case esquecida, nun delirio comunitario que se repite e que pretende recordar o que os individuos non recordan. A vida como retrovisor que nos devolve unha imaxe espellada que non é totalmente real. Porque a pesar de que o futuro que se presenta non é desexable, o pasado tampouco ofrece o descanso que anceiamos.
"Valiente robo, la vida.... ¿No? Hijo de puta. Llámalo tiempo, vida, vejez, da lo mismo, son todos de la misma banda. Idéntica escoria"
Atoparalo en Fulgencio Pimentel, Lectura, Libros, Recomendamos
Neste blog utilizamos as imaxes con finalidade educativa. Se algunha delas estivera suxeita a dereitos de autor, rogamos que vos poñades en contacto connosco para retirala de inmediato.











