Novamente,
Philip Kerr conquístame. Desta volta o título é
Un hombre sin aliento (RBA) e volvemos a vivir na Alemaña nazi. Iso si, agora pasearemos por Rusia e mesmo haberá información sobre a Guerra Civil española. E é que Kerr consegue nun solo volume unha mestura de novela negra e novela histórica absolutamente apaixoante. Sempre co horror que o ser humano é capaz de provocar, de fondo. O noso detective Bernie Gunther terá que viaxar á URSS conquistada -por pouco tempo- para ocuparse dun dos crimes contra a humanidade que, casualmente, non cometeron os nazis, senón os rusos. E terá que investigar moito máis, claro está. Que son máis de cincocentas páxinas!
Como adoita suceder nestas novelas, moito do que hai que se narra é real: personaxes, acontecementos, descricións... unha mestura deliciosa de realidade e ficción que consegue ser un xogo para o lector ou a lectora na procura da realidade histórica mentres viaxa pola parte máis negra da novela. Millóns de persoas asasinadas por nazis e por rusos son o telón de fondo que explica a teoría da "banalidade do mal": a morte, a barbarie, o horror, convertéronse en cotiá. E realmente segue a resultar sorprendente de que somos capaces os seres humanos; aínda que como ben non cansa de repetir o noso detective: a vida é o único ben que temos realmente. E por reter a vida miramos para outro lado, calamos, obedecemos, o que faga falla. A saber como actuariamos os que nos escandalizamos se nos vísemos no seu lugar.
Pero, como dixen, resultan ben interesante as referencias aos horrores da Guerra Civil española e a información veraz que nos proporciona: en España médicos fascistas levaron a cabo experimentos con comunistas dirixidos polo doutor Antonio Vallejo-Nájera.
Coido que é un dos mellores autores de novela negra que temos actualmente. Pero, claro, hai tantos...
“Los alemanes tenemos una gran capacidad
para ignorar lo que nos dice otra gente: es lo que nos convierte en jodidos
alemanes. Supongo que siempre ha sido así. Roma pide a Lutero que se esté
tranquilo ¿Lo hace? Ni de broma. Beethoven se queda sordo y, pese a lo que le
dicen todos los médicos, sigue escribiendo música. ¿Quién necesita oídos para
escuchar una sinfonía entera?”
