Está en francés, pero é preciosa esta curta e enténdese perfectamente: só son tres frases!
Vía
31/03/14
En Grand Central Station me senté y lloré
Publicado por Periférica, En Grand Central Station me senté y lloré de Elizabeth Smart non é unha novela, coido, é unha enorme declaración de amor, ou máis ben un longo poema amoroso novelado. A definicón é difícil, desde logo, cando estás ante un libro así. E non, non é prosa poética tampouco. Ollo. Simplemente existe unha estreita relación entre a novela e a poesía. Ou iso é o que eu creo. En realidade é unha autobiografía onde a protagonista conta a súa relación extramatrimonial cun poeta. E a dor que supón ser "a outra". A que ama con paixón nun hotel. A que se agocha. A que ve á parella "oficial" e ten que mirar para outro lado. A que sofre en silencio. A que nada pode dicir porque o máis importante é non perdelo. A que pensa no suicidio. A que queda embarazada. A que bebe canda el, a que pelexa con el. A que sente o rexeitamento familiar nunha sociedade tradicional.
O libro, a novela, é unha viaxe interior e persoal dunha adicción autodestrutiva por un home. Unha muller que escribe sen ocultamentos sobre a paixón, sobre o amor, sobre o sexo, sobre a necesidade física e case patolóxica que sente por ese home casado que nunca, nunca, deixará a súa muller para cambiala por ela.
Un libro escrito desde o desgarro da alma, cunha linguaxe chea de referencias literarias.
Inocentes
Aínda hai xente que mira para outro lado. E o goberno segue negando. Na nosa profesión sabémolo ben.
30/03/14
Piropos
Pensei que era un vídeo pola igualdade e logo resultou ser publicidade. Unha publicidade que ademais indica que "non es ti mesmo cando tes fame". Vaia.
El mundo es tuyo
Riccardo Bozzi e Olimpia Zagnoli son os responsables destes "Pequeños pensamientos para grandes pensadores" publicado pola editorial Juventud: El mundo es tuyo é un pequeno tratado filosófico de grandes pensamentos e poucas palabras, con tempos graduados para a reflexión necesaria. Frases que son matizadas ou completadas logo dos silencios, das páxinas; aseveracións contraditorias, matices... de todo hai como hai no mundo. A mensaxe: a liberdade con limitacións que debemos superar.
As ilustracións destacan pola súa sinxeleza e relaxación.
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
Non á violencia contra as mulleres (CCCLV)
Arredor de cinco mulleres son agredidas cada minuto no mundo. A Organización Mundial da Saúde alerta de que unha de cada tres mulleres no mundo sofre violencia física e/ou sexual. Bangladesh acumula as cifras máis altas de agresións con ácido.
Aquí: "Bangladesh: sueños quemados".
Gonga Dashi, 46 anos. Casou, enviuvou e tivo que volver á casa de seus pais. Alí un veciño quixo casar con ela e como ela non o aceptou, agrediuna con ácido na rúa. Nunca foi arrestado, fuxiu e non se sabe del.
Helena Khanom, 21 anos. Rociada con ácido polo seu cónxuxe mentres durmía porque a familia dela non lle pagaba o dote.
Khodaja Khatun, 25 anos. Atacada por unha pelexa veciñal por unhas terra. O agresor, da súa propia familia, nunca foi xulgado.
Nargis, 36 anos. Atacada polo cuñado mentres durmía. A demanda foi desestimada por falta de probas.
Nur Banu, 28 anos. O seu ex-marido mandou que a atacasen como vinganza.
Purnima Mandol, 28 anos. Tamén agredida mentres durmía e asemade os culpables sen castigo. Agora ela traballa con organizacións que loitan por rematar con esta forma de violencia.
Sofura Khatun, 36 anos. Herdou do seu sogro e os seus cuñados non llo perdoaron.
29/03/14
La filarmónica se viste
Curioso álbum que publica Corimbo de Karla Kuskin e Marc Simont: La filarmónica se viste foi considerado un dos mellores álbums do 2013 pola súa orixinalidade: nel veremos como se preparan todos os músicos dunha filharmónica antes de acudir ao concerto nas súas casas e xa logo no propio lugar. Xente unida pola música e que o resto do día se afasta, persoas cotiás con algo en común. E ese algo dálle sentido ao álbum: as persoas, os instrumentos, as notas... todo cobra sentido para orquestrarse conxuntamente e crear unha música que asolaga os nosos sentidos. As ilustracións son unha gozada.
Marea verde para todos
Emotiva canción para defender o ensino público:
"Quieren que con menos siga igual, quieren que aprenda a callar, quieren
que siga como si nada"
Vía
28/03/14
Jan Svankmajer
Visto no Facebook de Mª Jesús:
Magnífica curtametraxe de animación do artista e realizador checo Jan
Svankmajer, na que se aborda o tema da educación sexista e os roles que
se establecen desde a infancia para homes e mulleres. Unha pequena (por
extensión) xoia.
Tú no me asustas
Repeticións e cadencias para un texto poético, hipnótico, onde o negativo queda oculto baixo o positivo, cunhas ilustracións máis ca chamativas e que inclúe un despregable no medio. Unha gozada!
La
autora y editora iraní Farideh Khalatbaree crea, a través de este texto
en forma de poema, un conjuro contra el miedo a los personajes malvados
de los cuentos. Además de la cuidada edición de la obra, destacar las
ilustraciones en blanco y negro de Lisam Jamileh Barjesten que
representan el diálogo poético entre la bruja y el gato protagonistas y
que sirven de metáfora para hablar de lo reconfortante que en ocasiones
puede ser el miedo, sobre todo si se está al lado de los seres queridos.
- See more at:
http://www.canallector.com/20323/T%C3%BA_no_me_asustas#sthash.m0PYJSdo.dpuf
La
autora y editora iraní Farideh Khalatbaree crea, a través de este texto
en forma de poema, un conjuro contra el miedo a los personajes malvados
de los cuentos. Además de la cuidada edición de la obra, destacar las
ilustraciones en blanco y negro de Lisam Jamileh Barjesten que
representan el diálogo poético entre la bruja y el gato protagonistas y
que sirven de metáfora para hablar de lo reconfortante que en ocasiones
puede ser el miedo, sobre todo si se está al lado de los seres queridos.
- See more at:
http://www.canallector.com/20323/T%C3%BA_no_me_asustas#sthash.m0PYJSdo.dpuf
Como cho digo
Como cho digo é outra boa idea da
CTNL. Trátase dunha campaña para a visibilización do galego nos medios.
Calquera persoa ou entidade pode sumarse e recibirá unha declaración
personalizada que pode entregar aos medios no caso de participar en
calquera evento noticiable.
Se nos sumamos á inicitiva da CTNL, obteremos unha declaración que
comeza así:
Declaro
Que me gustaría que o galego se visibilizase máis na prensa e que, polo tanto, cando me
expreso en galego, se as miñas declaracións son recollidas en medios de comunicación do país, estas se reflictan e difundan en lingua galega.
Vía Carta Xeométrica
27/03/14
Letras robadas
Triunfo Arciniegas e Claudia Ruedas son os creadores de Letras robadas, álbum publicado por Océano Travesía. Fantasía e amor pola lectura dunha nena que comeza a mirar a vida e todo o que nela ocorre. Ilustracións delicadas e lenes, cheas de maxia. Lecturas diferentes cheas de chiscadelas mentres paseamos por un mercado cheo de sorpresas. Un mundo infantil que ás veces está demasiado afastado e ao que é san volver de cando en vez.
Día da Poesía
Un día chamoume Mario Pereira e comentoume: facemos algo xuntos para o Día de Rosalía? Siiiiiiiiii, claro. Pero el xa o tiña claro: consistía en unir o Día de Rosalía co Día da Poesía con 36 poemas (o número de poemas de Cantares Gallegos) de 36 poetas mulleres galegas que seguiron o ronsel de Rosalía. O seu alumnado e o meu escolleu os poemas. O alumnado do seu centro que estuda o Bacharelato de Artes ilustrou os poemas. E ata eles se encargaron de imprimir os carteis! O resultado, un panel que cada día se foi enchendo de primavera.
Os poemas foron publicados todos nos blogues de normalización de ambos centros. Aquí traemos o "libriño" final. Pero, olliño!: este só é o principio...
Xela Arias, Luz Pozo Garza, Lucía Novas, Emma Couceiro, Estíbaliz Espinosa, Elvira Riveiro Tobío, María do Carme Kukenberg, Pilar Beiro, Pilar Pallarés, Pilar Cibreiro, Ana Romaní, Helena de Carlos, Yolanda Castaño, Marica Campo, Antía Otero, Oriana Méndez, Rosalía Fernández Rial, Lorena Souto, Olalla Cociña, Rosa Méndez Ponte, Helena Villar Janeiro, Olga Novo, Alba Payo Froiz, Chus Pato, Medos Romero, Eva González Blanco, Xohana Torres, Dulce María López Rivera, María Mariño e Marta Dacosta Alonso.
26/03/14
'Love is All You Need?'
A curta viaxa en vinte minutos ao peor de nós, da nosa infancia, das nosas orixes máis perversas. O documental titúlase “Love Is All You Need?” e retrata cruelmente o que este mundo sería se fósemos todos homosexuais.
Baseándose en feitos da vida real, e o simple intercambio de ser homosexual e heterofóbico, a directora da curta expón ata que punto os mozos poden ser vítimas de bullyng ao descubrir a súa sexualidade. E amósanos familias con dous pais, con dúas nais, nenos que son mozos de nenos e nenas que son mozas de nenas... e hai algúen que se sente diferente.
Vía
Inés Azul
Os dous Pablos, Pablo Albo e Pablo Auladell, son os autores de Inés Azul publicado hai xa anos en Thule. Un fermosísimo e sensible álbum sobre a visión dunha nena sobre a morte e a ausencia, sobre o seu misterio. Inés Azul é un libro azul, xa que esta é a cor que domina todo o álbum, a cor que vén do ceo, a cor que vén do mar... a cor que domina ata a portada.
A morte é tratada dun xeito absolutamente sutil, xa que voa no ar a pregunta do posible lector: falamos da ausencia en xeral ou falamos da morte? Mentres, a protagonista non responde a esta melancolía que nos seduce por completo sementando, porque a semente do libro si permanece na nosa memoria.
«Los peces se van gritando, siempre los pillamos desnudos.
Hacemos montañas de arena y las escalamos.»
"Miguel y yo
siempre tenemos mucho trabajo. Nos encargamos de decir a cada uno lo que
tiene que hacer: ¡Hormigas, a andar en fila india! ¡Caracol, despacio,
no corras! ¡Piedra, ahí quieta! Ahora Miguel no está. Unos me dicen que
no puedo verle porque se quedó dormido. No sé por qué no va a volver con
la de cosas que tenemos que hacer todavía".
25/03/14
Hansel e Gretel
Revisión do clásico Hansel e Gretel a cargo de Tina Meroto e Iratxe López de Munáin publicado por OQO, que ademais vén acompañado dun CD para gozar da música ao mesmo tempo que da lectura.
Esta adaptación está baseada na primeira versión do conto. A verdadeira causa
do abandono é a extrema pobreza dos pais.
Tanto o texto como a imaxe buscan comunicar a unión da familia. E o resultado é o perdón e o esquecemento. O triunfo do amor. E a xenerosidade.
Ilustrando lecturas
Topei no Blog do CPI da Cañiza estas preciosas ilsutracións relacionadas coa lectura:
Ilustración de Jon Reinfurt
Ilustración de Kim Parkhurst
Ilustración de Kim Parkhurst
Ilustración de Clothilde Stae
Ilustración de Anja Klauss
 |
| Ilustración de Daniel Montero Galán |
 |
| Ilustración de Mila Marquis |
 |
| Ilustración Nicoletta Ceccoli |
 |
| Ilustración de victoria assanelli |
 |
| Ilustración de Sören Kierkegaard |
 |
| Ilustración de Lucía Cobo |
 |
| Ilustración de Mónica Carretero |
 |
| Ilustración de Marie Cardouat |
 |
| Ilustración de Carol Heyer |
 |
| Ilustración de Marie Desbons |
24/03/14
¿Y tú qué clase de madre eres?
Chegou no momento oportuno, a verdade. Porque o devorei e necesitaba algo así, unha lectura lixeira, atraente, e que ademais recórdanos o estrés e a hipocresía que vivimos arredor. Paula Daly ofrécenos en ¿Y tú qué clase de madre eres? publicado por Roja & Negra unha reflexión sobre o papell da muller, a procura dunha perfección que non existe e un tempo que é limitado. Arredor da desparición dunha mociña, a trama desenvólvese fresca da man de dous narradores: Lise, a protagonista, angustiada e ao mesmo tempo divertida que saberá debuxarnos máis dun sorriso; unha muller normal e imperfecta que "peca" e non confesa porque pode producir unha hecatombe; unha muller que se sabe "defectuosa" e que tenta sobrevivir o mellor que pode. Unha máis, coma calquera de nosoutras. Logo temos á policía investigadora. Unha muller que é, ante todo, unha boa profesional. Pero unha muller de carne e óso. Soa e cun problema físico que a atormenta.
A outra voz narradora é un narrador omnisciente. En cursiva asemade leremos os pensamentos do pederasta, nauseabundos, que non nos permiten esquecer que estamos ante unha novela negra.
Ten algúns defectos de construción e de solución de conflitos.
Hai moitos máis ingredientes. Xa digo, o bo que ten é, unha vez máis, que atrapa. Que ten un final inesperado. Que goza de sentido do humor. Que transpira crítica social. Que fai reflexionar.
Ben é certo que non é redonda nin perfecta. Desde logo, non é un libro dez pero cumpre a súa función: a de que o lector ou a lectora non sinta o paso do tempo inmiscida na lectura. E iso xa é algo. Moito, creo eu. A min, cando menos, veume moi ben!
23/03/14
Maruxa
Unha Maruxa ben espabilada esta que nos trae OQO da man de Eva Mejuto e Mafalda Milhoes. Non hai nada como mirar as cousas dende outra perspectiva, pórse no lugar de outro, para sabermos empatizar cos demais, o que significará traermos xustiza e solidariedade, posto que só así poderemos entender os sentimentos dos demais.
No álbum, Maruxa vaille pedindo a Pepiño, aleccionándoo, que traia todo o que a ela lle cómpre para traballar, aínda que será el quen ao final faga todo para que comprenda que non se piden as cousas de calquera xeito porque hai que saber respectar aos demais. Será o enxeño e o humor quen se encargue de dar unha lección de "civilidade" ao home. E este comprenderá como traballando de xeito igualitario se conseguen as cousas. A moralexa está clara, se cambiamos de actitude temos o poder de cambiar a sociedade.
Estade atentos á ilustracións! Mirade ben que fai Maruxa mentres!
Non á violencia contra as mulleres (CCCLIV)
Historias de maltratos en boca das vítimas. O impacto da violencia nas súas vidas e a forza para seguir adiante.
22/03/14
Ayúdame a pensar
O primeiro que chama a atención deste libro publicado por Thule é a portada. Logo, Eva Manzano e Carolina Díaz ofrecen un álbum diferente e atrevido. Ayúdame a pensar é a procura da lóxica dentro do ilóxico, a razón nun mundo confuso e desquelibrido, a liberdade dentro do caos. Dentro dun mundo abstracto, aberto ao noso maxín, seremos nós quen debemos explorar o camiño que queremos darlle ao libro. As ilustracións, explosión de cor e forma, suxestivas, axudarán a abrir novas perspectivas. Porque nós construímos a historia mentres a ilustración plasma a emoción.
Porque o mundo que lemos existe, ten lóxica, ten espazo, ten tempo. Pero podemos pensar que as situacións máis difíciles, aquelas que pensamos que non poderemos superar, tamén poden ser vencidas pola nosa forza lóxica, pola axuda que nos proporcionen mentres buscamos a saída. E esta está aí.
Inevitable non pensar.
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)
