Spring

#NanismoNani

La culpa NO es de las mujeres, la reivindicación de Henar Álvarez

Animando a menstruación en 1946

Así contaban a menstruación:

Na cola para a arca

 Sorprendente e orixinal, cun final sorpresivo e que nos encanta. A verdade, nun principio temín o peor: unha recreación da escena bíblica!!! Como podía ser posible? E as páxinas foron cambiando a miña percepción ata chegar á traca final: un despregable que vén a ser a representación dunha obra de teatro!!!

Falamos do álbum publicado pola editorial Kalandraka, Na cola para a arca, de Antonis Papatheodoulou e Iris Samartzi, un formato precioso para un libro xenial que vén sendo unha homenaxe ao xénero teatral (que importancia cobra hoxe en día!) e asemade unha homenaxe ao humor cos dobres sentidos e os malentendidos -e as emocións que estes provocan-.

Elmer e Wilbur

 Un clásico infantil que agora temos na nosa lingua grazas ao labor da editorial Kalandraka. Elmer e Wilbur de David McKee lévanos a unha selva onde un elefante é diferente aos demais grazas as súas vivas cores e que nos lembra que cada un de nós ten algo de especial e diferente das demais persoas. Nesta ocasión, agarda polo seu curmán, un elefanto moi cachondo que sempre fai moitas bromas e que tamén é diferente. Canda Elmer, andaremos na súa procura por lugares insólitos, xa que será moi difícil de topar. Que ben sabe agocharse!!!

O señor Ibrahim e as flores do Corán

  Celebramos a reedición deste fermoso libro na editorial Kalandraka: O señor Ibrahim e as flores do Corán, de Eric-Emmanuel Schmitt, traducido por Emma Lázare Rodríguez. Se non o lestes, facédeo xa: apenas 65 páxinas de boa literatura,  é un texto iniciático que apela ao multiculturalismo, á tolerancia e ao entendemento entre iguais. A súa lectura afortala a nosa confianza na especie humana, abrindo a porta a unha reflexión esperanzadora sobre o futuro do mundo no que vivimos.

Momo é un adolescente xudeu, desorientado e orfo de agarimo. Ibrahim é un tendeiro musulmán. Ambos viven rúa Azul, no París dos anos 60, e traban unha entrañable amizade que trascende as súas respectivas crenzas.

Mujeres inventoras

Un can

O outro libro de similares características que nos trae desta volta a editorial Xerais do Hematocrítico é Un can, novamente un libro divertido sobre as diferenzas e o respecto. Asemade, un libro de primeira lectura con onomatopeas e humor, en maiúsculas para nenos e nenas que andan a facer ese traballo primeiro de aprender a ler. Con ilustracións de Alberto Vázquez.

O meu irmono

 Volve o Hematocrítico da man da editorial Xerais, para gozalo asemade na nosa lingua. Porque ler calquera libro de o Hematocrítico coma este de O meu irmono é en si mesmo un goce. Desta volta, un libro para primeirxs lectorxs (pronto viaxará a Xapón, xaora) que fala das diferenzas dende o humor máis fabuloso. As ilustracións de Alberto Vázquez axudan a profundar neste humor e no valor do libro para nos falar precisamente do respecto a canto é nos semella diferente e aporta detalles á lectura infantil.

 

Castaway

Fermosa curta sen palabras:

Coplas por la muerte de su padre

 Temos debilidade polas publicacións de Nórdica na súa sección de Ilustrados. Non podía ser doutro xeito! Desta volta, traémosvos a coidada edición de Coplas por la muerte de su padre de Jorge Manrique baixo a ollada contemporánea de Antonio Santos: unha auténtica gozar reler este clásico acompañado das súas ilustracións, que fan que o libro non só sexa atractivo, senón gozoso

Float

Fermosísima curta sen palabras

XelArias. Palabra á intemperie

 

Encantourme este trío de voces: Emma Pedreira, Laura Romero e Xela Arias asinan este magnífico libro para achegarnos á figura que protagoniza este ano 2021 o Día das Letras Galegas, Xela Arias: XelArias. Palabra á intemperie publicado por Baía. Desde logo, non é unha biografía ao uso nin é un libro de poemas da autora, vai máis alá de ambos xéneros, e faino dun xeito innovador e poético, posto que estamos ante unha encrucillada de diálogos, de propostas artísticas, un diálogo coa propia Xela a través dos seus versos. É con estes versos con quen dialoga Emma Pedreira para mergullarnos nun percorrido biográfico da propia Xela, abranguendo as artes que dominou esta: poesía, tradución, docencia, feminismo e compromiso co país. 

Pero esta conversa ten tres voces, engádese a artista Laura Romero que ilustra combinando colaxes e debuxos con forza o libro para ofrecernos asemade unha lectura gráfica emocionante.

 

Arte renovada

Marosa e Mariña camiñan a Compostela

 Marosa e Mariña camiñan a Compostela, álbum ilustrado de Iago López e Macus Romero publicado por Xerais, é unha homenaxe ao ano santo que comeza. Unha catedral que se viste coas súas mellores galas para recibir os milleiros de visitantes que poidan vir por este motivo. Ilustracións profusas e coloridas para chegar a Compostela!

A mestra corremundos

 Paseemos por Ourense da man das irmás Pura e Dora Vázquez Iglesias. Arancha Nogueira, xunto coas ilustracións de Ana Varela, rende unha fermosa homenaxe a estas dúas mulleres afoutas e escritoras que creron no noso país, no ensino e na escrita. Publica Cuarto de Inverno este A mestra corremundos, biografía de ambas autoras aínda que en primeira persoa, xa que é a voz de Dora a que nos guía, unha voz que atravesa espazos e tempos para homenaxear á súa irmá, Pura; unha homenaxe non só á poeta, senón tamén á mestra e á persoa; unha homenaxe á amizade e á querencia por riba de todo das dúas irmás.

Akna

 

Os mariñeiros da terra de xeo é o subtítulo de Akna, álbum ilustrado publicado pola editorial Galaxia de Peio Lopez-Hurri e Irati Merino Petralanda.  Un libro que conta a vida dunha nena inuit en Canadá hai uns séculos, que cando vai por vez primeira a pescar baleas co seu pai e a xente da comuniade, atópase con que un grupo de homes, baleeiros do País Vasco, chegan alí para esnaquizar o seu mundo. 

Unha reflexión sobre a procura do equilibrio natural dende a ollada infantil.

 

 

 

Imagine

Las Juanis Joplin

Manifesto 8-M

#ÀNotrePlace​

19 días y 500 Noches Después

(H) amor 1

E unha outra vez, grazas Antón

 Diría que este é un manual co que introducirse sobre outras formas de amar, fuxindo, como non, do concepto de amor imperante que é o romántico. Poliamor, asexualidade, agamia, anarquía relacional e moitas máis definicións e reflexións sobre o que supón o amor dende unha perspectiva revolucionaria. O persoal é político e este libro dá boa conta desta frase. Para cambiar a sociedade comecemos polo persoal. Como tratarnos entre nós, como traballar a empatía, como romper as xerarquías que establecemos nas relacións, como entender a diversidade sexual e afectiva... E todo dende unha visión feminista porque non hai outra, a verdade.

Quítame la culpa

 Agora é a quenda de lle dar as grazas a Antón e a súa ideoloxía feminista acompañada das lecturas

No prólogo do libro, Irantxu Varela resume o contido deste cunha frase de Tracy Chapman:”Don´t you know they´re talking ´bout a revolucion it sounds like a whisper.” (Non sabes que están a falar dunha revolución?, isto semella un susurro)

Cristina Lizagarra fai un traballo de recompilación de historias de compañeiras, amigas e anónimas que contan as súas vivencias sobre o amor, un non idealizado e si moi violento que acontece todos os días ao noso arredor. Dende o ghosting, ata a violencia física, pasando polo gaslighting ou a síndrome da impostora. Moitas mulleres, de diferentes idades, reflexionan, partindo da súa experiencia, sobre os transos que pasaron en momentos da súa vida a causa das súas relacións.

Hai historias de dependencia emocional, de control abusivo por parte da parella, de illamento do mundo por causa desta, de falta de empatía ante o sufrimento, da culpa, do amor propio, de quererse a si mesma, de “moñoños” (como diría Isa Calderón), de manipuladores, de relacións tóxicas baseadas en contos de Disney que rematan moi mal, de verdadeiros psicópatas… En resumo, este é un libro para falarse e escoitarse, é un libro necesario que trata desa revolución da que falamos en baixiño, que nos toca e nos define. 

https://www.pikaramagazine.com/2020/04/quitame-la-culpa-el-fanzine-de-de-cristina-lizarraga/

Panza de burro

 Unha outra vez, agardamos que non sexa a última, graciñas, Lara

 

 

Comer a Andrea Abreu

Panza de burro é unha revelación, unha éxtase; é poesía, é narrativa, é reivindicación cultural, pero tamén é dor, atrocidade, tristura. Por momentos, o libro esgázate, e faino grazas á forza da linguaxe e á forza do relato. Andrea narra dunha forma sinxela e poderosa; controla cada palabra, cada coma, cada minúscula... sabe onde dispara e coñece o lugar no que poñer a bala.

A historia de Isora e da súa amiga, a narradora, é un encontro coa adolescencia, pero tamén é o descubrimento da cultura canaria aínda que, como poderedes comprobar cando leades esta marabilla, dá un pouco igual que nós sexamos de Palmaz e que elas sexan dunha vila pequena do norte de Tenerife, porque falamos o mesmo idioma. Sentímonos estranxeiras nos nosos corpos, non comprendemos os nosos sentimentos, reprimimos o desexo, temos a necesidade de agocharnos tras alguén que admiramos. 

Recordaremos por sempre estas dúas rapazas e tamén a súa creadora, a quen lle daremos as grazas infinitas por contribuír a que medre o noso pensamento recorrente: existe o talento literario e nunca tanto lle pertenceu ás mulleres, porque el pelo de isora olía a molino de gofio a almendras tostadas a pan bizcochado ver a isora llegar me hacía sentir tranquila como cuando escuchaba el potaje hirviendo a las doce.  

 Editorial Barrett.

Por mí y por todas mis compañeras

 Este documental, dirixido por Carmen Barrios Corredera, recolle a experiencia vital de mulleres que, desde distintos ámbitos sociais, políticos, laborais e culturais, loitaron por restablecer a liberdade e a democracia en España.

A contrapelo

 Volve Lara coa potencia das súas lecturas feministas e conseguintes reflexións. Graciñas!

 

 

Desde o primeiro momento no que nas miñas pernas floreceron eses pelos negros e violentos, quixen arrincalos. Con 11 anos os nenos da miña clase querían saber se debaixo do brazo asomaban xa algúns dos indicadores da madureza sexual. Con 12 dábame vergoña facerme fotos de tamaño carné porque non se sabía ben se era eu ou unha imitadora de Cantinflas. Consideramos que  o feito de non controlar os pelos do noso corpo é un fracaso da nosa feminidade, conformámonos co canon porque nos resulta fácil facelo, e por iso nos parece menos violento o que se nos impón. A contrapelo, de Bel Olid, publicada por Capitán Swing. Unha lectura obrigada.

Cunha linguaxe accesible, cunhas palabras próximas, cunhas reflexións lóxicas e cheas de significado, esta autora ofrécenos un ensaio breve, lúcido e contundente arredor da depilación feminina e de todo o que esta implica. Porque si, a depilación feminina non consiste só en arrincarnos os pelos das inguas, esta trae consigo submisión, autoodio, desigualdade, cousificación, sexualización das nenas e infantilización das adultas... Quen nos ía dicir que o que nun principio parece un acto tan nimio e asociado incluso á hixiene, implicara todo isto? Pois si, e para que o poidas comprobar por ti mesma/o, xa sabes, le A contrapelo.

Decir que la depilación es una opción personal, que lo hacemos libremente y que nadie tiene que meterse en eso puede darnos una cierta sensación de libertad, pero nos estamos engañando a nosotras mismas. Sería una decisión personal sin mayor trascendencia si las consecuencias que comportara hacerlo o no hacerlo fuesen equivalentes. Cuando depilarse tiene premio social (<<qué guapa estás>>) y no depilarse trae castigo (<<qué asco>>), la decisión deja de ser inocente y pasa a ser política.