Fantástica historia de amor

 Gustoume moito esta proposta da editorial Nórdica: Fantástica historia de amor de Sophie Divry. Gustoume aínda que a ollada que eu dirixira ao libro era diferente; ou sexa. eu agardaba unha lectura máis feminista (a autora é unha activista dos movementos feministas) e menos intrigante, a pesares de que a contracapa xa avisaba que o libro toma prestados os códigos do "thriller".

Certo é que se nota que o libro está escrito por unha muller, polo coidado que deitan as palabras cando describe a paixón e a sexualidade dos personaxes principais, e porque hai detalles que o reconfirman ao longo de toda a historia; a intriga vén dada por unha investigación desenvolvida no CERN, que dá asemade máis interese á historia.

A historia resulta moi áxil porque se alternan os capítulos entre o "el" e o "ela". E a medida que avanzamos na lectura as coincidencias sucédense mentres o lectorado desexa que se topen xa dunha vez. "El" narra en primeira persoa; "ela" en terceira. Haberá algúns capítulos cara ao final que serán protagonizados por algúns outros personaxes, pero serán moi poucos e necesarios para resolver a trama do "thriller". 

Fóra do misterio por resolver, está a soidade. Unha soidade que ela cura con encontros sexuais e que el cura coa igrexa; por suposto, nin a unha nin o outro serán felices ata que se topen. E este enxalzamento do amor chamoume a atención, xa que aínda que a maior parte do libro estea dedicado a topar a solución requirida (non hai detectives nin asasinatos pero si un problema), o título deixa claro que o importante é precisamente este amor que xurdirá entre as tebras dos protagonistas, un amor que por outra parte semellaba formar parte do destino de ambos por esas coincidencias que mencionamos anteriormente. Quizais estas coincidencias se circunscriban ao fantástico: os personaxes son reais e confiren veracidade á lectura. Pero tamén a Amizade é unha parte moi importante no libro, para ambos personaxes, porque poden sosterse nos verdadeiros amigos e amigas cando o precisan. E isto, así como as preocupacións que calquera de nós pode sentir en determinados momentos, están moi ben reflectidos no libro.

La vida perfecta de Wiliam Sidis

 

Morten Brask é o autor de La vida perfecta de Wiliam Sidis, publicado por Duomo. Tal como di a contracapa, unha novela sobre a vida de unha das mentes máis prodixiosas de todos os tempos. Unha mente, por certo, totalmente descoñecida para esta que escribe.

Unha vida que é contada marabillosamente grazas ao xeito de escribir do autor. Non só é a historia do xenio, senón que é unha novela que axuda a emocionarse, a entender e comprender que ser un xenio non é unha "graza divina" senón unha maldición enorme. Tanto, que seguramente o feito de non sabermos de quen trataba este libro é precisamente o que mellor lle puido ocorrer a Sidis. O que fai o autor é un traballo de biografía onde os flashback, analepses e prolepses  axúdannos a camiñar un territorio solitario, fanagoso e triste. Seguramente, aquí reside a maxia do escritor, en saber conducirnos lonxe dos logros para entender unha vida complexa onde a palabra "Amor", con todo o que esta conleva, non existe. O autor ten claro que presenta un cerebro excepcional que non quere selo, un xenio que destaca e que é sinalado polo resto da sociedade como un fenómeno tal que só provoca soidade, esta que illa por medo, por envexa, ou por falta de empatía. Claro queda que o privilexio da intelixencia nada ten que ver coa felicidade, en toda a súa extensión. 

Te receto un gato

 

Aclaro: Xapón por un lado e Gatos polo outro. Quen se resiste? Eu non, por suposto. Quen me coñeza, saberá ben o porqué.

Antes de falar do libro temos que falar dunha corrente literaria que provén de Oriente: o "healing fiction" ou literatura que cura; historias cotiás que rematan con optimismo e que conseguen un ánimo positivo no lectorado, un respiro para o espírito canso occidental.

Syou Ishida é a autora deste Te receto un gato, publicado por Planeta. Un libro entrañable, que contén cinco historias diferentes cun só fío condutor: a clínica Kokoro, unha clínica peculiar que se sitúa nunha calella escura de Kioto un tanto misteriosa (é a clínica a que atopa ao doente e non ao revés). E esta parte foi a que menos me gustou, porque sería prescindible ese desconcertante dato máxico e deixar que a peculiaridade do tratamento psicolóxico fose máis real. Porque un gato, ou unha gata, é quen de axudar a cambiar as vidas dos clientes da clínica. Así nolo fai saber esta lectura. Por suposto, non tedes por que crelo. Pero eu convídovos a probar. Sorprenderédesvos. No libro, cada un dos protagonistas topa o seu espazo porque os gatos os levan a lugares aos que nunca chegarían por si sós. Porque ter un gato significa, asemade, preocuparse por alguén máis que por si mesmo.

Por outro lado, e a pesar de que teño o prexuízo de pensar que a literatura xaponesa é moi lenta, o libro narrativamente déixase ler con facilidade e mesmo con dozura. Porque vai engatusando ao lectorado como o farían os mininos curativos. A lectura flúe soa e deixa un pouso de calma cando se pousa o libro. Resulta ser unha lectura engaiolante e lixeira, xa que a pesar da dor dos protagonistas que precisan ir a unha clínica psicolóxica, todas as historias acaban sendo acolledoras, cómodas. Se aínda por riba unha lectora coma min coñece a fermosísima Kioto, xa se pode gozar plenamente. 

Respecto e amor polos felinos é o destacable. As historias, curtas e doadas de ler, séntense amigables. En conxunto, unha lectura acolledora. Coma a miña gatiña!!!

Olvidadas

 Neste peculiar caos existencial de meu, mergullada nun afastamento lector/literario, volvo pouco a pouco a recuperar o bo costume da lectura, e para comezar -ou case- escollín unha novela negra; a escolla tampouco é fortuíta, xa que a miña necesidade de evadirme destes incendios que asolagan o país é evidente. Entre todas as novelas negras que me agardan nos andeis, despositadas pouco a pouco e sempre coa esperanza de seren lidas nalgún momento, fun a Bernard Minier; concretamente a este Olvidadas, publicado pola editorial Salamandra, porque me chamou a atención a sinopse: unha parte da acción desenvólvese na Galiza. Que un autor francés veña á nosa terriña, obviamente, empurroume para esta escolla. Seguramente tiña que ter empezado polo libro anterior que xa presentaba a esta protagonista, pero deume igual: o libro encantoume e cumpriu a súa función, a de non cavilar na estupidez humana que prende lume tras lume e nos deixa orfas de vexetación, de verde.

O que máis me gustou do libro, teño que recoñecelo, foi que este autor se convertese nun aliado, con toques feministas moi evidentes ao longo da lectura. A violencia contra as mulleres, o odio dos "incels"... reflexións moi pertinentes e ben traídas que dan valor engadido á lectura.

As páxinas transcorren por dous lugares de investigación e dúas tramas paralelas que nada teñen que ver entre si, agás a protagonista; por un lado, Galicia; polo outro, Madrid e Cuenca. No lado galego temos asasinadas mulleres anónimas; no lado madrileño as asasinadas son persoas moi ricas. Isto tamén dá pé a diversas reflexións de como a sociedade actual é totalmente inxusta,  e un certo xuízo político; movementos sociais, importancia mediática, e o pensamento lúcido de que, como non, hai vítimas de primeira e vítimas de segunda. Con todo isto temos unha novela negra atrapante (axuda o feito de termos capítulos curtos e ritmo intenso que non decae en ningún momento) e trepidante, que non queda na beira senón que chega ata o fondo con todo tipo de análises, incluída a web escura, a psicoloxía das persoas, a arte; ante todo, a denuncia do poder.

"No es fácil descubrir que nuestra capacidad de juicio moral depende del contexto, de la época y sobre todo del grupo al que pertenecemos, de nuestro entorno, y no de unos valores morales supuestamente universales(...)" (páx. 252).

A denuncia:

"También sabía que los hombres blancos heterosexuales como él se habían convertido en el blanco de las neofeministas, los homosexuales, los negros, los izquierdosos y otros LGTBQIA+" (páx 374).

As reflexións sobre a internet tamén son ben interesantes. Lembrar que a perversión xa non está soa, senón que ten eco e expansión dentro da web. Cavilar en como os peores aspectos dos humanos chegan a estar protexidos, aínda que ás veces prefiramos esquecelo, dá medo. Por exemplo, como xa mencionei anteriormente, o caso dos "incels", homes que fan comunidade na web e desenvolven unha misoxinia indubidable e monstrosa: acusan ás mulleres de todos os males do mundo e pretenden sometelas.

O feito de que sexa unha muller a protagonista tamén é relevante, porque é (e será, coido, proximamente) unha vítima destes incels. Por iso, aínda que novela negra, destaca esta parte feminista onde se amosa sen andrómentas a manosfera e o machismo social.

Un verdor terrible

 Un bo libro para ler sobre algo que nos pode ser tan complicado como é mecánica cuántica, ou tan afastado para algunhas persoas como son as matemáticas. Porque este libro trata ambos temas e asemade de científicos xeniais e humanos, persoas que non deixan de ser persoas e deben convivir co resto da sociedade sendo como son.

O autor, Benjamín Labatut, parte de sucesos reais para crear unha obra de ficción a medio camiño da divulgación científica. Catro relatos que deambulan pola Historia e os seus personaxes, viaxes polo século XVIII e polos campos deconcentración, un paseo pola Arte pola Química e mesmo pola Política. O autor ten oficio e sabe construír esta especia de literatura científica levándonos da man comodamente, incluída a metafísica.

Resulta que no fondo, coma a todo ser humano, o libro procura ENTENDER, así con maiúsculas, xa que se asoma ao que resulta incomprensible, no senso científico e non filosófico. Porque a ciencia procura explicalo todo e que non quede ningunha dúbida sen resolver. O interese, en parte, do libro vén da mestura entre o literario e o científico que se traduce á súa vez na mestura entre ficción e realidade.