Desde o alto, distinguiu
unha aglomeración de xente arredor dun edificio inundado de luces. Un
lugar ideal para iniciar a investigación que o traía á Terra.
Seleccionou unha persoa que permanecía inmóbil e introduciuse nela.
O home non notou nada, agás un lixeiro calafrío que atribuíu
ao aire xélido daquela tarde. A translación funcionara sen problemas, e
Xhantl foi asimilando aos poucos a nova realidade. Estaba na Terra, no
interior dun humano, e experimentaba por vez primeira a estraña
sensación de ser el e, ao tempo, ser outro diferente.
A persoa chamábase Moncho e levaba máis de tres horas de pé,
diante daquelas portas polas que entraba e saía un río de xente. Os que
marchaban, cargados de bolsas e paquetes, pasaban ao seu carón sen
repararen nel. Só alguén, de cando en vez, depositaba unha moedas no
bote que sostiña na man dereita.
Xhantl ficou abraiado coa fervenza de sensacións e sentimentos
que Moncho albergaba. Cansazo, frío, dor nos pés. Desexo de berrar, de
rebelarse ante aquela exhibición de riqueza. Vergonza de se atopar alí.
De sentir as olladas de desprezo, ou de noxo, ou de indiferenza, ou de
mágoa, que de todo había. A amarga sensación de invisibilidade, de non
ser ninguén.
Comezaba a empardecer, e decidiu marchar. De camiño, pasou por unha
praza onde algúns adolescentes colocaran un gran cartel, «ÁRBORE DOS
DESEXOS», ao pé dunha moreira que estendía xenerosa as súas pólas
espidas. Invitaban a canta persoa pasaba a escribir un desexo nunha
tarxeta e pendurala logo da árbore.
Tras uns momentos de dúbida, Moncho achegouse ao banco onde
unha rapaza sostiña unha caixa con tarxetas de cores rechamantes. Colleu
unha de cor verde e escribiu cun rotulador o seu maior desexo. E
despois pendurouna nunha póla da moreira; cuberta de follas de cores, a
árbore experimentaba unha inesperada primavera.
Xhantl achegouse e leu algúns daqueles desexos: «Que non haxa
ninguén sen casa», «Que os poderosos deixen de roubarnos», «Quero ter un
can como Milú», «Que algún ano me toque a lotería»...
A rapaza do banco irradiaba alegría, cun sorriso permanente
nos ollos e nos labios. Xhantl non o dubidou: abandonou a Moncho e, nun
instante fugaz, mudou para o interior de Sara. O entusiasmo e as ganas
de vivir bulían no corpo daquela moza. Que ben, experimentar a calor que
dá a alegría!
Algún tempo despois, os mozos recolleron as cousas e acordaron
marchar. Un reloxo luminoso marcaba as nove, e tamén a data daquel día:
24, decembro. Camiño da casa de Sara, coas rúas cada vez máis baleiras,
Xhantl observou unha especial animación nun baixo comercial onde os
carteis de «ALÚGASE» case tapaban os vidros dos escaparates. Non o
pensou máis: o extraterrestre afastouse de Sara e introduciuse no corpo
de Paulo, un home de pelo roxo que falaba con expresión animada.
As seis persoas que alí se reuniran afanábanse en arranxar o
sitio, estendendo cartóns no chan e, por riba deles, uns colchóns e os
sacos de durmir. No centro, dúas caixas da froita, sobre as que
colocaran os alimentos e bebidas daquela noite.
A luz dun cámping gas iluminaba aqueles rostros, máis animados
conforme transcorrían os minutos. Cearon, beberon, riron; e cantaruxaron
en voz baixa, non querían que ningún policía lles viñese estragar a
noite.
-Logo hoxe non queredes algún conto?- preguntou Paulo.
Os outros xa debían saber da súa arte, porque se meteron nos
sacos de durmir e se acomodaron sobre os colchóns. Fíxose o silencio e
as palabras comezaron a agromar da boca de Paulo:
-Isto pasou nun lugar preto de Fisterra. Vivía alí unha muller que...
O relato fluía cada vez con maior lixeireza e iluminaba os
ollos de todos. E Xhantl, fascinado ante aquela fervenza de palabras,
comprendeu por fin por que os científicos do seu planeta se interesaban
tanto polos habitantes da Terra. Posuían o don marabilloso de imaxinar,
de crear outros mundos e novas vidas por medio das palabras. Si, ficaría
no corpo de Paulo, aprendendo aquela habilidade marabillosa: o engado
das historias, a maxia das palabras que aniña -durmida, ás veces- no
interior de todas as persoas.
Un conto de nadal. Agustín Fernández Paz
Publicado na
prensa,
na véspera da Noiteboa. Un conto comprometido coa realidade actual que
desprende o amor impagable ás palabras e ás historias compartidas.
