Querernos bien
25/08/19
24/08/19
23/08/19
22/08/19
21/08/19
Seis Horas
Matt Damon - campaña por auga para África
Vídeo para a fundación Water.org coa fin de conseguir apoio para comunidades con escaseza de auga potable.
20/08/19
Cada día contigo
Hai uns días daba por terminado o meu "annus horribilis". Falei
demasiado pronto. Pensei que a morte ía darnos unha tregua, que ía
dirixirse por outros camiños afastados. Pero non. Seguía por aquí
rondándonos. Seguía a causarnos dor. Unha dor inmensa. Porque non cómpre
ser da familia para amar. Non cómpre levar os apelidos nin compartir
reunións familiares.
Sempre digo que tiven a sorte de herdar as amizades que me deixou o meu compañeiro de vida no IES Laxeiro. Un centro non que sempre me sentín querida. Pero agora, ese piso de abaixo que compartía contigo, Luís Gustavo Rodríguez Taboada, esa biblioteca que a ti che deixaba converter en corredor, doe. Como volver a entrar?
Sempre digo que tiven a sorte de herdar as amizades que me deixou o meu compañeiro de vida no IES Laxeiro. Un centro non que sempre me sentín querida. Pero agora, ese piso de abaixo que compartía contigo, Luís Gustavo Rodríguez Taboada, esa biblioteca que a ti che deixaba converter en corredor, doe. Como volver a entrar?
Cada día contigo
Sempre diciamos que eras tan grande coma bo. Que non servías para xefe
de estudos porque non eras quen de enfadarte. Pero vaia se servías!
Alumnado e profesorado adorábate. Dabas miles de oportunidades, estas
que a ti che foron denegadas, porque a morte non quixo darche nin unha
pequena tregua, esa que podía advertirche que nos rondaba pero que aínda
podiamos seguir canda ti. Quedamos un pouco máis orfos no noso camiñar,
quedamos sen ese "osiño de peluxe" xigante que adoitabamos dicir que
eras.
Agora, os corredores do IES non contarán os teus pasos, a biblioteca
permanecerá agardando a túa visita para facer os sudokus, para corrixir
exames, para contar que ías facer a recuperación da recuperación da
recuperación... Entrar no vestíbulo mirando a porta de enfronte, sempre
aberta, sempre disposta a nos recibir, a nos escoitar, xa non será
posible. Imposible entrar na cafetería para meternos contigo e o teu
"colacao". Imposible que a vida siga igual. Toda a comunidade educativa
botará en falta a túa bonhomía e a túa capacidade infinita de perdoar.
Esta vida tan inxusta foino onte máis ca nunca.
Non hai neste mundo tantas boas persoas coma ti. Agora, só temos o teu recordo. Inconmesurable e agradecido.
Eu quedo co teu último sorriso pícaro de tarde de fútbol. Quedo coa nosa
mesa arredor da tortilla e as nosas conversas. Quedo coas nosas
reunións bibliotecarias dos luns polas tardes. Quedo con ese amor que
derrochabas para a túa familia. Quedo co teu exemplo.
https://www.farodevigo.es/portada-deza-tabeiros-montes/2019/08/20/fallece-jefe-estudios-ies-laxeiro/2157616.html?fbclid=IwAR2fVoGGm-NSfvzQAAtQLXCuRuUHMBPAsi86WD-EPpXucBUtzBwZTEpSB8U
Fame
Publica na nosa lingua a editorial Rinoceronte este libro de Knut Hamsun, Fame, libro que conta a historia dunha persoa totalmente descoñecida (non sabemos o seu nome nin o seu lugar de orixe) que anda polas rúas dunha cidade pasando moita, moita fame. Tanta, que é capaz de nola transmitir para que o lectorado a sinta ao mesmo tempo. Pero resulta tan curioso e asemade estrafalario que é quen de dar el mesmo esmolas ou de rexeitar axudas que coida atentan a súa propia diginidade; resulta verdaderamente exasperante! Para manterse, escribe artigos xornalísticos.
En primeira persoa, esta obra utiliza un estilo que é quen de traspasar as súas páxinas para obsesionarnos con este protagonista obsesivo (dan ganas de darlle unha labazada) e de enfadarnos coa súa visión da vida. Da súa vida, peculiarmente famélica.
Moi recomendable, ademais, polo peculiar uso do monólogo interior e por se converter nun referente da novela psicolóxica e pola fotografía da "fame" que nos dá.
19/08/19
Beleza vermella
Gustoume a proposta que nos fai a editorial Galaxia de novela negra da man de Arantza Portabales Santomé (a pesar das súas innumerables faltas): Beleza vermella é unha lectura que atrapa, que dá reviravoltas sen marear e que sorprende; sorprende porque son as falsas aparencias as que dominan o relato, pero neste hai oco para a arte e a súa beleza. Haino tamén para moitos temas de actualidade, mesmo para facernos reflexionar co seu final. Pode un maltratador cambiar? Pódese perdoar? Por suposto, a dor familiar, o amor, o desamor; "Amorodio" é unha palabra fundamental no libro. E a reflexión: non temos unha palabra que defina a morte dun fillo, dunha filla (agásn en hebreo: hore shakul).
Sorprende a lectura por varias cuestións, por como enfoca o tema da investigación, posto que desde o principio queda claro que só hai 6 sospeitosos, e case semella que cada capítulo (curtos) nos fai crer que hai un asasino diferente. Resulta complicado intuír cal é en realidade. A autora consegue a narración que sexa extremadamente fluída, igual que flúe o sangue, tan fermoso pola súa cor vermella.
Así que un libro moi, moi recomendable.
18/08/19
Sempre hai un lugar para a poesía (CLVI)
HOGAR
Tienes que entender
que nadie pone a sus hijos en un barco
a no ser que el agua sea más segura que la tierra.
(..)
Nadie deja el hogar hasta que el hogar
es una voz híumeda en tu oído
que te dice
vete, aléjate corriendo de mí, no sé en qué
me he convertido.
Warsan Shire
17/08/19
16/08/19
La Red Púrpura
Non me resistín. Tan pronto souben que Carmen Mola xa tiña segunda entrega, alá fun. Desta volta publica Alfaguara La Red Púrpura, novela moi negra, que ten os mesmos protagonistas que a primeira e que terá como argumento unha rede que trafica con vídeos de violencia extrema e coa pederestia. O argumento de por si xa interesa, porén, non me gustou tanto como a primeira.
Como no primeiro libro, a novela é extremadamente cruel. Tanto, que impacta ata onde pode chegar a mesquindade do ser humano. Unha vez máis: sabemos que a realidade supera a ficción. Aínda así, que tétricos resultamos!
O que si está claro, é que non podemos ler esta segunda entrega sen ter lida a primeira. Non se podería comprender, xa que a historia comeza dous meses despois de ter rematada a primeira. A inspectora, Elena, volverá a situarse fronte a unha investigación que a involucra persoalmente. Ao longo desta investigación comprenderemos que os estatus sociais (o máis altos e os máis baixos) non viven afastados, senón que se retroalimentan. A investigación lévanos á Violencia máis chamativa e extrema, de aí que ás veces a lectura resulte pouco doado pola crueza e a ferocidade descrita. Chega a ser nalgúns momentos mesmo "gore", o que non sei ata que punto é axeitado.
Como dixen, non me gustou tanto como "La novia gitana", nin pola descrición dos personaxes nin por algúns xiros demasiado febles, mesmo con algunhas situacións que "chirrían". Pero estamos ante unha historia potente que non vos deixará indifentes. E se lestes a primeira, estaría ben ler a segunda.
15/08/19
Versos e Viceversos
Aínda que fuxín da poesía dende hai case un ano teño que recoñecer que Antonio García Teijeiro conseguiu engaiolarme co seu Versos e Viceversos que escribe canda Juan Carlos Martín Ramos e que está ilustrado por Juan Ramón Alonso; completa o bo traballo a editorial Kalandraka con esta fermosa e delicada edición. Versos para lembrarnos a destrución do noso planeta, para lembrarnos que só nós, os humanos, comezamos guerras destrutivas e que só nós, os humanos, temos a maxia da lectura nas nosas mans; poemas cheos de compromiso, de dor, de enerxía, de natureza, de intimismo, de verbas necesarias; de PAZ. Un libro que ademais propón un diálogo entre as dúas linguas, o galego e o castelán, para lograr aínda máis riqueza nas súas páxinas. Un agasallo para o corazón.
Presentes están os elementos da natureza que son luz e faro na poética de García Teijeiro: o mar, a lúa, as caracolas, as estrelas, o MAR... chaves que nos permiten abrir e pechar portas e ventás cargadas de figuras literarias que alimentan a nosa fame de poesía. Unha poesía que vén acompañada dunha forza sedutora ilustrada para sentir aínda mellor os pequenos ruídos das palabras, os susurros e as ondas, mesmo as gotas que golpean os cristais mentres nós lemos ou escribimos.
Dozura, delicadeza e potencia.
Pólas enxoitas no lume
crepitan con voz escura.
E asústanme os seus lamentos.
Triste, triste partitura.
A través dunha xanela
o fume inventa palabras
para que as escriba o vento
e que as escriba na páxina.
Nesa páxina enredada
dun dilbro de luz sen flor
que foi perdendo o seu brillo
nos invernos sen color.
Sonche as palabras de cinza.
Son letras adormecidas.
Son contos e son poemas
que ocultan moitas feridas.
Pólas enxoitas no lume
que non me quitan as penas.
Rescaldos de nubes mornas.
Espellos de lúas negras.
14/08/19
Auga
OXFAM Intermón:
Elefantes, en colaboración con Benjamín Prado e Manolo García tentan sensibilizar sobre a situación de desigualdade que afrontan as poboacións máis vulnerables pola falta de auga.
Ourika
Publica Hugin e Munin esta pequena xoia de Claire de Duras, Ourika; foi a primeira novela ambientada en Europa cunha protagonista negra. 50 páxinas para unha ficción baseada nunha historia real: unha moza senegalesa rescatada da escravitude para ser criada e protexida por unha familia francesa con cartos. Pero a súa condición levaraa ao seu illamento.
É unha pequena obra mestra contada en primeira persoa pola protagonista, esta nena negra adoptada que medra cos seus irmáns adoptivos, unha moza simpática e intelixente. Pero chegará un momento en que nada diso importará, porque prevalecerá a súa cor. A partir de aí, a reclusión. Interior e exterior. Esta reclusión convértea en testemuña do mundo que a rodea, un mundo que non lle pertence; un mundo cambiante porque a revolución Francesa está aí, pero sen nomes propios.
Unhas poucas páxinas espléndidas.
13/08/19
Remexido de patacas
Despois de moito tempo de silencio, cansazo, mágoas, bágoas e sorrisos, e con moitas dúbidas de se volver ou non a esta casa na que se converteu o blogue, onde as palabras fixeron amizades e tentaron ser faro algunha vez, volvo, ou tentarei volver. E que mellor unha volta cun empurrón? Foi a miña compañeira Ester González Martínez quen decidiu que aquí había que varrer e regresar á vida. A súa lectura, un Remexido de patacas de Eli Ríos publicado por Baía.
Grazas, Ester.
Aquí a súa recomendación:
Case podo imaxinar as persoas a
conversar despois de ler o libro:
- Ti cres que ao final...
- Para min que si.
- Pois enu non sei, igual non...
Porque Remexido de patacas é un libro
para falar del despois de lelo, para calar despois de lelo, para
pensar despois de lelo ... Para ler despois de lelo.
Porque ao rematar a historia queda un
mexido de imaxes de mulleres fortes, solidarias, resolutivas que máis
tarde ou máis cedo (o tempo importa?) deciden romper co que as
esmaga e DECIDIR por si mesmas sobre como será o longo das saias que
poñerán, a que hora toquenearán no sofá e o momento idóneo para
tocar un instrumento.
E como di Enma Pedreira no prólogo
“notas que doe”. “A realidade doe”. A nosa sociedade é así
de dura e que doia quizais sexa o primeiro paso para
comprometérmonos. Pero, ollo! Que tamén sorriredes e vos
emocionaredes a fartar.
Estades agardando a que diga algo das
patacas? Pois non. Iso queda da vosa conta.
08/08/19
04/08/19
01/08/19
Educación pola Igualdade
"Es necesaria una asignatura de Educación por la Igualdad". Marina Subirats
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)
