Voltige

Curta sen palabras.

vía

Sonho com asas - Sueños de volar

Buaaaaa, que fermosura de álbum. Un deses libros dos que é imposible fuxir, namoras só con velo de lonxe. E se te achegas... estás perdido! Falo dunha das novidades da editorial Kalandraka que nolo ofrece en portugués e español: Sonho com asas - Sueños de volar, con texto de Teresa Marques e ilustracións de Fátima Afonso. Os soños. Perseguer os soños? Deixalos ir? Que ocorre se marchan e nós non imos tras eles? Porque de acadar soños, ou de tentalo, cando menos, é do que trata este máxico álbum, dunha nena, dunha moza que quere cumprir o seu soño, que medra atopando o seu camiño, aquel que ela mesma dirixe, loitando contra os obstáculos, abrindo esas portas e ventás que a vida nos vai ofrecendo e ás que tantas veces tememos asomarnos. O emprego da metáfora do voo, tantas veces utilizado, acae perfectamente no libro, xa que este amosa que todos e todas, dende sempre, debemos loitar polo que nós desexamos.

Non, non me esquezo das ilustracións. Son absolutamente marabillosas e inesquecibles. Con elas, voamos nós tamén na procura dos nosos soños, aqueles que tiñamos aparcados porque, sinxelamente, viámonos maiores para perseguilos.

E as páxinas finais, que se despregan... buf, mellor descubrídeas vós.

Queer Avengers

 Lido en Praza Pública:

Este grupo de mozos 'youtubers' galegos destacan na Rede cunha canle de vídeos contra a LGTBIfobia e cunha mensaxe alegre e divertida que instrúe os máis novos na igualdade.

Visitade a súa páxina web, paga a pena ver todos os vídeos. 

SELK'NAM

Curta animada que conta a historia do desaparecido pobo da Patagonia.

Vía

Un gusano en la fruta

Gústame moito este autor de cómics, Rabaté -un dos máximos representantes da Nouvelle BD-, por iso non dubidei en achegarme a este que publica Norma: Un gusano en la fruta. Con el imos ata un pequeno lugar francés de cultivo da vide, onde comprobamos que hai grandes donos de terreos, déspotas que teñen moitos empregados e outros donos que non teñen tantos pero que se van defendendo. Aquí xorde o conflito, entre dous homes donos de terreos, un deses conflitos que semellan herdarse de xeración en xeración e que non parecen ter fin... ata que aparece a gran dama negra, aínda que sexa por un accidente. Logo de coñecermos o lugar e os feitos vannos presentar un protagonista estraño: un cura que por primeira vez foxe da súa nai para facerse carfo da súa parroquia; este pronto descubrirá que a vila idílica que esperaba nada se parece aos seus soños ideais; e descubrirá, daquela, a ruindade do ser humano. E ata aquí poderemos contar.
Iso si, recomendarvos un cómic que podería pertencer ao xénero negro pero que ao mesmo tempo trata a vida con ironía, con sarcasmo, con humor. Porque o ser humano, home e muller, está cheo de claroescuros. E así os veremos.

As Irmandades da Fala

 Dentro do proxecto de divulgación das Irmandades da Fala temos unha serie de vídeos coma este que explica con desenfado que foron as Irmandades.


As Irmandades da Fala | Videoremix from Illa Bufarda on Vimeo.


Pero hai máis vídeos con entrevistas que fan un percorrido polo que somos e o que non, sempre tomando como referencia as Irmandades:

• As Irmandades na rúa: Galiza
• As Irmandades na rúa
• As Irmandades na rúa: a lingua galega
• As Irmandades na rúa: identidade
• As Irmandades na rúa: a cultura

Vía Carta Xeométrica

Y se fue

Videoclip en stopmotion dirixido por Victor Haegelin para a canción "Y se fué", de La Pegatina.

Vía

O fío

Ten a autora deste libro un nome precioso que predispón ao gusto pola lectura... Gracia Iglesias xunto con Rosa Osuna constrúen en O fío, publicado por Kalandraka, un divertimento rimado onde un neno tanto decide tirar do fío que case é quen de deconstruír o mundo! O que nun principio semella obvio, tirar dun fío e desfacer unha chaqueta vólvese unha loucura de ritmo onde destacan as ilustracións que nos contan polo seu bando unha trama enriquecedora sobre o texto. Tamén é certo que podemos extrapolar os versos do noso libro á vida adulta, cando enleamos e enleamos sen sabermos onde e como rematar; e logo procuraremos un inicio que nos queda moi lonxe pola nosa propia estratexia equivocada.

Vós tirade do fío, tirade e tirade ata chegar ao final, seguro que vos sorprenderá!

Non á violencia contra as mulleres (CDLXVII)

Presentación de "Masculino Singular"

Sempre é un pracer estar cos amigos, coa xente que se quere. E se un destes amigos presenta un seu libro, a satisfacción e o orgullo é dobre. Así que si, onte, no museo da vila, Carlos Negro presentou o seu último libro de poemas ("sei que escribo poemas pero non sei se fago poesía") publicado por Xerais.

No acto estivo acompañado pola Concelleira de Cultura, Lara Fernández, e o seu ex-profesor Mario Pereira, quen incidiu neste feito e na emoción que para el supuña que Carlos, alumno del hai case 30 anos, amosase a súa ideoloxía feminista mediante un libro que provoca tantos sentimentos.

Déixovos o texto de Carlos:

Corte de afeitado (apuntamentos arredor de Masculino singular)
1. Masculino singular nace dun corte do afeitado. Do sangue da escrita. Ou como adiantou Rosalía de Castro, do sangue das entrañas.
2. As miñas entrañas son as dun home de mediana idade que decide profundar no espello e mirar que imaxe lle devolve o tempo, a memoria, os ritos tribais, a cultura dominante, a estirpe e as tripas. O rostro dun ser en evolución, que non quere seguir participando dese círculo vicioso da herdanza recibida, do poder arbitrario, dos privilexios mantidos con violencia, real ou simbólica, porque o noso destino semella seguir sendo machos e os nosos falos son lanzas erectas polo Poder, así con maiúsculas.
3. Estes poemas son efectos secundarios do(s) feminismo(s), da súa potencia transformadora, que foi modificando, sobre todo na última década, o meu xeito de pensar e de sentir(me); son poemas escritos non para portar ningunha pancarta que reporte unha recompensa de progresismo , senón para albiscar, entre as ruínas do noso tempo, un ecosistema cultural onde ningún bardo da tribo impón o seu criterio por collóns . Porque se é certa a hipótese de que está a conformarse unha nova masculinidade, debe medrar desde a ética, e non desde a cosmética. Porque máis alá das aparencias, o dinosauro do machismo segue a estar aí, obsceno e prepotente.
4. Por suposto, estes poemas escríbense desde unha posición ética, o cal non implica adoptar o posicionamento do sacerdote no púlpito da igrexa. As armas preferidas de Masculino singular son a ironía e a desmitificación , non a contundencia do panfleto.
5. Neste contexto, o libro representa un combate puxilístico contra a chatarra semántica que propaga o machismo como un andazo, sen diplomacia ningunha. Mergulla a voz nos residuos lingüísticos do patriarcado, na súa pornográfica inmoralidade. Porque sobrevivimos atrapados nun hipermercado de Carne
hipertrofiada e despezada a gusto do consumidor, e ao alcance dun clic ou dun toque do dedo nas pantallas. Consumo de destrución masiva, corpos lowcost 24 horas 365 días ao ano.
6. Sei ben de onde procedo. Dunha cultura heterosexual dominante baseada na pornografía e na prostitución. Dos ritos de paso á idade adulta nos puticlubs de polígono industrial. Dunha mitoloxía adolescente baseada en ereccións e mamadas. Dunha linguaxe agresiva ata o delirio, onde a maior parte das mozas con iniciativa sexual eran definidas como zorras, sen ningún tipo de eufemismo. Si, sei ben de onde procedo. Pero tamén sei que xa non quero regresar aí . Nunca máis. Porque son responsable da educación dun fillo de dez anos e non quero que o aprendan a ser un home de verdade . Porque a paternidade merece ser vivida como unha opción de tenrura activa, e non lle acae tanta misoxinia nin represión dos afectos.
7. Este conxunto de poemas pode lerse como se estivésemos a pasear por unha sala de múltiples espellos, onde os reflexos se multiplican e permiten unha mirada poliédrica. En realidade, Masculino singular foise construíndo como un conxunto de textosespello que se complementan entre si, ben por asociación, ben por contraste. E esa asociación enriquece o sentido, multiplica as posibilidades interpretativas. Porque os espellos, moitas veces, existen fóra do texto, noutras voces que constitúen un punto de partida, ou quizais un punto de fuga do discurso.
8. Este corpus poético sería pouca cousa sen esa transfusión sanguínea que recibe dos versos de Rosalía de Castro e Mª Xosé Queizán, de Isolda Santiago e Xohana Torres, de Denise Duhamel e Ana Romaní, ou mesmo do austríaco Peter Handke e de Juan Carlos Mestre. E, por suposto, tamén hai no libro algúns diálogos por negación: Pondal e Ferrín serían, neste caso, dous magníficos exemplos, porque seguen a ser mestres da palabra, pero non os mestres que iluminan o porvir.
9. Fin das citas textuais. A fin de contas, non vimos a este mundo para entrar na Real Academia dos Bos e Xenerosos. Que se lle vai facer. Quen lles fala só escribe poemas, con maior ou menor acerto. Punto final. O resto, incluído o mérito da lectura, está fóra do seu alcance.

Mil hogares

Hoxe tráiovos un álbum algo diferente porque Carson Ellis constrúe en Mil hogares, editado por Alfaguara,  un muestrario de casas diferentes segundo os países, segundo o tamaño ou segundo a quen acubillen, xa que o libro vainos atrapar sen que haxa un argumento ou unha historia que seguir, tan só gozaremos paseando por entre as casas que nos amosa contrastándoas e podendo comparalas. E de paso que trata o tema da diversidade -algúns fogares dos animais son realmente fantásticos- fala asemade de emocións nun tratamento delicado das ilustracións en gran formato, a dobre páxina, coidando todos os detalles.

No remate, ata teremos un espazo para amosar o noso propio fogar, de querermos.

Carromatos, iglús, castillos, cuevas, tipis, chozas, rascacielos, nidos, cabañas, goletas, huecos de árbol... ¡y hasta una casita hecha de chocolate y caramelos! Este delicioso álbum  constituye un divertido catálogo planetario de viviendas, pues ilustra algunos de los muy diferentes espacios que humanos, animales y 'seres de dudosa procedencia' han adoptado según sus necesidades o -en el caso de los más afortunados- gustos. Austeras, lujosas, prácticas, cómodas, rodantes, imposibles... casi todas las casas tienen algo que las hace especiales y apetecibles, porque, a ver, ¿quién no querría conocer lo que se siente viviendo en las profundidades marinas -como los atlántidas-, en el cráter de la luna -como los selenitas-, o en la inconmensurable sabana -como muchos africanos-? Ciertamente, son infinitos los lugares interesantes para vivir, lo importante, salvado un cierto nivel de confortabilidad y de recursos, es hacer de una casa un hogar. - See more at: http://canallector.com/22769/Mil_hogares#sthash.DjlwQQ5e.dpuf

iFala

Vino no Facebook de Goretti Sanmartín cando o ía traer para aquí:

Magnífico e divertido traballo de síntese. Un moi bo guion, un execicio de actualización de referentes estupendo, unha voz que nos conduce de xeito frenético e sen decaer... Parabéns pola iniciativa e por crear materiais de indubidábel utilización didáctica. Esperemos que o ano das Irmandades teña continuidade e que o curso 2016-2017 sexa o momento de aplicar, de distribuír e levar todos estes materiais ás aulas, aos encontros culturais,..., para deixar pouso, para nos reinventarmos a partir deles...

Unha única cuestión para reflexionarmos para o futuro: sendo certo o machismo existente naquela altura (e diferente na súa materialización ao de hoxe, mais con moitos eixos transversais que perviven e están ao noso redor) e, por tanto, a presenza masculina é a que prevalece en toda a actividade sociopolítica nesta altura, fica aínda por afondar ben -e, sobre todo, por divulgar- no papel das mulleres. Moitas delas estiveron nun papel "secundario", nun posto non principal, é verdade. Mais isto tamén acontece porque decidimos que é o prioritario, que é o principal. A relevancia, de maneira especial, das mestras da época, está por estudar. A práctica dunha pedagoxía avanzada, innovadora, era unha revolución na época. Tamén cómpre detérmonos no xermolo das xornalistas. Cada día imos coñecendo máis e máis o papel dalgunhas mulleres. Hoxe xa podemos nomear algunhas. Mesmo algúns labores, como o editorial de Ánxel Casal, non existiría igual sen a enorma contribución á causa de María Miramontes. Debíanos preocupar que traslademos a idea de seren feitos individuais, illados (Elvira Bao, Micaela Chao, Amparo L Jean, María Miramontes, Mari Luz Morales...) e trazar liñas en común para pór en valor o seu papel, sen dúbida máis importante do que pensamos e do que está estendido entre nós. Nese sentido, unha recomendación para comezar: ler, de principio a fin, o A fondo do Sermos Galiza sobre A Galiza das irmás.

iFala from Illa Bufarda on Vimeo.

Five

 Esta curta é un documental que sen diálogos amosa as vidas cotiás destes cinco nenos que aparentemente son moi diferentes entre si pero que comparten moito máis do que parecía a priori. Con esta curta, os autores demostran que as diferenzas entre os humanos son moitoas, pero precisamente esas diferenzas hai que celebralas.

Five from The Mercadantes on Vimeo.
Visto en Cultura Inquieta

Goose's weekend

Vía

Camille

O último libro de Pierre Lemaitre chámase Camille e publícao tamén Alfaguara. Con Camille cérrase unha tetraloxía onde o protagonista é o detective Camille Verhoeven, un dos mellores personaxes que ten dado a novela negra actual, sen dúbida ningunha. O autor ten unha habilidad especial para a escritura, está claro, e se nas anteriores entregas chamaba a atención polo sadismo que nos ofrecía, nesta entrega cambia completamente de terzo para achegarnos unha lectura máis reflexiva que non defrauda en ningún momento. E como sabemos que o final agardamos o peor, quizais moito peor do que lemos ao rematar, pero si nos agasalla con imaxes inesquecibles e cun caso apaixoante que resolver.

Se amades o xénero, non esquezades este autor, coido que non me ides botar en cara a recomendación.

«El hombre que sostiene la repetidora se detiene, se da la vuelta, duda: es cierto que un disparo es la mejor forma de atraer a la poli antes de haber empezado, cualquier profesional lo sabe. Por un momento vacila sobre los pasos a seguir y, una vez tomada la decisión, se vuelve de nuevo hacia Anne y le lanza una larga serie de patadas. Ella trata de esquivarlas, pero incluso si hubiese tenido fuerzas se lo habría impedido la puerta contra la que está arrinconada. No hay salida».

Contos nerviosos

Publica en edicións Embora Fran Alonso este Contos nerviosos, con ilustracións de Dani Padrón,  un libro para ler en catro sentadas, ou nunha, como queira o pracer da lectura, xa que non provoca nervios a pesar do seu título, pero si provoca un divertimento, dende o neno nervioso polos ruídos -así temos unha critica a esta sociedade barulleira na que vivimos- ata o poder da ficción que provoca a fuxida da realidade, é dicir, a chamada realidade virtual ata esa nena parva que nunca está contenta con nada -esta si que nos pon nerviosos- ata que aprenda. 

Así pois, non nos poñamos nerviosos, ben ao contrario, relaxémonos para pasar un bo tempiño lector... teñamos a idea que teñamos.

Xeración sen machismo

E tamén pode cambiar de xénero ou sexo...

Ma’agalim - Jane Bordeaux

Vía

A amante nunca ten dentes postizos

O III Día das Galegas nas Letras celebra a María Xosé Queizán. Aquí, caras para darlle vida a este seu poema,  idea de Ánxela Lema París:

"A amante nunca ten dentes postizos", María Xosé Queizán from Anxela Lema on Vimeo.

Con Tango son tres

Moito celebro a publicación deste álbum do que hai ben tempo sabía; a editorial Kalandraka, sempre atenta, publícao por fin na nosa lingua, feito que nunca agradeceremos o suficiente. Estou a falar de Con Tango son tres, de Justin Richardson e Peter Parnell con ilustracións de Henry Cole. Un libro baseado nunha historia rela que acontecu no zoo de Central Park, e que fala de dous pingüíns machos que teñen a oportunidade de formar a súa propia familia. Quizais sexa porque no mundo animal todo é máis doado e existen menos prexuízos que no mundo humano. Un libro que chegou a ser censurado no seu país natal porque, precisamente, son os humanos os que non comprenden as diferenzas, pero que aínda así, recibiu numenoroso premios.

10.000 pasos ao día

O Colexio de Fisioterapeutas de Galicia lanza un vídeo que amosa os beneficios para o sistema inmune, a circulación e os ósos. No Portal da Ciencia Galega tedes máis información:

Vía

Rapear Filosofía

Rapear Filosofía: Foucault, Sontag, Butler, Mbembe

Rapear Filosofía: Foucault, Sontag, Butler, Mbembe (FRAGMENTO)/ Rapping Philosophy: Foucault, Sontag, Butler, Mbembe, 2016 (TEA from cabello/carceller on Vimeo.

Cantos de poeta

Este foi un dos agasallos que eliximos para celebrar o Día das Letras Galegas co outro centro de Lalín. Claro está, compramos dous, un para a súa biblioteca e outro para a nosa. Falamos do libro-disco de Gelria, Cantos de poeta, unha antoloxía musicada da poesía galega. O que nos propón este grupo é unha viaxe musical poética con 14 poetas: urros Enríquez, Uxío Novoneyra, Manuel Antonio, Ramón Cabanillas, Aquilino Iglesia Alvariño, Luís Pimentel, Rosalía de Castro, Celso Emilio Ferreiro, Xosé Luís Méndez Ferrín, Álvaro Cunqueiro, Bernardino Graña, Manuel María, Luz Pozo Garza e Chus Pato. Ademais, inclúe este percorrido unha guía con textos de Manuel Rivas onde non falta un monllo de fotografías. Unha edición coidada cunha proposta musical innovadora e diferente que mestura músicas e que cómpre escoitar con atención. Música para termos na casa, aprender versos, sabermos máis do de noso.

Non á violencia contra as mulleres (CDLXVI)

Hoxe traemos este artigo que atopei en "elmeme" baixo o nome:
                          6 frases erróneas sobre a violencia de xénero que temos que deixar de repetir

1 “Violencia es violencia, no importa el género”

Esta es una afirmación simplista, que no tiene en cuenta que de hecho, sí hay distintos tipos de agresiones con distintas connotaciones. Como argumenta Malena Pichot en La violencia no es una: “No es lo mismo que dos hombres se caguen a piñas, a que un hombre cague a piñas a un o una menor. No es lo mismo que dos mujeres se caguen a piñas, a que una mujer cague piñas a un o una menor. No es lo mismo que te cague a piñas un compañero de clase a que te cague a piñas un profesor. No es lo mismo que te cague a piñas un desconocido en la calle a que te cague a piñas un policía. No es lo mismo que te secuestre un criminal común a que te secuestre una organización paramilitar del estado.”

Históricamente se ha considerado a la mujer como alguien inferior al hombre, como alguien que de una forma u otra tiene que servirle y cumplir sus expectativas. Esta dinámica de dominación se manifestaba en formas más explícitas antes y se sigue manifestando en formas más sutiles (y a veces no tanto) ahora. Una agresión califica como violencia de género cuando en la violencia hacia una mujer tiene un trasfondo de machismo, una creencia arraigada y a veces no del todo consciente de que esa mujer es inferior o es una especie de objeto o propiedad del hombre.

Daniel García

2 “Si una mujer le pega a un hombre, también es violencia de género”

En realidad, no. Si una mujer le pega a un hombre es lisa y llanamente violencia. A secas. Por supuesto que si una mujer agrede física o psicológicamente a un hombre este sería la víctima, pero eso no significa que sea violencia de género.

Como explica Miguel Lorente Acosta en La violencia no tiene género, el género sí tiene violencia: “Estas circunstancias y características son las que dan lugar la violencia que sufren las mujeres a manos de los hombres en la sociedad y dentro de las relaciones de pareja o familia, o sea, la violencia de género. No a otras violencias, y mucho menos la violencia que sufren los hombres a manos de las mujeres, ni las que padecen los niños y niñas o los ancianos a manos de hombres y mujeres. Nadie dice ‘mi mujer me pega lo normal’, ni se escriben libros dirigidos a los hombres titulados ‘cásate y sé sumiso’."

Nadie está diciendo que las mujeres sean incapaces de cualquier mal, pero cuando ellas ejercen violencia contra los hombres (acto que por supuesto debe ser también condenado) lo hacen por otras razones y no porque vienen avaladas por siglos de distintas formas de dominación de su sexo hacia el sexo opuesto -por lo tanto, no puede realmente considerarse violencia de género.

3 “Igual la cantidad de mujeres que mueren no es tan grande comparada a la de los hombres, que son los que más cometen suicidio y los que más mueren en las guerras”

Aunque esto sea cierto, estas muertes no tienen niguna relación con el género. De hecho, la verdad es que estos hombres mueren por lo general a manos de otros hombres y en circunstancias totalmente diferentes e incomparables. Las mujeres siguen siendo asesinadas día tras día con distintas motivaciones ligadas a un machismo profundamente enraizado en la sociedad. 

Daniel García

4 "Claro, ahora salen a decir que cualquier muerte de una mujer es femicidio"

No, obviamente que no cualquier muerte de una mujer es femicidio. Si una mujer muere por una enfermedad, o por un accidente automovilístico, por ejemplo, claramente no es femicidio. Tampoco todos los asesinatos de hombres hacia mujeres son femicidios. Si un hombre asesinara a una mujer en defensa propia o en un robo, por ejemplo, o por motivos para nada relacionados con sentimientos machistas de superioridad hacia ella, sería simplemente un homicidio.

Porque cuando se usa la expresión "la mataron por ser mujer", no significa que un hombre ejerció violencia contra una persona del sexo femenino por estar en contra de su condición de mujer en sí. Significa que la agredió porque el pertenecer al sexo masculino lo hizo sentir en el derecho de ejercer violencia contra ella por considerarse superior, propietario, autor de las reglas.

De nuevo, todo esto puede pasar por la mente de este hombre en cuestión de forma no del todo consciente, ya que es algo que absorbió en las primeras etapas de su socialización y que la cultura que lo rodea le afirmó durante toda su vida. Esto no lo hace menos grave, sino que significa que no es la acción aislada de un hombre y resalta la responsabilidad que tenemos todos como sociedad de no seguir alimentando este tipo de mentalidad.

5 "Hablar de violencia de género pone a todos los hombres en la misma bolsa: no somos todos golpeadores"

Nadie en su sano juicio creería que todos los hombres serían capaces de cometer actos de violencia de género. Pero es indiscutible que vivimos en una cultura machista y degradante hacia la mujer que se manifiesta a diario en forma de "micromachismos", esas sutiles actitudes o acciones que están en cierta forma legitimadas por la sociedad, vistas como algo insignificante o inocente, pero que construyen el clima que después da pie a otro tipo de agresiones más graves y evidentes.

El problema de la violencia de género se resolvería mucho más rápido si los hombres - en lugar de sentirse atacados cada vez que se habla el tema, en lugar de levantar las manos y arquear las cejas alegando que la cuestión para ellos no aplica porque jamás lastimarían ni a una mosca - fueran más conscientes de los pequeños actos de maltrato hacia la mujer de los que ellos forman parte cotidianamente, porque esas actitudes (chistes sexistas, comentarios inapropiados sobre el cuerpo ajeno, insistencias o enojos ante un rechazo, etc.) son todo menos inofensivas.

juanbocos

6 “Hablar de femicidio implica que la vida de la mujer es más importante que la del hombre. Si el feminismo busca la igualdad, ¿por qué no lo llaman ‘igualismo’?”

Primero, los hombres y las mujeres no somos iguales: tenemos distintos cuerpos y nuestras mentes funcionan de forma diferente en algunos aspectos. Sin embargo, sí tenemos iguales derechos, o por lo menos deberíamos.

La igualdad es a lo que todos apuntamos, pero para llegar ahí, al menos en relación al género, debemos enfocarnos en las mujeres. Son las mujeres las que están detrás, las que necesitan la ayuda de toda la sociedad (sí, chicos, de ustedes también, de ustedes especialmente) para recorrer ese camino que las lleve a tener realmente los mismos derechos y libertades que los hombres en todos los aspectos de la vida.

Danilo Castelli explica perfectamente por qué el feminismo no se llama igualismo: "Todo movimiento que luchó por la igualdad lo hizo partiendo de una condición concreta de desigualdad y en su nombre se notaba cuál era la estrategia para pasar de la desigualdad a la igualdad. Los que lucharon para que nadie sea esclavo se autodenominaron "abolicionistas", indicando que el camino para esa igualdad era abolir la esclavitud. Los que lucharon para que todas las naciones pudieran autodeterminarse se autodenominaron "patriotas", indicando que el camino para esa igualdad pasaba por expulsar al invasor o al poder colonial que obstaculizaba esa autodeterminación. El nombre "feminismo", que implica más derechos e igualdad de oportunidades para las mujeres, expresa muy sintéticamente que el camino concreto para la igualdad de derechos y oportunidades entre los sexos es nivelar para arriba la situación de las mujeres." Podés ser feminista y no ser igualitarista si estás en contra de un tipo de desigualdad pero a favor o indiferente a otros, pero no podés ser igualitarista sin ser feminista.

Cuando la igualdad de género sea finalmente alcanzada, entonces tal vez todos podamos felizmente convertirnos en fieles defensores del igualismo, para mantener esa equidad. Mientras tanto, hombres, no tengan miedo de llamarse feministas y unirse a la causa. No los odiamos, los necesitamos. Es más, les diré una cosa: si realmente creen que las mujeres y los hombres deberíamos tener los mismos derechos y libertades...Ya son feministas.

Vía

Invisible Parents

Curta que denuncia as desigualdades das familias homoparentais:

vía

Será correcto?

Sempre recordo cando, nunha excursión desas de varios días que mestres e mestras tolas facemos, comenteille a unha nena -unha moza exquisita, educada, sensible, estudosa- que non debía sentarse así á hora de comer, amosándolle o xeito correcto; ela miroume en fite e contestoume que xamais nunca ninguén lle dixera nada diso. Así que ao recibir este libro de María Canosa e Concha Blanco que publica Hércules edicións baixo o título Será correcto? acordeime dela e da utilidade que nos presenta este libro para determinadas ocasións -nalgunhas non estou moi de acordo, pero tamén as autoras deixan clara a súa postura ao respecto-. Un libro de carácter divulgativo que achega as normas de respecto a toda a poboación dun xeito desenfadado e ameno, fuxindo do protocolo de alto "stánding" e ao que acudir en moitas ocasións para non caer en malas educacións na vida cotiá. As últimas páxinas ofrecen un exame de contidos para traballar transversalmente estas temáticas en ámbitos docentes.

O libro conta coas ilustracións de Paula Mayor.

Con pene

A asociación de familias de menores transexuais ‘Chrysallis’ do País Vasco elaborou o primeiro material didáctico escolar sobre transexualidade. O proxecto componse de 6 fichas visuais destinadas a traballar nas aulas o tema da transexualidade nos menores. As fichas propoñen a idea de que existen nenas con pene e nenos con vulva. Un tema que non se trata nas escolas xa que o material utilizado explica a anatomía corporal tradicional.

O primeiro material didáctico escolar sobre a transexualidade pode descargarse a través do Facebook da Asociación que o publicou, CrysallisEuskalHerria, que aclara que a identidade sexual é un feito subxectivo, que só cada un pode relatar.

 Vía

2016, Ano de Manuel María (XIV)

O CARRO interpretado por Guadi Galego:

2016, Ano de Manuel María (XIII)

Un poema de MANUEL MARÍA interpretado por GELRIA.

ZOCAS

2016, Ano de Manuel María (XII)

Escolma de poemas de Manuel María que nos chega dende "Marlou":

2016, ano de Manuel María (XI)

E aínda outra vez, dende o IES San Paio, Manuel María, escritor e galego:

Manuel maría, escritor e galego from tudense

Non á violencia contra as mulleres (CDLXV)

Rebeca Lane - Bandera Negra

Bandeira negra, polas mulleres mortas.

E por tantas outras que corren cada día o perigo de estalo (visto no Facebook de Mercedes Leobalde)

Deliciosa Calma

Por todas partes chega ata min esta nova publicidade de Campofrío. Pensei se realmente pagaba a pena traela ata aquí, cando atopei a resposta da estupenda Yolanda Domínguez analizándoa. Déixovos os dous vídeos:

E por favor non deixedes de ler a análise de Barbi Japuta.

La inteligencia del hormiguero

 Dende GCiencia:

A bióloga coruñesa Alba Aguión vén de gañar o Famelab, o maior concurso de monólogos científicos. Con felicitacións reais incluídas. Agora, defenderá o seu humor na final mundial. Aquí tedes o vídeo do seu monólogo escacharrante. (Moitos parabéns para Alba, que é colaboradora cos seus artigos en GCiencia, a través da gran bitácora Ecología Azul - Blue Ecology)

Exploradoras

Unha das compras que fixen no Sant Jordi foi este cómic de Nathalie Bellón que publica Libros de la Herida, Exploradoras é un álbum de poesía gráfica a partir de textos de: Sara Castelar, Carmen Camacho, Isabel Escudero, Laura Casielles, Miriam Reyes, Francisca Aguirre, Laura Giordani, Mª Ángeles Pérez López, Alba González Sanz, Martha Asunción Alonso, Elena Berrocal e Amalia Bautista. A artista fai un traballo de conversión de poemas conseguindo novas historias que fan fincapé na vida cotiá das mulleres protagonistas de todas as historias. Pareceume moi interesante esta proposta gráfica que é capaz de combinar poesía e cómic nun mundo visual e escrito ao que paga a pena achegarse devagariño.

O espectacular videoclip do Sol e Mercurio

Dende o Portal da Ciencia Galega:

Un vídeo que xa é todo un fenómeno. Un videoclip musical coas imaxes do tránsito de Mercurio tomadas polo Solar Dynamics Observatory. Un espectáculo que paga a pena ver e escoitar. Unha produción da NASA, con todos os detalles na  sección APOD galego.

Explicación: Que é ese pequeno punto negro que está a moverse por riba do Sol? Mercurio. Posiblemente a imaxe máis clara do paso de Mercurio por diante do Sol a comezos desta semana estivera na órbita terrestre. O Solar Dynamics Observatory obtivo unha vista sen interrupcións rexistrándoo non só en luz visual senón tamén en bandas de luz ultravioleta. Aquí publícase unha película composa do cruce emparellado con música. Aínda que o acontecemento podería usarse cientificamente con éxito para determinar mellor os compoñentes da atmosfera ultrafina de Mercurio, o que si é seguro é que o evento demostrou con éxito culturalmente ao involucrar a xente de todo o mundo observando un raro fenómeno astronómico. Moitas imaxes espectaculares deste tránsito de Mercurio ao redor (e por riba) do globo están a ser publicadas .

Aquí

Impresionante este cómic de Richard McGuire que publica Salamandra con este sinxelo título: Aquí é a historia do que ocorre nun cuarto ao logo de miles de anos. Un libro sen personaxes onde a importancia reside no eixo cronolóxico, que vai saltando dunha páxina a outra ou que na mesma páxina ofrece diversos anos no lugar. Un lugar que é o mesmo sempre pero en épocas dispares, sinaladas por un cadriño que nos ofrece esa información. Pasamos por todas as idades do home, dende a orixe da terra ata o futuro afastado. Iso, sen orde cronolóxica.

IkeaZAS

Recollo do Colectivo ZAS:

Las vengadoraZAS de la publicidad de nuevo! Estamos más que hartas de anuncios que tratan de atontarnos, que nos miran con condescencia o directamente nos insultan. Yson la mayoría. Por eso periódicamente arreglamos alguno. Aquí va el de esta semana.

Aquí vivió

Encantoume este cómic de Isaac Rosa e Cristina Bueno que publica Nube de Tinta: Aquí vivió. Histoira de un desahucio. Si, un libro sobre a historia dos desfiuzamentos, sobre o drama de miles de familias, con texto dun escritor referente actual no que a crítica social se refire. O autor amósanos unha protagonista moza, que vén de instalarse nun novo piso que a súa nai mercou logo do divorcio. Pero axiña entenden que este non é un piso calquera: era ben barato por proceder dun desfiuzamento. Entón a nena emprende a súa loita particular, saber que ocorre no mundo que a rodea, coñecer historias reais de familias que sofren, recoñecer as inxustizas sociais. Temos ante nós unha reflexión da que non poderemos fuxir.
Un libro necesario. 
("¿eres capaz de imaginar cuánto supone 50.000 familias? ¿y 500.000?").

Badaladas pola prevención do suicidio en Galicia

 Lemos en "Praza Pública" que Galicia rexistrou en 2014 a maior cifra de suicidios en vinte anos.

Apoia as Badaladas pola prevención do suicidio 

Emergence

Paisaxes fractais con estruturas xeométricas. Curta sen palabras:

Vía

Historia do ADN

Acollo con moitísima ledicia esta nova colección tan importante para a nosa lingua que vén de iniciar a editorial Xerais "Básicos Ciencia", unha colección de divulgación científica que tanto nos cumpría. O primeiro libro que todas as bibliotecas escolares e públicas deberían adquirir é Historia do ADN. 40 anos de revolución biotecnolóxica de Daniel Soutullo. Vale, vale, confésoo, non o lin, porque teño quen o lea na casa!, por iso non vou falar del, só celebrar esta iniciativa que confiamos persiga unha voluminosa colección. Beizóns á editorial Xerais por axudar tanto na normalización da nosa lingua!

Este libro trata sobre os principais acontecementos na historia do ADN, desde o seu descubrimento, no século XIX, até as investigacións máis recentes, nos albores do XXI. Tamén aborda a revolución biotecnolóxica desencadeada polo coñecemento da súa estrutura e pola capacidade de manipulalo case a vontade a partir dos anos setenta do século XX. Estes acontecementos, de grande importancia científica e social, están influíndo, e influirán moito máis no futuro, na vida e na saúde das persoas. O libro, escrito nun estilo claro e ameno, diríxese a un público amplo, sen necesidade de coñecementos previos de xenética, mais con curiosidade por achegarse a ela con rigor, fuxindo de simplificacións que poidan empobrecer a comprensión do seu significado.

A primeira vez

 A primeira vez do fillo debe ser diferente da primeira vez da filla? Pais que responden neste vídeo creado por Urufarma:

Vía

Beer

  "Cervexa", unha composición de Bukowski onde retrata o seu modus vivendi, foi a orixe literaria desta adaptación animada do poema. Esta curta procura retratar a decadencia e a soidade dunha mente brillante como a de Bukowski.

Visto en "The Creators Project"

2016, Ano de Manuel María (XI)

Radiohead - Burn The Witch

Xogando con gatos

Antón Cortizas é o autor desta obra de teatro infantil que publica Xerais na súa colección "Biblioteca Dramática Galega": Xogando con gatos conta coas sempre orixinais e marabillosas ilustracións de Leandro Lamas e obtivo o III Premio Manuel María de Literatura Dramática Infantil 2014. Unha obra que ensina a xogar e a recuperar espazos lúdicos na nosa lingua que ou ben se esquecen ou ben permanecen agochados no fondo da memoria dos máis vellos, agardando, quizais, unha fada boa que tente recuperar a memoria da infancia. Así, escoitaremos ou leremos xogos de palabras, rimas, xogos de lengalengas... mesmo hai un apartado final con propostas de xogos e partituras: O gato e o rato, O gato no regato, O can e o gato, As abelliñas do mel, Xogo do Miquiño, Quen lle pon  axóuxere ao gato.

Así que o libro é unha reivindicación dos xogos populares onde non falta o monstro que leva a memoria e as fadas que tentas que non suceda, adubiado por gatos que si xogan e unha nena que tentará salvar a memoria do noso pobo.

  

Non á violencia contra as mulleres (CDLXIV)

Tipos de Violencias hacia la Mujer. 

Raclette

Santiago Cortegoso Calvar é o autor desta interesante proposta teatral que publica Xerais, Raclette, XXII Premio Álvaro Cunqueiro de textos teatrais 2014. O argumento son dúas escenas xustapostas que crean dous ambientes alternos. Nun principio, non entendemos esta proposta. Ao final, quedamos pampos. Como contrapunto, a crítica social que abrangue varios temas, pero que xirarán arredor do perigo da fama, esa fama doada que manexan os medios de comunicación e que poden levar a calquera extremo. Mentres, iremos descubrindo a incomuniación humana, algo que semella ser un paradoxo na era da comunicación. E, como non, a crise económica planea sobre cada unha das secuencias, causante tantas veces das peores desgrazas. Neste caso, o paro é unha das consecuencias, tema que tamén se tratará en escena.

Pero, xa digo, o final, do mellor.

Radiación ‘invisible’

Cinco anos despois do accidente nuclear de Fukushima, a radiación persiste en lugares declarados como "seguros". O fotógrafo Greg McNevin  fotografa a contaminación radiactiva existente cunha técnica que amosa a radiación ‘invisible’.

En colaboración con  Greenpeace, McNevin fixo varias fotografías de longa exposición aplicando a técnica de light painting oo pintura con luz.

As barras brancas representan un nivel de contaminación aceptable; as laranxas significan que a radiación excede os niveis permitidos e supoñen un risco para a saúde; as vermellas implican que alí non se pode vivir. 

Visto en El ventano

Plastic Bag

Unha conmovedora historia cunha bolsa de plástico de protagonista, a súa viaxe existencial.
Visto en  ‬ ‪#‎canalcultura‬.

O papagaio

Pepe Carreiro e Abraham Carreiro presentan "O Papagaio", un xornal mensual de oito páxinas a toda cor dirixidos a un lectorado que poderiamos situar entre os 8 e 13 anos.

Os seus contidos básicos son de Actualidade, Banda deseñada, Ecoloxía, Ciencia e Tencoloxía, Historia e Cultura, Natureza, Integración... Ademais, ten seccións abertas a colaboracións con centros educativos.

Preguntados polo motivo do título, Pepe comenta que foi idea do seu fillo, Abraham, xa que un animal préstase a ser mascota, e máis un animal que fala, e que se dirixe a este tipo de lectorado.

A idea xorde porque ambos aman o mundo do Xornalismo e querían encher un oco baleiro, pois non hai nada semellante dirixido a alumnos e alumnas tan novxs. 

Estou segura de que vai ser un éxito!

Dale a tu coño alegría

Dende o colectivo ZAS:
Despois de ver a publicidade de "Ginecasnesbalance" propoñen este vídeo "Ginecaneszas! máis divertido e libre de machismo.

#NoConsumasMachismo

O home que sabía voar

Este libro, O home que sabía voar, de Xabier López López con ilustracións de Jacobo Muñiz publicado por Tambre, fala dun soño que temos todas e todo, voar por nós mesmas. Pero cando alguén ten esa facultade, o resto da humanidade pode ver un perigo; e cando a envexa, ou a non intelixencia, se fai poderosa, é mellor ocultarse. Así pasará co noso protagonista, quen verá que ter certos privilexios non traen precisamente boa sorte. E, ás veces, ata é mellor ocultalos.

Resulta unha lectura entretida e acaída para nenos e nenas que xa teñen autonomía lectora.

2016, Ano de Manuel María (XI)

Día das Letras 2016: Manuel María, comprometido coa literatura e coa terra.

 Unha vez máis, aproveitamos o traballo realizado no IES San Paio, e xa van uns cantos.

 

Typha

Outra curta animada sen palabras:

Vía

Verti ZAS

Calidade 100% feminista:

Slow Wave

Vía

Todos os soños

Na colección Alda Delta da editorial Tambre toparemos este libro de Xavier Estévez, Todos os soños, cunhas fermosísimas ilustracións de Marcos Viso, quen ten asegurada a chave da porta grande da Ilustración galega. Unha lectura moi entretida e acaída que fala de soños e do poder das persoas para establecer relacións afectivas, de misterios e de novos amores. Pero tamén fala do poder da lectura e do amor polos libros. Un neno que deixa de selo no medio dunha aventura que quizais, só quizais, é inventada, soñada. Un neno que madura, que é consciente dunha loita permanente que é a vida. Porque madurar non é outra cousa máis ca iso: coller armas para encarar o futuro e a vida, non sempre doada, non sempre de fronte.