Romántica curta de Disney dirixida por John Kahr e Kristina Reed nominada aos Óscar deste ano.
Vía
31/01/13
Madrechillona
Unha amiga moi especial afirmoume o outro día que todos os libros de Jutta Bauer son imprescindibles, sobre todo este, Madrechillona, publicado por Lóguez. Libro tenro sobre o afecto e a relación entre nais e fillos, metaforicamente conflitivo con membros soltos que representan o sentimento de anguria ante a inseguridade de non sentirse querido e non entender a reacción dos demais. Pero xorde a reparación, o perdón.
As imaxes son potentes, abordan sentimentos sen esquecer o humor. E onde a importancia do amor domina as páxinas. E o cotián é o fundamental.
30/01/13
Nocturno
Eu creo que isto évos coma unha drogha: o vicio vai a máis e vou ter que ira un especialista para "desengancharme". Falo de ghastar a esgalla en libros coma este. Porque este é un deses álbums que te namoran tan pronto o ves na libraría. Follealo un pouco significa buscar os cartos na carteira para levalo inmediatamente. Non o podes evitar. Refírome se tes "o vicio" no corpo, claro. Nos demais casos non sei o que ocorre.
Barbara Fiore publica este Nocturno de Pascal Blanchet, tres historias de soidades con ilustracións que semellan unha serie de portadas retro de "The New Yorker". O autor pon imaxes ao son. Ou a ausencia de sons, non sei. O que si sei é que paga a pena que vaiades ver esta obra de arte, editada coidadosamente. Ademais, contén unha guía discográfica cos sons que contén o libro, para contemplar cada unha das súas páxinas mentres escoitamos as melodías suxeridas. Toda unha experiencia.
Quere ser o libro un relato audiovisual? Só as ilustracións compoñen un relato: as páxinas conteñen o momento, o ambiente, a emoción. E de fondo, Hooper.
Día da PAZ
Blogue "Paz e Igualdad".
Recursos Día da Paz.
Decálogo para facer dun fillo un delicuente. No mesmo blogue, lecturas.
Concurso fotográfico.
IES Lagoa de Antela.
As xefas das biblios xa me adiantaron o traballo:
-
CEIP Andrade (Pontedeume, A Coruña): INFANTIL - 6-9ANOS - 9-12 ANOS - Coa palabra PAZ. De Cine --- Apertas de Paz
-
CEIP Seis do Nadal (Vigo, Pontevedra): Selección de lecturas -- Recursos
- VÍDEOS:
- Déixate apadriñar. VÍDEO da Fundación Khanimambo (www.dejateayudar.org)
- Binta y la gran idea
- Recursos no Espazo Abalar (Consellería de Cultura, Educación e O.U.)
- Guía de lectura: Los libros no quieren la guerra. Biblioteca Civican. Pamplona
- IES Juan de Herrera (San Lorenzo de El Escorial, Madrid)
Seis lembranzas e unha narración
Por todos os seus “méritos vitais, literarios, humanísticos e universais; por ser un narrador elegante e absolutamente comprometido coa defensa da lingua; por ser unha persoa coherente que buscou sempre transformar a sociedade desde a escola pública e se implicou na vangarda da renovación pedagóxica; por ser un dos narradores galegos máis universais, un dos mellores facedores de lectores, coñecido dentro e traducido fóra, por ser un exemplo de ética e dinamismo ao servizo da terra nosa e da terra enteira…”. Por todos e cada un de estes motivos o escritor Agustín Fernández Paz foi nomeado este luns Doutor Honoris Causa da Universidade de Vigo.
O escritor regalounos esta magnífica peza de amor á lingua e á lectura, pois como moi ben nos explica un non é outra cousa que o que fala e o que le.
Grazas Cibrán, por faceres o traballo!
29/01/13
Cidades
Unha noticia que me enche de ledicia é a reedición deste Cidades de Fran Alonso, poemario que ben cumpría rescatar do esquecemento. Xa o comentamos unha vez, Fran Alonso deita unha fermosa
mirada poética sobre as cidades, mergullándose nelas e ofrecéndonos as
súas cores, os seus olores, a súa vida cotiá, que inclúe sensacións,
pensamentos, nostalxias, amores, medos... Un mundo de cidades ou unha
cidade feita mundo.
Cidades cheas de nostalxia, de olor, de cor, de sensacións. Cidades con latexos poéticos. Cidades que flúen e evocan versos. Cidades que abren portas, fiestras, chemineas, para que a poesía entre devagariño e quede a vivir nelas.
Nesta edición, ilustrada polo propio autor (pero é que este home serve para todo???) a editorial Xerais opta por publicala na súa colección "Sopa de libros".
Entre todas as cidades prefiro
as que dormen sobre o mar
ou aquelas que se erguen na area
do deserto.
As primeiras están habitadas
por sardiñas de prata,
e as segundas por
dátiles de luz.
Canto ensinas?
Rosea Lake, canadiana de 18 anos que estuda deseñe gráfico na Universidade de Vancouver, pintou nunha foto da perna da súa amiga Ali MacKenzie todos cantos prexuízos existen sobre os calificativos que se adoitan ofertar segundo o que ensines ao vestir. A súa idea era expresar que "moitas veces mídese á muller igual que se fose unha botella".
'Puta', 'solta', 'ofrecida', 'provocativa', 'descarada', 'coqueta', 'correcta', 'pasada de moda', 'moxigata' e 'matronal', son os calificativos que escribiu na perna de arriba a abaixo, co título de 'Judgments' (Xuízos).
Vía
28/01/13
No todas las vacas son iguales
Praga terrestre
O naturalista británico David Attenborough cre que os humanos son
"unha praga sobre a Terra" e instou a controlar o crecemento da
poboación para que esta sobreviva, antes de que o faga o propio sistema, segundo afirmou.
 |
| Ilustración de Agu Ariza |
"No se trata só de cambio climático. Tamén é unha cuestión de
espazo, de se haberá suficiente sitio para cultivar alimentos que
suministrar a toda esa enorme multitude", explicou.
Vía27/01/13
Migrar
Cantas veces nos faltan as palabras xustas para falar? Esta é unha desas ocasións nas que debería follear o dicionario e buscar palabras que me sirvan para definir ou cando menos que me acheguen a falar dun álbum que debería enmarcar e colgar no salón para velo cada día e non esquecelo. Falo do álbum Migrar con texto de José Manuel Mateo e ilustracións de Javier Martínez Pedro publicado por Kalandraka. Fóra da beleza do libro en si, a súa proxección destaca porque nos achega unha mensaxe solidaria e comprometida ao mesmo tempo que tenra que golpea directamente a conciencia do lector/a e dános unha puñada no estómago. Durísima a realidade dos indíxenas mexicanos na procura dunha vida mellor en Norteamérica. Conmovedora a narración dende o punto de vista infantil inxenuo que non comprende o risco, a incerteza, a inxustiza nin o medo, nin sequera por que isto é así. (E quen é quen de llo explicar?)
A ilustración desenvólvese ao xeito tradicional dos indíxenas de Xalitla, papel amate dobrado como biombo. Ligazón de tradición e modernidade.
Impactante. Fermoso. Indispensable.
Non á violencia contra as mulleres (CCXCIII)
A facebook dálle igual a violencia contra as mulleres?
A páxina Especialistas en igualdad denuncia como a pesar das súas queixas, Facebook non considera que a violencia explícita contra as mulleres é motivo para eliminar as imaxes que a amosan:
26/01/13
El coloquio de los pájaros
Só con follear libros coma este, non é estraño que o seu autor, Peter Sís, recibise o Premio Hans Christian Andersen ao mellor ilustrador o ano pasado. El coloquio de los pájaros, publicado por Sexto Piso, deixa boquiaberto a calquera. Peter Sís adaptou neste libro o poema tradicional da literatura persa de Farid Udín Attar, un peoma fascintante que Borges consideraba como unha das creacións máis inspiradoras. O que máis destaca neste libro é, sen dúbida, a ilustración. Barroca, imponente, complexa, profunda. Unha viaxe e unha historia sobre a vida. A procura de respostas que só atoparemos en nós mesmos.
Unha pasada!
después de un sueño intranquilo,
se dio cuenta de que se había convertido
en un pájaro abubilla.
25/01/13
Isn't it Beautiful?
Un agasallo de Mar, a quen moito llo agradezo. Desde logo, os libros son o mellor alimento... aínda que agardo non acabar igual cá protagonista!!!
La cabeza en la bolsa
Marjorie Pourchet é a autora de La cabeza en la bolsa publicado por Fondo de Cultura Económica. Un álbum sobre a timidez e como superala, pero tamén é un retrato social e un chamamento de atención: cadaquén ten os seus propios defectos e manías, ninguén é perfecto, ninguén é mellor có outro. E que ás veces a vida, a única vida que cremos posible, pode cambiar para mellor se facemos un pequeno esforzo e mesmo nos esforzamos en saber a quen temos en derredor.
Feminicidio, conflitos armados e militarización
Só en Guatemala, 6.000 mulleres e nenas foron torturadas e
asasinadas nos últimos dez anos. Estes asasinatos son silenciados tras o panorama de violencia cotiá.
“Feminicidio, conflictos armados y militarización: las mujeres frente a las acciones armadas” from La Casa Encendida on Vimeo.
24/01/13
La señora de los libros
Este álbum conta como un neno observa como unha señora insiste en se achegar á súa casa baixo calquera inclemencia e acaba recoñecendo que a lectura proporciónalle praceres insospeitados.
As ilustracións son moi realistas e reforzan as reaccións dos personaxes en cada momento e situacións.
Beauty Pressure
"Fala coa túa filla da beleza antes de que o faga a industria" (Campaña publicitaria Dove). Para que as nenas de hoxe pensen que o día de mañá poden ser moito máis que só fermosas.
23/01/13
Nubes de evolución
Andrea Maceiras é a xove autora de Nubes de evolución publicada por Xerais na súa colección Fóra de Xogo. Un título a ter en conta para as aulas posto que constitúe unha lectura atraente que estou segura vai entusiasmar ao alumnado, sobre todo porque por fin lles propoño un final feliz! Fóra desta miña brincadeira, debo asegurar que me gustou e que me resultou ameno e mesmo emotivo en varias ocasións. E porque creo que o frío das estacións de autobuses é moi real e porque a vida non sempre é doada nin é o que parece, aínda que a autora nos propoña que somos nós quen podemos virala e loitar para dar as costas a decepcións e enganos. E aínda que ese final inxenuo e marabilloso paréceme excesivo, a historia en si está ben e os finais felices cómprennos de cando en vez para sorrir abertamente e crermos en solucións que aínda non sexan doadas están ao alcance da nosa man. E por que non unha Ánxela nas nosas vidas?22/01/13
Paul se muda
De Michel Rabagliati este cómic publicado por Astiberri, Paul se muda é un libro tenro que fala do paso da adolescencia á idade adulta, o enamoramento, a vida en parella... Debuxos en branco e negro, frescos e con trazos alongados e ben caracterizados. Gustoume porque é unha historia fluída que se le de vagar e con gusto, cun sorriso a flor de pel debuxado permanentemente nos beizos. Non é que ocorran grandes acontecementos, conta sobre todo cousas correntes, a vida cotiá, pero ten encanto.
21/01/13
El hombre de la flor
20/01/13
Alice
Escrita por Milena Agus e publicada por Alfaguara, Alice non é unha gran novela pero lese con gusto sinxelo. Novela coral, sensible, non apaixoante nin apaixoada, de amores imposibles e soidades cotiás, de loitas diarias e de xente máis ben extravagante, con traxedias ao lombo e amores fracasados. Como marco para a historia (ou historias) a decisión de vivir, o que supón esta de valentía e de ledicia, a pesar de todo.
Inda que o acontecido resulta atraente, a min fáltame paixón, ritmo, acción, por veces pareceume monótono e demasiado afastado. Iso si, axuda a ver a vellice con outros ollos e con outras ganas, porque nunca é tarde e porque sempre se pode atopar o amor e a felicidade.
Desde luego, las novelas las han inventado los hombres, como a lo mejor se han inventado también a Dios, pero son dos invenciones hermosísimas, ¿no te parece?
19/01/13
La ciudad
Publicado por Océano Travesía, La ciudad é un sorprendente álbum ilustrado de Armin Greder. Un álbum para adultos, unha historia crúa, que non deixa indiferente. O paso da infancia á madureza, a soidade, a sobreprotección, o amor maternal, a morte, o sufrimento, a necesidade de amaro... Todo isto está presente nas páxinas deste libro sobrecolledor que se caracteriza por unhas ilustracións escuras que serán a súa nota predominante agás en contadas ocasións. Unha, o final luminoso: esperanza? Incrible a forma en que trata a ilustración xunto co texto.
Chama a atención a cuberta posto que logo non aparece nada semellante na historia.
Imprescindible nos nosos andeis.
18/01/13
A vida
Unha excelente animación premiada no Festival Anima Mundi.
É unha reflexión sobre o sentido da vida. A vida é como unha escalada,
con todos os seus perigos e dificuldades, os paquetes pesados que temos
que carrexar, os fill@s e a súa protección, estes crecen observando os
nosos exemplos…
El niño perdido
Thomas Wolfe é o autor desta breve pero magnífica novela publicada por Periférica: El niño perdido fabula sobre a capacidade do ser humanso para esquecer e para recuparar o esquecido, pero tamén fala da morte, do misterio que significa perder un irmán de doce anos, da dor que isto produce e dos mecanismos de defensa que xeramos para aturar esta dor. Todo isto cargado de lirismo e emoción, de tenrura e de murmurios que podemos escoitar como un río que flúe paseniño, aló ao fondo.Catro narradores para contar a breve vida dese neno que se perdeu para sempre, catro narradores incompletos como incompleta é a nosa memoria. Unha pequena xoia literaria elaborada a partir da ausencia e da lembranza, mestura de emocións contidas e de sensacións exactas posto que a descrición poética semella unha fotografía. Iso si, non procuredes unha gran novela, deixádevos seducir, simplemente, pola palabra.
Me detuve un instante, mirando hacia atrás, como si la calle fuera el Tiempo.
Tuvo que detenerse a mirar por un instante, no podía pasar de largo. Era como estar paseando por Arabia. Frente a la tienda se hallaba el carro del reparto, el viejo caballo gris, mustio, doblado sobre la inestable carga. De vez en cuando el viejo caballo levantaba una de sus escuálidas patas traseras y daba una fuerte coz contra el suelo. Grover conocía bien a aquel viejo caballo, siempre lo miraba con una dulce nostalgia. Le recordaba al verano y al aguacero repentino. Había pasado por la plaza en un día así. Hacía calor. Las nubes se habían acumulado de pronto. Realmente estaban preparando una amenaza sulfurosa y eléctrica. Y ahora todo el aire rumiaba la amenaza de la tormenta. La luz se puso violeta, la aglomeración de nubes llegó hasta el culmen del relámpago. Y entonces el rayo apareció, se desató la tormenta.
Todo o mundo pode ser heroe
Todos os homes e todas as mulleres poden ser heroes. Hora xa de superar a discriminación no matrimonio: todas as familias merecen o mesmo respeto e teñen os mesmos dereitos. Matrimonio Igualitario.
Esta é unha campaña británica pola superación da discriminación por orientación sexual para o acceso ao matrimonio en pé de igualdade.
17/01/13
Imagina...
Imagina que un dìa podemos construir un puente tan solo como armonìa y audacia.
Imagina que un dìa un soplo de viento lleva tus deseos para que el cielo vuelva a pintarte de azul.
Imagina que un dìa un soplo de viento lleva tus deseos para que el cielo vuelva a pintarte de azul.
Imagina que un dìa tu casa te envuelve como un nido y te mete suavemente en el viento otoñal.
Imagina que un dìa te olvidas lo que es caer, no necesites alas para volar.
Imagina que un dìa las raìces se beben los rìos, las ramas se enredan con las nubes y un àrbol es una escalera entre la tierra y el cielo.
Imagina que un dìa el borde de un mapa es solo el punto de partida desde donde podemos partir.
Imagina que ese dìa es hoy.
Imagina que una noche…
…te arropa una nevada
y que el cielo estrellado
te da un beso de buenas noches.
y que el cielo estrellado
te da un beso de buenas noches.
16/01/13
Querido Tommy
Tommy Torres, músico, recibiu un correo dun seu fan para pedirlle axuda para conquistar unha moza. Este foi o resultado:
Vía
Crónicas de Jerusalén
O autor explica:
“Hay cosas que sólo he entendido al estar en Jerusalén. Y cuando descubro algo nuevo tengo la debilidad de creer que es interesante compartirlo. Por ejemplo, me parecía pertinente explicar cómo funcionan las colonias, de qué forma está dividida en dos la ciudad, este tipo de cosas...”.
15/01/13
El coche de Intisar
Moi aconsellable subir a este coche e apredermos máis de realidades afastadas que ás veces nin vemos nin queremos ver. Polo tanto, máis que recomendable.
El currículum de Precario
Moito se ten falado do anuncio de Campofrío. Este resulta un mellor competidor e un bo retrato da nosa educación, desgrazadamente, sen perder o humor:
14/01/13
Lux Aeterna
Unha curta de creacións 3-D que parecen reais pero son gráficos de ordenador (CGI) agás a imaxe da galaxia Messier 74C nun plano.
En palabras do autor:Lux Aeterna es recorrido acompañando a la luz en su viaje desde las más lejanas galaxias hasta las más pequeñas gotas de agua.
Vía
La marca del meridiano
A verdade é que me aledei moitísimo cando souben que Lorenzo Silva gañara o último Premio Planeta, posto que aínda que me confeso non seguidora deste premio teño por Lorenzo Silva unha grande estima despois das súas dúas visitas aos centros de ensino nos que estiven. E recoñezo que a miña alegría foi maior cando cheguei á casa de meus pais e vin que meu pai xa mercara este libro, o que para min supuxo un alivio económico.A verdade é que non debeu ser moi difícil adiviñar a autoría de quen ao premio se presentaba ao formar parte da serie protagonizada polos gardas civís Bevilacqua e Chamorro, pero esa é outra cuestión que a min, particularmente, non me afecta. La marca del meridiano é a novela negra de Lorenzo que máis presente ten o contexto socioeconómico no que se desenvolve a acción (non tanto como as novelas de Petros Márkaris) posto que xa sabemos que é un instrumento propicio para analizar tempos revoltos como o que estamos a vivir. Así poderemos ler como os recortes salariais aos funcionarios ou as tensións políticas Cataluña-Madrid axudan á manter esa ironía propia do protagonista que nos conquistou hai ben tempo. Aínda que a min deume a sensación de estar escoitando ao autor, non ao personaxe.
Así que, unha entrega máis, os seguidores desta saga estamos de parabéns. Non entanto, teño de admitir que a min non me gustou tanto como outras novelas anteriores, a pesar de que se introduce por vez primeira unha tensión antes inexistente entre Bevilacqua e Chamorro e se nos conta unha intensa historia de amor que intuímos marcou profundamente o carácter de Bevilacqua nas entregas anteriores. Todo isto coa corrupción de fondo, non menos importante. Así que reflexionemos e actuemos en consecuencia.
Desaparecendo
Traballo do dúo Andermay contra a anorexia, falándonos das súas consecuencias, entre elas a soidade.
Te
vi caer
cuando estabas ya sin solución,
Mi amor no fue suficiente,
es más, él te arrastró.
Fingir que comes por no ver
pasar el tiempo por tu piel.
Te perdí sin saberlo,
te perdí, te perdí sin quererlo.
Y por satisfacerme a mí, te destruí.
Poco a poco comenzaste a menguar, poco a poco desapareciendo,
Poco a poco te volviste de cristal y no lo vi.
Poco a poco comenzaste a volar,
yo trataba de parar tu vuelo,
pero ya era tarde y en el hospital te vi partir.
Sí.
La enfermedad para no engordar te consumió.
Y se que yo te empujaba más.
No oí tu voz.
Pidiendo ayuda sin hablar,
las cosas se pusieron mal.
Te perdí sin saberlo,
te perdí, te perdí sin quererlo.
Y todo se paró sin más, te destruí.
Poco a poco comenzaste a menguar, poco a poco desapareciendo,
Poco a poco te volviste de cristal y no lo vi.
Poco a poco comenzaste a volar,
yo trataba de parar tu vuelo,
pero ya era tarde y en el hospital te vi partir.
El culpable fui yo, no tengo perdón
Te perdí sin saberlo,
te perdí, te perdí sin quererlo.
Sé que el amarme te mató.
Poco a poco comenzaste a menguar, poco a poco desapareciendo,
Poco a poco te volviste de cristal y no lo vi.
Poco a poco comenzaste a volar,
yo trataba de parar tu vuelo,
pero ya era tarde y en el hospital te vi partir.
Te vi caer
cuando estabas ya sin solución.
cuando estabas ya sin solución,
Mi amor no fue suficiente,
es más, él te arrastró.
Fingir que comes por no ver
pasar el tiempo por tu piel.
Te perdí sin saberlo,
te perdí, te perdí sin quererlo.
Y por satisfacerme a mí, te destruí.
Poco a poco comenzaste a menguar, poco a poco desapareciendo,
Poco a poco te volviste de cristal y no lo vi.
Poco a poco comenzaste a volar,
yo trataba de parar tu vuelo,
pero ya era tarde y en el hospital te vi partir.
Sí.
La enfermedad para no engordar te consumió.
Y se que yo te empujaba más.
No oí tu voz.
Pidiendo ayuda sin hablar,
las cosas se pusieron mal.
Te perdí sin saberlo,
te perdí, te perdí sin quererlo.
Y todo se paró sin más, te destruí.
Poco a poco comenzaste a menguar, poco a poco desapareciendo,
Poco a poco te volviste de cristal y no lo vi.
Poco a poco comenzaste a volar,
yo trataba de parar tu vuelo,
pero ya era tarde y en el hospital te vi partir.
El culpable fui yo, no tengo perdón
Te perdí sin saberlo,
te perdí, te perdí sin quererlo.
Sé que el amarme te mató.
Poco a poco comenzaste a menguar, poco a poco desapareciendo,
Poco a poco te volviste de cristal y no lo vi.
Poco a poco comenzaste a volar,
yo trataba de parar tu vuelo,
pero ya era tarde y en el hospital te vi partir.
Te vi caer
cuando estabas ya sin solución.
Yul.
Vía
13/01/13
¡Estela, grita muy fuerte!
Absolutamente boísimo este álbum publicado por Fineo de Isabel Olid con ilustracións de Martina Vanda para falar dos abusos sexuais infantís: ¡Estela, grita muy fuerte!. É unha historia forte, desas que desexariamos que non existisen, pero que desgrazamente están aí e non podemos obvialas. Así que libros coma este son absolutamente necesarios e deben estar en todas as bibliotecas onde haxa nenos e nenas: porque deben lembrar que hai que berrar cando é necesario e porque hai que recordarlles aos papás e ás mamás que escoitar é moi importante.
A autora do libro sufriu vexacións ela mesma, maxinade canto sabe para falar deste tema! O obxectivo do libro é axudar a reforza a valentía e ensinalos a expresarse.
"El otro día, por ejemplo, a la hora de la lectura, Estela escogió
un libro precioso con peces de colores lila, que es su color preferido, y
Lucía se enojó porque ella también quería leerlo y empezó a pellizcarla
en los brazos y en las piernas, Estela que no sabía que hacer, se puso a
llorar bajito y se imaginó que era un pájaro de color naranja que
volaba muy arriba, arriba y que subía hasta el techo para que ya no la
pellizcara mas"
Non á violencia contra as mulleres (CCXCI)
Hai no Facebook unha páxina que se chama 12 causas feministas para un 2013 menos machista que vos convido a visitar. Dende alí chego a este anuncio dunha ONG sudafricana, POWA
(People Opposing Women Abuse), que loita contra as violacións a mulleres nese país. Componse de dúas follas pegadas e para poder velo completo hai que tirar con forza. Ao depregar as páxinas vese unha muller tirada nunha cama coas pernas abertas e, baixo estas, a frase: "Se vostede tena que forzar, é violación".
12/01/13
Culpa
Moito me recomendaron o libro de Ferdinand Von Schirach Crímenes, así que cando vin este segundo non o pensei, e non errei precisamente: Culpa, publicado asemade por Salamandra, é unha lectura que non deixa indiferente. Ambos libros teñen en común que son un conxunto de episodios xudiciais nos que o escritor intervén dalgún xeito. E parece ser que tamén ambos comparten a maneira de estar escritos: economía de recursos e exposición clara e axustada. E o resultado é fascinante. Porque estas noveliñas negras foron reais e iso dános unha idea de todo do que a humanidade é capaz. Outra cousa que nos queda clara: a xustiza non é nada perfecta.
O primeiro relato, para comezar, dá calafríos. (Re)Coñecer un delito semellante e a súa impunidade resulta estarrecedor. E botámonos a tremer. Así que ide pasando páxinas.
Tal como anuncia o título, a culpa é unha constante nos relatos e o protagonista de todos eles. Ollo! Falamos de culpa en xeral: a culpa do delicuente pero tamén daqueloutros axentes que interveñen en calquera crime. Non busquedes arquetipos do ben e do mal, senón calquera sentimento arredor deles.
Unha lectura moi satisfactoria. E iso a pesar da frialdade do narrador e do seu distanciamento. Será porque, creo eu, pretende que sexamos nós os que xulguemos.
Paisaxe ao negro
Da fotógrafa iemení Boushra Almutawakel . É a primeira muller fotógrafa profesional no Yemen, xoga coas prendas de vestir típicas da muller musulmá, cubrindo e descubrindo os modelos para explorar o progresivo cambio á hora de cubrir o corpo que experimentaron as mulleres iemenís nestes últimos anos.
Vía
O interese da fotógrafa pola serie "Hiyab" radica na necesidade de explorar a muller a través de todas esas facetas que a acompañan: maternidade, poder feminino, parella e o seu paso de suxeito a obxecto.
Dentro desta serie inclúense algunhas fotografías sobre a moneca "Fulla" (a versión da "Barbie" nos países musulmáns). A fotógrafa crea escenarios onde estas monecas aparecen en momentos da vida cotiá, o que axuda á naturalización dos seus suxeitos.
Vía
11/01/13
O funambulista e a lúa
Dean Potter camiña sobre un arame no pico Cathedral
no parque de Yosemite (California). Para conseguir o efecto necesítase filmar a escena desde máis dun quilómetro de distancia e cun gran teleobxectivo.
Circoxidado
Un álbum moi chamativo resulta ser este que agora teño entre as mans, Circoxidado. El gran espectáculo de Crispín Capote & Flamarión publicado por Kalandraka, con texto de Álvaro Alejandro López e ilustracións de Sergio Mora. Chamativo pola dobre vertente do álbum: texto e ilustracións son do máis orixinal. Se falamos destas últimas direivos que resultan ser unha especie de carteis publicitarios do século XIX, a maxia que consegue que estes se volvan tan reais como os personaxes descritos polos poemas que nos falan de personaxes fantásticos con raras habilidades, unha especie de surrealismo irreal e idílico. A maxia do circo transformada na maxia do libro que permite que os soños máis estrambóticos se fagan realidade, porque... quen non gusta de facer malabarismos coas palabras, coas letras, coas ilustracións? Quen non marcha para a cama soñando con que tamén nós vivimos estrambóticas aventuras, convertémonos en asasinos, detectives, magos ou pintores? Se a maxia da literatura nos dá isto e moito máis, mesturade agora a maxia da literatura coa maxia do circo. O resultado tédelo entre as mans: Circoxidado.
10/01/13
Diapasón
Lin que este álbum está considerado como un dos mellores do 2012 e agora non me estraña en absoluto: é incrible. Publicado pola editorial Océano (que bos álbums está ofrecendo!), Diapasón é de Laëtitia Devernay. Recoñezo que para min xa ten un punto a favor por aquilo de non ter letra, é dicir, de servirme igualmente para a miña aula. Un libro cun título moi claro: se un diapasón serve para afinar instrumentos, con este deberemos afinar os nosos sentidos para entender e para interpretar a música da natureza.
Gañador dos premios Bologna Ragazzi Award 2011 e CF Picture Book Festival 2010.
Cal é o erro desta edición? Que non está publicado como un acordeón, tal como era o seu orixinal. Mágoa que a editorial non o respectase! Gañaría cen por cen. Se aínda así é fermoso, maxinade como sería de telo así:
Con Ricardo Gómez
O escritor Ricardo Gómez veu no mes de decembro ao IES Pintor Colmeiro a nos falar do seu libro O cazador de estrelas e do Sáhara. Logo, as nosas xa expertas entrevistadoras, falaron con el:
09/01/13
Virginia Woolf
Cando souben que saía a biografía de Virginia Woolf en cómic pareceume unha idea moi interesante, por iso lina tan pronto tiven un oco. Os seus autores son Michèle Gazier e Bernard Ciccolini, a edición corre a cargo de Impedimenta. Virginia Woolf é un libro delicioso, unha biografía que nos amosa unha nenea doce e tenra que foi medrando mentres vía desaparecer á xente máis amada; unha moza, unha muller, que precisa de cariño, de amor, e que o busca por todas partes. E o máis interesante de todo: o libro foxe da loucura, non se presta a declarar o mito da tolemia senón que quere mostrarnos a muller que foi, realmente. Aínda que non afonda e pasa por alto moitas facetas da súa vida, claro está, é unha homenaxe á escritora, á muller que sentía e necesitaba, á muller de carne e óso que ten medo, que sofre, que vai ás entrañas da Literatura.
O cómic, o debuxo, é fermoso. Directo. A primeira escena, a nena que ama á súa nai, paréceme intensamente perfecta. Ademais, non agocha pinceladas que nos quedan para investigar máis na súa biografía: a súa sexualidade, os abusos do seu irmán, as relacións con outras escritoras, a súa dificultade como escritora, a súa posición política...
Moi recomendable.
Subscribirse a:
Comentarios (Atom)
