Deixei en mans da miña mellor alumna lectora Noa Villar Gallego este libro de
Anxo Fariña que vén de publicar
Xerais:
4 xinetes. Aquí deixo a súa reflexión:
Cando tiven
esta novela por primeira vez entre as miñas mans, unhas tremendas ganas de
comezar esta nova lectura xurdiron en min, pero unha vez que xa a rematei,
quédome cunha sensación un tanto agridoce. A novela cóntanos a historia de
catro rapaces que se convirten de xeito inesperado nos xinetes da Apocalipse, cada
un deles desenvolverá un novo poder que traerá a desgraza ao mundo, queiran
facelo ou non.
Anxo Fariña
plantéxanos como sería unha Apocalipse no século XXI, nun mundo no que as
redes socias teñen o poder de unir a xente de todo o mundo para loitar polos
seus dereitos. O autor céntrase en cada un dos personaxes dun xeito moi
minucioso, tanto que pode chegar a parecer lento. Os personaxes nun principio
non teñen nada que ver uns cos outros e ata mais alá da metade do libro segue
sendo así, isto fai que eu non saiba moi ben que pensar en canto ao desenvolvemento
da historia.
Na miña
opinión, a idea principal do libro é moi boa, pero non se aproveitou todo o que
se podería. O libro comeza moi ben, pero a medida que a historia vai transcorrendo,
vai perdendo fol. Todo comeza co que semella unha novela para adolescentes e
adultos: escura, orixinal, inquietante e inesperada; pero que despois acaba
sendo unha novela moi confusa, cun final moi precipitado para o meu gusto, e
que deixa demasiadas incógnitas por resolver.
Non entendo
o motivo, pero non me dou aclarado con este libro, non me parece que
sexa ningunha xoia pero, en cambio, mentres a estaba a ler, sentía a necesidade
de rematalo e saber que sucedía. Para min é unha novela que ten moitas cousas a
favor, pero tamén moitas en contra. Ao longo da historia plantéxansenos varios
dilemas morais que fan que te poñas na situación dos protagonista e que
reflexiones sobre que farías ti se foras un dos catro xinetes, tamén se fai
unha crítica sobre o uso excesivo das redes sociais e de como inflúen estas na
nosa visión do mundo; por outro lado, penso que a historia de amor que se dá
entre Noa e Adán é un pouco forzada e innecesaria. Teríame gustado máis que o
autor se centrara máis na Apocalipse e un pouco menos nas tramas secundarias.
Algo que si
que me gustou da novela é o feito de que os protagonistas non foran os heroes
destinados a salvar o mundo, senón que foran os destinados a destruílo. Para
rematar, direi que esta novela produciu en min moita confusión e non sei se
debería recomendala ou non, polo tanto, déixovos escoller a vós.
Xa me diredes se vos interesa!
