O Apóstolo

Último filme de animación de Artefacto Producciones que conta como un convicto fugado do cárcere tratará de recuperar un botín agochado nunha aldea. A Banda Sonora é de Philip Glass e o director é Fernando Cortizo.

Vía

Ataque de pánico (novamente)

En novembro colgamos aquí esta curta: "Ataque de pánico". Hoxe lemos no País "De YouTube a la meca del cine". Lede aquí a historia:
Raimi les ofreció algo imposible de rechazar. "Era un cheque en blanco. Nos dijeron: queremos hacer tu primera película, así que escribe lo que quieras". Llegaron a Hollywood "sin un peso, quebradísimos, comiendo arroz todos los días" y se fueron con un contrato de más de 20 millones debajo del brazo.

Peaxe sexual

Unha de cada tres mulleres atendidas por Médicos Sen Fronteiras en Rabat e Casablanca admitiu ter sufrido un ou máis ataques sexuais, tanto no seu país coma en Marrocos. No traxecto desde o seu país de orixe ata Marrocos para ir de camiño a Europa, as mulleres migrantes subsaharianas vense expostas a todo tipo de agresións, abusos sexuais ou a ser explotadas no mundo da prostitución. Cada vez son máis, máis novas, e cada vez abusan máis delas. Arrepiante. Ademais, como consecuencia directa da aplicación das políticas migratorias da Unión Europea, moit@s emigrantes non poden nin volver ao seu país nin seguir a Europa, o que aumenta a súa vulnerabilidade especialmente a das mulleres.

"Me violaron durante cinco días, uno tras otro, cinco días. No me pude negar (...). Deseas estar muerta. Pero la muerte no llega. Violada, violada. Te fuerzan, por delante y por detrás. Aunque grites, no hay nadie. Nadie que pueda venir a ayudarte. Estás ahí en la arena, te hacen eso durante días. Estás cansada. Lloras, lloras al mismo tiempo que tu cara se hincha. No hay nadie que te ayude. Nadie".



Vía

Mr. Muffin

Segundo esta publicidade, non hai nada como empeñarse en facer algo para conseguilo:

Royal Bank of Canada 'Muffin Man' from Nexus Productions on Vimeo.

Vía Recogedor

Encultecerse

Desas presentacións que chegan ao correo e podemos amosar. Esta gústavos seguro, ademais, algo aprenderedes...

La cultura es divertida

See more presentations by ronsel | Upload your own PowerPoint presentations

Kit-kat destrúe os bosques

Para a produción de chocolates, a empresa Nestlé compra aceite de palma ao grupo empresarial Sinar Mas, compañía que está a destruír as selvas de Indonesia para estender os seus cultivos de palma aceiteira, que é a planta da que se extrae un aceite utilizado como ingrediente en moitos produtos de chocolate, como o Kit-Kat.
Greenpeace acusa a Nestlé afirmando que está causando a destrución das selvas de Indonesia, o que contribúe ademais a agravar o cambio climático e á destrución do hábitat do orangután, especie en perigo de extinción. Cando lle requiriu á multinacional que suspendese as compras deste tipo de aceite, Nestlé responde vetando o vídeo da ONG en Youtube.

Camiñan descalzas polas rochas

Como xa fixera en Ninguén está só, Amnistía Internacional ofrece, xunto coa editorial Tris Tram, unha selección de relatos dos nosos escritores e escritoras para falar dos Dereitos Humanos. En Camiñan descalzas polas rochas son os Dereitos Humanos das Mulleres os pisoteados: violencia de xénero, violencia sexual, diferenzas... son os temas que dominan e predominan neste volume que saliento polo seu formato: a combinación de relatos con ilustracións, todos eles de mulleres destacadas da nosa literatura e da nosa ilustración. Unha proposta moi interesante para traballar tamén no club de lectura, puntos de vista e xeitos de narrar diferentes que deixan nalgúns momentos sen respiración.

O poema de Ana Romaní Camiñan descalzas polas rochas -incluído no poemario Das últimas mareas (Ed. Espiral Maior)- dálle título ao libro e está acompañado na cuberta por unha ilustración de Noemí López. O volume conta tamén cos versos de Yolanda Castaño -que cedeu o poema Contos de Fadas, do poemario Profundidade de campo (Espiral Maior) para acompañar unha ilustración de Rebeca López- e mais cos relatos Se eu podesse desamar a quen me sempre desamou, de Rosa Aneiros, acompañado pola ilustración de Nuria Díaz; Paciencia, de Paula Carballeira, ilustrado por Noemí López; O silencio do sábado pola tarde, de Anxos Sumai, ilustrado por Almudena Aparicio; Monta na vida, de Carmen Blanco, ilustrado por Ánxeles Rodríguez Ferrer; A carne da serea, de Marilar Aleixandre, con ilustración de Marina Seoane; A esencia da cidade, de María Reimóndez, con ilustración de María Lires; Son apariencias, de Helena Villar Janeiro, con ilustración de Car (Carmela González); Só hai que facerlles café, de Ana Expósito, ilustrado por Ana Pillado; e Soliloquio desde o alén, de Marica Campo e ilustrado por Aurora López , todos eles relatos e ilustracións que as autoras crearon para a ocasión.

Camiñan descalzas polas rochas on PhotoPeach

Mulleres por un mundo mellor

Concluíu en Valencia o V encontro de mulleres españolas, europeas, africanas. Comprométense a impulsar un programa de formación para incrementar o número de mestras en diversos países africanos, ademais de diferentes iniciativas para fomentar o liderato político e empresarial da muller, xunto cun programa de formación de enfermeiras e comadroas que garanta unha mellor asistencia primaria. Outro compromiso adquirido é incorporar "as fórmulas para que as mulleres poidan ampliar o seu acceso ás microfinanzas e o crédito". Porque... os dereitos das mulleres son parte esencial dos Dereitos Humanos, algo esquecido aínda en moitos lugares do mundo.
Canal de Mulleres por un Mundo Mellor aquí.
Elas son África é un documental no que catro directoras plasman historias de mulleres en catro curtas rodadas en África: historias de superación que reflicten quen é o verdadeiro motor africano: a muller.

Grazas, Anxos, pola pista.

Abusos sexuais e Igrexa

Metidos na Semana Santa, moi apropiado este documental producido pola BBC, pouco difundido noutros países, sobre o intenso labor do Vaticano e do Papa Benedicto XVI para agachar o abuso sexual a menores por parte de membros da Igrexa Católica.

Vía Migramundo

Artigo de El País sobre os abusos sexuais do relixioso norteamericano Lawrence Murphy, quen abusou sexualmente dun 200 nenos xordomudos, con calafriantes declaracións dalgúns deles, medio século despois:

Unas veces sucedía durante la confesión. Otras en medio de la noche, en los dormitorios. El padre Murphy llegaba, les masturbaba y se marchaba. Con 13 años, Arthur Budzinski se escondía bajo su cama llorando, temeroso del siguiente asalto e incapaz de pedir ayuda. El infierno de abusos sexuales en el que vivía a manos del cura al que su familia confió su educación no podía relatárselo a sus padres, que desconocían el lenguaje de signos. Budzinski era sordo e incapaz de hablar. Años después de los abusos sexuales que marcaron su vida para siempre, Budzinski, hoy pasados los 60, pudo relatar las vejaciones a las que fue sometido. Lo hizo con las manos, con el lenguaje que le enseñó su verdugo.
Un nuevo caso de pederastia sacude a la Iglesia de Roma, quien echó tierra sobre cerca de un cuarto de siglo de acosos. Más de 200 niños sordos fueron sometidos a abusos entre 1950 y 1974 por el padre Lawrence Murphy , quien impartía clases en la renombrada escuela para discapacitados auditivos de Saint John, en Milwaukee (Wisconsin) -colegio que cerró sus puertas en 1983 por razones económicas-. Ayer, el diario The New York Times llevaba a su primera página el caso y aseguraba que el Vaticano no castigó al cura acusado de abusar de los menores -a pesar de tener conocimiento de los hechos- "porque estaba muy enfermo".
Los hechos eran así un día cualquiera. "Me encontraba en la cancha jugando al baloncesto y los chicos venían y me decían: 'El padre Murphy quiere verte", explicó James Smith, cuando ya de adulto pudo enfrentar sus demonios. "Intentaba no ir, escaparme, pero finalmente el padre me arrastraba a su oficina y abusaba de mí", contó Smith. "Una vez más", puntualizó. "Nunca se lo dije a nadie", declaró una de las muchas víctimas de Murphy. "Pensé que estaba solo". No le faltaba razón.
Porque no sólo las autoridades vaticanas fracasaron a la hora de hacer justicia. En el caso de pederastia de la Iglesia de Milwaukee que ahora salpica al Vaticano también la justicia ordinaria ignoró por completo las denuncias de las víctimas durante demasiado tiempo. Tres sucesivos arzobispos de Wisconsin supieron que el padre Murphy abusaba de los niños de Saint John, pero nunca lo reportaron a las autoridades civiles, según el Times, que ha obtenido todos los documentos para escribir su artículo de los abogados Jeff Anderson y Mike Finnegan, letrados de cinco de las víctimas del sacerdote católico que han demandado a la Archidiócesis de Milwaukee. Ni la policía, ni la fiscalía. Nadie. Nadie, hizo nada.
La ronda nocturna del sacerdote a veces incluía el abuso de más de un niño en sus camas. "Casi nunca decía nada", relató Steve Geier, sobre quien los abusos comenzaron cuando tenía siete años. A veces, cuando otros pequeños veían cómo el reverendo abusaba de sus compañeros, se tapaban la cabeza con las mantas, se abrazaban y sollozaban juntos. "Murphy era muy fuerte y poderoso", recordó Geier para el periódico local Milwaukee Journal Sentinel en el año 2006. "No podías escapar. Era como estar en una prisión", declaró en la entrevista. "Me sentía muy confundido, el padre Murphy me manoseaba y yo preguntaba: 'Dios, ¿esto está bien?".
El padre Murphy nunca fue castigado. Arrepentido de sus pecados -admitió haber abusado de al menos 30 chicos, según una trabajadora social que le dio apoyo psicológico-, fue trasladado discretamente en 1974 a una diócesis al norte del Estado. Allí pasó sus últimos 24 años de vida. Rodeado de niños en las parroquias, en los colegios y en un centro de detención juvenil donde predicaba.
Murphy murió en 1998 a los 72 años y fue enterrado con su hábito de cura. Su familia desoyó las instrucciones del arzobispado de Milwaukee de que su funeral fuera pequeño y que el féretro se mantuviera cerrado. Cuanto menos se hablara del caso, mejor. Para muchos, el padre Murphy era casi un santo. Un hombre dotado para entender a los sordos, comunicarse con ellos a través de su particular lenguaje y con grandes dotes para recaudar fondos para su causa. Sólo los abusados sabían lo que sucedía cuando el reverendo de cara redonda los hacía llamar a su despacho; o los toqueteaba en su coche; o en la casa de campo de su madre. Existe una fotografía de 1960 de 11 chicos ataviados con sus uniformes de baloncesto. En el margen izquierdo de la instantánea, el padre Murphy, vestido con su sotana, sostiene la pelota junto a sus muchachos. Al menos cinco de esos jóvenes han admitido que fueron abusados por su confesor y preceptor. Al menos.

Outros dous artigos que debedes ler: Lola Huete en El País e Nazanín Amiriam en Público, xunto con esta reflexión de Ana Bande que nos puxo na súa pista. E esoutro de Enrique Meneses.
Para non perderse: Josep Izquierdo en Libro de Notas.

E, se tedes tempo, ollade estoutro vídeo.

Polo

Simpática curta realizada por Juan Andrés Castañeda, como proxecto de fin de curso da Ringling College of Art and Design School

Pollo from Juan Andrés Castañeda on Vimeo.

Vía

Sempre hai un lugar para a poesía (LXXIV)

La vida dibuja un árbol de Roberto Juarroz, vía Libro de Notas

La vida dibuja un árbol
y la muerte dibuja otro.
La vida dibuja un nido
y la muerte lo copia.
La vida dibuja un pájaro
para que habite el nido
y la muerte de inmediato
dibuja otro pájaro.

Una mano que no dibuja nada
se pasea entre todos los dibujos
y cada tanto cambia uno de sitio.
Por ejemplo:
el pájaro de la vida
ocupa el nido de la muerte
sobre el árbol dibujado por la vida.

Otras veces
la mano que no dibuja nada
borra un dibujo de la serie.
Por ejemplo:
el árbol de la muerte
sostiene el nido de la muerte,
pero no lo ocupa ningún pájaro.

Y otras veces
la mano que no dibuja nada
se convierte a sí misma
en imagen sobrante,
con figura de pájaro,
con figura de árbol,
con figura de nido.

Y entonces, sólo entonces,
no falta ni sobra nada.
Por ejemplo:
dos pájaros
ocupan el nido de la vida
sobre el árbol de la muerte.

O el árbol de la vida
sostiene dos nidos
en los que habita un solo pájaro.

O un pájaro único
habita un solo nido
sobre el árbol de la vida
y el árbol de la muerte.

Roberto Juarroz
de Cuarta poesía vertical. (1969)

Non á violencia contra as mulleres (CXXXIX)

Curta de Guillermo Ríos, Nasija, elaborada para o Día da Muller tratando o "problema" de ser muller na África negra, desde o punto de vista da propia muller sentenciada a morte. Non ten ningún premio nin ningunha actriz guapa ou famosa... ten mulleres que só por selo convértense en heroínas do sufrimento.

Nasija
Cargado por short_film. - Todas las temporadas y episodios enteros online.

Sabemos e consentimos. Sabemos e non facemos. Sabemos e non loitamos.

Guía lectura banda deseñada

Con motivo das Xornadas de Banda Deseñada esta semana que remata, elaboramos a seguinte Guía de Lectura:

Esto y ESO

Novamente Raúl Vacas achégase coa poesía ao noso alumnado con este libro Esto y ESO que no propio título indica tema e lector. E moito máis. Ten o instinto de facer da poesía un xogo, de achegar a palabra poética á palabra diaria para que comprendamos que a poesía está aquí, na vida cotiá, e que non se necesitan grandes esforzos para amala. E o título lémbranos tamén que Esto é para disfrutar, para relaxarnos, para aprender que a vida é moito máis que un libro pechado, que unha palabra esquecida, que un verso rimado. E que na ESO entra a poesía, a literatura para viaxar, esquecer, soñar...

Organizado en partes correspondentes coas materias impartidas na ESO, os textos nos introducen nas mates, na física, na bioloxía ou na literatura dun xeito diferente e ameno:

Hay que ver los cotilleos
que he escuchado en el pasillo
entre pitillo y pitillo,
matrícula y papeleos:
que este año son muy feos
los chavales de mi clase,
que si el finde fue un desfase,
que si aquel con disimulo
me tocó anteayer el culo
al pedir que me arrimase,
que no sé dónde se sienta
el chico del polo negro,
que jolín cuánto me alegro
de que estés hoy tan contenta
porque al fin se diera cuenta
de que estabas coladita,
que si tienes una cita,
que si ya salió la nota,
que el de atrás es un pelota,
que menuda preguntita.
A ver cuándo en el recreo
se habla de Lorca o Neruda,
de Descartes y su duda,
de Vivaldi o de Perseo
y se deja el cotilleo
para las clases tediosas
y a otras cosas, mariposas.
Doy por cerrado este mitin
citando al profesor Keating:
«cortad, desde hoy, las rosas…»


POR TUS HUESOS

Déjame acariciar el parietal,
anudar tu pulsera al escafoides,
ponerte algún pendiente en el mastoides,
embriagarme de ti hasta mi nasal

y así podré sentir tu temporal
y olerte hasta romperme el esfenoides.
Puedes llorar sobre mi coracoides
y franquearme un beso en el frontal.

Tu amor se agazapó fuerte en mi horquilla
y aguarda a galopar sobre mi isquión
al ritmo y al compás de la canilla.

Y déjame bailar con tu ilión,
modelar tu perfil en mi costilla,
rozar en cada abrazo tu esternón.

Un ano nas Rocosas

Vídeo que amosa o transcurso das catro estacións nun parque público en Canadá.

Vía Microsiervos

Macro en movemento

Curta de Mirko Faienza con imaxes sobre a natureza en formato macro. Preciosa.

My Father's Garden from Mirko Faienza on Vimeo.

Vía Mangas Verdes

Xornadas sobre a Crise do Capitalismo

Esta semana combinamos a Semana da Banda Deseñada coa Semana sobre a Crise do Capitalismo, tanto no propio centro como fóra del. As conferencias foron as seguintes:
.- O consumo responsable como alternativa: o decrecemento a cargo de Xosé María García Villaverde, responsable da Área de Paz e Globalización de Verdegaia. Explicou a teoría do decrecemento e en que consistía o consumo responsable, facendo fincapé na necesidade de mudar o sistema xa que é insostible social e mediambientalmente.
.- Enfrontar a crise dende a política a cargo de Martiño Noriega, alcalde de Teo.
.- Alternativas ao modelo capitalista: proxección do documental "A Toma".
.- A banca ética en Galicia.
.- Taller realizado por dúas membras (Belén e Laura) do grupo de consumo responsable "Semente" de Ourense, que intentaron deconstruír o modelo consumista actual, e explicaron que é un grupo de consumo responsable a partir da súa propia experiencia.
.- Exposición no centro de Ecoloxistas en acción: A crise do capitalismo.

Contracuerpo

Ou a obsesión polo corpo perfecto. De Eduardo Chapero-Jackson.

CONTRACUERPO de Eduardo Chapero-Jackson from PROSOPOPEYA PRODUCCIONES on Vimeo.

A lingua con retranca

Con Roberto Salgueiro

Onte o alumnado de 1º e 2º de ESO disfrutou da compañía dun autor teatral, despois de ler o seu texto, algo ao que, segundo admitiron, non están acostumados e custoulles dobre esforzo, cun resultado positivo posto que o libro é divertido. Estamos a falar de Roberto Salgueiro e a súa obra Valentino Rufini e Akil Pillabán de viaxe a Milán.
Roberto falounos das súas intencións na escrita, da procura da igualdade dos seres humanos, da demostración de que todas as relixións son igualmente válidas, dos anacronismos da historia, da xestualidade e da interpretación dos actores... Un mundo novo que o alumnado descubriu grazas á súa presenza. Que agradecemos desde aquí.

Alumbramiento

Unha curta de Eduardo Chapero-Jackson sobre o tránsito cara á morte. Dura polo tema, sen dúbida.

ALUMBRAMIENTO de Eduardo Chapero-Jackson from PROSOPOPEYA PRODUCCIONES on Vimeo.

Vía

Lavar, enxaugar, centrifugar

Dos centos de vídeos que participaron no concurso MyWorld da BBC, a curta "Lavar, enxaugar, centrifugar" de Frederico Teixeira de Sampayo de España, resultou a gañadora. Teixeira realizou unha metáfora sobre o desemprego e a catarse humana en España.

Vía Islas Cíes

Minería contaminante

Clip explicativo sobre a actual modalidade de minería levada a cabo na Arxentina e no mundo.
Publicidade levada a cabo coa participación voluntaria dos actores: Julieta Diaz, Raúl Taibo, Georgina Barbarossa, Silvia Pérez, Mirta Wons, Gastón Pauls, Nicolás Pauls, Laura Azcurra, Carlos Portaluppi, Juan Palomino, Leonor Manso, Celina Font, Cristina Martin (Conciencia Solidaria) e realizada polo director Pablo D'Alo Abba.

Vía

Con Rosa Aneiros

Realmente, non sei como calificar o noso encontro onte con Rosa Aneiros. Descubrila tan afectiva, tan próxima, tan locuaz, tan "riquiña"... non pararía de buscar calificativos positivos para describila. Porque tivemos a sorte de gozala durante un tempo que a nada soubo e que non esqueceremos.
Rosa chegou pola mañá. No salón de actos dirixiuse ao alumnado de 1º de Bacharelato que tiña lido Resistencia. Non moi falangueiros nun principio, Rosa sabía en cada momento que dicir, de que falar, como manter a atención para que todos e todas a seguisen durante o seu proceso de creación, durante o seu proceso de documentación, durante o seu proceso de escritura. Con constantes referencias ao cinema, desenvolveu unha sesión máxica chea de figuras literarias e feitizo poético.

Compartir comida e acordos, descubrirmos xente en común e gustos literarios afíns... para logo participar nunha sesión do club de lectura onde disfrutei coas caras apampadas das miñas nenas (incluído Mauro) escoitándoa, seducíndonos continuamente coas súas palabras, envolvéndonos coa súa solidariedade, a súa ledicia, o seu máxico sorriso que quedou por sempre debuxado nas paredes da biblioteca... Foi o primeiro encontro do noso club este curso co escritor do libro; recoñezo un certo temor meu a que as cousas non saísen ben e cúlpome agora por ese medo innecesario: tanto dunha parte coma da outra a sesión resultou tan fluída que o tempo, literalmente, botóusenos enriba. E Sol de Inverno permanecerá nas nosas memorias como unha primavera florecente da man da súa autora.



Grazas, Rosa, por todo. E, agora mesmo, por esa carta que acabo de recibir túa, que leo e releo sentindo a inmensiadade do soño oceánico.

Un tesoro para compartir

Un tesoro para compartir de Chris Conover é un deses álbums ilustrados que namoran pola imaxe e polo texto: un libro que pon en valor o poder da lectura e da cultura. O álbum semella unha antiga lenda, con ilustracións super elaboradas que lembran libros antigos polo seu sabor e a súa aparencia, enmarcada a historia en tempos antigos onde todo era diferente, pero aínda así, predomina a idea de que a cultura é a única arma para que os pobos se entendan.
Fermosísimo.

Os teus fillos non son os teus fillos

Khalil Gibran, poeta místico nado en Líbano en 1883 escribiu "O Profeta", icona do espertar da xuventude dos anos 60.

Vía Bibliofagia

Xornadas de Banda Deseñada e Cine de Animación

Esta semana realizamos unha serie de actividades arredor do cómic e do cine de animación.

Onte pola tarde contamos coa inigualable presenza de dous grandes deste mundo: o escritor David Rubín, quen impartiu un obradoiro de cómic para o alumnado de Debuxo de 3º da ESO

e Nani García, compositor da banda sonora de "De Profundis", quen falou sobre o proceso de creación dunha banda sonora para o alumnado de música de 4º de ESO.

Ademais da exposición de cómics no centro, nos recreos celebramos un festival de curtas de animación, xunto coa proxección de Vals con Bashir, De Profundis e O espírito do bosque durante toda a semana.

Artistas insólitos

Daniel Monedero e Óscar Pérez asinan este inesquecible Artistas insólitos publicado por La Galera. Catálogo de pintores extravagantes e extraordinarios que sorprenden en todas e cada unha das súas páxinas. Un catálogo tan diferente que non será preciso ir a un museo, posto que as palabras que retratan a cada artista son suficientes para delectarnos coa ilustracións que as acompaña.
Un álbum delicioso dos mesmos autores de La Gran Orquesta de los Animales.

Librarías en crise?

Pechan e desaparecen, ou pola contra lograrán sobrevivir?

Vía

Resistencia

Mañá agardamos a visita de Rosa Aneiros. Esta é a opinión que lle merece Resistencia a unha das miñas lectoras, Ainara García Doval. Se queredes ler máis, ide ás Estelas.

Pareceume unha historia interesante, sobre todo polo feito de contar a situación política e social de Portugal durante case un século a través da vida de distintos personaxes pertencentes á mesma familia pero de diferentes xeracións, así como a influencia que esta pode chegar a ter na vida das persoas, sobre todo nun sistema fascista como foi o que se deu en Portugal, no que as ditaduras de Salazar e Marcelo caetano non permitían ningún tipo de liberdades.
En relación coa situación política, tamén se trata o tema das colonias en África, outro dos motivos qeu levan á separación de Dinís e Filipa, e na que a autora parece expresar por medio das oopinións de Dinís o absurdo desas guerras coloniais xa ben entrado o século XX, cando Europa está en proceso de cambio e Portugal semella quedar estancado polo seu réxime político.
Tamén me pareceu interesante a descrición da vida dos presos políticos nos cárceres, onde estaban illados e nunhas condicións de vida infrahumanas. A pesar disto, apréciase a solidariedade dos uns cos outros por moitas diferenzas que puidese haber entre eles, e a loita interna que levan a cabo, sempre buscando unha esperanza e resistindo clandestinamente ao réxime. Unha das cousas que máis me chamou a atención relacionada con isto é o feito de que deixasen de comunicarse con eles, porque me parece unha forma de crueldade case peor que as torturas ás que os sometían, xa que a pesar de que a comunicación que mantiñan co exterior era sempre revisada e sometida á censura, polo menos tiñan unha vía de escape que non estivese relacionada coa prisión.
Por outra parte gustáronme as distintas historias que se suceden ao longo da novela, xa sexan de amizade, coma a de Aaial, Miguel da Silva e Dinís; de amor secreto entre Isaura e Antonio Gonçalves; a historia de amor non correspondido de Ana Barbosa; e por suposto a de Filipa e Dinís, a de un amor que perdura nas súas mentes sen sequera saber se o outro seguirá vivo ou se o seguirá querendo como antes de que todo acontecese.
Tamén me chamou a atención a historia de Leonor polo feito de ser unha especie de personaxe espectador ao redor do cal técense todas as historias, e cuxa vida semella estar marcada polas palabra contidas nas cartas.
Porén, o que máis me gustou do libro é o ben documentada que está a historia: os lugares, as revolucións, a guerra colonial...

El arte de volar

Con guión de Antonio Altarriba e ilustracións de Kim, El arte de volar é unha novela gráfica coa que voarás, de seguro, por todo o seu universo. Impresiona desde a primeira viñeta ata a última. Un percorrido minucioso pola vida dun personaxe real, polo sufrimento agónico da guerra civil, do posterior exilio en Francia, dos soños truncados, da felicidade inexistente, da realidade fatídica que se empeña en cortar as ás. Un álbum magnífico que fala en realidade, da propia existencia. Dun home que medra e que non realiza os seus anceios. Dun home coma calquera outro home do último século español. Unha obra froito da introspección persoal, profunda, aplastante, que ofrece unha lembranza da historia recente de España: guerra, perda, ideoloxías, credos, tranquilidade, testemuña do acontecido.
E sen esperanza. A vellice é o que é, e aquí amosáse núa, sen contemplacións nin pinturas.
Un libro desgarrador e insustituíble. Do mellor.

O moble das fotos

Unha curta para seguir reflexionando:

Vía

Día Internacional do Síndrome de Down

Hoxe, ademais do Día Mundial da Poesía, tamén é o Día Internacional do Síndrome de Down. A data non é casual, xa que hoxe é o 21-3, o que lembra a triplicación do cromosoma 21.

"Podería ser a túa vida" é o título da campaña española deste ano: un spot elaborado por alumnado de Xornalismo da Universidade Complutense de Madrid.

21 Marzo 09 DíA Mundial Del SíNdrome De Down

View more presentations from Roberto Gutiérrez Herrero.

Día da poesía

Hoxe é o Día Mundial da Poesía.

Un percorrido por algúns habituais déixannos cousas tan interesantes como estas:

Poesía nipona contemporánea en pdf

Torneo de Poesía Blogs.

Desde Biblos estes motivos para Ler Poesía:





Nas Bibles Galegas:

Biblioteca do IES Poeta Díaz Castro de Guitiriz: poetas matemáticas.
No CEP Cespón: Pomas do mar.
En Coleteca, algunhas recomendacións.
En Raioteca, muller e poesía.
Glogster de Miguel Hernández en O Recanto de Mik.
Poemas e outros recursos na Biblioteca Mestres Goldar.
Caligramas dos nenos do CEIP Alexandre Bóveda.
Poemas para peques do cole de Quintela.
Poesía no IES San Paio. E no seu blogue.
Circuíto poético no IES Lamas de Castelo de Carnota.
Poemas con piruleta en LecTuro LiteraTuro.
Poemas das pequenas cousas en As Pontes.





Adelia lémbranos este fragmento: pedir esmola a cambio de poesía:

Acusación

Que mellor xeito de celebrar o Día da Poesía que lendo poesía?
Hoxe devorei este libro, Acusación, de Xiana Arias Rego. Un poemario sobre o eu, o eu como destino ou como desatino, a infancia pasada, o desexo de fuxir (cara a onde?), o desconcerto, en fin, que todo o abrangue e todo o percorre. Acusar é renunciar, acusar para falar de dor, de rabia, de incertidume:

VOUME,
quero volver.
Estou sempre
no lugar seguinte.
Cando me deito
quero volverme erguer.
Cando me ergo
quero volverme deitar.

de lingua, de palabra, do colectivo e do individual, de violencia...:

Quen foi a primeira en chorar?
A primeira en cortar a lingua?
Os gatos escapan,
perdemos o avión.
O autobús pasa cada vinte minutos.
Soubémolo polos ollos.
O verdadeiro teatro.
O que hai despois de comprender
e non transformar.
Soubémolo polas mans.

Non á violencia contra as mulleres (CXXXVIII)

Nova campaña do Ministerio de Igualdade do goberno español: Tarxeta vermella ao maltratador.
Un símil afortunado???

Historia da chuvia que cae todos os días

Nada ten que ver este libro cos dous que anteriormente comentamos do mesmo autor, Roberto Salgueiro. Historia da chuvia que cae todos os días é unha traxedia que atende ao drama da vida da emigración, das diferenzas sociais, do maltrato familiar, da violencia. Unha obra merecedora do XVI Premio Álvaro Cunqueiro para Textos Teatrais 2007.

Se antes falabamos de que as súas obras conseguían manternos o sorriso perennemente, nesta consegue que a dor nos funda, que a carraxe perdure no noso sentir porque é inevitable, porque este mundo inxusto se nos presenta así, nu, desprovisto de toda fantasía, de toda poesía, de todo artificio. Estamos ante un mundo real vivido por uns personaxes que viven ao noso carón, que senten unha dor que non nos é allea. Dous aspectos destacables: a actualidade do texto nunha nosa sociedade emigrante que acolle arestora tamén ela inmigrantes que viven o drama da explotación, e a soidade persoal acompañada como conflito social.

Galicia e o 'buraco in progress'

Manuel Rivas no País:

Se tivese que escoller agora dúas viñetas de Castelao, unha sería a do gato cínico que recita a Bécquer: "Volverán las oscuras golondrinas en su balcón los nidos a colgar... Pero aquela que papei o ano pasado, esa non volverá." E a outra? A outra é aquela na que aparecen unha nai e un meniño e a muller pregunta: "Por que non queres ir á escola?". E o rapaciño di: "Porque sempre me preguntan o que non sei".

Son dúas pequenas obras mestras de humor e humanidade que refulxen en todo tempo. E que deberían terse proxectado en power point no Parlamento autónomo mentres se debatía o "estado da nación".

O gato paródico ten hoxe o seu correspondente no cinismo político. Verbo do modelo lingüístico no ensino, o gato do Goberno papou unha boa andoriña e esa xa non volverá. A andoriña papada pódese ver como unha alegoría do que era un consenso básico laboriosamente construído. E perdido de golpe. O verdadeiro anarquismo quería ser a "máxima expresión de orde". En cambio, a anarco-dereita medra co caos.

Tamén a outra viñeta preséntase hoxe cun alto sentido paródico. Se falamos de "liberdade de escolla" ao xeito pueril e irresponsábel en que o emprega a neo-dereita, a primeira liberdade debería ser a que reclama o neno: a de ir ou non ir á escola. O rapaz desa viñeta é un pícaro entrañábel. Aí está a refinada intelixencia e a vontade de estilo popular. No decreto que o Goberno teima en aprobar, podemos ver o reverso caricaturesco desta viñeta. A desvalorización da función docente e a invitación a exercer "a liberdade de non saber". Agora o pícaro pode ir á escola tranquilo, coñecedor de que o seu "dereito a non saber" está por riba dos deberes escolares, e que o seu "non querer saber" está avaliado polos que mandan e por un fato de pais fronte aos sospeitosos valedores da función docente.

Non hai en todo o orbe mundial un decreto máis marxista. Por suposto estou a falar do que ocorre no disparatado Camarote dos Irmáns Marx. Podería darse a circunstancia matemática, e non é broma, de que o voto dun só pai inclinase o modelo lingüístico dunha escola infantil perante catro anos. E en primaria e secundaria, tal como está feito este decreto, pode darse con toda normalidade este diálogo entre profesor e alumno.

-Desculpe por molestalo, prezado alumno, mais agradecería inmenso que vostede teña a amabilidade de responder a esta miña pregunta en galego xa que estamos en clase de Coñecemento do Medio. Podería dicirme, por favor, un nome en galego deste insecto coleóptero de nome científico Lampyris nocticula e en castelán coñecido como luciérnaga?

-Ni entiendo lo que dices ni entiendo por que me preguntas lo que no sé. A mi no me vas a practicar tú la inmersión y hay un decreto que dice que en el aula puedo hablar la lengua que me sale de los huevos y escribir los exámenes en la que me salga de los cojones. Paso de ti, tío.

-Paso-de-ti. Magnífico! Xa temos un novo nome para o vagalume. Lucecú, vella, lucerna, corcoño... e Paso-de-ti!

A trapallada ten a súa propia lei, moi semellante á da gravidade. Ou perseveras na trapallada ou saes decididamente da trapallada. Non hai xeito de saír da trapallada tentando convertela en media trapallada, pois o que resulta é que media trapallada equivale ao final a trapallada e media.

Isto é o que está a pasar con este decreto sobre a lingua no ensino. E o encirrado debate vén ser unha grande metáfora do que está a pasar neste país.

Durante meses estiveron dándolle voltas á agulla de marear polos famosos tres terzos. Algúns avisamos que era unha trapallada, e ademais unha trapallada inviábel. Mais todos tivemos que andar nesa nora, a dar voltas como os cabaliños dun carrusel de feira. Agora, de súpeto, esquécese a xenial ocorrencia dos tres terzos e lánzase un discurso de recambio: o do presunto equilibrio. Que pasou co inglés? Outra "andoriña" no papo? Pois pasou que se xogaba de farol, o caso é que viraramos na nora, que viviramos na miraxe, mentres na realidade se estaban a recortar os orzamentos das escolas oficiais de idiomas en toda Galicia. En aparencia, hai correccións. Mais non son por vontade propia, autocrítica ou procura do consenso. É o test da realidade o que vai corrixindo o absurdo. Pero, claro, a realidade non dá feito con tanto absurdo. Quere que lle boten unha man. Por exemplo, o absurdo xira agora arredor de dous eixos que se asentan na falsidade: o das materias "troncais" e o poder determinante dos pais. No currículo educativo non existen materias "troncais". Non hai materias de primeira e outras de segunda. É un disparate! En que criterios pedagóxicos se fundamenta a decisión de que todos os estudantes de Galicia teñan que aprender á forza matemáticas en castelán?

¿E que dicir do poder discrecional dunha parte dos proxenitores para decidir sobre o ser ou non ser dunha lingua que é patrimonio común? Neste país, todos pagamos o ensino público (e o privado concertado!), é dicir, todos somos pais e nais. Mesmo o presidente e os conselleiros que non teñen fillos, tamén eles, nunha sociedade democrática, tamén eles son pais e nais. Non, non é a liberdade o que se instaura, senón o caos. Non é a cordialidade o que se implanta, senón a rifa permanente. Non sei se viñamos dun "bilingüismo cordial", mais si dunha "tranquilidade relacional" que agora pode estoupar. Dise que había un compromiso electoral, mais nunca se especificou o contido da reforma. E aínda que para afagar orellas fanáticas se fixese algunha promesa, o gobernante ten a obriga de revisala cando esa promesa vai contra o espírito do Estatuto, da Constitución e da Carta Europea das Linguas.

E se non se fai así, se non se volve á sensatez dun gran consenso lingüístico, que garanta a protección do galego, o que cómpre é espallar o modelo Camarote dos Irmáns Marx a todos os eidos da sociedade. Que se decrete a "liberdade" de pagar impostos, taxas e multas. A "liberdade" de circulación automobilística a esquerda ou dereita por votación dos condutores en cada estrada e cada catro anos. Que os clientes das caixas de aforro teñan dereito a votar en urnas e sucursal a sucursal (que menos!) se apoian ou non unha fusión. E que, dunha vez por todas, decidamos en votación se na catedral de Compostela está enterrado o apóstolo Santiago ou o herexe Prisciliano.

A educación é o núcleo de abastecemento de esperanza dun país. O que se fixo perante un ano enteiro non só foi perder o tempo senón espallar en todo o corpo docente, en mestres e profesores, a síndrome do burn-out, o queime, o chamado "infarto da alma". A relación dun bo gobernante co seu país debería semellarse a do artista coa súa obra. Velo como un work in progress. Unha obra aberta. Mais a forma que agora mesmo ten o país é a dun buraco in progress. Aborrecían a "inmersión" e, mira por onde, estamos todos mergullados nun Camarote absurdo, ocupados en facer buracos no baleiro.

Eliana en ardentía ou Bernardo destemplado

Se queredes pasar un tempo divertido, cun sorriso que non poderedes reprimir en ningún momento, achegádevos a este texto -publicado no ano 2000-, todo un exercicio literario de humor e unha proposta diferente (e tanto!) á obra shakespereana, Romeo e Xulieta.

Eliana en ardentía ou Bernardo destemplado de Roberto Salgueiro mereceu o Premio Álvaro Cunqueiro de Teatro no ano 2000, e non é de estrañar. Divertida, irónica, poética, actual, irreverente... o autor proponnos unha reflexión sobre o amor, ou a súa idealización, pero tamén sobre a súa parte máis humana e sensual, sobre o desexo que todo corpo percibe e necesita resolver. Pero hai máis: reflexión sobre o papel da cultura, da literatura, da palabra, sobre as clases sociais, os enredos... En fin, unha obra teatral dun autor sempre interesante que se colocou hai anos na cúspide do teatro galego.

María Lejárraga, brillo en la sombra

Documento radiofónico que recupera a figua da escritora que ocultou a súa produción baixo a sinatura do seu home, Gregorio Martínez Sierra, e que creou algúns dos dramas máis interesantes de principios do século XX.

Vía Libro de Notas

Jeu

Vía Mesturas, esta curta "de Georges Schwizgebel na que o espectador participa dun escenario mutante en continua transformación que dalgún xeito evoca o desordenado ritmo das nosas vidas"

Notición

Aumenta o número de visitantes das bibliotecas!!!

Vía Biblioafonso

Nature by Numbers

Vídeo de Cristóbal Vila que recolle algunhas das máis coñecidas relacións entre a natureza e os números.

A teoría detrás da película -en inglés e en castelán- explica e complementa o que aparece na animación: as matemáticas que hai detrás.

Anxo, vai por ti!



Vía Microsiervos

Trichrome Blue

Grazas a un comentario, cheguei a este blogue dunha moza (se fose unha das miñas alumnas diría que é "unha das miñas nenas") de onde recollo este fermoso vídeo:

Trichrome Blue from Lois van Baarle on Vimeo.

Publicidade sexista

Outro exemplo de como se usa a muller como reclamo publicitario. Desde cando para anunciar unhas zapatillas hai que ensinar tantos cus?

O noso 8 de marzo

No noso centro celebramos o 8 de marzo a semana pasada con dúas actividades diferentes. Por un lado o alumnado de Literaturas Hispánicas preparou unha exposición sobre a Muller na Literatura:



e por outro tivemos o honor de recibir un grupo de mulleres importantes na Historia, reencarnadas nunhas mozas do IES de Porriño. Así, pasearon polas nosas aulas as seguintes figuras excepcionais femininas: Safo, Téano, Aspasia de Mileto, Agnodice, María "A Profetisa", Sofía Brahe, Artemisia Gentileschi, Juana Inés de la Cruz, Ada Byron, Clara Shumann, Rosalía de Castro, Victoria Kent, Clara Zetkin, Hellen Keller e Rigoberta Menchú.
Desde aquí os nosos parabéns e as grazas.

Aterse ás consecuencias

María Reimóndez no Xornal:

Hai trinta e sete anos unha mestra comezaba a súa carreira, rematados os estudos na Normal de Lugo, impartindo clase nun dos institutos da cidade. Entre as materias que lle asignaran estaba a de educación física. O curso foi pasando ata que á hora de poñer as notas a mestra en cuestión foi chamada por parte das instancias superiores do instituto e logo da estrutura educativa por negarse a aprobarlle a materia á filla duns ilustres falanxistas que decidira non aparecer por clase en todo o curso. Estas instancias superiores esixíanlle á mestra que cumpría aprobarlle a materia á devandita moza ou se non debía aterse ás consecuencias. A mestra decidiu aterse ás consecuencias e perder o seu traballo, amosando con iso un sentido da xustiza e ecuanimidade que habería de ser admirado por moitas persoas nos anos vindeiros. A mestra buscou traballo nunha escola da cal non se volveu mover dende entón. Quen lle había dicir que trinta e sete anos despois se había de ver nunha situación semellante, a mans dos mesmos verdugos pero cunha democracia de por medio. Desta vez, novamente as instancias educativas (a inspectora López Besteiro) tentaron obrigar á mestra a incorrer na ilegalidade (permitirlle a unha nena, contra dos contidos curriculares establecidos, expresarse en castelán e facer os exames en castelán nas materias obrigatorias en galego). A situación reviste unha gravidade extrema nas circunstancias nas que nos atopamos. Maior aínda é a gravidade do silencio do colexio, das instancias educativas e as acusacións ás que foi sometida a docente por parte dunha mai militante (e belixerante) con total impunidade. O feito de que ela mesma se abstivese de dar detalles sobre este último aspecto di moito da súa calidade como docente. Resulta indignante que cando unha persoa denuncia unha inxustiza sexa ela o obxecto de ataques e non me vou abster aquí de facer defensa desta mestra en particular e das mestras e mestres en xeral.

Esta situación dura e inxusta é o que agora pretenden elevar a rango de decreto os nosos patéticos gobernantes. Por unha banda o noso conselleiro de (in)cultura láiase de que o profesorado perde “autoridade” e pola outra o mesmo goberno busca tirárllela, deixando as decisións educativas nun colectivo de persoas carentes de criterios educativos profesionais. Pois unha cousa é a participación das familias na educación e outra a toma de decisións sobre materia educativa. Este é un decreto que ademais, abrirá unha fenda irreparable. Aquela na que nun futuro haberá persoas que non entenderán a Rosalía de Castro, nin a ti nin a min, aínda unha maioría da poboación galega. Non nos enganemos, aparentemente as persoas galegofalantes “levamos as de perder” (porque se agardará de nós que nos “fagamos entender=falemos castelán”) pero quen perde en realidade son as crianzas castelán falantes. E chegará o día en que as xeracións do decretazo pidan explicacións de por que lles ensinaron como estranxeiro o idioma propio (si, tamén de castelán falantes), por que xa non entenden o portugués e non teñen prioridade no emprego nese país, por que non poden vender os seus produtos a unha grande cantidade de poboación que, mal que lles pese, seguiremos estando aquí (e en toda a lusofonía). O decreto, ademais, botará enriba das mestras e mestres o conflito, poñéndoas nunha situación de peóns que nada se diferencia daquela coa que abrín este artigo. Pero a mestra, ti e mais eu e os milleiros de persoas que nos mobilizamos contra o decreto teremos entón a conciencia tranquila. Ao resto quedaralles para daquela aterse ás consecuencias.

Unha flor

Fermoso e sinxelo vídeo que nos chega desde Lleida:

Pot o' Gold from Constantine Krystallis on Vimeo.

Grazas, Montse

A luz da vida de Daihei Shibata

Copio directamente de Capítulo 0:

Unha auténtica marabilla, un ensaio visual magnífico ao redor do concepto da vida que nace. É do realizador xaponés Daihei Shibata con música de Debussy

The Light of Life from daihei shibata on Vimeo.