World's Oldest Color Film

Cando se pensaba na historia do cine que o primeiro exemplo rodado en cor era de 1906, o Museo Nacional dos Medios do Reino Unido, en Bradford, encontrou nos seus arquivos un exemplo datado en 1901 ou 1902.

 O filme foi realizado polo fotógrafo e inventor londinense Edward Raymond Turner, e vén de ser dixitalizado para recuperar a cor orixinal.

Anton Reixa. Ghicho distinto

A nova colaboración de Carme con sopresa incluída. Graciñas!

            Hai libros que chaman por ti desde os andeis das librerías e debo confesar que este foi un deles: Antón Reixa, Ghicho distinto (2012), colección Crónica, de Xerais, asinado por Manuel Xestoso e X. Cid Cabido.

            As razóns fundamentais foron, sobre todo, dúas: primeiramente, a curiosidade que sempre despertou en min este personaxe ecléctico e logo, o feito de ter compartido diferentes espazos, en distintos tempos, da cidade olívica (o instituto Santa Irene, a librería Cervantes, Castrelos, o Camaléon, o barrio de Coia, o CUVI…).

            E a lectura non defradou, ao contrario, fíxome valorar máis un tempo, a década dos 80 e 90 no noso sistema literario e artístico, e un artista rompedor, crítico e comprometido. Trázase un percorrido vital no que Reixa, contestando as preguntas dos autores, lembra a infancia no barrio do Calvario, o maxisterio de Ferrín, a descuberta da poesía de Manuel Antonio e Alvaro Cunqueiro, o colectivo Rompente, a música dos Resentidos e o éxito inesperado de Fai un sol de carallo, o ensino, o teatro, a radio, a televisión, o cine e ducias de anécdotas e datos curiosos. Por exemplo, que un dos seus antergos foi líder na revolta de 1846, ou que o personaxe interpretado por Luís Tosar en Mareas Vivas fora deseñado inicialmente para o presentador que, co mesmo programa, máis anos leva na TVG.

            En fin, o de Ghicho distinto non podía estar mellor escollido. Sintetiza perfectamente a orixe  viguesa, así como a traxectoria persoal e profesional dun home que, nunha actuación en Nova York e co seu discurso preparadiño en inglés, conta como “na primeira fila, métense vinte rillotes de Carnota e da Costa da Morte, emigrantes galegos, con bandeiras de Galicia e berrando: Fala ghallegho, fala ghallegho!!, co cal logran que non consiga dicir nada do que tiña pensado. Aquela foi unha noite que me marcou para o resto da vida” porque despois do concerto as sorpresas non acabaran.

            Moi recomendable.

Epidemia

Vale. Que si. Que temos que chamar ás autoridades competentes. Ou ás incompetentes. Pero neste centro hai unha epidemia. E non sei como atallala. Que ata o cabalo pediu ler Os fillos do mar, coño!!!

O fareiro

The Lightkeeper:

Vía

Solgo

Da man de Edelvives, exquisito miniálbum de María Teresa Andruetto ilustrado por Cynthia Orensztain: Solgo. Un pintor especial da antiga Corea para quen só importaba pintar e axudar.

"Hubo una vez, un hombre que pintaba
sobre viejos cordobanes,
sobre el papel de arroz,
sobre la seda.
En las afueras de una ciudad,
el hombre pintaba ramas de cerezos,
durazneros en flor, cañaverales,
y amaneceres azules, de un azul de agua,
y un renacuajo en el estanque verde,
y una montaña con las cumbres blancas..."

Lalia

Lalia conta como é o seu país, o Sahara. Con ela, viaxamos por un mundo de soños perdidos, de lembranzas non vividas, espertando nunha realidade terrible da que semella imposible fuxir. Aprendamos con ela que "os ollos de ver están no corazón".

Aterciopelados

O corpo é un estoxo, mira a esencia:

As voces baixas

A primeira novela "seria" que lin foi Nada de Carmen Laforet; antes xa chapodara varias veces os cómics do Capitán Trueno, Jabato e os que había preto, aqueles intercambios que faciamos na tenda que había xusto fronte da casa de meus pais, e á que acudiamos cada día. Moitas veces me teño preguntado como era aquel sistema de intercambio interminable grazas ao cal podiamos ler tanto sen apenas gastar. Logo viñeron os libros d'Os cinco e sobre todo os de Puck -aínda teño toda a colección- e, por suposto, Martín Vigil ao completo, ademais de Agatha Cristie -meu pai era un gran lector de novela negra- e Conan Doyle. Non sei como cheguei a Nada, maxino que foi unha lectura herdada de meus irmáns igual que o era a roupa. Pero si recordo que aínda que xa fora unha devoralibros, este significou o meu paso a outro tipo de lecturas. E cantos anos tiña? 14? Un libro que me marcou como lectora "adulta".

Pois ben, cando comecei a ler As voces baixas de Manuel Rivas -publicado por Xerais- o meu desexo foi volver a esa idade e que esta constituíse a miña primeira lectura, por ese recordo indeleble que permanece ao ter marcado a vida lectora dunha persoa. Porque este libro é un pracer exquisito, gorentoso da palabra literaria. Porque percorrer as súas páxinas é sentir amor pola palabra impresa, ese amor que quero transmitir ao meu alumnado e non sei o consigo. Por iso, gustaríame ter arestora 14 anos e descubrir este mundo literario, o templo das miles de portas que podemos abrir cada día para percorrer novos espazos -máis afastados, máis achegados- e abraiarnos no camiño.
E aínda que sempre dixen que me gustaba máis o Manuel Rivas das "distancias curtas" (magníficos os seus artigos xornalísticos, xeniais os seus relatos curtos), agora son quen de me desdicir para proclamar a voz en grito "que ben escribe". É un pracer esta novela, con bágoa final incluída, tentando identificar na diferenza de anos o meu percorrido infantil e adolescente. Admirando o amor pola palabra, a súa importancia e a súa riqueza. Percorrendo a súa infancia, a súa adolescencia, o paso da ditadura, a intrahistoria particular... E a maleta, a maleta do emigrante, a maleta que a nosa xente nova volve coller para marchar, desta volta sen a esperanza do regreso.  E o humor, o prebe dos pobres. E a galería amatoria de personaxes, a poesía, a sutileza, a maxia, a tenrura, a humanidade, o enxeño. As experiencias compartidas.

E como contrapunto, o medo como lectora de Rivas desdebuxándose como escritor: o Rivas que afirma "Tengo la sensación de que es el primer y último libro. Tiene una parte de cántico de la vida, comenzando por cosas humildes y sinceras; también tiene una parte de viaje al lado doloroso de la vida. Está hecho con el hilo de la ironía y el hilo de la lástima". E un pecha o libro e ora "por favor, Rivas, que non sexa o último!!!". Porque queremos seguir conmovéndonos contigo, queremos seguir emocionándonos, e porque nos gusta presumir da nosa boa literatura galega.

The Song for Rain

Fermosa curta para un día de outono:

Vía

Cereza Guinda

Que mágoa me dá que estes libros sexan "mini"! Co que gozo eu coas ilustracións de Benjamin Lacombe, gustaríame que todos os seus libros se editasen en gran formato. Pero igual que ocorreu con La niña silencio, Edelvives propónnos Cereza Guinda escrito e ilustrado por el en pequeno tamaño, un libro que foi o seu proxecto de fin de estudos e que agora gozamos en español (do galego a editorial Edelvives esquécese continuamente).

Unha nena orfa de nai que como único amigo terá -ademais das súas lecturas- un cadeliño que agarda da chegada do seu verdadeiro dono. Pero non vos preocupedes, este mini-álbum ten final feliz.

Non á violencia contra as mulleres (CCLXXIX)

Campaña en Paraguay:

Squash

Vía

Una misma noche

Non me gustou tanto como agardaba a priori este Premio Alfaguara de Novela 2012: Una misma noche de Leopoldo Brizuela. E se digo a priori, afírmoo porque o tema interesábame e o xeito de tratalo parecíame contundente: comparar dúas datas e escribir a novela con estes dous saltos de tempo continuos. O libro non é en sentido estricto un libro sobre a ditadura arxentina, senón que vén marcado por esta, porque o feito de buscar a verdade, o medo, a covardía, a connivencia, e ante todo o sentimento de culpa son causa daquela. E sempre será así. Só o esquecemento poderá ser o mecanismo de autodefensa, un mecanismo que deixa de existir na novela cando o mesmo protagonista é quen de vivir un acto semellante que fará que destape todo ese pesar.

E non é fácil. Os muros non son doados de derruír.

Porque adentrarse non HORROR, no inferno da ESMA que ía alcanzando a todas as familias, no drama que supuña caer nas súas fauces, é o que busca Leopoldo Brizuela cunha lingua que tenta fuxir do melodrama

Respira

Curta do sindicato CGT chamando á folga xeral do 14-N:

 Sanidad con intereses, personas sin papeles, educación suspendida, cultura del vacío, lo público es de ellos, el juego del dinero es la ruina, los desahucios con burbujas, el vivir al cielo raso, tu derecho no es mi derecho si soy mujer, tu derecho no es mi derecho si soy homosexual, la represión al descubierto, la censura de tapado, el bienestar si tienes dinero, el delito de ser obrero, de ser obrera, la cadena es la cola del paro, la esclavitud tiene reformas, el juego como solución inmediata, las leyes durmiendo en los casinos, la pobreza despertando en cada esquina, la tristeza de pedir ya no es un chiste, el engaño es electoral, la justicia anclándose a la política, la corrupción sin efecto en los juzgados, la inocencia no tiene saldo, las niñas obligadas a ser madres, los pequeños errores condenados a ser grandes, mamá seguirá con papá aunque la mate, la violencia sin género es institucional, la sordera de los oídos que nos deben escuchar, las risas de quienes quieren españolizar, las fuerzas armadas desfilando contra quién, más madera para la guerra, el almacén puede ser nuclear, la muerte mantiene fiestas patronales, los bosques recortados nacen ardiendo, la naturaleza tratada como enemigo innato, la contaminación hiberna en nuestras hijas, las cadenas perpetuas constitucionales, la falta de miras y de futuro, la evasión de capitales, la fuga de cerebros, jóvenes mirando las vías del tren que se acerca, el espacio es igual a la velocidad de partida, mayores mirando al joven sin un destino al fondo, el futuro no es universal, es de los de siempre, competiciones europeas, odios desenterrados porque tú sí y yo no, todos sin tiempo, ven y no me dejes sola, no me dejes solo, no voy a poder luchar si no me acompañas, si no me ayudas, ven para encontrar aire, ven para que no nos ahoguen a todos, para que no nos ahoguen a todas...
Ven a respirar y respira.
El 14 de Noviembre, unamos nuestros gritos y detengamos esto.
Huelga General laboral, social, de consumo, ciudadana.

Vía

The Scream

Curta animada de  Sebastian Cosor, co texto co que  Munch recrea el ambiente:

The Scream from Sebastian Cosor on Vimeo.

"Estaba caminando a lo largo de un sendero con dos amigos. Se estaba poniendo el sol, y de pronto el cielo se tornó de un color rojo sangre. Hice una pausa, sintiéndome exhausto, y me apoyé en la cerca. Había sangre y lenguas de fuego sobre el fiordo de color negro azulado y sobre la ciudad. Mis amigos siguieron caminando y yo me quedé ahí temblando de ansiedad. Entonces sentí un grito infinito que atravesó la naturaleza”.

Vía

O diario violeta de Carlota

O primeiro libro escollido para iniciar o Club de Lectura deste ano é o O diario violeta de Carlota de Gemma Lienas, publicado pola editorial Galaxia. O argumento condutor de todo curso será a Igualdade, polo que este nos viña moi ben como libro introdutorio sobre o tema. O diario violeta de Carlota achega un montón de situacións cotiás caracterizadas polo vesgo do machismo, algo que nin vemos polo acostumados que estamos a convivir con elas. Creo que é un bo xeito de lles abrir os ollos e de dar pé ás novas lecturas que vaiamos confrontando.

Ollo á Sida

Vía

Contento

A nova canción de Loquillo é un canto á resistencia individual e á loita pola vida en plena tempestade. Tempestade a que vivimos aquí, despois destes resultados electorais... Pois non, eu non estou "contenta", preciasamente...

Vía

El hombre que quiso conocer a la Luna

I Premio Internacional Álbum Ilustrado 2012 Edelvives, El hombre que quiso conocer a la Luna é de Elena Hormiga, historia baseada nunha lenda maorí sobre a busca da verdade, unha procura que remata para comprender a importancia dos sentimentos e das crenzas persoais e non que os demais poidan darche a razón ou non. Destaca a curiosidade infantil por saber ou a paixón de viaxar. Un álbum no que domina o branco e o negro, con poucas cores fortes que están a disposición de temas moi concretos.

A guerra da auga

A auga potable é cada vez máis escasa, de aí que a corrupción compita polo seu control. Este documental, baseado no libro Ouro azul de Maude Barlow e Tony Clarke, explica como o planeta vaise achegando rapidamente a unha crise mundial pola auga, considerada xa como unha mercancía e non como un dereito básica da cidadanía.

Vía

A razón de Galicia Bilingüe

Artigo no Faro de Vigo, unha ollada irónica sobre o conflito lingüístico:

Veño de ler neste xornal un artigo segundo o cal Galicia Bilingüe denuncia a imposibilidade de vivir en castelán nos colexios galegos.
Escribo esta carta para amosar o meu total apoio a esa teoría. Eu aínda diría máis, vivimos nun país no que é imposible vivir en castelán.
Voulles contar a miña historia. Teño dous fillos aos que sempre falei en castelán. E así falaban eles, ata que comezaron a ir ao colexio público. Con tres anos abandonaron totalmente a súa lingua materna, e agora só falan galego. Só len en galego. Só escriben en galego. Viven nun mundo tan altamente galeguizado que me miran con extrañeza porque falo castelán, e incluso me preguntan por que non son coma todo o mundo, por que non falo en galego. Pero se fosen só as mestras... Os compañeiros e compañeiras, os seus pais e nais, as profesoras das actividades extraescolares... pero tamén as caixeiras do supermercado, os carteis de todos os comercios vaiamos onde vaiamos, a pediatra, o persoal do banco, a fisioterapeuta, todo o mundo que nos rodea fala en galego. Os impresos do Sergas, os recibos dos bancos, as propagandas de fontaneiros, mesmo os xornais, este mesmo, no que, de 76 páxinas, non puiden atopar nin unha soa noticia en castelán!!! Por non falar dos debuxos animados, por máis que busco, só nunha canle botan programas infantís en castelán.
É certo: nesta cidade na que vivo non hai xeito de facer unha vida normal en castelán. As persoas castelán-falantes estamos totalmente discriminadas e temos que chegar a facer xuntanzas especiais nos parques para que os nosos fillos poidan escoitar falar castelán con normalidade. Eu mesma non sei por que estou a escribir en galego. Será que á fin conseguiron adoutrinarme sen eu querelo.
Un saúdo e forza a todas as persoas que, coma min, se senten estranxeiras no seu país por mor de usar a súa lingua.

O poder da lectura

Unha imaxe vale máis ca mil palabras:

Vía

Día da Biblioteca

Cartel Día de la Biblioteca 2012

 Otro año más, como ocurre desde 1997 y en recuerdo de la Biblioteca de Sarajevo (incendiada en 1992 durante el conflicto de los Balcanes), celebramos cada 24 de octubre el Día de la Biblioteca que promueve la Asociación Española de Amigos del Libro Infantil y Juvenil, apoyado por el Ministerio de Cultura, a través de la Dirección General del Libro, Archivos y Bibliotecas

El cartel ha sido diseñado por el ilustrador Juan Ramón Alonso y el pregón es obra de José María de la Torre (Presidente de la Asociación Española de Amigos del Libro Infantil y Juvenil). He aquí sus palabras:

¡Venid, venid todos! Bebés y niños, chicos y chicas, jóvenes y adultos de todos los orígenes, de todas las edades y de toda condición. ¡Venid a la Biblioteca! Entrad en este inmenso y hermoso jardín, multicolor y polifónico, donde crecen las más hermosas flores de la cultura humana: todo lo que sabemos y todo lo que imaginamos los seres humanos, las crónicas y los sueños, las batallas y los carnavales, las fiestas y los duelos... todo está aquí recogido y bien clasificado en sus estanterías, accesibles para que vosotros disfrutéis del placer de la lectura.

Entrad con alegría pero con respeto. Recorred sus amplias avenidas con ricas arboledad, sus acogedores senderos bordeados de exuberantes rosaledas con las más hermosas rosas, deambulad por las pequeñas  pequeñas veredas que os llevarán a escondidos rincones donde crecen plantas raras pero de deliciosas flores. Os encontraréis allí con otras muchas personas amigas que, como vosotros, disfrutan de las bellas palabras, de las sugerentes imágenes, de los evocadores sonidos.

Entrad y valorad el trabajo de estos jardineros esforzados, hombres y mujeres responsables de la Biblioteca: ellos riegan la sabiduría de lo sembrado en sus estantes, podan con cuidado las horas desilencio, remueven la tierra del pensamiento con recomendaciones y propuestas, abonan la imaginación con actividades inesperadas... y siempre, siempre, están ahí, bajo el sol abrasador y bajo la lluvia, esperando que las palabras florezcan, y que nosotros seamos portadores de las semillas que  aventan cada día las páginas de los libros que atesora su biblioteca.

Aprended de ellos el amor por los libros y montad en vuestra casa vuestra propia biblioteca: por muy pequeña y modesta que sea será vuestro jardín y os llenará de olores, de sugerencias, de ideas,de sensaciones, que os harán sentiros llenos de gratitud, cercanos a esas personas, escritores e ilustradores, que contaron bellas historias para vosotros, de creadores que os hablaron de su mundo, de todos los mundos,para que vosotros os atreváis a mirar todos los horizontes y,al hacerlo, también os atreváis a mirar dentro de vosotros mismos para buscar vuestros más íntimos sentimientos, vuestros valores más auténticos.

Venid hoy y venid todos los días que os sea posible a este hermoso jardín siempre florido, siempre acogedor, siempre pleno de sabiduría, de placer, de solidaridad, de respeto, de belleza...

 
José María Gutiérrez de la Torre
Presidente de la Asociación Española de Amigos del Libro Infantil y Juvenil
Ilustración: Juan Ramón Alonso / Maqueta: Jesús Sanz

Vía

O verdadeiro berro

Lendo "Os fillos do mar" (II)

Se o outro día amosávabos o alumnado de Bacharelato de Letras lendo este libro que os ten encandilad@s, as nenas do Bacharelato de Ciencias non ían ser menos. Hai que recoñecer que son elasticamente lectoras! Que prodixio de piruetas! Por suposto, asegureilles que ante isto, aínda que suspendan Lingua Galega, teñen o Sobresaliente de Educación Física asegurado!!!

E non só as miñas alumnas son lectoras, senón que tamén unha cadeliña que "adoptamos" no instituto, quixo participar facendo das súas cunha pequena pirueta "lectora". Non sabemos como se chama nin como chegou ata alí, pero converteuse na nosa alumna predilecta. Quen se lle resiste!:

Nas bibliotecas!

Texto de Sechu Sende para o Día da Biblioteca Escolar:


Nas bibliotecas!
No Dia Internacional das Bibliotecas!
Para David Otero e a gente do IES da Estrada

Onde podes atopar um livro que chame por ti com a tua própria voz…?
Nas bibliotecas.
Onde umha banda desenhada sobre o home que nunca aprendeu a abraçar com os olhos fechados?
Onde está a Guia Completa das Borboletas do Estómago?
Nas bibliotecas.
Onde fica o livro sobre um corvo que pousa no teu ombro e fala?
Onde há um Manual para levitar cinco centímetros quando fas o amor?
Nas bibliotecas.
Onde estám os Mapas topográficos do interior das mulheres rebeldes?
Onde podo achar um livro para me librar do eu que nom quero ser?
Onde está o Manual de autoajuda para nos enfrontar coletivamente aos antidistúrbios soprando com o ar dos nossos pulmons?
Nas bibliotecas.
Onde há umha antologia dos teus melhores sonhos eróticos incluídos os que aínda nom sonhache?
Onde podo atopar um Ensaio sobre os graffitis nas portas dos banhos?
Onde o poema sobre a noite em que o Leo Campos e Garcia de Dios ke te Crew lhe entregarom a Public Enemy umha bandeira da Galiza no concerto de Castrelos e Chuck D ergueu-na e dixo Defendei o vosso país por todos os medios possíveis?
Nas bibliotecas.
Em que lugar pode haver um livro de Bukowsky com tres pingas de esperma?
Onde o libro de memórias com a marca de água das bágoas de Nelson Mandela o dia que foi liberado?
Onde a Enciclopédia Universal da Soidade?
E o Livro Negro das torturas da polícia espanhola?

Nas bibliotecas.
Onde está o livro das melhores fotografias tiradas desde os teus olhos?
Onde a Declaraçom dos Direitos dos Homes e das Mulheres Lobo?
Onde podes achar um libro sem palavras?
Onde podes ler o poema sobre a tua morte?
Nas bibliotecas.
Em que lugar está esse livro que te humidece?
Onde está o livro que cámbia o ritmo da tua respiraçom?
Onde o livro que cambiará a tua vida ainda que nom te deas conta
 até que umha noite te cruzes com um lobo na estrada?
Nas bibliotecas.
Onde estám os jornais domesticados que estabelecem os quatro temas sobre os que a gente tem que falar o resto do dia?
Onde está o jornal com palavras libres e selvagens que ninguém pode domear
com umha entrevista a Maria Xosé Silvar, Sés, onde explica os seus problemas
com a justiça española por defender o nosso idioma com a sua voz e umha pandeireta?
Nas bibliotecas.
Em que lugar podes dar com o livro de Música techno para provocar infartos coletivos?
Onde com o folheto que explica como defender-se dos abusos á clase trabalhadora?
Onde está a colecçom de fascículos das tuas amigas e amigos?
E o livro que ninguém escreveu?
Nas bibliotecas.
Onde está o Sumário do juíço no que te declaram culpável por defender a liberdade,
dous anos e um dia?
Onde o livro que fala sobre a Resisténcia?
Onde o libro com receitas para cozinhar com nitroglicerina?
E a Guia de Bonsais de Eucaliptos?
Onde o livro com a história de amor entre o piloto do hidroaviom húngaro
e o pirómano do Courel?
Nas bibliotecas.
Em que lugar está o livro sobre o excelente futuro laboral do Ciclo Médio de Pompas Fúnebres?
Em que lugar podes achar o pregom do alcalde na Festa Gastronómica da Lata de Conservas
Onde um livro sobre Artesania com coiro
de cacique?
Nas bibliotecas.
Em que lugar fica o livro com a história dos velhos que chegam á discoteca e botam á gente nova a bastonazos e a convertem em sala de baile da terceira idade?
Onde podes achar um ensaio sobre a poesia nos tatoos da mocidade galega do séc. XXI?
Onde um estudo sobre a composiçom química da sombra humana?
Onde umha entrevista a Carlinhos Gende na que fala dos seus sound-systems nos edificios abandoados de Vigo onde a gente baila com os olhos fechados e se transforma em lémures de Madagascar, gorilas na néboa, ouriços cacho a cruzar a estrada e tigres de Blake?
Nas bibliotecas
Em que lugar podes dar com umha revista sobre tractores violeta?
Nas bibliotecas!
E umha obra de teatro com as palavras de amor dumha mulher xorda, umha cega e umha muda?
Nas bibliotecas!
Onde está o livro que eles nom querem que leias?
Nas bibliotecas!
Onde están as instruçons para converter sonhos em realidade?
Nas bibliotecas!
Em que lugar podes achar o libro que gosta de ler a gente que nom gosta de ler?
Nas bibliotecas!
Nas bibliotecas!

Infancia sen risos

250 millóns de nen@s no mundo vense obrigad@s a traballar para sobrevivir ou contribuír ás necesidades familiares. Este documental amosa as causas e consecuencias de que máis de dous millóns de nen@s do Perú vexan transcorrer a súa infancia traballando nas minas de ouro de Ayacucho, no vertedorio da cidade de Trujillo, nos semáforos das grandes cidades...

Prepárame la Cena

"Calle 13" destina os dereitos deste tema á campaña contra a explotación e tráfico de nenos:

360 graos de libro

Eu, quéroos! Non sei como se poden conseguir, pero xa me diredes se non son unha pasada...:



360°Book de Yusuke Oono , un xeito especial de amosar as escenas dos contos.

Vía Microsiervos

Sen IVE

Ía colgalo como un vídeo de Fomento á Lectura, pero serve como vídeo de reinvidicación para o que está a ocorrer no noso país no mundo da cultura e a suba do IVE.

Vía

Nascida Para Fazer Drama

A urna dos desexos

Moi acaído para o día de hoxe, tráiovos este álbum de Edicións Embora de hai un par de anos: A urna dos desexos de Paloma Rodríguez e Cristina Justo con ilustracións de Spela Trobec. A urna dos desexos forma parte da colección "A igualdade conta", posto que nel podemos observar como unha familia exerce o seu dereito ao voto, facendo fincapé na figura de Clara Campoamor, quen conseguiu que a Muller puidese votar en España. Un libro para axudar aos máis pequen@s a comprender o que é a democracia participativa.

Non á violencia contra as mulleres (CCLXXVIII)

Non é ningún xogo:

Homínido

Curta de animación creada por  Brian Andrews a partir da súa seria fotográfica de título homónimo, ‘Hominid‘.

Vía

Laudatio de AGUSTÍN FERNÁNDEZ PAZ

Recollo do Facebook a laudatio de Paz Raña Lama no nomeamento oficial como socio de honra de Gálix. Paga a pena.

Vigo, 18 de outubro de 2012

Hai 10.950 días que te coñezo, os mesmos que tarda a Terra en describir 30 órbitas nun camiño elíptico rodeando o Sol. E, nese lapso de 30 traslacións, aconteceron una sucesión de estacións que, grazas á mecánica celeste, mudaron máis de 30 veces Invernos de Voraces Sombras en primaveras desafiantes.
Afortunada consciencia a miña! Saberme instalada nunha vida heliocéntrica circunvalando continuamente o Sol sen ter que pagar a peaxe da inocencia.

 Non deixa de sorprender que ese primeiro encontro fose no escenario do nacemento doutro movemento transformador, tamén solar, chamado de Renovación Pedagóxica. Rotunda e enérxica indignación de mozas e mozos que soñaban cambiar o mundo desde a escola, con armas tan subversivas coma o xiz (imprimindo constelacións na pizarra), os cadernos de notas sempre emborranchados, a imaxinación, ou as ideas solidarias.

Foi un fogonazo de luz, un momento afortunado, unha punción  implacable e sagaz nos albores da democracia. O ensino pasou a ser algo importante, dun xeito diferente, novo e colectivo.Esa mistura de poesía e subversión na fundación de Nova Escola Galega converteuse nun roteiro que ninguén saberá esquecer, e ti, Agustín, condutor encargado dos empeños, animaches a nova paisaxe da educación.

Había en ti unha altura, outra altura máis reflexiva, un nivel de absoluta dedicación ao traballo, de tal xeito que o proxecto fraguado entre plumieres, xerou un tecido expansivo de alta resolución, combinando teoría e exercicio; xa non era somentes discurso, senón continxencia revestida de acción.
Aí entra Agustín no Instituto coa puntualidade intacta e o maletín cargado de sabedoría e alegría (una rima nada gratuíta), e de folios con varias cores onde recolle con milimétrica disposición, apuntamentos, esquemas, fantasías.

Durante anos, de luns a venres, congregaches a miles de mozas e mozos orfos de letras que, co teu criterio, souberon entender a densidade da escrita, o punto de fusión das ideas, e, o máis notable, ou máis sobresaliente, ou máis matrícula de honra, descubriron a temperatura de fervenza das palabras.Acompañáchelos, sen pausa, na difícil tarefa de descubriren a fronteira que leva á madurez, a pista que vai desde a esquina do pensamento máis egocéntrico ao recanto onde a experiencia se alimenta coa incorporación do outro: o que está ao lado, e o que non está.

Non é encargo fácil transmitir ao alumnado, por medio da lingua falada e escrita, os montes de experiencia que lle acontecen ao mundo e aos homes. Só un ilusionista que domina o repouso e o silencio é quen de traspasar a súa emoción inzada. Fai falta falar de algo, e para alguén, e soletrear a mil voces vocábulos que remedien o instantáneo, o, tantas veces manido, tempo inmediato.  Que mérito! Transformar as aulas no lugar onde a realidade dialoga máis alá dos catro vértices que a queren confinar.

Agustín ten corazón adolescente e, coma tal, a súa obra goza de elementos que colocan á mocidade perante un espello de superficie pulida no que choca a luz e se manifesta segundo as leis da reflexión, principios que xogan con fíos de luminescencia, con sons e con ondas de auga, por exemplo. E facilitan o retorno da enerxía, sen desvíos non desexados.

Encántame curiosear nos argumentos e ver como se feminizan os personaxes. O protagonismo recae en condutoras, delegadas, xogadoras de baloncesto e, tamén!, en mozas que posúen unha curiosidade omnívora que as leva a excavar na biografía de seu, co afán de localizar os retallos onde revelarse, todo con tal de fuxir do espesor da escuridade.

E moitos máis asuntos nas súas historias sempre contemporáneas. O reclamo do medio ambiente cun Son de buguinas e caracois de nácara que tapen a vergoña do chapapote e subministren a afouteza necesaria pregoando que non se repitan as malditas historias que asolagan o país.

E, con esa mesma curiosidade, observo como o reverso sentimental da túa moeda, empurroute a colaborares na normalización da cultura sometida ao rigor do aturdimento. Colliches folgos e organizaches centos de equipos de normalización lingüística coa tarefa ensanchada de visibilizar, amparar, espallar a lingua. O Galego como indicio de estarmos vivos.


E, por fin, neste periplo inabranxible, dicirche que hoxe visto unha saia da miña filla, aquela meniña de 9 anos que te atopou un día levando un “pau de chuva” con música de areas, e cos seus ollos bañados en asombro, dixérache que acabara de descifrar os enigmas do Tren cargado de misterios.
E lévoo, ademáis, porque sei, sabemos!, que hai unha esperanza inmensa agardando no fondo dos segredos, e, nese amencer xuvenil persevera a crenza na luz, luz, a palabra máis repetida no título das túas obras, luz, esa da que ti es merecente posuidor, que, coas faíscas da túa mirada, semellas dicirnos, como aquel músico no relato de Julio Cortázar: “Esta música ya la toqué mañana!”


Querémoste, Agustín
¡OMINÁ,AÑIXA SOMEREVLOV SONREV!

Grazas
(Grazas Asociación Gálix, Ledicia Costas, Montse Pena, Ana Luna, Francisco Castro. Un día para lembrar con moitísima emoción)

Para ter ao noso carón

Escribiume Agustín Fernández Paz, un "correo telegráfico", para me avisar de que vén de se inaugurar a súa páxina web, e ata un blogue!. Unha nova moi leda porque alí verquerá as súas reflexións lectoras:

"este blog pretende algo moito máis simple, anunciado no seu título: Un lector. Nel escribirei sobre o único que me apetece contar: os libros que lin, os cómics cos que tanto gocei, as películas que me fascinaron ou as cancións da miña memoria sentimental. En resumo: as historias que me axudaron a vivir.

Mais, como se verá nas seguintes entradas, non pretendo facer unha achega rigorosa a eses materiais, non haberá aquí análises nin críticas que tenten desvelar a súa riqueza. Os meus textos van ser moito máis lixeiros.

O que quero contar son os momentos da miña vida en que cheguei a ese libro, a esa película, a ese tebeo… e as lembranzas que conservo deles. E facelo con subxectividade e sinxeleza. Deixándome levar polas reviravoltas da memoria, sen outra orde cronolóxica que a ditada polo azar. Un lector, sen máis".

Un blogue que pasa a estar nos meus "chichís" inmediatamente e que lerei con atención, xa que -estou certa- vou aprender moito, moito.

Grazas Agustín, unha vez máis, pola túa xenerosidade.

10 anos despois

Agora que estamos en pleno xuízo polo "Prestige", dez anos despois, convén non esquecer a realidade daquel tempo. E nada mellor para facelo que ler o informe de Greenpeace:

Que se saen!

O artista nipón Nagai Hideyuki é o autor desta serie de debuxos que, vistos desde o ángulo axeitado, crean a ilusión óptica que os fai parecer tridimensionais sen selo, como se pode comprobar no vídeo.

Non deixedes de ver estoutros debuxos de Ramon Bruin. Para flipar!

Vía

Primeira regra: abrilo

Para quen non saiba usalo:

Vía

Necesitas sorrir? Déixate axudar

"Non sabemos como é a vida en España. Pero dixéronnos que traballades moitas horas... e que tendes unha cousa que se chama estrés que fai se vos o poña o pelo branco... e que vos custa sorrir. Tamén nos contaron que pagades moitos cartos para ter unha casa... que debe ser como un castelo. E que vos enfadades cando non vos serven os pantalóns do verán pasado; ou cando sae un móbil novo e non o podedes mercar.

Aquí non temos ningún deses problemas. Por iso queremos axudarvos e decidimos apradiñarvos.

Comprometémonos a vos enviar os nosos donativos de felicidade.

Cos nosos debuxos, un traballo ou unha manualidade queremos conseguir que sexades un pouco máis felices na nova vida cotiá.

¿Necesitas sorrir? Déixate axudar."

A Fundación Khanimambo obtivo o premio ‘Fundraising 2012‘ da Asociación Española de Fundraising (AEFr) á mellor campaña de captación de fondos para entidades de menor presuposto pola súa iniciativa ‘Déixate axudar‘, na que máis 200 nenos de Praia de Xai-Xai (Mozambique) apadriñaban a españois.

Vía

Emi

Vía

Cuento de Noche

Publica Cuento de Luz este fermoso álbum con texto de Roberto Aliaga e ilustracións de Sonja Wimmer. Destaca a importancia da lectura, da literatura e do sentido que estas poden adquirir na vida dos máis pequenos, con sorpresa final. Porque os contos poden ser doces ou de medo, misteriosos ou máxicos, de todo hai, só temos que deixar abrir as páxinas para logo soñar.
Esta ilustradora estase convertendo nunha debilidade. Encántame!

“...antes de dormir, ella se sienta en mi cama con un montón de cuentos entre las manos”. 
  

Open publication - Free publishing - More roberto aliaga

Amanda Todd's Story

Unha nena de case 15 anos suicídase tras levar dous anos acosada nas redes sociais. A tremenda historia podedes lela aquí.

A caza do ghazafello

Buscando materiais para "outras historias", cheguei a este libro que repousaba nos meus andeis agardando a oportunidade de sorprenderme. Abofé que o conseguiu! Acadaouno de tal xeito que me encantou! Cun título tan ben escollido, publicado por Xerais, A caza do ghazafello, o escritor Denis M., o músico Marcos Paino e a ilustradora Sara López conseguen un libro-disco espléndido con aventuras extraordinarias e fantásticos mundos salferidos por humorísticos tintes que afastan a aqueles que puidesen pensar que estamos ante un libro máis de aventuras para xente nova.

Pero destaca sobre todo o CD que acompaña o libro, que se pode escoitar cando o narrador nolo pide, no medio da narración, ou en calquera outro momento (eu fíxeno no coche), xa que os sete temas que forman o conxunto (que mágoa que non sexan máis!) son amenos, pracenteiros e variados. Así poderemos escoitar a Ugia Pedreira, Pulpiño Viascón, García MC, Ico, Manolo Maseda, Coraile Yap Chine, Cata Prado, Teruca e  Xurxo Souto, ademais de Antón Reixa.

Non sei se o libro pasou desapercibido como me ocorreu a min. Sempre a tempo de emendar erros, permitídeme que volo recomende. Ideal para os últimos cursos do cole e 1º da ESO, coido.