Parodia dos directivos empresariais que poden solicitar expertos en calquera materia para levar a cabo proxectos...
Vía
30/04/14
La casa
Publica a editorial A buen paso este libro-álbum de Daniel Nesquens e Mercé López, La casa. Fixádevos o agasallo que nos propoñen antes de lelo: a cuberta ábrese coma un póster onde atoparemos a cara exterior da casa por un lado e polo outro o seu interior poboado de obxectos estraños. Un dos agasallos está aí: convídannos a inventar as nosas propias historias a partir deles.
O libro fálanos de relacións familiares: fillo con fillo, avós con fillo, pai con fillo. De afectos, de relacións, de complicidades. E de fondo, unha misteriosa casa chea de fantasía, onde se mesturan os contos de terror e os enigmas con dor. A atmosfera que a tingue está tensada polas sombras e conta coa ambigüidade.
As ilustracións que acompañan este misterio afondan máis nel, exaltando a complicidade entre pai e fillo e xogando como pano de fondo co espello de Alicia, mentres vermello e negro combinan perfectamente e con comodidade.
Cuestionario Proust
Hai tempo que Ramón Nicolás me pediu que estivese presente no seu blogue con este cuestionario. Finalmente, mergullada nun mar de dúbidas, aquí está.
1.– Principal trazo do seu carácter?
- A paixón, seica.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
- A entrega. E a honradez, a todos os niveis.
3.– Que agarda das súas amizades?
- Amizade, co que iso significa.
4.– A súa principal eiva?
- Ui, son tan lacazana que ata me custa pensalo!
5.– A súa ocupación favorita?
- Gozar da presenza –escasa- dos meus fillos. E ler, claro.
6.– O seu ideal de felicidade?
- Sentirme querida.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
- Que lles ocorrese algo aos meus fillos, como a de todas as nais. Son pouco orixinal!
8.– Que lle gustaría ser?
- Pilota de Fórmula Un.
9.– En que país desexaría vivir?
- Cóntoche un conto?
10.– A súa cor favorita?
- O amarelo.
11. – A flor que máis lle gusta?
- O nenúfar. E os nosos montes tinguidos de amarelo!
12.– O paxaro que prefire?
- O moucho. E o colibrí dende que o vin moi pretiño.
13.– A súa devoción na prosa?
- Moreas. Menos a ciencia ficción…
14.– E na poesía?
- José Ángel Valente, por razón persoais de descuberta. E moitísimos máis!!!
15.- Un libro?
- Hai respostas imposibles!
16.– Un heroe de ficción?
- O Capitán Trueno, pola infancia compartida e relida miles de veces con el.
17.– Unha heroína?
- Agora non, grazas.
18.– A súa música favorita?
- Depende das circunstancias. No coche, algunha que poida ir cantando. Na casa, jazz.
19.– Na pintura?
- Laxeiro: a terra tira. Edward Hopper…
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
- Non sei os seus nomes, non saen nos xornais, pero tentan saír adiante cada día.
21.– O seu nome favorito?
- Gloria.
22.– Que hábito alleo non soporta?
- Cos anos estoume volvendo máis intolerante, creo. Se a corrupción é un hábito, pois ese. Pero a chulería, a vaidade, a prepotencia…, tampouco as aturo moi ben.
23.– O que máis odia?
- O machismo agochado que sabe enganar.
24.– A figura histórica que máis despreza?
- Calquera ditador.
25.– Un feito militar que admire?
- O cabalo de Troia.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
- Unha voz fermosa para cantar, unha boa man para pintar…,, cantos folios me dás?
27. – De que maneira lle gustaría morrer?
- No medio dun ataque de risa.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
- A saber…
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
- Menos a pura maldade, calquera.
30.– Un lema na súa vida?
- Non fagas aos máis o que non queres que che fagan a ti.
29/04/14
Entrevista a Suso de Toro
Por fin, por fin!, temos o vídeo: en Telecolmeiro entrevistamos a Suso de Toro:
28/04/14
O poder da música
Sofia Matiolli convocou a trece membros do Manchester Deaf Centre para gravalos mentres bailaban seguindo o ritmo das vibracións que percibían a través da música.
Vía
El ladrón y la bailarina
Con texto de Andrew Matthews e ilustracións de Bee Willey, publica Kókinos este El ladrón y la bailarina: un álbum que fala de amor e medo, de enfrontarse ás diferenzas, de ter pánico a ser rexeitado, de poesía de namoramento. Como metáfora, o ben que desterra o mal grazar ao amor. E sobre todo, falar de emocións perturbadoras e liberadoras.
As ilustracións, unha pasada. Perturban.
27/04/14
Estrambólicos
Publica a editorial La Fragatina este estrambótico e divertido álbum que leva por título Estrambólicos de André Letria e José Jorge Letria. Estrambólicos é un libro para xogar e converter e reconverter a dezaseis personaxes combinándoos entre si. Múltiples posibilidades para explorar e descubrir novas criaturas. Porque habelas hailas, pero hai que topalas... neste libro!
Non á violencia contra as mulleres (CCCLIX)
Spot sobre a violencia de xénero contada por unha vítima a través dun dos últimos dispositivos nados no mundo das redes sociais...
Vía
26/04/14
As viaxes de Ruki
Lin dunha pequena sentada a nova proposta de Ramón Caride para a infancia que publica Xerais na súa colección Sopa de Libros: As viaxes de Ruki conta coas ilustracións de Manolo Uhía. Un libro cheo de fantasía onde destaca o fértil maxín do seu autor para ofrecer un libriño divertido que ao mesmo tempo agocha unha crítica social de todo canto está a pasar. Visitar outros planetas é percatarse de moitos dos problemas que acucian ao noso, como o quenteamento global, a corrupción, os ladróns sen escrúpulos... todo iso disfrazado, por suposto, baixo unha lectura amena marabillosamente acompañada polas ilustracións coloristas de Uhía.
Non lle será difícil á rapazallada aínda pouco lectora engancharse con este libro divertido onde descubrirán que o Universo e o maxín non ten límites.
Conéctate Seguro
O goberno de Paraguai ofrece este vídeo para alertar á sociedade sobre os perigos das redes sociais.
Vía
25/04/14
Tiempo de canicas
Ediciones La Cúpula achéganos este cómic de Beto Hernández, Tiempo de canicas. Un cómic sobre a infancia e os seus sentimentos. Un protagonista e varios personaxes que se conforman ao seu arredor: pelexas de maiores que pequenos non entenden, as coleccións de cromos -que os pais desprezan-, os irmáns menores a quen hai que aturar, as rapazas que non entenden aos rapaces, os novos e gamberros amigos, os xogos, as series de televisión.... Un microcosmos que sucede na infancia e que os adultos gardamos na nosa memoria, miles de anécdotas que nos van formando ata facernos maiores. E o máis importante: no cómic non aparecen adultos. Eu creo que aí tamén reside a súa eficacia: é capaz de transmitir os sentimentos da infancia onde os maiores berran, castigan, chaman e ordenan... sen velos. Porque o libro está pensado precisamente para iso.
Un cómic sinxelo tamén no debuxo, que pretende asemade plasmar a inxenuidade desa idade, un mundo onde domina o maxín e non a maldade. Sinxelamente, é un libro que apela á nostalxia, é unha homenaxe á infancia, é unha lembranza. Non temos que nos sentir identificados co que alí ocorre (o autor escolle unha trama lineal propia) pero si que veremos reflectida a sensación da felicidade da nenez. E iso abonda.
24/04/14
El perro enamorado de las estrellas
Permitídeme a expresión: estou flipando con estes mangas que ando a descubrir. Este último é de Takashi Murakami e está publicado por Ponent Mon (unha edición que reúne os dos títulos nun só
volume): El perro enamorado de las estrellas é un libro moi premiado no seu país onde os cadeliños son protagonistas da tenrura, a sensibilidade e a Amizade. Si, con maiúsculas.
Fixádevos na portada. Pois si, por esa portada cheguei eu ao libro, do que non coñecía nada en absoluto. Pero pensaba que ía ler unha historia completamente diferente, a verdade. A Historia, Historia que une os diferentes relatos do libro e que completan un sentido ao final de todo, é que un cadeliño axuda a construír a personalidade do seu dono, facéndoo mellor persoa ou conseguindo que non se sinta só: un home divorciado, só, que marcha co can; un neno abandonado pola nai; un traballador social ; unha anciá deprimida... historias de vidas que nun momento se cruzarán e en todas elas se amosarán a lealdade dos cans, que comparten os seus problemas. Por certo, non só os cans son protagonistas, senón que son os que contan as historias (dúas en cada parte): isto tamén axuda a construír a reflexión sobre o efémero da vida, sobre o absurdo que resulta tanto sufrimento, sobre o valor da Amizade e dun sorriso.
A figura do can namorado das estrelas é a metáfora de desexar o imposible.
Ah! Eu non teño can. Maxino o que pode gustar este libro a quen si o teña!!!
23/04/14
Lana del Rey - Tropico
Curta épica baseada na historia do pecado e a redención. Comeza no Xardín do Edén e viaxa a través do tempo ata o moderno Os Angeles. As imaxes inclúen a actores que personifican a Xesús, Elvis Presley, Marylin Monrore, John Wayne...
Vía
22/04/14
Moda Galega Reloaded
Fíxome ilusión achegarme a esta nova entrega poética de María Reimóndez que publica Edicións Positivas: unha revisitación daquel Moda Galega de hai doce anos. Pero o que non sabía era a gratísima sorpresa que me agardaba na páxina 50: a autora recolle as palabras que da lectura deste libro fixo a alumna silledense Lucía Domínguez Mato no meu blogue d'As estelas dos Ronseis.A autora explica que incluír textos deste tipo é unha homenaxe ás persoas que o acompañan e o len. E eu estou, dende logo, encantada!
O libro volve ser unha crítica ao contexto sociopolítico en que nos movemos. Topamos ese berro necesario contra un capitalismo que nos está destrozando baixo a prisma dun patriarcado que non damos tirado do lombo. A cirurxía estética está presente no libro como o está na sociedade, como unha forma de maltrato das mulleres. Un maltrato real, non inventado, que xorde en forma poética como denuncia da esperpéntica realidade que semella non conmovernos senón a topamos escrita.
Un poemario que aposta porque as mulleres, nós, repensemos a nosa identidade.
Poñer a felicidade
na beleza estándar do corpo
é apostar sempre
a cabalo perdedor.
Pois o tempo pasa
e non se detén
no seu único camiño
cara á putrefacción.
Shadi Ghadirian
Fotografías que son un espazo de reflexión sobre a situación da muller de Shadi Ghadirian
(1974), fotógrafa iraniana que encaixa elementos modernos da cultura contemporánea nos retratos para provocar un pensamento: pasado versus modernidade das mulleres do seu país.
#1 Qajar. Shadi Ghadirian
#2 Qajar. Shadi Ghadirian
#4 Qajar. Shadi Ghadirian
#9 Qajar. Shadi Ghadirian
#10 Qajar. Shadi Ghadirian
#12 Qajar. Shadi Ghadirian
#19 Qajar. Shadi Ghadirian
Estoutra serie de fotografías amosa siluetas de mulleres baixo un chador, onde a face feminina é substituída por un obxecto do fogar para reflexionar sobre a vida cotiá das mulleres, pero tamén sobre a identificación destas con eses obxectos e cunha vida que xira arredor deles. Non só critica a vestimenta, senón a universalización da muller-obxecto, vista como vista.
“Like EveryDay”, Shadi Ghadirian.
“Like EveryDay”, Shadi Ghadirian.
“Like EveryDay”, Shadi Ghadirian.
“Like EveryDay”, Shadi Ghadirian.
“Like EveryDay”, Shadi Ghadirian.
“Like EveryDay”, Shadi Ghadirian.
21/04/14
O pequeno señor Paul
Teño que lle dar as grazas a Helena por agasallarme esta xoia que eu descoñecía: O pequeno señor Paul é de Martín Baltscheit e está ilustrado por Ulf K, publicado por Xerais no 2008. O libro é sobre todo unha cura: imposible non debuxarmos un sorriso mentres o lemos e imposible desdebuxalo ao rematalo. Un pequeno señor que medra entre libros ensínanos como estes poden salvar de días aburridos e solitarios: a lectura rescátanos da mediocridade. Pero acontecen moitas cousas: o señor Paul perde o riso e procurarao ata topalo. Ui, o señor Paul ten un día pesado... como facelo máis lixeiro? O señor Paul quere ir de vacacións pero gasta todos os cartos en libros... como pode facer (e a min por que isto resúltame coñecido?)
Todo isto e máis poderedes atopalo no libro, calquera cousa que poidades maxinar. E fóra complexos do absurdo!!!
Cando
o pequeno señor Paul era un señor Paul aínda máis pequeno, vivía nun
mundo cheo de libros. A casa dos seus pais estaba de arriba abaixo chea
de libros. Había libros no salón, libros no soto, mesmo no faiado había
libros en andeis.Poderíase pensar que a familia Paul vivía realmente
nunha Biblioteca. Mesmo algúns dos mobles eran libros.Había tallos
feitos de libros, unha butaca de libros, e co atlas enorme do avó
fixeran unha mesa.Dependendo da páxina por que estivese aberto, a
familia podía almorzar en América, cear en África ou tomar o café na
Lúa..."
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)
