Miam! Supinfocom Arles 2008 from miamteam on Vimeo.
Vía Recogedor
31/08/09
Lágrimas de cocodrilo
Precioso libro este publicado por Faktoría K cun só defecto: non o hai na nosa lingua.
Todo un clásico da literatura infantil, moi especial sobre todo polo seu deseño posto que o libro semella un sobre que vén por correo; ademais, os seus debuxos destacan pola sinxeleza do seu trazado.
E que son as bágoas de crocodilo? Pois haberá que viaxar a Exipto cunha caixa de madeira e atopar o crocodilo axeitado para as medidas da nosa caixa. Ollo! Non se lle pode pisar a cola!
O libro data de 1956, das mans de André François.
Todo un clásico da literatura infantil, moi especial sobre todo polo seu deseño posto que o libro semella un sobre que vén por correo; ademais, os seus debuxos destacan pola sinxeleza do seu trazado.
E que son as bágoas de crocodilo? Pois haberá que viaxar a Exipto cunha caixa de madeira e atopar o crocodilo axeitado para as medidas da nosa caixa. Ollo! Non se lle pode pisar a cola!
O libro data de 1956, das mans de André François.
Soidades
Fermosísimo libro este de Neus Moscada ilustrado por Chiara Fatti: Soidades e
stá editado por OQO. Só coa portada e co título sabemos que temos un xoia nas mans.
O conto lévanos da man dos diferentes significados da palabra Soidade, pero desde un punto de vista positivo, contrariamente ao significado que a palabra adoita denotar; non hai tristura nin perda, senón que hai tranquilidade, satisfacción. Todo isto ilustrado especial e sinxelamente en branco e negro sobre fondos de cor. Porque esta sensible nena que nos fala de estar soa só o está en aparencia, posto que todo o que ela fai pode ser compartido, sendo algo valioso, único, fóra do aburrimento sendo cotiá.
stá editado por OQO. Só coa portada e co título sabemos que temos un xoia nas mans.O conto lévanos da man dos diferentes significados da palabra Soidade, pero desde un punto de vista positivo, contrariamente ao significado que a palabra adoita denotar; non hai tristura nin perda, senón que hai tranquilidade, satisfacción. Todo isto ilustrado especial e sinxelamente en branco e negro sobre fondos de cor. Porque esta sensible nena que nos fala de estar soa só o está en aparencia, posto que todo o que ela fai pode ser compartido, sendo algo valioso, único, fóra do aburrimento sendo cotiá.
... porque só estando soa
cheiro os verdes do campo:
verde pera, verde verxa, verde envexa...
Cantos verdes haberá?
Ir ao cole
Nun antigo programa da televisión colombiana, "a banda francotiradores", con data de decembro do 2007, os telespectadores puideron conmoverse con esta historia: uns nenos e nenas campesiños, de baixos recursos, deben arriscar a súa vida cada día para ir á escola. Son "Os nenos do cable".
Hoxe, último día de agosto, seméllanos apropiado lembrarvos a sorte que tedes de comezarmos axiña nesta vida tan doce.
Vía O recanto de Mik
Un amigo mandoume estoutra foto dun cole de Fez en Marrocos. Vedes tamén a diferenza coas nosas; iso si, a foto dun déspota preside a miseria.
Día do Blogue
Hoxe, 31 de agosto, celébrase por quinto ano consecutivo o Día do Blogue. Eu tráioo porque vin este vídeo en A través del Uniberto para celebrar o día e pareceume moi bo. Aquí volo deixo:
30/08/09
Mestres
Se algo pretendo na miña profesión é que o alumnado me lembre por tentar ensinar valores, cousas que aparentemente son inútiles pero que agardo no futuro lle vallan máis que saber escribir "avogado". O que non sei é se o lograrei.
Pois ben, atopei este vídeo gravado durante un ano que segue o traballo do mestre Toshiro Kanamori. Un ano na escola pública infantil Minami Kodatsuno, na cidade de Kanazawa en Xapón. Dá leccións de vida, algo que non debemos esquecer co paso dos anos. O vídeo amosa a importancia da educación. O mestre conxuga a aprendizaxe e a diversión, facendo que o alumnado se aplique na arte de vivir.
Envexa que me dá.
Envexa que me dá.
Vía
Non á violencia contra as mulleres (XCVII)
"Quero ser coma papá": curta sobre a influencia que exerce nos menores a violencia; fillo de maltratador convértese en adulto maltratador.
29/08/09
Futuro de Internet
Especulación futurística sobre o desenvolvemento de Internet partiendo dos descubrimentos sobre redes e intelixencia artificial:
Vía La Huella Digital
Historia das cousas
Hai case un ano amosámosvos un vídeo onde nos falaban da historia das cousas. Na introdución, comentabamos que o vídeo era de vinte minutos pero o que atopáramos en YouTube era da metade. Agora traemos o vídeo completo:
28/08/09
The dog and the butcher
100 anos de efectos especiais
Parece incrible como evoluíu, pero aí está para demostralo esta pasada de vídeo: desde The Enchanted Drawing (curta que se considera a primeira película de animación producida nos Estados Unidos) ata El curioso caso de Benjamin Button, efectos visuais ao longo do tempo.
Vía Capítulo 0
En papel hixiénico
Nestes tempos nos que se comeza a falar de libros noutros soportes diferentes ao papel, lemos que o escritor xaponés Koji Suzuki escribiu a súa última novela -que se está a converter nun best-seller- en papel hixiénico. Esta obra chámase Drop ("pinga") e narra unha historia de terror psicolóxico que transcorre entre as catros paredes dun baño nipón, e dura exactamente 88 cm de papel, polo que en cada rollo repítese 34 veces; véndese en 210 iens (1,6€).
No seu país, só nun mes, vendéronse 80000 exemplares; iso si, véndese nas seccións de produtos para o fogar ademais de nas librarías.
Isto foi un acordo entre o autor e Hayashi Paper, xa que o primeiro cre que o baño é un lugar húmido, escuro e porco que inspira terror (???). Eu nunca leo no baño, polo que dubido que me sirva como lectura para tal lugar, que para min non ten ningunha desas caracterísitcas. Será que en Xapón os cuartos de baño son diferentes?
Vía
No seu país, só nun mes, vendéronse 80000 exemplares; iso si, véndese nas seccións de produtos para o fogar ademais de nas librarías.
Isto foi un acordo entre o autor e Hayashi Paper, xa que o primeiro cre que o baño é un lugar húmido, escuro e porco que inspira terror (???). Eu nunca leo no baño, polo que dubido que me sirva como lectura para tal lugar, que para min non ten ningunha desas caracterísitcas. Será que en Xapón os cuartos de baño son diferentes?
Vía
27/08/09
Agasallo
Desde Belesar, en Baiona, chéganos un agasallo que agradecemos profundamente: o Mimo de Blogueiras Amigas que "pretende unir a todas aquelas persoas que dedicamos moitas horas aos nosos blogues procurando encontrar o mellor para poñelo ao servizo do noso alumnado, familias e compañeir@s".
Segundo alí nos informan, hai que enviar o mimo a cantos blogues queiramos. Como xa noutras ocasións puidemos repartir aloumiños, nesta volta ímosllelo dedicar a TODOS AQUELES BLOGUES QUE LOITAN POLA NOSA LINGUA, xa que a situación actual require máis ca nunca a nosa unión.
Moitas grazas por nos lembrar.
Moitas grazas por nos lembrar.
Herdeiras
Documental realizado por Ariadna Relea sobre o presente e futuro de mulleres saharauis que viven dentro e fóra dos campamentos de refuxiados de Tinduf.
Un futuro incerto, a realidade de centos de mozos e mozas saharauis. Un pobo pacifico que soña e berra pola súa terra desde o deserto e a soidade internacional.
Un futuro incerto, a realidade de centos de mozos e mozas saharauis. Un pobo pacifico que soña e berra pola súa terra desde o deserto e a soidade internacional.
hereves (herederas) from pau.cc on Vimeo.
Vía
Falando de illas
Xa sei que ás veces topo cousas ou falo doutras que non deberían ter presenza neste blogue. Pero cando "choco frontalmente" con cousas coma esta, non son quen de rexeitalas. Aznar está que se sae (das illas):
Se ides a You Tube e ledes os comentarios, poderedes seguir rindo aínda un anaco máis.
Vía Mangas Verdes
26/08/09
Azul
Acabo de chegar e atopo galiñas azuis por todas partes. Unha vez lin que se estaba a perder a nosa retranca. Agardo que non, a xulgar polas imaxes:
Ninguén lle pode negar orixinalidade á nova Xunta do PP. Por primeira vez, un Goberno galego ataca a lingua, a bandeira ou o nome propio. Inédito e pavoroso. E con novidade cada semana. A última foi que coa escusa de “despolitizalas” o PP vén de cambiar o nome das galescolas para convertelas en galiñas azuis, bautizo a medio camiño entre o insulto e a parvada.
Pero cales eran os símbolos que o Goberno de Feijóo viuse obrigado a derrubar para impedir que as crianzas saísen de clase pedindo documentais sobre Moncho Reboiras en vez de Shin Chan ou o canal Disney? Pois tres: que se falara galego; que o logotipo tivese unha bandeira galega (sen estrela nin aditivo ningún) e que os centros chamáranse cun diminutivo –galescolas– que simplemente significa escolas de Galicia. Ou sexa, que este ensino estaba politizado porque é de Galicia e así o di. Será que o normal para o PP é agochar a galeguidade.
“Iso das bandeiras no mandilón non me parece correcto”, dixo Feijóo sobre os colexios infantís creados polo bipartito. Dado que a que aparecía nos uniformes dos rapaces era a galega, non semella complicado entender que o que lle molesta é a propia bandeira cando loce soa, o que fai deducir que pronto desaparecerá a inmensa que ondea, sen acompañamento e moi digna, sobre o teito de San Caetano. Como é posible que un Goberno desprece o seu propio maior sinal de identidade, que ademais é común e non pertence a ningún partido? Pois é posible cando non se cre en Galicia como tal. Non hai outra.
As escolas públicas infantís xa non son galegas, son galiñas. E de galiña póñense os pelos cando se pensa no trastorno que lle fai pensar a alguén que unha casiña cunha bandeira é algo politizado pero o legado de Castelao non. Pobres, deben ter a gripe aviar.
25/08/09
A Fish With a Smile
Esta marabillosa curta feita en Taiwan está baseada nun conto de Jimmy Liao e foi a gañadora da 56 edición do Festival de Berlín.
Ulises from Bagdad
A nosa benquerida-esporádica-blogueira-aportadora-de-recomendacións-de-lectura, Rosa, mándanos unha última antes de marchar de vacacións. Trátase de Ulises from Bagdad.
Grazas, Rosa, unha vez máis (e que non sexa a última)
Grazas, Rosa, unha vez máis (e que non sexa a última)
“Me llamo Saad Saad, que en árabe significa Esperanza, Esperanza y en inglés Triste, Triste”. 
Así é como se nos presenta o protagonista do último libro de Eric-Emmanuel Schmitt, Ulises from Bagdad. Nel cóntasenos coa delicadeza, a agudeza e a sensibilidade que xa nos mostrara o autor en O señor Ibrahim e as flores do Corán a particular odisea dun mozo iraquí desde que abandona o seu Irak natal, “liberado” xa por EEUU, ata que chega a Inglaterra. Trátase dunha odisea sen volta, só de ida, que se converte nunha profunda reflexión sobre o concepto da fronteira e a idea de exclusión que, irremisiblemente, conleva. Así o expresa un dos entrañables personaxes que aparecen na novela:
“En estos últimos siglos los europeos han estado un poco en todas partes, han fundado comercios un poco en todas partes, han robado un poco en todas partes, han excavado un poco en todas partes, han construido un poco en todas partes, se han reproducido un poco en todas partes, han hecho colonias un poco en todas partes… ¿y ahora se ofenden cuando alguien entra en su país?”
E a pesar da dureza do que se nos narra, hai espazo para o humor, a tenrura e mesmo para un pouco de esperanza. Só falta, daquela, que busquedes un pouco de tempo para a lectura.
Arte na portada
Non puidemos resistilo, tiñamos que amosárvolo. Thomas Allen combina fotografía e dioramas creando escenas a partir das cubertas dos libros, sobre todo das novelas "pulp" dos anos 40 e 50. En Más que libros fixeron unha presentación que pedimos prestada, veredes que delicia:
24/08/09
23/08/09
Non á violencia contra as mulleres (XCVI)
Curta realizada en Adra, como práctica para a escola de Imaxe e son de Almería:
22/08/09
Lembrar para non esquecer
10 minutos de historia e reivindicación para tentar explicar a historia máis recente con imaxes e música.
Sansula
Sansula é un vídeo musical de Dominik Eulberg e dirixido por Dirk Rauscher, quen proxectaron animacións nunha fraga e logo as filmaron. Os detalles das flores foron feitos mediante a técnica de stopframe cunha cámara réflex dixital.
SANSULA Dominik Eulberg musicvideo from dirk rauscher on Vimeo.
Vía Biblioafonso
21/08/09
Non chegan
Este debuxo é unha representación visual do número de bombas atómicas necesarias para extinguir a raza humana. Xa vedes, de momento temos poucas.
Cada bomba do gráfico representa unhas mil bombas. Cumprirían 1.241.166. Actualmente hai 10.227 (representadas en amarelo).
Haberá que pórse a traballar de inmediato. Non sexa que non cheguen.
Cada bomba do gráfico representa unhas mil bombas. Cumprirían 1.241.166. Actualmente hai 10.227 (representadas en amarelo).
Haberá que pórse a traballar de inmediato. Non sexa que non cheguen.
Vía Microsiervos
20/08/09
Scintillation
Vídeo creado por Xavier Chassaing: utiliza máis de 35.000 fotografías para crear uns efectos moi curiosos.
SCINTILLATION from Xavier Chassaing on Vimeo.
Vía Recogedor
Manual de la oscuridad
Cando mo regalaron, nun "Avance Editorial", temín o peor. Agora, por fin, lino, e... disfruteino. Manual de la oscuridad de Enrique de Hériz é moito máis que unha historia dun home (un mago) que queda cego, do seu rexeitamento e abandono ante as circunstancias adversas; é un libro sobre a historia da maxia, da familia, da existencia do ser humano, da importancia do amor, do sexo...
A novela está divida en dúas partes, das que me quedo coa primeira, quizais polos saltos temporais e narrativos. Nela, percorremos da man de diferentes puntos de vista narrativos a vida do protagonista, Víctor Losa, a súa infancia e os seus triunfos de tan só unha semana antes de que comece a primeira páxina, amén de nos informar sobre a maxia e os seus artífices principais do século XIX. Unha primeira parte que devoramos como por arte de maxia.
A segunda parte xa se centra na vida actual deste mago cego, inadaptado, enfadado co mundo. Nesta parte asistimos á evolución da súa vida presente grazas á introdución dunha nova personaxe que nos dará o seu punto de vista. E sentiremos a mesma rabia que eles senten por diferentes motivos.
Aínda que ás veces quizais se exceda nos detalles, é unha boa novela para reflexionar, fascinante en moitas das súas páxinas, recomendable de principio a fin. É áxil, fresca, rica, con forza. Sedutora.
A novela está divida en dúas partes, das que me quedo coa primeira, quizais polos saltos temporais e narrativos. Nela, percorremos da man de diferentes puntos de vista narrativos a vida do protagonista, Víctor Losa, a súa infancia e os seus triunfos de tan só unha semana antes de que comece a primeira páxina, amén de nos informar sobre a maxia e os seus artífices principais do século XIX. Unha primeira parte que devoramos como por arte de maxia.
A segunda parte xa se centra na vida actual deste mago cego, inadaptado, enfadado co mundo. Nesta parte asistimos á evolución da súa vida presente grazas á introdución dunha nova personaxe que nos dará o seu punto de vista. E sentiremos a mesma rabia que eles senten por diferentes motivos.
Aínda que ás veces quizais se exceda nos detalles, é unha boa novela para reflexionar, fascinante en moitas das súas páxinas, recomendable de principio a fin. É áxil, fresca, rica, con forza. Sedutora.
Máis folioscopios
Unha auténtica preciosidade:
Rueda que rueda from sfer on Vimeo.
Tras la puerta from sfer on Vimeo.
Vía
19/08/09
Historia da resurreción do papagaio
Unha lenda brasileira -unha historia sinxela, como boa lenda que se precie- recuperada por Eduardo Galeano que explica a orixe da cor das plumas do papagaio. O texto encerra a tristura do mundo can
do aquel afoga. E as ilustracións de Antonio Santos axudan a que os lectores nos conmovamos máis con esta historia rotunda e delicada. Unha ilustracións diferentes, xa que o seu artífice as constrúe primeiro en esculturas de madeira para logo fotografalas e logar que nos mergullemos extasiados nelas, tan cheas de cor e de vida.
do aquel afoga. E as ilustracións de Antonio Santos axudan a que os lectores nos conmovamos máis con esta historia rotunda e delicada. Unha ilustracións diferentes, xa que o seu artífice as constrúe primeiro en esculturas de madeira para logo fotografalas e logar que nos mergullemos extasiados nelas, tan cheas de cor e de vida.O papagaio caeu na pota que fumegaba
(...) e afogou na sopa quente.
A nena, que era a súa amiga, chorou.
Por fin o home recuperou a fala,
e contoumme que o papagaio afogara
e a nena chorara
e a laranxa espírase
e o lume esmorecera
e o muro perdera unha pedra
e a árbore perdera as follas
e o vento perdera unha refolada
e a fiestra abrira
e o ceo ficara sen cor
e o home sen palabras.
A morte do papagaio encheu de tristura, tanto, que ata o ceo o soubo. Le o libro e saberás que pasou!
Cambia cos libros
A axencia de publicidade uruguaia Amén crea esta publicidade para a Libraría Pocho: "Os teus libros cambian, ti tamén":
18/08/09
Rébecca Dautremer, animada
Leo en Giraluna que o próximo 9 de decembro os cines franceses contarán coa primeira longametraxe ilustrada por Rébecca Dautremer; está dirixida por Dominique Monféry e chámase Kérity e a Casa dos Contos.
Nathaniel, de 7 anos, vai pasar as vacacións de verán á praia, nunha casa que pertenceu á súa tía Eleanor. E con esa casa herdará unha biblioteca chea de libros antigos que encerran un segredo: polas noites os personaxes saen dos libros e advírtenlle do perigo de desapareceren. Nathaniel deberá diminuír o seu tamaño para ler a fórmula máxica que os salvará.
Que veña pronto!!!
Nathaniel, de 7 anos, vai pasar as vacacións de verán á praia, nunha casa que pertenceu á súa tía Eleanor. E con esa casa herdará unha biblioteca chea de libros antigos que encerran un segredo: polas noites os personaxes saen dos libros e advírtenlle do perigo de desapareceren. Nathaniel deberá diminuír o seu tamaño para ler a fórmula máxica que os salvará.
Que veña pronto!!!
17/08/09
Little Rikke
Opening e ending dunha simpática serie: "Little Rikke".
Little Rikke Opening from Stephane coedel on Vimeo.
Little Rikke Credits from Stephane coedel on Vimeo.
Vía Recogedor
Das peores falacias
En Galicia Hoxe:
O negacionismo da represión lingüística sufrida polos galegos ao longo da historia é unha das estratexias que os sectores sociais e políticos defensores da hexemonía social do castelán están a recuperar para atacar o movemento normalizador. O polémico artigo de Andrés Freire, filólogo e un dos creadores de Tan gallego como el gallego publicado hai uns meses pola FAES é só un exemplo disto.
Galicia Bilingüe recoñece porén que os galegofalantes sufriron "agravios" no pasado, aínda que mantén na súa web como libro recomendado La normalización lingüística, una anormalidad democrática. El caso gallego, de Manuel Jardón, outro bo exemplo de negacionismo, que serviu moito no seu día para sustentar o discurso da Asociación Gallega por la Libertad del Idioma (AGLI).
O negacionismo da represión lingüística sufrida polos galegos ao longo da historia é unha das estratexias que os sectores sociais e políticos defensores da hexemonía social do castelán están a recuperar para atacar o movemento normalizador. O polémico artigo de Andrés Freire, filólogo e un dos creadores de Tan gallego como el gallego publicado hai uns meses pola FAES é só un exemplo disto.
Galicia Bilingüe recoñece porén que os galegofalantes sufriron "agravios" no pasado, aínda que mantén na súa web como libro recomendado La normalización lingüística, una anormalidad democrática. El caso gallego, de Manuel Jardón, outro bo exemplo de negacionismo, que serviu moito no seu día para sustentar o discurso da Asociación Gallega por la Libertad del Idioma (AGLI).
Jardón, que non era filólogo, asegura que o a sociedade galega se inseriu "espontaneamente" no castelán seguindo a "marcha normal dos acontecementos históricos" que foron convertendo o castelán na lingua asociada ao prestixio e o ascenso social. A "vitalidade" e "superioridade" do castelán xustifica, ademais, ao seu ver, este proceso, no que o galego se mantivo, segundo el, polo "atraso" do campesiñado e a presión do nacionalismo, entre outros factores.
A idea dunha presunta "natural superioridade" do castelán non é nova, porén. E asenta as súas raíces moito antes das últimas décadas: promoveuna o nacionalismo español de primeiros do século XX: a Escola Filolóxica de Madrid de Menéndez Pidal...
O filólogo e profesor Henrique Monteagudo axuda no seu libro Historia social da lingua galega (Galaxia, 1999), a contestar os enfoques anteriores. Segundo comenta, os filólogos e historiadores de tradición nacional española tenden a interpretar a expansión do castelán como resultado do seu maior prestixio cultural e literario, mentres que os de tradición nacional da periferia salientan o factor da dominación sociopolítica de Castela e a imposición -imperialismo...-. Monteagudo cre que a primeira perspectiva entraña parte de verdade, pero se se sitúa no contexto dos argumentos da segunda: o prestixio do castelán procede de ser de facto a lingua do Estado, non dunha suposta e indemostrable superioridade...
O nacionalismo galego subliña na súa análise o centralismo, o intento de uniformización cultural e opresión que os datos verifican e que a filóloga María Pilar Freitas explica no seu libro A represión lingüística en Galicia, (Xerais, 2008).
A lexislación é un dos ámbitos que mellor evidencian esta represión. E a da ditadura franquista -que os negacionistas tenden a esquecer- representa só unha fase dun proceso que viña de antes. Os exemplos son múltiples. O rei Alfonso XIII asinou no 1902 un decreto que obrigaba todos os mestres a impartir as aulas en castelán -o obxectivo destas leis era acabar coa expansión do catalán-.
No 1923, xa na ditadura de Primo de Rivera, outro decreto prohibe utilizar idiomas distintos do castelán nos actos oficiais. No mesmo ano, unha real orde prohibe o ensino dos "dialectos o lenguas regionales" nos "establecimientos docentes oficiales", e un mes despois do golpe de Estado a Dirección General de Enseñanza xa dirixira unha circular a tódolos gobernadores provinciais de Cataluña para que os mestres preparasen os nenos para que en tres anos estivesen en condicións de recibir todo o ensino en castelán. No 1925 unha real orde prohibiu nas escolas os libros que non estivesen redactados en castelán.
A lexislación represiva foi en aumento na primeira etapa do franquismo. Unha orde do 1940 prohibiu os rótulos ou anuncios que non estivesen en castelán. No mesmo ano unha orde ameazou os funcionarios coa destitución se non usaban o castelán. No 1944 un regulamento do notariado establece que os instrumentos públicos deben redactarse en "español".
No 1957 un proxecto de lei indica que no rexistro civil só deben inscribirse nomes en castelán. A propaganda incidía tamén na idea do monolingüismo en castelán e a asociación do galego co atraso e a incultura -é famoso o "No sea usted bárbaro. Hable castellano"-. O galego era atacado desde a prensa, como o eran as persoas que o defendían: cando Manuel Murguía era presidente da Real Academia Galega foi acusado de "separatista".
Nos 70 a lei comezou a permitir o ensino do galego na escola e o seu uso na Administración, sempre de xeito subordinado ao castelán. O "decreto do bilingüismo" do 79 en teoría introducía o galego como materia obrigatoria en parte do ensino, pero na práctica levou á sanción de docentes como Xosefa Baamonde por dar aulas en galego.
O león Kandinga
Este conto tradicional africano amosa o poder da intelixencia -personalizado nunha lebre- sobre a forza bruta -o león depredador-; como bo conto oral ensina como a avaricia ou o egoísmo non son bos conselleiros: "se tes, comparte". A ilustración feita por Elisa Arguilé é impresionante, predominando as cores cálidas, o vermellos sobre todo, e con trazos e proporcións que lembran pinturas primitivas; con estes debuxos viaxamos máis facilmente a eses lugares tan afastados onde domina a natureza animal.
Boniface Ofogo, o autor, escoitou a historia por primeira vez cando tiña tres anos, en Camerún.
Boniface Ofogo, o autor, escoitou a historia por primeira vez cando tiña tres anos, en Camerún.
Pedra, pau e palla
Este libro, Pedra, pau e palla, adaptado por Ana Presunto e ilustrado por Josep Rodés, é un conto popular ruso que nos lembra a Pulgariño. As ilustracións son "rotundas", ocupando case toda a dobre páxina. Coma naquel conto, o pai sae da casa deixando tras de si unha pegada feita con diferentes materiais; pero, ollo!, hai un oso máis listo que sabe como reter ás fillas deste home que semella non dar moita seguridade. Iso si, como bo conto que se precie, remata coa imaxe da felicidade de toda a familia xunta e triunfadora.O noso Universo
Un vídeo coa selección das 25 imaxes astronómicas preferidas de Javi Peláez, editor de La aldea irreductible: imxas de NASA, a ESA e a JAXA, con música de Tryad.
La Aldea Irreductible - Top 25 Astronomía from Aldea Irreductible on Vimeo.
Vía Microsiervos
16/08/09
As bibliotecas máis fermosas
Un estudante de Biblioteconomía realizou esta montaxe na que recolle imaxes das bibliotecas máis fermosas do mundo, indicando onde están.
Vía No sólo libros
Sempre hai un lugar para a poesía (LXIV)
I am
(je suis)
Soy–más qué soy nadie sabe ni a nadie
le interesa–mis amigos
me dejaron como un recuerdo inútil
que sólo se alimenta de su propia desdicha
de mis penas que surgen y se van, sin más, y para nada
ejército en marcha hacia el olvido
sombras confusamente mezcladas a los pálidos
mudos, convulsivos, escalofríos de algo
parecido al amor–y pese a todo soy, y vivo
como vapor en el cristal, que borrarán seguro
cuando llegue el día.
En la nada del desprecio, en el ruido de
muerte de la vida
en el mar frenético de los sueños despiertos, del delirio
que tranquiliza a los hombres, pero más allá aún
donde hay rastro de sensación de vida
nada más que un gran naufragio en mi vida de todo lo que quería
hasta de los más íntimos amores, por los que hubiera dado la vida
son ahora extraños-mas todavía que el resto.
Languidezco en una morada que ningún hombre holló
un lugar en que jamás aún mujer lloró o sonrió
para estar a solas con Dios; el Creador
y dormir ese sueño que dormía en la infancia
procurando no molestar a nadie-helado, mudo, yazco
sobre la hierba como un perro, irreal como el cielo.
Leopoldo María Panero: Narciso en el arcorde último de las flautas. (Visor, 1979)
A mellor foto
Esta curiosa foto, froito da casualidade e da propia curiosidade -valla a redundancia- do esquío foi feita no lago Minnewanka en Canadá; a parella parou para facela, puxeron o disparador automático... e a natureza fixo o resto.
O que non sabe o esquío é que se fixo famoso e sae ata nos xornais. Porque..., quen é o protagonista?
O que non sabe o esquío é que se fixo famoso e sae ata nos xornais. Porque..., quen é o protagonista?
Vía Microsiervos
15/08/09
Curta dun arquivo fotográfico
Getty Images adquiriu en 1995 o fondo do Arquivo Hulton, un dos bancos de imaxes máis importantes do mundo, con fondos desde o século XIX ata boa parte do XX. Agora mesmo está en proceso de dixitalización. Mercé a unha iniciativa de Getty, que organizou un programa de realización de curtas ao redor do arquivo, Laurie Hill fixo Fotografías de Xesucristo, esta magnífica e divertida curta a partir dos fondos do arquivo que recibiu o premio do xurado do SIFF 2009 Short Film:
Vía Capítulo 0
Deus é varón?
Un día moi apropiado o de hoxe para abordar este tema. Este vídeo producido por Radialistas Apasionadas e Apasianados falan de que en todas as relixións primitivas adorábase a unha deusa. Que ocorreu despois nas grandes relixións? Remitímosvos tamén a este interesante artigo:
Deus é misericordioso, mais só se ti es home que podes atopar aquí:http://sexismoemisoginia.blogspot.com/2009/06/deus-e-misericordioso-mas-so-para-os.html
Vía
14/08/09
La ternura de los lobos
Encantoume. Novamente, a miña intuición acertou!La ternura de los lobos de Stef Penny lévanos de viaxe ao norte de Canadá a mediados do século XIX, e visitaremos, coñeceremos máis ben, uns personaxes duros, inadaptados, illados.
O libro lévanos ata varias vidas que se cruzan arredor dun nexo común: un asasinato. Pero isto non significa que esta novela sexa un thriller, senón que este é o punto de partida para levarnos da man dunha inhóspitas terras onde todo o mundo semella agochar algo: cambios continuos de acción e personaxes, sorpresas, acontecementos inesperados, sentimentos curiosos... manteñen un interese que medra a medida que avanzamos na lectura, alimentada por diferentes frontes narrativas e dúas voces diferentes. Unha novela atemporal, en pleno sentido da palabra: porque a busca do afecto, do sentido da vida, dun mesmo, non é propio de ningunha época nin de ningún lugar. Coma o Amor.
El silencio está cargado de aromas penetrantes.
Se considera una mujer que ha viajado mucho, pero de cada sitio se ha llevado de recuerdo un prejuicio.
De modo que es eso, la necesidad mutua es lo que hace que la gente colabore, no la solidaridad, la caridad ni ninguna de esas ideas sentimentales.
El sonido es ineludible: tenue pero insistente, como la voz de la conciencia.
O libro lévanos ata varias vidas que se cruzan arredor dun nexo común: un asasinato. Pero isto non significa que esta novela sexa un thriller, senón que este é o punto de partida para levarnos da man dunha inhóspitas terras onde todo o mundo semella agochar algo: cambios continuos de acción e personaxes, sorpresas, acontecementos inesperados, sentimentos curiosos... manteñen un interese que medra a medida que avanzamos na lectura, alimentada por diferentes frontes narrativas e dúas voces diferentes. Unha novela atemporal, en pleno sentido da palabra: porque a busca do afecto, do sentido da vida, dun mesmo, non é propio de ningunha época nin de ningún lugar. Coma o Amor.
El silencio está cargado de aromas penetrantes.
Se considera una mujer que ha viajado mucho, pero de cada sitio se ha llevado de recuerdo un prejuicio.
De modo que es eso, la necesidad mutua es lo que hace que la gente colabore, no la solidaridad, la caridad ni ninguna de esas ideas sentimentales.
El sonido es ineludible: tenue pero insistente, como la voz de la conciencia.
13/08/09
Reach
Cada ano, paralela á celebración do Festival de cine de Cannes, realízase o Short Film Corner para contemplar as mellores animacións do mundo.
Para este 2009, Canadá presentou "Reach", onde un pequeno robot trata de lograr a súa liberdade, pero está encadeado a un cable que lle fai soster unha vida sen obxectivos.
Para este 2009, Canadá presentou "Reach", onde un pequeno robot trata de lograr a súa liberdade, pero está encadeado a un cable que lle fai soster unha vida sen obxectivos.
Vía Más que libros
Día dos zurdos
Traio este día aquí porque acabo de velo en Microsiervos: hoxe é o Día Internacional do Zurdo. (instituído en 1992 polo Club dos Zurdos). Non sabía que existía, e seguramente o pasaría por alto se non fose porque o meu querido amigo e compañeiro deste blogue é zurdo. E o mellor é que case aposto a que el non sabe deste día. Agardo, cando menos, que se achegue hoxe aquí para recibir a miña felicitación: é o mellor zurdo do mundo. Como atopei unha fotos de zurdos famosos, déixovolas tamén, falta a de Anxo: @s que seguides o blogue xa vistes que bo cantante é, polo que de sona anda sobrado.
Un bico, Anxinho.
Un bico, Anxinho.
Desleigados
Camilo Nogueira, hoxe, en Vieiros:
Non é fácil razoar sobre a lingua galega cando un contempla a espantosa alegría do Presidente de Galiza proclamando que a maioría dos pais non quere o Decreto que regula a presenza do galego e do castelán no sistema educativo. Cando se ve como, exultante, afirma que ante a escolla entre un ensino só en galego ou só en castelán a maioría preferiría esta última língua. Constitui un escándalo que un Presidente galego se embriague con esa interpretación dos resultados dunha sondaxe chea de elementos escuros, fraudulentos e ilícitos, como se a súa función fose a de asegurar o presente e o futuro dunha língua como o castelán que xa ten un Estado proprio e non necesita para nada do apoio do Governo galego, en lugar de normalizar o uso do galego, valéndose dos instrumentos ainda cativos que fornecen o Estatuto de Autonomía e a Constituición de 1978, depois de cinco centos anos de absoluta marxinación.
Desleigados e involucionistas, o Presidente e todos os que o acompañan nesta aventura ruín, constitúense en maquinas de guerra ao servizo dos que entenden a lingua oficial do Estado como arma contra a lingua galega, nun exercicio secular de despotismo e de incultura que culminou na Ditadura franquista.
Non van conseguir os seus propósitos. Van triunfar os que saben que cada língua abre horizontes para aprender as demais e que non hai maior empobrecimento cultural que a negación da lingua propria.
Neste camiño constitui unha senrazón dar por verdadeiros os dados e os argumentos sobre estado do galego utilizados polos que teñen o propósito de impedir a súa normalización como língua nacional. Neste caso, sen insistir nos aspectos fraudulentos da mesma, é preciso ter en conta que a participación da consulta non chegou máis que a 58,7% dos pais. Que a resposta foi muito menor nos centros do ensino público que nos privados e concertados, sendo urxente e inecusábel que se fagan públicos os resultados pormenorizados. E preciso ter en conta que apesar da intención expresa dos que hoxe governan de favorecer o ensino en castelán negando ao galego como lingua propria, as respostas que contemplan o uso da nosa língua, sumando o uso conxunto de galego e castelán e o uso do galego en exclusiva ou maioritariamente, chegan a 61,9% (1) en infantil; 44,9% (2) en primaria; 51,1% (3) en secundaria; e 77,1% (4) en formación profisional. Non se debe esquecer, ademais, que hoube pais que lle deron preferencia á demonstración do carácter fraudulento da consulta, optando como protesta pola abstención ou voto nulo.
Indo para alén. Frente aos negan o galego, pretendendo arrincoalo nun gueto subordinado, os que defendemos o seu inequívoco carácter histórico e presente como língua propria e nacional temos que facer unha lectura axeitada da situación do seu uso. Comezando por saber que non é pior senón mellor que a existente cando nos anos sesenta e setenta se producíu a emerxencia do movimento nacional galego depois da desgracia tráxica da guerra e da posguerra. En circunstancias especialmente negativas, cando Galiza non ten un Estado de seu, nen o Estado español recoñece a lingua galega como oficial en todo o seu ámbito, nen as instituicións autonómicas axen a respeito da língua coa responsabilidade dunha instituición de carácter estatal, contra o querido polos que tiveron a idea represiva da consulta o mesmo resultado da sondaxe evidencia a extraordinaria vitalidade e o incremento da consciencia política e cultural da lingua propria. Unha vitalidade que se mantén depois de que nas últimas décadas a sociedade galega sofrera unha mudanza radical, pasando o mundo rural de contar coa esmagadora maioría da xente a integrar apenas a decima parte.
Depois de ser a lingua do reino galego e de permanecer durante séculos como a lingua do povo sobre a base material da rica cultura agraria e mariñeira, a mudanza da sociedade, devindo en outra urbana e tendo dominado nas cidades a língua oficial do Estado, pudo ser mortal para a língua galega; hai exemplos disto noutros paises europeus. Mais non foi así. Segue sendo a máis falada polo povo e ainda que retrocedeu no número absoluto de falantes monolingües avanzou substancialmente en ámbitos administrativos, económicos, sociais, educativos ou culturais dos que fora expulsada. Medrou mesmo a consciencia do carácter intercontinental e universal do galego, para alén do Estado español. Malia todas as agresións, agora abandeiradas tristemente por quen disfruta da alta responsabilidade do Governo de Galiza, a realidade presente permite anunciar outro futuro. Con governantes de lei.
NOTAS:
1) (53,2% e 8,7%)
2) (26,6% e 18,3%)
3) (23,6% e 27,5%)
4) (52,0% e 25,1%)
Non é fácil razoar sobre a lingua galega cando un contempla a espantosa alegría do Presidente de Galiza proclamando que a maioría dos pais non quere o Decreto que regula a presenza do galego e do castelán no sistema educativo. Cando se ve como, exultante, afirma que ante a escolla entre un ensino só en galego ou só en castelán a maioría preferiría esta última língua. Constitui un escándalo que un Presidente galego se embriague con esa interpretación dos resultados dunha sondaxe chea de elementos escuros, fraudulentos e ilícitos, como se a súa función fose a de asegurar o presente e o futuro dunha língua como o castelán que xa ten un Estado proprio e non necesita para nada do apoio do Governo galego, en lugar de normalizar o uso do galego, valéndose dos instrumentos ainda cativos que fornecen o Estatuto de Autonomía e a Constituición de 1978, depois de cinco centos anos de absoluta marxinación.
Desleigados e involucionistas, o Presidente e todos os que o acompañan nesta aventura ruín, constitúense en maquinas de guerra ao servizo dos que entenden a lingua oficial do Estado como arma contra a lingua galega, nun exercicio secular de despotismo e de incultura que culminou na Ditadura franquista.
Non van conseguir os seus propósitos. Van triunfar os que saben que cada língua abre horizontes para aprender as demais e que non hai maior empobrecimento cultural que a negación da lingua propria.
Neste camiño constitui unha senrazón dar por verdadeiros os dados e os argumentos sobre estado do galego utilizados polos que teñen o propósito de impedir a súa normalización como língua nacional. Neste caso, sen insistir nos aspectos fraudulentos da mesma, é preciso ter en conta que a participación da consulta non chegou máis que a 58,7% dos pais. Que a resposta foi muito menor nos centros do ensino público que nos privados e concertados, sendo urxente e inecusábel que se fagan públicos os resultados pormenorizados. E preciso ter en conta que apesar da intención expresa dos que hoxe governan de favorecer o ensino en castelán negando ao galego como lingua propria, as respostas que contemplan o uso da nosa língua, sumando o uso conxunto de galego e castelán e o uso do galego en exclusiva ou maioritariamente, chegan a 61,9% (1) en infantil; 44,9% (2) en primaria; 51,1% (3) en secundaria; e 77,1% (4) en formación profisional. Non se debe esquecer, ademais, que hoube pais que lle deron preferencia á demonstración do carácter fraudulento da consulta, optando como protesta pola abstención ou voto nulo.
Indo para alén. Frente aos negan o galego, pretendendo arrincoalo nun gueto subordinado, os que defendemos o seu inequívoco carácter histórico e presente como língua propria e nacional temos que facer unha lectura axeitada da situación do seu uso. Comezando por saber que non é pior senón mellor que a existente cando nos anos sesenta e setenta se producíu a emerxencia do movimento nacional galego depois da desgracia tráxica da guerra e da posguerra. En circunstancias especialmente negativas, cando Galiza non ten un Estado de seu, nen o Estado español recoñece a lingua galega como oficial en todo o seu ámbito, nen as instituicións autonómicas axen a respeito da língua coa responsabilidade dunha instituición de carácter estatal, contra o querido polos que tiveron a idea represiva da consulta o mesmo resultado da sondaxe evidencia a extraordinaria vitalidade e o incremento da consciencia política e cultural da lingua propria. Unha vitalidade que se mantén depois de que nas últimas décadas a sociedade galega sofrera unha mudanza radical, pasando o mundo rural de contar coa esmagadora maioría da xente a integrar apenas a decima parte.
Depois de ser a lingua do reino galego e de permanecer durante séculos como a lingua do povo sobre a base material da rica cultura agraria e mariñeira, a mudanza da sociedade, devindo en outra urbana e tendo dominado nas cidades a língua oficial do Estado, pudo ser mortal para a língua galega; hai exemplos disto noutros paises europeus. Mais non foi así. Segue sendo a máis falada polo povo e ainda que retrocedeu no número absoluto de falantes monolingües avanzou substancialmente en ámbitos administrativos, económicos, sociais, educativos ou culturais dos que fora expulsada. Medrou mesmo a consciencia do carácter intercontinental e universal do galego, para alén do Estado español. Malia todas as agresións, agora abandeiradas tristemente por quen disfruta da alta responsabilidade do Governo de Galiza, a realidade presente permite anunciar outro futuro. Con governantes de lei.
NOTAS:
1) (53,2% e 8,7%)
2) (26,6% e 18,3%)
3) (23,6% e 27,5%)
4) (52,0% e 25,1%)
12/08/09
Knight Fever
Simpática animación realizada por Christopher Minos:
Knight Fever - Written, Directed and Animated by Christopher Minos from CRUSH on Vimeo.
Vía Recogedor
Velliñas
Fermosísimo este libro, Velliñas de Charo Pita con ilustracións de Fátima Afonso que nos devolve trazos propios dos contos tradicionais e nos levan á vellice, todo un agasallo da natureza. Porque as dúas velliñas que protagonizan este conto -cunhas ilustracións marabillosas- son aventureiras, alegres e valentes.Fantasía, humor... abride o conto e sorprenderédesvos.
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)
