Curta de Eran Hilleli: proxecto de fin de curso da Bezalel Academy of Art and Design.
Between Bears from Eran Hilleli on Vimeo.
Vía
30/09/10
Denso recendo a salgado
Gustoume esta novela de Manuel Portas editada por Xerais, Denso recendo a salgado, con trazos de novela negra ou cando menos policíaca. Novela coral onde os personaxe
s comparten -compartiron- xuventude e estudos, unha amizade común que a vida, como adoita suceder, foi partillando na maioría dos casos, aínda que agora coinciden -non sempre- destinos, traballos, familias... Gustoume esa presenza horaria en cada capítulo, intensificando a estrutura novelística nunha semana mentres imos debullando a vida de homes e mulleres que compoñen o cadro, nun protagonismo conxunto moi atractivo. Creo, porén, que o final non está ben conseguido, semella un pouco barulleiro, coma se o autor quixera rematar axiña e solventar a situación presentada a correr. Non pega ese ritmo acelerado co resto da novela, ese tiroteo sen xeito e ese desenlace que nos deixa un pouco pegados á última páxina anceiando que o remate sucedese doutro xeito, pois o ritmo inicial da novela, o descubrimento de personaxes, amores, odios, atraíanos doutro xeito. Uns personaxes reais que constitúen un dos atractivos desta lectura, propios, por certo, dunha novela coral onde ninguén é protagonista nin merece máis páxinas.
Moi recomendable.
s comparten -compartiron- xuventude e estudos, unha amizade común que a vida, como adoita suceder, foi partillando na maioría dos casos, aínda que agora coinciden -non sempre- destinos, traballos, familias... Gustoume esa presenza horaria en cada capítulo, intensificando a estrutura novelística nunha semana mentres imos debullando a vida de homes e mulleres que compoñen o cadro, nun protagonismo conxunto moi atractivo. Creo, porén, que o final non está ben conseguido, semella un pouco barulleiro, coma se o autor quixera rematar axiña e solventar a situación presentada a correr. Non pega ese ritmo acelerado co resto da novela, ese tiroteo sen xeito e ese desenlace que nos deixa un pouco pegados á última páxina anceiando que o remate sucedese doutro xeito, pois o ritmo inicial da novela, o descubrimento de personaxes, amores, odios, atraíanos doutro xeito. Uns personaxes reais que constitúen un dos atractivos desta lectura, propios, por certo, dunha novela coral onde ninguén é protagonista nin merece máis páxinas.Moi recomendable.
Custa máis do que cremos
Hai dous anos, a cadea de televisión MTV puxo en marcha unha campaña para concienciar á xente máis nova no tema da explotación infantil.
No ano 2008 fora o grupo Radiohead quen contribuíra co tema "All I Need":Muse súmase a esta campaña solidaria con este vídeo "MK Ultra" do seu disco Resistance:
E no 2009 foi The Killers con "Goodnight, Travel Well":
View more presentations from Juan Carlos.
29/09/10
A historia da auga
Este vídeo é un conxunto de tres contos animados de Filmtropía, co selo Clasittons. Un libro-DVD de debuxos animados que se realizou dentro do marco da EXPO de Zaragoza 2008: a importancia da auga.
Vía BiblioReboreda
A caixa dos recordos
Outro fermoso libro de OQO: A caixa dos recordos, con texto de Anna Castagnoli e ilustracións de Isabelle Arsenault, recrea a importancia dos obxectos segundo a carga afectiva que lle atribuímos. Pero ademais reflicte a xenerosidade de saber compartir, de xeito que esta remata sempre na felicidade de ver cumpridos soños case impensables. Ademais do texto, creo que as ilustracións son doces e afectivas.
Lucas e Oso
O moi coñecido por nós José Campanari, xunto coa ilustradora Kristina Andres publican en OQO Lucas e Oso, un álbum infantil que trata con naturalidade o tema de mexarse na cama e os nervios que preceden ao primeiro día de colexio. Un libro amable que se pon do lado do neno que pretende resolver o seu problema con imaxinación e cariño. Fixádevos nas ilustracións: crean elas soas un relato paralelo dese mundo onírico que o texto reflicte.
—Vai mexar antes de deitarte
-recordoulle súa nai.
Lucas mirou debaixo da cama
e, abrazado a Oso, non tardou en durmir.
—Vai mexar antes de deitarte
-recordoulle súa nai.
Lucas mirou debaixo da cama
e, abrazado a Oso, non tardou en durmir.
Carta a Ezequiel Mosquera
Estimado e, por moitos de nós, ademais benquerido Ezequiel:
Dende a Plataforma Prolingua querémoste felicitar polo teu faiscante labor desenvolvido no Xacobeo Galicia de Ciclismo, co que acadaches o segundo posto en La Vuelta a España 2010.
Mais non só as túas calidades deportivas se fixeron notar a longo desta e doutras competicións; aboiou, así mesmo, o compañeirismo (virtude que xa tes demostrado durante toda a túa traxectoria profesional) e non unicamente cos membros do Xacobeo, senón incluso con aqueles dos que fuches rival pero ante todo compañeiro.
Felicitámoste, como non, pola túa humildade, por saber recoñecer que un non é ninguén se non hai, canda el, un grupo de persoas que colabora nun proxecto, sexa deportivo, cultural ou nos ciclos que dá a roda da vida. Porque te acordas das túas orixes (e non renegas delas), porque te lembras dos que están ao teu carón día a día (familiares, amigos/as e seareiros/as); porque comprendes que hai que tender unha man ao veciño sobre todo cando escorren as últimas pingas de suor; porque sabes atender e entender aos que te seguen, escoitan e te fan vibrar (e ti a eles) no intre en que rubes cara aos máis altos cumios do mundo...
Velaí que cando andas, Galicia vai contigo; a cada pedalada, o país (este que nos enche e nos ateiga de esperanza) ascende os máis elevados horizontes; e con el milleiros de persoas aos que emocionas. Como ben declaraches, para ti é “unha grandeza poder defender a bandeira de Galicia” e un orgullo telo feito “no equipo da túa terra”, nese equipo de futuro incerto por mor dos que non queren ver a realidade, maila ter demostrado a súa valía nesta e en anteriores campañas.
Canda ti, Ezequiel, soben aos podios do triunfo centos de ciclistas galegos (profesionais e afeccionados), deste ou doutros momentos, que non puideron agatuñar ata esas alturas, mais que se sentiron eles aí enriba, que se sentiron Galicia cando a cadea se prolongaba dende a saída ata a meta marcando o cansazo que provoca o asfalto e o clima. Xa que, como nalgún lugar se subliñou, demostraches ser o heroe do pobo, e cando menos do noso (ou sexa do teu); título que, xurdido do amor e da admiración, hai que sualo… e non se distingue abofé con camisetas, nin con maillots nin maglias, senón con actitudes e compromisos.
Felicitámoste, e permítenos chamarche irmán, porque é para ti un orgullo falar a diario a túa lingua; e porque para nós é un orgullo escoitarcha pronunciar ou escribir, nos medios, na internet, nas redes sociais, nos foros abertos... diante da pantalla. Grazas por subir, e por pronunciar, e por ser... e por ter no celeste o motivo do esforzo, do compromiso e da loita.
Saúde irmán, e saúde ao idioma galego!!
28/09/10
Headless studio reel 2010
Do estudo de animación independente "Headless" fundado por Adrián García, Alfredo Torres e Víctor Maldonado, con sé en Barcelona.
Headless studio reel 2010 from Headless Productions on Vimeo.
Vía Recogedor
Ana Kiro by Beyoncé
Atopei no Twitter esta "definitiva homenaxe a Ana Kiro". Creo que con este vídeo xa se ten feito de todo.
27/09/10
Diario
Os libros tamén senten e teñen a súa propia vida. Este diario é dun deses libros rexeitados: só necesita que lle presten atención.
Vía No sólo libros
Desafiar o decretazo
Galicia Confidencial entrevista a dous membros de "Profes co Galego". Eles destacan dúas características do funesto decreto de plurilingüismo: incompetencia e ilegalidade.
Cibrán e Bea son os protagonistas deste vídeo de Tingalaranga: por fin se lle dá voz aos menos poderosos.
O Parto é noso
Boísima curta de Iciar Bollain para demostrar a deshumanización do parto que sofren as mulleres nos grandes hospitais.
26/09/10
Coidado, extraterrestres
A editorial Patasdepeixe sorpréndenos con este novo libro, Coidado, extraterrestres do francés Benoit Jacques. Non poderás evitar remtar o libro sen sorrir. Porque humor e ironía é o que máis abonda nesta fábula de humanos que se enfrontan con éxito -sen sabelo- á superior intelixencia dos extraterrestres. Un libro diferente, como diferentes son as súas ilustracións: esquemáticas, con dúas cores tan só, pero moi plásticas. Un libro que vos sorprenderá, seguro.
Taller de corazóns
Que fermosura de libro! A historia, as ilustracións... cando o rematas, apértalo contra o corazón para sentilo máis de preto. Porque diso vai, claro queda polo título, a historia: de corazóns, ou da súa ausencia, que vén sendo o mesmo. Con texto de Arturo Abad e ilustracións de Gabriel Pacheco, Taller de corazóns lévanos da man a un obradoiro moi especial: un taller onde se deben reparar corazóns danados. E ao mesmo tempo o seu artesá esconde un segredo: un gran amor sen corazón. Como rematará a historia? Prégovos que a leades, porque, de seguro, vaivos encantar. É todo un tesouro de libro, tanto texto como ilustracións chegarán ao voso corazón.
Cando chega a noite e o silencio dos soñadores inunda a cidade,
do taller de corazóns xorden misteriosos sons, porque…
Matías ten un segredo.
Texto da editorial.
Cando chega a noite e o silencio dos soñadores inunda a cidade,
do taller de corazóns xorden misteriosos sons, porque…
Matías ten un segredo.
Texto da editorial.
25/09/10
De faldas e saias
Está claro que a nosa sociedade castelanízase a pasos axigantados. Pero tamén queda claro que somos poucos os que nos rebelamos ante esta situación. Sería posible que ocorrese todo isto nunha sociedade co seu idioma normalizado? Nunha sociedade que ama a súa lingua? A resposta, rotunda e tristemente, é NON. Somos os propios galegos e galegas quen permitimos que se fale de "Desván de los Monjes", Orense, La Coruña ou Ginzo. Os que imos veranear a Sangenjo. Os que non lemos xornais en galego. Os que votamos un partido que rexeita a súa lingua. Os que escoitamos asociacións como Galicia Bilingüe que patalexan contra os Equipos de "Dinamización" dos centros de ensino para conseguir a súa desaparición. Os que permitimos que os nosos fillos e as nosas fillas canten "La falda de Carolina".
Recoñezo que cada día son máis pesimista co futuro do noso pobo e da nosa lingua. Cada día repito que a única solución é Educación e Cultura. Pero como darlle ao noso pobo AMOR polo seu? Este verán, en Estados Unidos, falaba do papanatismo dos americanos, coas súas bandeiras por todas partes... pero, ai! se os galegos amásemos o noso a metade do que eles! Queimamos os montes, destruímos as riquezas naturais, desprezamos a nosa lingua e a nosa cultura. Que nos queda? Eu, hoxe por hoxe, non teño esperanza no futuro. Quizais mañá consiga erguerme con máis optimismo.
E para que comprendades, podedes premer
aquí
ou aquí, tamén aquí,
ou ver este libro tan bonito, o de música que utilizan, cando menos, en Marín:
Non esquezamos que hai profesores e profesora encantad@s con esta situación. Agora, por fin, poden dar clases en castelán!!!
Claro que mentres en Galicia cántase "La falda de Carolina", na Escola Mª Soliño de Pubai (India) cántase Eu chorar chorei. E dá gloria oílos!
Grazas, Loaira.
Recoñezo que cada día son máis pesimista co futuro do noso pobo e da nosa lingua. Cada día repito que a única solución é Educación e Cultura. Pero como darlle ao noso pobo AMOR polo seu? Este verán, en Estados Unidos, falaba do papanatismo dos americanos, coas súas bandeiras por todas partes... pero, ai! se os galegos amásemos o noso a metade do que eles! Queimamos os montes, destruímos as riquezas naturais, desprezamos a nosa lingua e a nosa cultura. Que nos queda? Eu, hoxe por hoxe, non teño esperanza no futuro. Quizais mañá consiga erguerme con máis optimismo.
E para que comprendades, podedes premer
aquí
ou aquí, tamén aquí,
ou ver este libro tan bonito, o de música que utilizan, cando menos, en Marín:
Non esquezamos que hai profesores e profesora encantad@s con esta situación. Agora, por fin, poden dar clases en castelán!!!
Claro que mentres en Galicia cántase "La falda de Carolina", na Escola Mª Soliño de Pubai (India) cántase Eu chorar chorei. E dá gloria oílos!
Grazas, Loaira.
Andrés cabeza abaixo
Delicioso álbum de Pablo Albo ilustrado por Roger Olmos, Andrés cabeza abaixo é outra das novidades editoriais coas que OQO nos agasalla este mes de setembro. Unha fermosura de texto onde semella que todo pode ir a peor aínda que sempre haxa unha saída, porén non ten por que ser esta a máis escrupulosamente limpa. Moito humor adobiado por unhas ilustracións incribles, propias deste ilustrador que sempre nos namora e que consegue crear chiscadelas para volver a repasar unha e outra vez as súas páxinas.
A estrutura acumulativa é propia dos contos:
E, como se temía,
Andrés acabou na barriga do lobo feroz,
que estaba dentro da barriga do león famento,
que estaba dentro da barriga do oso salvaxe,
que estaba dentro da barriga do dragón terrible,
que estaba dentro da barriga do ogro.
Texto presentación da editorial.
A estrutura acumulativa é propia dos contos:
E, como se temía,
Andrés acabou na barriga do lobo feroz,
que estaba dentro da barriga do león famento,
que estaba dentro da barriga do oso salvaxe,
que estaba dentro da barriga do dragón terrible,
que estaba dentro da barriga do ogro.
Texto presentación da editorial.
Á sombra dos anacardios
Vén de chegar ás librarías este libro de Antón Fortes, ilustrado por Simona Mulazzani: Á sombra dos anacardios, editado por OQO. Se no meu admirado Fume (da mesma editorial) Antón Fortes falaba da Segunda Guerra Mundial, agora viaxa a África, máis concretamente a Guinea Bissáu, para nos lembrar que a cooperación con este continente é absolutamente indispensábel, dándolle voz a unha nena que sente o transcorrer da vida baixo a súa árbore preferida ( o anacardio, que lle dá título ao libro) mentres percorre en poucas liñas a súa vida cotiá; unha vida marcada baixo a alongada sombra da SIDA, tema agochado neste libro de temática social que nos lembra unha vez máis que álbum ilustrado e dereitos humanos van da man sen dificultade.
As ilustracións animan o texto e fan fincapé na esperanza e na ledicia: cores fortes e alegres, personaxes fortes e ben trazados, non esquematizados.
Un terceiro libro imprescindible desta colección de OQO "Qontextos" da que agardamos máis títulos.
Ver o texto da presentación editorial.
As ilustracións animan o texto e fan fincapé na esperanza e na ledicia: cores fortes e alegres, personaxes fortes e ben trazados, non esquematizados.
Un terceiro libro imprescindible desta colección de OQO "Qontextos" da que agardamos máis títulos.
Ver o texto da presentación editorial.
Máis vale malo coñecido...
Este pozo dos desexos ben nos cumpriría a nós:
Poderiamos facer desaparecer, poñamos por caso... Galicia Bilingüe? (Valentina, Miguel, Román... estamos convosco!)
24/09/10
La muñequita de papá
Un cómic absolutamente desgarrador e esplícito este de Debbie Drechsler que nos roe as entranas. Abusos sexuais explícitos, sentimentos de culpabilidade, rexeitamento, medo, frustración, odio, noxo... sucédense nas poucas e suficientes páxinas deste cómic que nos fará tremer mentres o tenos entre as mans.
Se o tema da violencia sexual infantil é xa de por si escabroso, máis o é cando o violador da rapaza é o propio pai. Algo que marcará a vida, por suposto, da protagonista contada en once pequenos capítulos. Case circular na súa estratexia, unha nena que se converte en adolescente para ser violada por un coñecido, nunha espiral da que semella non poder saír. É tal o dano infrinxido que non é quen de enfrontarse con resolución aos medos e á violencia.
A pesar de todo, é unha obra delicada cuns debuxos grises distorsionados moi apropiados para o tema.
Editado por La Cúpula
A pesar de todo, é unha obra delicada cuns debuxos grises distorsionados moi apropiados para o tema.
Editado por La Cúpula
23/09/10
Cortocuentos
Cortocuentos é un libro escrito por Borja Crespo e ilustrado por Chema García editado por Astiberri. 19 historias curtas de catro páxinas -e ilustracións- cada unha a medio camiño do cómic. Moi orixinal, con historias cheas de imaxinación e sensibilidade que ás veces son tan só reflexións de pensamentos, estados, situacións.
Un libro moi diferente, especial.
Un libro moi diferente, especial.
Al atardecer
Escribe Jackeline de Barros e ilustra David Padilla en Al atardecer unha fermosísima historia da vellice e da perda da memoria, ou da ilusión de vivir unha vez máis as lembranzas que semellan marchar. O alzheimer dende a perspectiva dun neno e a tristemente contundente resposta de seu pai. Tema dolorasemente actual pintado con mestría. Imprescindible.
Editorial Mil y un cuentos.
Editorial Mil y un cuentos.
Por ser Nenas
PLAN presentou en Barcelona o seu cuarto informe "Por ser Nenas" co apoio de Isabel Coixet, quen rodou un spot contra a discriminación de xénero, e da xornalista Rosa María Calaf. Por primeira vez na historia hai máis seres humanos vivindo en cidades que en zonas rurais: 500 millóns de mulleres e nenas viven en zonas marxinais; 30 millóns están expostas á violencia sexual, condicións laborais de semiescravitude e con difícil acceso aos servizos de saúde e educación.
A campaña internacional "Por ser Nenas" de PLAN busca atallar a discriminación de xénero e amosar que investir en nenas e adolescentes é unha importante ferramenta para o desenvolvemento. Piden, ademais, que o 22 de setembro sexa Día Internacional das Nenas.
A campaña internacional "Por ser Nenas" de PLAN busca atallar a discriminación de xénero e amosar que investir en nenas e adolescentes é unha importante ferramenta para o desenvolvemento. Piden, ademais, que o 22 de setembro sexa Día Internacional das Nenas.
Vía
22/09/10
8 Bits
Da escola francesa Supinfocom, dirixe esta curta Valere Amirault, Jean Delaunay, Sarah Laufer e Benjamin Mattern.
Vía
Fonchito y la luna
Con texto de Mario Vargas Llosa e ilustracións de Marta Chicote Juíz, Alfagura presenta Fonchito y la luna, un fermoso relato de primeiro amor e de búsqueda de ilusións. Non é un libro orixinal en canto ao tema: lúa e amor son vellos aliados. Pero a historia xunto coas ilustracións conforman un tándem fermosamente tenro, xa que a única meta é un beixo de casto amor... Que bonita é a inocencia non perdida!
Mis historias perdidas
Xan López Domínguez escribe en Mis historias perdidas (editado por Libros del Zorro Rojo) sobre esas historias que toda persoa inventa e nunca chega a escribir nin a rematar de todo. De aí que a súa lectura sexa un retorno aos nosos propios soños, a esas historias que cadaquén procura no seu interior e nel se agochan para nunca agromar. Cantas veces soñamos espertos? Algúns teñen a sorte de recrealas en papel, por medio da palabra ou do debuxo, para así ter máis historias ás que dirixirnos.
Incomunicación
Botamos man, unha vez máis, das amizades que nos achegan pps de interese. Neste caso, coas palabras de Eduardo Galeano:
21/09/10
10 viajes y un sueño
Xa sabedes o que me gustan os álbums ilustrados. Pero se ademais son pop-up, xa toleo. E o que me ocorreu cando Bea me prestou este. Que bonito! Texto de Meritxell Martí e ilustracións de Xavier Salomó, 10 viajes y un sueño está editado por Combel. Cada páxina agocha un escenario dunha viaxe detrás dun vehículo diferente que a autora nos propón para viaxar. Poesía en estado viaxeiro.
Bea, grazas por prestarmo... pero quero telo!!!Zoom
Fondo de Cultura Económica publica Zoom, de Istvan Banyai. Un fermoso álbum sen palabras que aborda o poder da fotografía. Máis que recomendable polo sorpresivo: cada páxina é unha parte da seguinte, debido ao poder incrible do zoom das cámaras fotográficas. Este consegue confundir personaxes, planos, distancias... nun libro diferente.
20/09/10
Los ojos amarillos de los cocodrilos
Confirmado: estou en plena crise literaria. Un libro recomendado por todos os lectores que a min, unha vez máis, non me chegou a convencer. Efectivamente, lese. Quero dicir: lese ben. Pero é tan sumamente previsible! Tan... final feliz! Ben, se algún de vós dubida 
da xustiza poética deste mundo, faredes ben en lelo. Porque optimista si que é.
da xustiza poética deste mundo, faredes ben en lelo. Porque optimista si que é.Katherine Pancol escribe en Los ojos amarillos de los cocodrilos unha revisión completa e actual da Cincenta; non lle falta ningún elemento. A madrasta clásica é substituída por unha nai déspota, unha das medias irmás vén sendo a súa irmá e a outra podería ser a súa propia filla... e por suposto, hai un príncipe azul que marcha, non ás 12 da medianoite, pero que regresará para amar e ser amado. E hai, claro, outras historias paralelas, de personaxes que sofren no amor pero que merecen unha segunda oportunidade... e que a terán. Porque este libro pon aos bos no seu sitio; os malos serán castigados finalmente pola súa ruindade. Como a vida mesma!
Se vos mergullades na Internet veredes que hai moi boas críticas. Así que o mellor será que non me fagades caso e que disfrutedes coa súa lectura. Non é unha gran obra literaria, creo que niso coincidiredes, pero visto o visto, gustaravos. E moito. A quen non lle gustan os finais felices? Aínda que sexa a base de personaxes estereotipados, de pouca profundidade, de botar de menos un xogo de planos.
Se vos mergullades na Internet veredes que hai moi boas críticas. Así que o mellor será que non me fagades caso e que disfrutedes coa súa lectura. Non é unha gran obra literaria, creo que niso coincidiredes, pero visto o visto, gustaravos. E moito. A quen non lle gustan os finais felices? Aínda que sexa a base de personaxes estereotipados, de pouca profundidade, de botar de menos un xogo de planos.
Que fixeches nos últimos 10 anos?
"Llevo 10 años sin ver a mis hijos. No quería que me vieran en esta terrible situación", sinalou Walid Yunis Ahmad a unha delegación de Amnistía Internacional que o visitou no cárcere en xuño de 2010.
Queres asinar reclamando xustiza? Faino aquí.
Queres asinar reclamando xustiza? Faino aquí.
19/09/10
Cidade en miniatura
Miniature city é un vídeo onde as imaxes nos fan pensar que escenarios reais son miniaturas.
Velaquí a segunda parte.
Trafegando... nas ondas
Begoña Caamaño tivo a amabilidade de nos entrevistar no programa da Radio Galega "Expreso de Medianoite". Desde o noso humilde espazo, queremos agradecerlle que se lembrara de nós, dándolle os parabéns polo seu labor.
18/09/10
Walls are dancing
Neste proxecto o trío de artistas MWM foi convidado a pintar 3 muros en 3 cidades diferentes: Marsella, Lion e Paris. O resultado foi este fermoso filme no que se empregaron máis de 700 mil fotos e unha música inédita do dúo francés Monsieur monsieur.
Incendios 2010
Volve a choiva e o inverno e cesan os incendios. Por fin. Despois dun verán desastroso, de calor e nula prevención, podemos mirar o monte sen medo. Lembremos que cada verán asistimos ao mesmo desastre ecolóxico sen que sexamos quen de pór remedio. Neste vídeo filmado no Xurés, Cualedo, Negreira, Boiro e Brión por Pedro Armeste, Greenpeace quere testemuñar a traxedia deste ano. Aprenderemos? Dubídoo.
Volvo enseguida
Non sei exactamente se se podería dicir que este neno vén cun pan debaixo do brazo...
Nota: Curtametraxe participante no Festival Iberoamericano de Curtametraxes ABC no que colaborou unha boa amiga. Sorte, Ana!
17/09/10
Cambiar a gráfica
De Cortometrajes Corgamol, un exemplo do importante que é non obsesionarse coas cifras e as estatísticas...
16/09/10
Seica non importa
O espírito é o que conta, segundo Decathlon:
Cargado por nqtv. - Las últimas noticias en video.
Bébedos
Esta árbore produce unha vez ao ano unha froita chea de zume chamada "amarula" que contén unha porcentaxe de alcol na súa semente dun 17%. O único problema é que escasea a auga, e os animais cómena... sen entender as consecuencias!
15/09/10
Ceo sobre Berlín
Co tempo
meus oíntes fixéronse lectores
e xa non sentan nun coro
senón sós
e xa non saben nada un do outro
son un ancián coa voz rota
pero a historia rexorde todavía dende o máis profundo
e a miña boca entreaberta
repite con esforzo
cun fío de voz
unha liturxia á que ninguén precisa ser convidado á inauguración
o mesmo que o significado das verbas e das frases.
Vía Blogue de Ana Bande
Non serve para todo
A ver se o aprendemos: é un bo "chisme" pero tampouco serve para todo... De que falamos? Do iPad:
Ademais, se dá o sol... a lectura resíntese. A que isto non ocorre cun libro tradicional?
Vía
14/09/10
O tamaño si que importa
E para demostralo, nada mellor que un cartel publicitario:
(Lestes a letra pequena?)
Benedetti na rede
Chegan moitos correos de amizades que te recordan e te agasallan con fermosas fotografías ou con poemas. Hai un de pps de Benedetti que xa me chegou varias veces. Fixádevos que diferenza hai entre o texto orixinal e o que nos mandan, que maneira de vender produtos alterados:
Me gusta la gente que vibra, que no hay que empujarla, que no hay que decirle que haga las cosas, sino que sabe lo que hay que hacer y que lo hace.
Me gusta la gente con capacidad para medir las consecuencias de sus acciones, la gente que no deja las soluciones al azar.
Me gusta la gente justa con su gente y consigo misma, pero que no pierda de vista que somos humanos y nos podemos equivocar.
Me gusta la gente que piensa que el trabajo en equipo entre amigos, produce más que los caóticos esfuerzos individuales.
Me gusta la gente que sabe la importancia de la alegría.
Me gusta la gente sincera y franca, capaz de oponerse con argumentos serenos y razonables a las decisiones de un jefe.
Me gusta la gente de criterio, la que no traga entero, la que no se avergüenza de reconocer que no sabe algo o que se equivocó.
Me gusta la gente que, al aceptar sus errores, se esfuerza genuinamente por no volver a cometerlos.
Me gusta la gente capaz de criticarme constructivamente y de frente, a éstos les llamo mis amigos.
Me gusta la gente fiel y persistente, que no desfallece cuando de alcanzar objetivos e ideas se trata.
Con gente como ésa, me comprometo a lo que sea, ya que con haber tenido esa gente a mi lado me doy por bien retribuído.
Decencia
Para celebrar que editaran o primeiro disco, estes nenos e nenas iranian@s fixeron unha foto:
Pero as autoridades relixiosas comprobaron que as nenas non ían cubertas co hiyab, polo que mandaron repetila "axeitadamente":
Uiiiii!!!; nesta segunda fotografía, os moralistas comprobaron que os brazos das nenas non se agochaban baixo o velo: hai que repetila!
Por fin foi decente:
Por fin foi decente:
Vía
13/09/10
Verano
Non me acabou de convencer esta última novela de J. M. Coetzee, un esc
ritor que me encantou con Desgracia hai xa anos. Verano é a terceira entrega das súas memorias noveladas. Non mirei as anteriores, pero debido ás marabillosas críticas que deste traballo lera mergulleime na súa lectura, aínda que saín, como digo, un pouco afogada.
Si supón un xeito orixinal de enfrontarse a si mesmo, un distanciamento diferente para falar dun mesmo. Nesta obra preséntasenos un Coetzee xa morto que recorre á figura dun investigador que tentará reconstruír unha pequena época do escritor a través de cinco entrevistas a persoas que por diferentes razóns formaron parte da súa vida. Persoalmente, as partes que máis me gustaron foron a primeira e a última, onde se presupoñen uns escritos atopados sobre ideas a desenvolver en posibles novelas e onde descubrimos a verdadeira relación co seu pai.
Unha parte de incuestionable valor é a que nos declara o autor: o escritor é un home que non se atopa nos libros.; nestes, como máximo, atópase a súa imaxe. Por iso o narrador de Verano debe falar con quen o tratou, para coñecelo mellor, para comprendelo, para chegar a saber quen foi.
De todos os xeitos, é un libro que se le dun tirón, ben escrito, como non podía ser doutro xeitor tratándose de Coetzee, que nos agasalla con personaxes moi vivos e ben trazados, que nos indica como a poesía latexa no máis fondo da prosa.
ritor que me encantou con Desgracia hai xa anos. Verano é a terceira entrega das súas memorias noveladas. Non mirei as anteriores, pero debido ás marabillosas críticas que deste traballo lera mergulleime na súa lectura, aínda que saín, como digo, un pouco afogada.Si supón un xeito orixinal de enfrontarse a si mesmo, un distanciamento diferente para falar dun mesmo. Nesta obra preséntasenos un Coetzee xa morto que recorre á figura dun investigador que tentará reconstruír unha pequena época do escritor a través de cinco entrevistas a persoas que por diferentes razóns formaron parte da súa vida. Persoalmente, as partes que máis me gustaron foron a primeira e a última, onde se presupoñen uns escritos atopados sobre ideas a desenvolver en posibles novelas e onde descubrimos a verdadeira relación co seu pai.
Unha parte de incuestionable valor é a que nos declara o autor: o escritor é un home que non se atopa nos libros.; nestes, como máximo, atópase a súa imaxe. Por iso o narrador de Verano debe falar con quen o tratou, para coñecelo mellor, para comprendelo, para chegar a saber quen foi.
De todos os xeitos, é un libro que se le dun tirón, ben escrito, como non podía ser doutro xeitor tratándose de Coetzee, que nos agasalla con personaxes moi vivos e ben trazados, que nos indica como a poesía latexa no máis fondo da prosa.
Cru espertar
Aínda que xa case non se fale do cru da petroleira BP inundando o golfo de México, as fugas seguen sen se resolver a día de hoxe, co que a morte esténdese por toda a costa, afectando ás costas de cinco estados (Florida, Alabama, Mississippi, Luisiana, Texas), é dicir, a peor marea negra de toda a historia daquel país. A fotógrafa estadounidense Jane Fulton realizou unha serie de retratos de persoas que se ofreceron a mergullarse naquelas augas contaminadas para amosar o difícil que resulta maxinar as consecuencias deste verquido: 'Crude Awakening'.
Vía
12/09/10
Xoga coa túa imaxinación
Spot para Nick Jr. creado polos estudos arxentinos de animación Ronda
Nick Jr. ID Imaginación from Ronda on Vimeo.
Vía
Visa pour l'Image
O mellor fotoxornalismo agasalla estes días á cidade francesa de Perpignan (a páxina dá opción de linguas... español e catalán -sen comentarios-) para contar historias duras, para amosar realidades, como o proxecto The Urban Cave: homes e mulleres que viven en Nova Iorque en casopas a pesar dos esforzos do Concello por botalos; unha historia de resistencia e humanidade á marxe da sociedade tradicional. Ou os dramas da vida en Haití, ou en Bangkok, ou o tráfico arredor do metal contaminado de Chernobil. Tamén se pode contemplar a serie de fotografías Tras o telón que percorre a actualidade de países como Moldavia, Corea do Norte, Cuba, China, Nepal, Vietnam e Laos, explorando un comunismo en mutación que trata de adaptarse ao século XXI para sobrevivir.
Vía
Escoitar a Alba Nogueira
Xa vos falei onte de Luís Villares e de Alba Nogueira. Nesa entrada colguei o pps que nos facilitou sobre a ilegalidade do decreo. Pero se aínda tedes algunha dúbida, podedes escoitala nesta gravación que se realizou este xoves pasado en Lalín.
"Os e as que impartades as aulas en galego ides estar cumprindo a normativa porque o decreto, en moitos aspectos, é ilegal"
11/09/10
Decreto Ilegal
Este xoves tivemos unha reunión en Lalín para falar da situación actual da nosa lingua nas aulas de Matemáticas, Tecnoloxía, Física e Química... seguida da presentación do libro coordinado por Luís Villares. Dá gusto escoitar a este home, con esa claridade de ideas e a súa vehemencia e convencemento. Aínda que a persoa que o acompañaba non se quedou atrás: Alba Nogueira agasallounos ademais con esta presentación para que teñamos moi claro quen e qué é ilegal: a insubmisión provén do propio goberno. Un decreto contrario á Lei de Normalización Lingüística, Estatuto de Autonomía, Carta Europea das Linguas Rexionais e Minoritarias e Constitución Española. Case náaaaa. Grazas a ambos.
Déixovolo nos dous formatos para que escollades o que máis vos gusta e o difundades:
Decreto Ilegal View more presentations from Coordinadora Galega ENDL.
De paso, lede o que lle di o ministro Caamaño á Xunta. E os profes ao Conselleiro.
E os profes co galego xa teñen blogue!
Só quedan os teus amigos
Campaña da asociación brasileña União Zoófila sobre o trato aos animais. Sensibilidade en estado puro:
Vía
A CGENDL e o comezo de curso
Valoración da CGENDL sobre o comezo deste curso:
Relacionado:
En Galicia Hoxe
En Galiciaé
Docentes impartindo en galego
Volve a ultradereita.
10/09/10
O futuro das pantallas
Este vídeo especulativo márcase unha data non moi distante para o que se vai ver: 2014… a fusión entre hardware e software. Vía Capítulo 0:
09/09/10
No corras tanto
Animación con area sobre cristal dirixido por Cesar Díaz Meléndez. Música de El Combolinga. Preciosa curta.
NO CORRAS TANTO (sand animation)
Cargado por cesarlinga. - Mira videos web originales.
El Lémur
Nunca nada lera de Benjamin Black (pseudónimo de John Banville) e comecei por esta novela curta El Lémur para ir "entrando en materia". É unha novela negra clásica -desas que máis que negra é thriller de suspense-, cun protagonista case cínico que non é, nin de lonxe, investigador, pero que terá que ir tirando as súas propias conclusións para resolver un caso que nun principio semellaba ir cara a outro lado e que solventará case por omisión. Unha novela na que non faltan amores adúlteros, poder, cartos e todos os ingredientes necesarios que non precisan máis de 200 páxinas para facer unha pequena obra ben escrita e estruturada... pero que non non me vai deixar maior pegada. Espero que outras obras deste autor me gusten máis, porque agardaba o que non obtiven.
Unha evasión máis, coma sempre, con este tipo de lectura.
Entretida.
Unha evasión máis, coma sempre, con este tipo de lectura.
Entretida.
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)
