Scarlett

O anxo negro

Gustoume moito esta proposta que nos fai Manuel Gago a través da editorial Xerais: O anxo negro é unha novela que mantén ao lectorado pegado ás súas páxinas mentre é capaz de debuxar con precisión todo canto alí se conta. Unha novela de aventuras arredor dun roubo dunha figura relixiosa que nos leva a percorrer a Costa da Morte e outros lugares fóra de Galicia e que nos leva a preguntarnos canto de realidade e canto de ficción hai na historia. E aínda que esta engancha, como dicimos, e é verídica, como xa dixemos e como podemos comprobar nas diferentes críticas que lemos da novela, o que máis chama a atención é a espectacular sabedoría do comportamento do noso rural que desprega o autor, coñecedor da nosa alma máis profunda e que demostra unha e outra vez nas páxinas do libro, deixando claro que estamos case ante un antropólogo de noso e que sabe ben as reaccións das persosas que pululan e viven no noso país. Ademais, como gran coñecedor do noso patrimonio, describe tan ben o mosteiro onde supostamente teñen lugar os feitos que cando estamos a ler a novela pretendemos coller o coche saír disparados a ese lugar, para coñecelo e revivilo por nós mesmos. Se ata o buscamos en Google sabendo que é un divertimento do autor!!! Mágoa que non exista realmente, porque o mosteiro de Cereiro pasa a ser noso inmediatamente. Déixanos moi claro o autor, e supoño que tamén estaba como meta na súa mente ao escribir a novela facelo, que o patrimonio galego está infravalorado -pois claro!- e que debemos reivindicalo e coidalo como nunca se fixo, xa que nin inventariado debe estar. De fondo, asemade, a arte popular galega como reivindicación cultural.

Esta novela social e histórica, de patrimonio e de aventuras, deixa tamén un oco para sentimentos e mesmo para algunha bágoa. Imposible non remexerse no asento cando lemos a Xenoveva e entendemos a dor da nai e a man tendida da veciña; imposible non perder o alento con curas e demais membros eclesiásticos que nada respectan fóra de si memos. E que caramba, a novela tamén chega ás nosas terras do Deza, así que aínda lle collemos máis cariño!!!

Como evitar unha violación

"Querida amiga: evitar una violación depende de ti" Nuevo vídeo de Esther Gimeno Gascón!! (Visto no Facebook de Yolanda Domínguez)

A solución definitiva:

Funny Animated Love Story With Unexpected Twist

(Tras)lúcidas

(Tras)lúcidas. Poesía escrita por Mujeres (1980-2016), en Edición de Marta López Vilar e publicado por Bartleby é unha antoloxía moi boa que, como en toda antoloxía, hai poemas e poetas que nos gustan máis ou menos, pero que é moi recomendable para coñecer moita poesía actual, en concreto 29 voces, as de Carmen Camacho, Esther Muntañola, Carmen Garrido, Ada Salas, Leire Bilbao, Ariadna G. García, Miriam Reyes, Nuria Ruiz de Viñaspre, Cristina Morano, Aurora Luque, Lola Nieto, Begonya Pozo, Yaiza Martínez, Martha Asunción Alonso, Guadalupe Grande, Sofía Castañón, Vanessa Pérez-Sauquillo, Erika Martínez, Rosana Acquaroni, Isabel Bono, Josefa Parra, Laia López Manrique, Susanna Rafart, Miren Agur Meabe, Olga Novo, Sandra Santana, Esther Giménez, Lucía de Fraga e Esperanza López Parada. Como di a antóloga, a "temible elección" foi "longa e complicada" e acota dende as que comezaron a publicar nos anos 80 ata a actualidade. Unha antoloxía necesaria porque o canon poético segue a ser, por desgraza, masculino (será que quen o fai é un home?) aínda que como di López Vilar esta antoloxía o que fai é outorgar o lugar que se merece a boa poesía, escrita por home ou muller, pero neste caso, e de momento, cómprennos que sexan as voces de muller as que ocupen espazos para seren coñecidas e recoñecidas. Tomemos conciencia de que o ámbito da cultura non foxe, aínda, do machismo e debemos recuperar baleiros con proxectos coma este na procura da equidade.

O bo tamén desta antoloxía é que é aberta, que non se pecha a ningunha poeta en ningún grupo específico. Son poetas novas -unha das premisas desta antoloxía- que mesmo nos amosan os seus poemas inéditos. E así gozamos coa riqueza poética (en todas as linguas) dun libro aberto que moitas veces chega a beliscarnos e outras veces mesmo nos pode deixar indiferentes. Eis a grandeza da poesía.

¿A Quién Invadimos Ahora?

Finito Short Film

Sahara Occidental

CLOCKY

No apagues la luz

Efectivamente, tardas en apagar a luz, aínda que o fagas polo groso do libro para continuar ao día seguinte. Moi ben este libro de Bernard Minier que publica Salamandra na súa colección "Black": No apagues la luz desenvolve dúas historias paralelas que chegarán a unirse e que teñen como protagonista principal ao  comisario Servaz -esta resulta ser a terceira entrega con este protagonista, pero aínda que eu non lin as dúas anteriores non hai problema-. O argumento do libro, complexo, desenvolve o tema do acoso, non sexual, aínda que tamén hai violencia de xénero, pero si dun acoso tal que pode desembocar no suicidio da persoa en cuestión. E precisamente por este acoso temos a outra protagonista do libro, Christine, unha locutora que se ve asediada de tal xeito que a súa vida derrúbase e esnaquízase unha e outra vez. E como liñas paralelas imos comprobando a evolución das dúas tramas, a dela -anguriosa e estresante- e a investigación del para chegar a atopárense e volver a separarse. Nestas páxinas imos topar sobre todo tensión e dor, porque faremónos partícipes da anguria dunha muller que será forte pola necesidade imperiosa de seguir vivindo, mentres nos preguntamos como actuariamos nós en situación semellante. 

O mellor, porén, é ternos en tensión por un argumento que é retorto de por si, afastándose das liñas máis puras do xénero negro. Porque non hai un asasinato... (ou si?) que investigar, pero si hai negrura nas almas daqueles que semellan non tela.

Non á violencia contra as mulleres (CDLXXIX)

#NiUnoMenos

O vídeo, que rexistra máis de 259.000 reproducións en catro días, é unha resposta aos comentarios e bromas que xurdiron nas redes contra as protestas pola violencia de xéneron en Perú.

Vía

A Love Story

La corta historia de un gota

Na editorial Tramuntana publica Beatrice Alegmana este álbum de gran formato que nos conta La corta historia de un gota. Que lle ocorre a unha insignificante gota de auga cando se abre a billa e cae entre outras moitas, cando aprende a distinguir a luz, cando sabe que pode desaperecer? Sorprende que unha historia tan sinxela poida ser contada dun xeito tan poético valéndose de letras enormes con imaxes abstractas que semellan cadros abstractos dunha exposición. Nestas ilustracións hai collages, lapis e pasteis.

Unha fermosa historia sinxela.

Acadar a excelencia

Interesante este documental sobre a educación en Finlandia, sobre todo polas caras de abraio... (Grazas, @tonisolano)

Sanjay's Super Team

Animación de Pixar sobre espiritualidade e cultura hindús.
Esta curta foi dirixida por Sanjay Patel, quen se inspira na súa proia vida.

Los huesos cantores

Shaun Tan reinventa os contos clásicos neste libro publicado -sempre magnificamente- por Barbara Fiore, Los huesos cantores. Nel, achéganos de xeito espectacular 75 contos dos irmáns Grimm, e faino xunguindo fotografía e escultura acompañadas de pequenos fragmentos dos contos. Ou sexa, os contos de sempre presentados de xeito orixinal nunha linguaxe visual que fala de misterio e simboloxía: príncipes, reis, campesiños, bruxas... volverán a vivir connosco historias de amor, de envexa, de traizón, de maxia... 

Ao remate, un apartado cun resumo de todos os contos para entender mellor a representación do artista e tamén hai un epílogo do autor explicándonos a importancia destes contos para el e en que se inspirou para realizar estas esculturas.

Cansazo

 Topei este documento ben simpático baixo o título, "24 caras que todas as feministas recoñecerán", do que vos traio un resumo.

1. Cando alguén che pregunta se odias os homes por declararte abertamente feminista:

2. Cuando cres que coñeciches un mozo riquiño e despois de dúas cervexas, diche: “ti no es como as outras, contigo pódese falar”.

3.-  “No xeralices, NON TODO OS HOMES SOMOS ASÍ”.

4.-  Cando che din que con esa actitude vaiche resultar dificil atopar un home.

5.- "Eu non son machista nin feminista, eu creo na igualdade".

6.-Manterruption.

7.- Cando che din que se sorrises un pouco estarías máis guapa

8.- Cando dis que che gusta o fútbol e un tío diche “Jajaja, ¿de verdade? A ver, lista, ¿quen foi Pichichi en Primeira División en España en 1978?”.

9.- "Putas feminazis"

10.- Cando un tío adopta unha actitude paternalista contigo.

11.- Cando pensabas que ías ter unha discusión civilizada sobre violencia machista pero un cuñao menciona a enorme cantidade de denuncias falsas.

12.-  Deberías ser máis feminina.

 

The Blue & the Beyond Short Film

El ladrón de sonrisas

Topar un libro ilustrado por Raquel Díaz Reguera sempre é un pracer; este está escrito por Susanna Isern e publicado por Amigos de Papel e titúlase El ladrón de sonrisas. E si, efectivamente, o álbum roubaravos un sorriso, e será inevitable. Probade a lelo e xa me contaredes.
Como non sorrir se estamos ante un ladrón que rouba sorrisos cun único propósito: que a xente sorría sexa feliz? Mesmo se comproba que as rúas están tristes, el é quen de impregnala dunha música tan doce que consegue que a xente que por alí pase poida sentirse ben.
Unha felicidade de libro que probará a roubarche o corazón.

Un Coeur Sur Les Bras

Dende o sempre interesante muro do Facebook de Pilar Aguilar traio este vídeo e a súa propia reflexión:

Cuando yo era profe de francés intentaba no dar puntadas sin hilo. Aquí os traigo una canción con la que pretendía “deconstruir” la idealización del amor romántico de mis alumnas (que lo necesitaban más que mis alumnos): “Un cœur sur les bras” de Anne Sylvestre. Muy divertida.
Resumo para quienes no sepan francés:
Cuenta su problemática: un enamorado le regala su corazón ¿qué hacer con semejante artefacto? Lo colocó encima del aparador pero no terminaba de gustarle, le parecía un corazón excesivamente triste y, además, le molestaban los latidos que, para colmo, cuando el tipo pensaba en ella, tocaban rebato. Lo puso en el jardín pero los vecinos se quejaron del ruido…
Al final encuentra la solución: un nuevo pretendiente viene y le pide que le entregue su corazón y ella le suelta el del otro…
Y pongo la letra para quienes saben francés:
 
« Etant un jour à court de fleurs
tu m'as comme ça offert ton cœur
dans un papier sulfurisé
avec une étiquette.
Pas eu moyen de refuser.
C'tait pourtant pas ma fête.
Ah! quel poison, quel embarras
que d'avoir un cœur sur les bras,
un cœur sur les bras.
Les autres me donnaient des fleurs
dont je n'aimais pas la couleur.
Après deux ou trois jours du moins,
sans changer l'eau du vase,
ne restait plus qu'un peu de foin
trempant dans de la vase.
Oeillets, dahlias, fleurs de pommiers
se retrouvaient sur le fumier,
sur le fumier.
Pour un cœur, c'est tout différent:
ça pourrit pas, c'est bien vivant
Je n'allais pas me le mettre au cou
pendant à une chaîne.
Puis, il n'était pas à mon goût,
un peu trop lourd de peine.
Je l'ai posé sur le buffet,
il y faisait beaucoup d'effet,
beaucoup d'effet.
Un cœur qui bat, ça fait du bruit.
Le tien me réveille la nuit,
et non content de mon émoi
devant un tel vacarme,
il déclenche, quand tu penses à moi,
une sonnerie d'alarme.
Je l'ai bien mis dans le jardin,
mais il ameutait les voisins.
Par chance, un autre doux rêveur
s'est présenté bardé de fleurs,
revendiquant pour lui tout seul
mon cœur, idée bien riche.
Après avoir mis ses glaïeuls
dans ma plus belle potiche,
je lui ai refilé tranquillement
ta mécanique à sentiments.
Fleurs contre cœur, cœur pour des fleurs,
je dors tranquille, mais pour l'heure
mon soupirant, béant de joie
ne se lasse d'entendre
sa sonnerie, lorsque pour moi
sa pensée se fait tendre.
Où cela va-t-il nous conduire?
Ça te regarde, à toi de' choisir.
De la partie je me retire. »

 

Aurora Short Film

We're The Superhumans

Si, sobran as palabras:

Mezcaliente

Curta animada sen palabras:

Río negro

Arnaldur Indridason xa o fixera en La mujer de verde e agora faino en Río negro: denunciar a violencia de xénero; neste caso, fóra do ámbito privado, baixo unha forma social de violación que semella consentimento acudindo ás drogas. De aí, que o libro se faga tan interesante e se lea deseguida. Iso si, aínda que a editorial RBA indique que forma parte da "Serie Erlendur Sveinsson" este non aparece en ningún momento para lle dar protagonismo á súa axudanta, Elínborg. Unha muller para solidarizarse co sufrimento das mulleres vítimas. Ademais, o libro fainos partícipes de problemas cotiás aos que nos debemos enfrontar, como é o caso de termos fillos adolescentes coa súa rebeldía, da internet e os seus perigos para eles e elas, das interminables xornadas laborais... poñéndolle un acento friki co seu gusto pola comida india -algo que por outra parte axudará a resolver o asasinato-. De lado, a trama típica dunha novela negra onde hai un asasinato e debe resolverse, así que teremos moitas personaxes, complicacións e interrogatorios. Pero, xa digo, a min impórtame sobre todo polo maltrato e a violación, é dicir, pola denuncia que se fai, o que o converte nun libro recomendable para o meu club de lectura. E porque conta co estilo deste autor, un dos meus preferidos.

Codex Silenda: The Book of Puzzles

Non queredes un libro coma este?

Blik Short Film

Outra curta de animación sen palabras:

Alex quiere un dinosaurio

Hiawyn Oram e Satoshi Kitamura son os creadores de Alex quiere un dinosaurio publicado por Fondo de Cultura Económica, un álbum ilustrado cheo de detalles que nos conta a historia dun soño que semella moi real ata chegar case ao final. Iso si, non todos os soños deben cumprise, algúns ata asustan polo disparatados que poden chegar a ser!

Alex quiere un dinosaurio de Patricia Arancibia

Sílbale a tu madre

The Wishgranter

E sobran as palabras!

La comedia literaria

Catherine Meurisse presenta en La comedia literaria. De Roldán a Boris Vian, publicado por Impedimenta, un "cómic sobre escritores franceses". Así é, se queremos facer un varrido rápido sobre a Historia da Literatura francesa -dende a Idad Media ata mediados do século XX-, este é o libro axeitado. Vaia, ideal para estudar unha parte da Literatura Universal dun xeito lúdico, divertido e rompedor.

Supoño, claro, que non están todos os que son nin que todos os que son están representados fielmente, pero ante unha obra desta orixinalidade -como me gustaría algo así para as nosas letras!- non hai reproche que valla. Polas súas páxinas iremos aprendendo a medida que lemos sobre miserias e grandezas dos xenios literarios e das súas obras en debuxos cómicos e moi, moi vivos que rachan todo tipo de tabús para caricaturizar  e ridiculizar mesmo as súas miserias.

A historia comeza co nacemento da lingua francesa que fai posible a literatura. Dende as composicións poéticas medievais ata chegar á novela, xénero para ser lido e non cantado. Así coñeceremos o primeiro cabaleiro andante, Lancelot. Logo, os contos de animais. No século XVI, o Renacemento e a imprenta. Da poesía feita polo grupo La Pléyade pasamos aos ensaios de Montaigne, creado deste xénero literario. No século XVII encarámonos ao enciclopedimo, pero tamén a Voltaire e Rosseau para enlazar co Romanticismo, onde destaca entre outros Víctor Hugo e rematar este século con Sand, Balzac e Flauberte. Claro que no século XX xa temos unha magdalena que ao mollala poder lembrar o pasado contado por Prost, Céline, Maupassant, Sartre, Simone de Beauvoir e Boris Vian.

Aprender divirtíndose e sen estereotipos. Un bo cómic, si señor.

Non á violencia contra as mulleres (CDLXXVIII)

Documental que dá voz a mulleres vítimas da violencia de xéneroe que loitan por seguir adiante:

Voces contra o medo / Voces contra el miedo

Voces contra el miedo

The Boy Who Learned to Fly - Usain Bolt

A historia de Usain Bolt

Vía

Jules Verne e a vida secreta das mulleres planta

Ledicia Costas posúe a palabra literaria, indiscutiblemente, e deixa moi claro -canto llo agradecemos dende o profesorado- que sen esforzo e traballo non hai nada, polo que combinando ambas armas é quen de agasallarnos con relatos coma este, Jules Verne e a vida secreta das mulleres planta, publicado por Xerais,  merecente do Premio Lazarillo de Literatura Xuvenil 2015.

Aproveita Ledicia para homanexear a súa cidade, Vigo, e o escritor de aventuras por excelencia, Verne, para nos presentar unha historia máxica na que acabamos crendo todo o que nos conta, tal é o poder que arrastra. No libro mestúranse os relatos de Verne, a historia real do seu paso por Vigo, xunto con outras historias reais refrendadas por artigos xornalísticos -o coñecido industrial metalúrxico Sanjurjo Badía é un dos personaxes-, co maxín sempre fantástico da nosa autora para facernos case rematar a lectura e marchar ás illa Cíes na procura das mulleres planta, grazas por suposto á ramificación intensa do libro que non deixa que ningunha póla abanee sen a dirección correcta. Unha dirección, por certo, a da escrita de Ledicia, que sabemos que camiña xa sen pausa cara ás estrelas -non podemos pensar doutro xeito visto o visto cos seus libros-. Porque consegue, asemade, a mestura do real co fantástico, a dúbida do lectorado ante situacións imposibles ou non, e mesmo a emoción intensa no medio da fantasía. Unha fantasía que é a maxia da estirpe feminina protagonista das raíces do libro, unhas raíces que afondan xa na nosa experiencia lectora para permanecer.

De agasallo, frases coma esta:

Porque hai viaxes das que nunca se volve por completo, travesías nas que deixas unha parte tan importante de ti que pasas o resto da túa vida recordando iso que che falta. Recórdalo cos golpes das avelaíñas contra o cristal dos candís de aceite, co paso vacilante dos serenos a altas horas da madrugada, cos bicos furtivos que dous amantes intercambian ao final dunha rúa escura (...). Recórdalo co bruído do mar cando é inverno (...) con esa luza acendida no alto dun edificio, coa herba cando é verán e a brisa decide poñer a proba a súa elasticidade, peiteándoa sen piedade. (...) en atreverse e gozar con total entrega da marabillosa e fascinante aventura de vivir.

A lotería da indecencia

Visto en "Mujeres sin descafeinar":

Sobre a non liberdade das mulleres. Conseguirémola a base de respecto e solidariedade entre nosoutras.

El hombre sin talento

Yoshiharu Tsuge é o autor deste manga publicado en 1985, El hombre sin talento, publicado por Gallo Nero. O cómic conta a triste historia de Sukezo Sukegawa, un debuxante de manga sen éxito que se converte en vendedor de pedras e de cámaras fotográficas, fracasando en todo aquilo que comeza, co conseguinte desprezo familiar e social, de aí que sexa a crónica dun fracaso existencial que se transmite á perfección e que nos asologa de tristura a medida que avanzamos na lectura. Outra das reflexións que nos proporciona o libro é o feito de sermos ou non útiles na sociedade, algo que conecta directamente co pensamento xaponés.

Pero ao mesmo tempo é unha mostra da sociedade nipona, unha sociedade que vén de sufrir un gran cambio nos últimos anos.

Un manga que transmite pesimismo.

Blobby

En "Canal Cultura" atopei este vídeo sobre a soidade e a vellice.

Blobby from Laura Stewart on Vimeo.

Todo canto fomos

Un "bravísimo" para Xosé Monteagudo por esta novela que publica Galaxia: Todo canto fomos tívome fascinada dende a primeira páxina ata a última, e coido -coidamos- que vai colleitar moitos premios. Un monllo de personaxes e situacións que nos van dando pistas das relacións que existen entre eles para rematar ao final nun tecido poderoso no que todo cadra, deixándonos ao lectorado unha serie de reflexións que impedirán coller un novo libro ata ter ben repensado este. De fondo, a historia da nosa Galicia durante todo un século, dende a emigración ata a República, a Guerra Civil, o fascismo, o bando perdedor... e sobrevoando todo sentimento humano complexo: o amor, a amizade, as conveniencias sociais, a desigualdade da muller, os prexuízos sociais... Si, pasearemos devagariño por moi diferentes escenarios e tempos, para comprender que unha familia pode ser o espello da sociedade de noso mentres percorremos un século enteiro de crequenas, para non facer ruído e non enterpecer unha lectura que nos ten atrapada nas súas liñas.

Interesantísimas as páxinas da nosa historia política nas que saberemos do Partido Galeguista e do alzamento fascista en Pontevedra, pero tamén lembraremos a ruptura social que supón toda Guerra Civil, crueldade entre irmáns, e a traxedia que isto supón. 

Unha gran novela. Lin que era a mellor do ano, pero aínda queda moito ano por publicar. Non dubido, iso si, que é do melloriño que teño lido nos últimos tempos.

Mitos falsos

Rachar cos mitos. Estupendad iniciativa.

Compendio médico del Dr. Podalirius

Pastel de Luna publica este sorprendente álbum de Hittouch: Compendio médico del Dr. Podalirius, un libro sobre insectos e bechos pequerrechos que o doutor ten que curar. Así, cun texto longo que vén mediado polas ilustracións -que resultan deliciosas e sorprendentes-, aprenderemos sobre algúns insectos que poboan o noso mundo, os problemas que os humanos lles ocasionan... Un libro que fala do respecto pola natureza e de que dela debemos aprender moito para saber máis de nós mesmos.

Yegna

A música é un xeito de reivindicadr os dereitos das mulleres. De aí que Zebiba Girma, Selome Taddesse, Lemlem Hailemichael, Melat Kassahun e Rahel Getu, cinco mozas etíopes que se coñecen baixo o nome de Yegna (que significa "nosoutras" en amárico), formasen un grupo de música impulsado pola ONG británica Girl Effect.

Cal é o seu obxectivo? Crear conciencia e reivindicar os dereitos das mulleres etíopes, falando daqueles problemas aos que se enfrontan: matrimonio infantil, mutilación xenital, difícil acceso á educación, violencia de xénero... E farano coa súa música e creando un programa radiofónico de ficción, unha especie de radionovela feminista con estes personaxes: unha moza que vive na rúa, unha estudante, unha moza introvertida, unha moza que debe facer os labores da casa e outra que vive cun pai violento. O éxito deste programa non deixa lugar a dúbidas: ten unha audiencia de cinco millón de persoas.

Visto en En femenino

Tegan and Sara - Hang on to the Night

 Tegan and Sara falan da ansiedade e os sentimentos e pensamentos que aportan. Esta canción nace despois de sentiren a morte de preto. O vídeo explora o aspecto rexenerativo da noite para enfrontarse a un novo día. 

O protagonista é un cabalo violeat que pasea colocando estrelas no ceo mentres se acompaña de diversas criaturas.

Vía

Cuaderno de vacaciones

Sorprendente é a palabra que define este Cuaderno de vacaciones de Carlos Grassa Toro e Isidro Ferrer que publica Libros del Zorro Rojo, porque o que temos por diante non é o que agardabamos polo título nin moito menos, senón que é un exercicio artístico que converte en vacacións o momento que queiramos dispor para realizar algunha das actividades que nos indican en cada páxina. Porque estas páxinas convidan a crear, a reinventarse, a divertirse, a pasar tempos alegre e enxeñosos. Afastarnos do típico "caderno de vacacións" nos que hai que aburrirse facendo exercicios de repaso durante o verán é o que nos propoñen dun xeito ben disimulado os autores, porque o lecer é diversión, e esta obra é precisamente isto, imaxinar os retos propostos cunha gargallada.

As ilustracións son composicións de obxectos, recortes e fotografías.

Virtual Actors in Chinese Opera

Unha pasada!:

Virtual Actors in Chinese Opera from Tobias Gremmler on Vimeo.

El paraguas

Fermoso álbum sen palabras este El paraguas que publica a editorial Pastel de Luna, de Jae Soo Liu e Dong Il Sheen (premiado polo New York Times como un dos mellores libros ilustrados no 2002 e recomendado polo IBBY para nenos con discapacidade). O libro amosa dun xeito infinitamente delicado a travesía que percorre un paraugas amarelo, un paraugas que nun principio semellaba só pero ao que se irán sumando outros paraugas de todas as cores, ata chegar ao lugar ao que se dirixían todos eles -ou os seus propietarios e propietarias- para seren pechados e descansares no paragüeiro. Porque, obviamente, situámonos nun día de chuvia. O libro trae un CD con música de piano que evoca a choiva e as sensacións que espertan as imaxes: cada canción explica unha imaxe, e conecta as artes da música e da ilustración. Isto é fermosísimo, xa que o álbum deixa a cada lector/a explorar o seu propio maxín, sentir a propia historia debaixo dese paraugas, é dicir, o libro bríndanos un momento de liberdade para decidir que ocorre e quen leva o paraugas.

Non á violencia contra as mulleres (CDLXXVII)

Piel 

Sofía o el origen de todas las historias

Unha vez máis, Rafik Schami non decepciona, desta volta con Sofía o el origen de todas las historias publicado por Salamandra. Un libro que engancha dende principio a fin, e que tamén nos amosa máis da vida de Siria xusto antes da guerra que arestora estase a vivir, unha ditadura onde a espionaxe calaba calquera síntoma de disensión, o terror que perfora a superficie para continuar nun soto de medos escuros. Por iso, a historia de Siria é un personaxe máis da novela

O libro conta dúas historias que se xuntarán ao final, a historia de Karim e a de Salam, con tintes autobiográficos; estas dúas historias conteñen á súa vez moitas outras que semellan contos de por si, como é habitual neste autor. De fondo, o amor, a paixón, os ciumes, a infidelidad, a amizade -que estará por riba do amor-, sementado coa poesía do autor que é quen de transmitir todas estas emocións para sentilas nós tamén. Por iso faise un libro inesquecible impregnado de optimismo que reivindica o amor e a amizade como sentimentos salvadores en calquera momento da vida. E é que si, é que sempre cómpren porque nunca saberemos cando os necesitaremos.

Mulleres que cambiaron o mundo

Cancións feministas (V)

Sin ti liberada - Las insumisas 

 Estas mozas tinguen de violeta as letras machistas dalgunhas cancións. Esta é unha versión feminista de ‘Sin ti no soy nada’ de Amaral.

Vía

¿Y mi sombrero?

Curioso álbum este de Masanobu Sato que publica a editorial Pastel de Luna: ¿Y mi sombrero? é, como o seu título indica, a procura do sombreiro do protagonista que esixe a nosa atención. Así, o lectorado poderá axudar a atopar o sombreiro perdido, que voa por todas partes e camúflase en calquera lugar. Ilustracións en branco e negro cheas d detalles que farán a delicia de calquera neno ou nena que se achegue ao texto, xa que do que se trata é de estimular a capacidade de observación destes.

Cancións feministas (IV)

  ‘Acabado en A’ (El canto del loco)

No seu disco  ‘Personas’ podemos atopar este tema con contido feminista.



Vía

¿Para qué sirve un libro?

Chloé Legeay teno claro e así nolo explica neste álbum publicado por BiraBiro: ¿Para qué sirve un libro? é unha resposta en cada páxina a cargo de dous irmáns que nos amosan unha illa, unha aventura, unha solución, unha viaxe, unha lembranza, ou mesmo unha solución aos problemas. Porque para todo isto e moito máis serve a lectura, para fuxir, para enfrontarse, para vivir, para comprender, para soñar, para viaxar, para coñecer... Si, quizais souberamos a resposta do título, pero as ilustracións divertidas xogando con títulos de obras coñecidas da literatura universal xunto cos personaxes fan deste álbum un agasallo inesperado.

Cancións feministas (III)

 ‘Girls just wanna have fun’ (Cyndi Lauper)

Converteuse nun himno feminista, xa que é unha réplica a quen cuestiona ou xulga o papel da muller na sociedade.

Vía

La máquina de fabricar besos

Fermoso álbum da editorial Tramuntana, La máquina de fabricar besos está asinado por Agnès de Lestrade e Charlotte Cottereau. Un libro sobre o poder do amor, do cariño, da tenrura, da ilusión. Con textos sinxelos e curtos, destacan as ilustracións, lenes coma o texto que acompañan.

Un conto dos de antes, con bruxas e feitizos, nun álbum encantador.