Billetes por favor

Simpática curta dirixida por Elodie Hickson, Remi Julien, Tristan Jeanbourquin, Lucie Lavergne e Oscar Aveline.

Billets S'il Vous Plaît from Artfx on Vimeo.

Vía

Un momento de descanso

Antonio Orejudo non acaba de cumprir as miñas expectativas nesta a súa última novela, Un momento de descanso, publicada por Tusquets. Gústame, por suposto, esa ironía que é marca identitaria, ese sarcasmo con que describe as fallas máis grandes da nosa sociedade e que estamos tan acostumados a convivir con elas que mesmo semellan "normais". Baixo esa prisma de humor, Orejudo amosa esta nosa sociedade chea de trampas en calquera ámbito, sobre todo no universitario, mesmo eu diría con excesiva esaxeración.
Pero... as diferenzas entre as tres partes son demasiado importantes. Semella que o escritor abre liñas narrativas que non resolve, sobre todo a segunda parte, que é unha cousa demasiado rara. Aínda que mantén viva a chama do lector por seguir adiante (unha chama ás veces mínima: menos mal que o libro é curto), a lectura non deixa pouso nin lembranzas. Non é un libro redondo. Para min, claro. Non é ese libro que eu esperaba ler. Unha decepción.

“La universidad española, donde yo trabajé mucho tiempo antes de marcharme a Inglaterra, no solo es mediocre y corrupta, es también inverosímil. ¿Nunca se ha parado a pensar por qué apenas se han escrito novelas de campus en español? Yo se lo voy a decir: porque es imposible escribir una novela sobre la universidad española, que sea elegante y además verosímil. Lucky Jim, de Kingsley Amis, o Small World, de David Lodge, son tan buenas porque la universidad que toman de referencia, la anglosajona, conserva todavía unas formas impecables, aunque por dentro esté consumida por las mismas corruptelas que la de aquí. En la universidad española, por el contrario, la grosería aparece tal cual, sin los ropajes de la buena educación. Una novela realista, cualquier libro sobre la universidad española, aunque sea un libro de investigación como el suyo, está condenado a convertirse en una astracanada. Los que no conocen el mundillo académico pensarán además que es inverosímil.”

Books-Fresheners

Campaña publicitaria dunha cadea rusa de librarías:

Visto no Twitter de Brétemas. Grazas.

Protest Zapping

Curta realizada por Max Moertl, Robert Loebel e Xaver Xylophon, en honor ao mando a distancia que todos quixeramos ter.

Protest Zapping from Max Moertl on Vimeo.

Vía

A Veiga é como un tempo distinto

A Veiga é como un sitio distinto de Eva Moreda, publicado por Xerais, é ante todo un fermoso exercicio de lirismo que nos conduce da man, paseniño, á emigración londinense de finais dos anos 60. Cunha prosa elegante e concisa -apenas 120 páxinas- aborda a autora a soidade, o traballo, a xuntanza, o amor, a amizade, o compromiso -sexa sindical ou non- dunhas persoas que por unhas ou outras razóns se viron obrigadas a esa especie de exilio que significa a emigración -esta emigración que nos resulta tan familiar porque a tod@s nos toca de preto. E esta decisión de vivir lonxe leva consigo a dobre solución que a parella protagonista presenta: adaptarse ao medio ou volver na memoria dun xeito case continuo ao país que nos veu nacer. Porque no fondo son estas dúas opcións as que transitan polo libro, dúas diferenzas demasiado arredadas que será imposible achegar, a pesar dun esforzo de cariño que une a ambos personaxes.
Interesante sobre todo o universo feminino que nos ofrece a autora, a busca dun xeito de vivir, dunha integración e a capacidade camaleónica de adaptación dalgunhas persoas que descobren que pola xustiza e pola igualdade hai que loitar, e que o mundo non avanzaría de non ser por elas. Porque a indignación do ser humano non é moda de agora.

Tamén libros de Ciencia

Campaña da Fnac para vender libros de divulgación científica:




Vía

Vémonos na mani

Hoxe estamos na manifestación. Por iso, o resto do día este blogue permanecerá calado e non terá as súas seccións habituais. Un mínimo sinal de protesta ante tanta presión do poder. Un moi pequeno dereito á rabechada.
Vaia por diante que non protestamos -como se cre- porque nos fagan traballar máis. Case todos e case todas, mestres e profes, traballamos moitas máis horas das que marca o noso horario. Permanecemos nos centros de ensino máis horas e dedicamos infinitas horas a preparar, buscar, procurar, máis e mellor traballo para o noso alumnado. Horas para corrixir exames, horas lendo lecturas xuvenís axeitadas, horas procurando na rede mellores exercicios, horas forxando materiais, horas elaborando actividades que nos levarán a máis horas... Horas que ninguén nos paga e que ninguén recoñece. Doe. Doe escoitar que somos lacazáns e que só protestamos por ter que traballarmos máis. Máis?
Doe que queiran acabar co ensino público. Somos conscientes, máis ca nunca, de que cada paso que dan vai en detrimento da boa calidade do ensino. Sabemos de centros nos que falta profesorado, de centros nos que non mandaron substitutos, de centros que a pesar de ter suficiente profesorado obrigaron a ter aulas de ESO con case 30 alumn@s cando era suficiente o profesorado para ter menos ratio e por tanto mellor atención co alumnado. Sabemos de profes-bibliotecarios que non teñen fins de semana, de profes que coidan o medio ambiente e se meten na Axenda 21 a cambio de nada, de profes que pasan tardes e tardes (supostamente libres) nos clubs de lectura, de profes que van días e días de excursión -pregando a ese deus que todo o pode que non ocorra nada malo porque toda a responsabilidade é deles-, de directores que permanecen no seus centros dende as 8,30 da mañá ata as 22,00 da noite, de profes comprometidos coa nosa lingua que inventan -en situacións cada día máis difíciles- mellores actividades para lembrar ao alumnado que a nosa lingua é nosa, de profes que loitan por estar ao día nas TICS, de profes que fan cursos nas vacacións para estar ao día e saber máis, de profes que fan intercambios con estranxeiros para aprender deles e con eles, de profes que achegan a comarca ao seu alumnado co Proxecto Ríos, de profes que non sabes cal é o seu futuro porque veñen de unificar centros -a finais de xuño- ou de suprimilos ou... A lista é interminable.
Que hai moito que mellorar? Que hai profesores que non merecen tal nome? Si. Pero é aí precisamente onde non funciona a inspección. Unha inspección que semella ultimamente só preocupada por cuestións burocráticas e que busca no papelorio (programación, memoria...) o problema ao fracaso escolar. Unha inspección -e por tanto unha Consellería- que esquece que o noso traballo é esencial porque traballamos con seres humanos, e que eles constitúen o futuro do noso país. E eles son unha maioría, non a minoría dos privados, que adoitan telo fácil porque as súas condicións de vida así o demostran.
Teriamos que falar moito máis, pero as nosas palabras semellan inútiles. Quizais non o sexan as nosas acción. Por iso, hoxe, vémonos na manifestación.

Cubism

Curta dirixida entre Nina Wellstein, Sascha Langer, Felix Schwarz, Mark Haberpursch e Sergej Feininger, durante os seus estudos no Stuttgart Media University.

Cubism from Nyna Wee on Vimeo.

Vía

Nombres del árbol

Non me gustou demasiado este poemario de Antonio Moreno, Nombres del árbol, editado por Tusquets.
O seu mundo érguese a partir dos nosos elementos esenciais -e digo nosos porque son comúns aos humanos- como son a natureza, a morte, o paso inexorable do tempo... e constrúe a poesía, e iso é o que máis me gusta, con palabras sinxelas, con palabras entendibles, con formas que non fan fuxir a un pouco-lector de poesía. É unha poesía de ti a ti, sen grandilocuencias, con infinita confidencialidade, que lle dá un ton lixeiramente morriñento e ao mesmo tempo próximo. E vós preguntaredésme: e entón por que aseguras que non che gustou moito? E non o sei contestar. Agardo, entón, as vosas opinións... se non estades de vacacións.

Escollo este poema:

TIEMPO ATRÁS

Mi muerte, tiempo atrás, solía visitarme.
Al principio acudía sin respetar las horas.
Jamás consideraba ni el lugar ni el momento.
Con brusca sacudida, lo mismo que al soldado
al que privan del sueño para ir al combate,
venía algunas noches mostrándome su abismo.
Yo, mi vida, mis cosas, yo desaparecía
vertiginosamente, borraban mi existencia.
Y así es como quedaba hasta el amanecer,
igual que ese soldado que escucha los silbidos
de las balas y marcha temblando a las tinieblas.

Tratándola, aprendí a escucharla con calma.
Vi que su soledad era igual que la mía,
que nada más buscaba un poco de amistad.
Comencé pues a hablarle sin temor, a tratarla
con el mismo cuidado con que se guía a un ciego;
le describía todo aquello que estimaba,
los juegos de los niños, el brillo de las tejas,
la variedad del mundo reunido en los mercados,
los horizontes anchos y nuevos de noviembre,
la danza de la luz invernal en las olas,
y también las mil formas en que se halla el silencio.

Cuánta dicha: sin darme cuenta, perdía así
de vista a aquel soldado que avanza por la noche.
Aquel yo, aquel soldado y hasta mi propia muerte
—que ya no me visita— han desaparecido.
Toco mi eternidad en la vida que pasa.

Apoio ás activistas galegas na II flotilla da liberdade

Dende o correo:

Diversos colectivos galegos (Cosal-Costa da Morte, Esculca, FugaEmRede, Buserana, Liga Estudantil, Altermundo, Pallasos en Rebeldía, CIG, STEG, CNT, Rede Feminista, etc…) e persoas a título individual levamos preto dun ano traballando na Campaña BDS-Galiza. Campaña global que, como mostran as súas siglas, fomenta o Boicote, os Desinvestimentos e as Sancións á Israel por parte da sociedade civil organizada, desde a Galiza ao resto do planeta.

O noso traballo ao longo deste ano foi moi diverso, mais actualmente temos centrados os nosos esforzos nos seguintes obxectivos:

1. A fábrica de armas da Coruña: solicitamos que se desmantele a industria da morte no noso territorio e moi en concreto que se cancelen as relacións de General Dynamics coa industria militar israelita. Non queremos unha fábrica que obtén cartos en troca da morte de seres humanos. De forma paralela e conxunta reclamamos que as persoas que traballan na fábrica non perdan os seus postos de traballo. Hai que procurar fórmulas que os garantan (reconversión da actividade industrial, recolocación noutras actividades, etc.).

2. Acordos entre a USC e a Universidade Ben Gurion: pretendemos que a USC cancele o convenio que asinou en xaneiro de 2010 coa universidade Ben Gurión, institución “orgullosamente sionista” que mantén estreitos vínculos co exército israelita e persegue calquer tipo de disidencia, nomeadamente a expresión de apoio e defensa dos direitos do pobo palestino.

3. Cosméticos do Mar Morto: traballamos por conseguir que empresas que venden en territorio galego cosméticos elaborados con lodos do Mar Morto (Sephora, p.ex.), usurpados a poboación palestina, deixen de os comercializar.

4. Campaña Rumbo a Gaza: apoiamos a iniciativa estatal, que se suma á coalición internacional de uns 15 barcos de 50 estados de todo o mundo, á que aportamos a 5 activistas dos distintos colectivos que traballan na Campaña BDS-Galiza e que viaxarán, en representación galega, na II Flotilla da Liberdade.

Esperamos recibir a túa adhesión á Campaña BDS-Galiza e ás accións (actuais e futuras) a través do blogue do colectivo: http://bds-galiza.org. Tamén podes deixar unha mensaxe no correo electrónico info@bds-galiza.org. Tamén podes asinar en apoio á flotilla en http://saramaganta.info/sinaturas_flotilla

Ademais, continuamos recollendo doazóns económicas para facer fronte ao traballo que levamos a cabo: tanto a difusión da campaña, os materiais e a organización de actos como a propia campaña Rumbo a Gaza teñen custos económicos elevados.

Se tamén neste sentido queres pór o teu grao de area, podes facer unha doazón no seguinte número de conta:

Entidade Triodos Bank
Número de conta: 1491 0001 26 2008108413

Mentres, Israel advirte que vai interceptar a Segunda Flotilla da Liberdade.

Pola aula de natureza do Courel

Chegoume ao correo e pídovos eu tamén axuda:

Asociación Ecolóxico-Cultural SOs Courel

Santa Eufemia 32. Folgoso do Courel. 27327-Lugo

NIF G27362474.

Teléfonos 607 225887;

soscourel@mundo-r.com

A Xunta e a Deputación pechan as súas aulas da natureza no Courel.

A Xunta pechou a aula da Natureza de Moreda, na entrada da Devesa da Rogueira, xusto antes de Semana Santa, despois de 20 anos funcionando,.

A Deputación de Lugo, inaugurou xusto antes da campaña electoral, o16 de marzo, unha aula nun cuarto que lle cedeu a USC na Estación Científica de Seoane e xa a vai clausurar cando remate xuño. Dende esta aula, organizáronse, rutas guiadas polo Courel, para todos os colexios que o solicitaron.

http://www.lavozdegalicia.es/lemos/2011/06/21/0003_201106M21C2991.htm

As dúas Institucións alegaron falta de fondos europeos, pero no seguinte blog, podemos ver como se malgastan cantidades astronómicas deses fondos no Courel, tanto a Xunta como a Deputación.

http://megoxe.blogspot.com/

Se o tes a ben, envíalle unha queixa amable aos presidentes da Xunta de Galicia e da Deputación de Lugo, secretaria.presidente@xunta.es, presidencia@deputacionlugo.org,

Nós propuxemos o seguinte texto en cursiva, pero pódelo modificar ao teu gusto ou cambialo.

Estimados presidentes da Xunta de Galicia e da Deputación Provincial de Lugo:

Cremos que pechando os seus respectivos Centros de Interpretación da Natureza no Courel, Aula Moreda e Aula da Estación Científica da USC, non van aliviar o desastre económico, ocasionado pola especulación, a cobiza obscena dalgunhas entidades financeiras e a corrupción.

Seguro que sairemos adiante, fomentando a educación ambiental e o coidado da natureza, entre outras medidas.

E para darlle unha esperanza a xente nova, teñen a ocasión de traballar xuntos, cóbado con cóbado, para manter e mellorar as aulas educativas do Courel e tomar as medidas necesarias para recuperar este marabilloso espazo natural, creando emprego sostible no mellor espazo educativo da Galiza.

Saúda atentamente.

La pluie

Proxecto de Stefano Arica:

Vía

Non á violencia contra as mulleres (CCVIII)

Liamos hai uns días unha nova que xa nada nos estraña, desgrazadamente:

As tiranías árabes usan a violencia sexual como arma contra a muller

A face de Iman el Obeidi, a muller que en marzo entrou nun hoter cheo de xornalistas en Trípoli denunciando ter sido violada por 15 soldados de Gadafi será unha das imaxes que se lembrará da revolución en Libia.
Esta muller é un exemplo de como a violencia arremete contra as mulleres opositoras, máis vulnerables ante armas de represión como a violencia sexual. Reximes como o de Gadafi aproveitan a condición das mulleres nas sociedades árabes (da castidade feminina depende o honor de toda a comunidade) para castigar a quen non sexa afín. Esta muller, El Obeidi foi insultada como "prostituta e borracha" polo réxime; os seus violadores mesmo a denunciaron ante os tribunais.
Semella que están a investigar, pero pode haber moitas vítimas semellantes.
Lede todo aquí.

Alight

Alight from Jason Keyser on Vimeo.

Vía

De las pequeñas cosas

Outra alfaia de Thule: De las pequeñas cosas de Ayesha López Rubio. Comezando por fóra, a propia tapa do libro chama a atención, acolchada, branda... e abres o libro e topas unhas ilustracións fermosísimas que acompañan os catro contos cheos de misterio e diversión: "El niño murciélago", "El rey sin nombre", "El hombre de la chistera" e "El vendedor de lentes". Un neno que desparece, a fame que todo o vence, un ladrón de nenos, un neno que queda sen ollos... contos que parecen aterradores pero que están contados de tal xeito que non o son.
Precioso, por dentro e por fóra.

Censura extrema en Irán

Vino o outro día aquí, pero non topo a foto para amosárvola.

A policía iraní obrigou a un vendendor de roupa de Teherán a amputar os seos das súas manequíns para que aparecesen no escaparate totalmente asexuadas; aínda coa roupa que levan por riba, longas túnicas en cores neutras que xa o son. Ademais, as manequíns presentan a cabeza cortada, de xeito que poidan soster un pano ou un hiyab, pero que non teñan unha forma que poida resultar atractiva.
E isto, so pena de cárcere.

Old Fangs

Curta dirixida por Adrien Merigeau e Alan Holly.

Vía

¿Dónde está güelita Queta?

A editorial Destino tráenos este álbum ilustrado, gañador do Premio Destino Infantil no 2010, para falar da morte: ¿Dónde está güelita Queta?; os autores son Nahir Gutiérrez e Álex Omist. Xa temos falado doutros álbums que tentan achegar este delicado tema aos máis pequen@s. Neste caso a perda á que se enfronta o neno é a da avoa, unha avoa que segue a estar aí porque sempre que se pense nela estará connosco. Con moita tenrura e con ilustracións sinxelas conséguese comunicar a perda dun ser querido como algo natural que non debe ateigarnos de tristura posto que o máis importante é levar esa perda dentro dun.

Los cajones

Vía Bibliotequear

Menos mal que remata o curso

Está tan ben que copio e pego. Grazas, amigo Cibrán.

Se un é capaz de admitir que é máis solidario pagar os libros de texto que distribuílos gratuitamente.

Cando se asume que ao incrementar o número de alumnos por aula tamén se aumenta a atención aos mesmos. Claro que cando aumentamos a ratio alumno/profesor as actuais aulas de informática poden ficar inservibles por estaren dotadas para grupos máis reducidos. De aí que a eliminación de prazas de profesores tamén se traduza nunha aposta decidida da consellería polas novas tecnoloxías.

Cando recibimos con satisfacción a redución do soldo dos docentes nun 7% porque admitimos que iso vai mellorar a calidade educativa ou se pensamos que aumentando por decreto as súas funcións e a súa carga lectiva os nosos fillos van estar mellor atendidos pois na redución de plantillas está o fundamento da atención á diversidade. Así tamén consideramos funesta a actitude duns sindicatos que se negan a dialogar co Conselleiro cando este lles mandou 30 policías de intermediarios.

Se consideramos que a eliminación de prazas de infantil xunto cun enorme detraimento dos seus recursos vai traducirse nunha significativa mellora na atención social e educativa.

Ao mostrarnos razonablemente satisfeitos porque unha redución do 50% nos presupostos da política lingüística vai significar a potenciación do seu fomento.

Ao considerarmos fundamental eliminar a normalización no desenvolvemento da normalización lingüística.

A ninguén lle debe parecer raro que se o Conselleiro de Educación envía á policía a desaloxar aos representantes sindicais iso significque que estes se negan ao diálogo.

Nestas circunstancias é baixo as que debemos entender que a sociedade galega asuma oque o fomento da educación pase polo que podemos ver nesta foto, tirar cos libros de ciencias ao lixo polo terrible delito de estaren escritos en galego. Pois así promocionamos a lingua galega.

Así que menos mal que remata o curso e, podemos, por fin, comezar a traballar.

Carrapuchiña infográfica

Bibliotequear, blogue da miña querida Cristina, estame dando moito material ultimamente, algo que lle agradezo profundamente. Hoxe rescato esta versión infográfica da Carrapuchiña Vermella creada por Tomas Nilsson con música de Slagsmålsklubben. Inspirada polo fantástico videoclip Remind me de Röyksopps.

Non hai noite tan longa

Creo que a estas alturas, media Galicia, senón Galicia enteira, ten lido xa este libro de Agustín Fernández Paz, Non hai noite tan longa, publicado por Xerais. Porque falar de Agustín é falar de persoa coherente, entrañable, querida, admirada. E porque cando soubemos da súa última novela todos pensamos en lela. Se me demorei tanto foi por andar metida noutras moitas lerias que me afastaron da que é agora a miña última lectura.
Nada imos dicir do argumento, entón, de sobra coñecido. Si podemos falar de detalles, por tanto, que tan facilmente nos achegaron un sorriso, que nos percorreron por dentro, que nos lembraron esoutra vida que se viviu en España non hai tanto tempo. Podemos incidir no feito de sermos lectores, de levalo nos xens, coma o protagonista da novela. Podemos asegurar que nos encanta que cite títulos que coñecemos, autores que admiramos, gustos que compartimos.
Alguén me comentou que este era un libro sobre a vinganza. Quizais. Pero eu case preferiría resaltar outros aspectos non menos importantes que están, si, intimamente unidos ao anceio de vinganza que procura o libro, pero que considero debo ter presentes por máis esquecidos: a esperanza, a xustiza, o futuro liberador do pasado, o "día" porque Non hai noite tan longa. Porque este é precisamente o resultado final do libro: liberarse do pasado, das pantasmas testemuñas deste, para encarar a vida con enerxía renovada e prolongada. Podemos volver atrás, dar moitas voltas, furgar nas vidas e nos corazóns, pero o que ao final queda é a esperanza da vida que inda queda por vivir. Ao fin e ao cabo, calquera vitoria presente non nos vai dar a felicidade. É esta, convertida en futuro, quen nola volverá.
Non hai noite tan longa non é unha obra mestra -cantas o son?-. Pero lese decontado, cun guión que empurra ao lector a non deixar que o tempo escorregue por mor doutros quefaceres. Consegue Agustín que queiramos seguir avanzando, que a caracterización de lugares e personaxes evidencie unha perfecta fotografía da Galicia rural daqueles anos, que nos enfademos coas inxustizas e que pidamos unha xustiza que quizais sexa inexistente aínda que queiramos crer nela, porque o necesitamos. Consegue, en fin, que calquera lector quede atrapado entre as súas páxinas agardando a que saia a luz do día. E iso é moito conseguir, sen dúbida ningunha.

Mindrelic - Manhattan in motion

Máis vídeos deste autor aquí.

Chute (Fall)

Curta realizada por Mathiass Lachal como proxecto de fin de curso da Ecole Emile Cohl.

Chute (Fall) from Mathias Lachal on Vimeo.

Vía

El alfabeto de los pájaros

El alfabeto de los pájaros de Nuria Barrios, publicado por Seixa Barral, é ante todo un conto. Un conto composto de múltiples contos, aqueles que unha nai conta á súa filla e aqueles que esa nena se inventa (contos ou soños, que máis ten) para fuxir dunha realidade que non lle é pracenteira. Unha realidade que xira arredor do feito de ser adoptada. Así pois, pretende Nuria Barros achegarse dun xeito valente á complicada cuestión sentimenal que supón para un fillo saberse "abandoado" polos seus pais naturais: a maraña de pensamentos e sentimentos que sen querer se van propagando por dentro dun corpo dunha nena de seis anos que non entende por que un baleiro existencial a afoga cando sabe que quere a súa familia de acollida, cando se percata de que non ten ningunha lembranza anterior a esta. Pero sobre todo o libro fala da forza inconmesurable que o amor posúe. Este é quen de derribar calquera porta, por moi pechada e infranqueable que semelle.
Un pouco almibarado, non me gustou o final, que creo resulta demasiado rebuscado, pesado e longo. Gústanme algunhas frases, algúns sentimentos, pero en xeral defraudoume. Non creo que sirva para axudar a moitos pais e nais que se encontran ante unha situación semellante, sobre todo na adolescencia, cando calquera problema é aumentado por catro e máis se se trata dunha adopción. Sei por achegamento que é unha etapa moi dura e difícil de resolver. Tanto, que os contos (como os que aquí se nos ofrecen) non poden nin de lonxe procurar unha solución.

Hay palabras ligeras, que separan nuestros pies del suelo y nos llevan por los aires con ellas. También las hay duras y contundentes como piedras; no tienen alas y, sin embargo, pueden lanzarse muy alto y, en su caída, golpean a quien encuentran. Hay incluso palabras que no necesitan tocarte para hacerte temblar (...) Existen muchos tipos de palabras,anunque en realidad todos se reducen a dos: las que derriban y las que hacen volar. Resulta difícil saber cuáles son más poderosas. (...) Las palabras no pueden eliminar el dolor, pero son las riendas que permiten domarlo.

No recordaba nada de su primer año de vida y ese olvido antiguo era como una madriguera de sombras que no sabía nombrar ni siquiera entonces (...) nadie le había enseñado el nombre de las sombras que se agitaban en su interior. ¿Cómo iba a explicar Nix lo que sentía si no sabía las palabras?

Temía que la niña se refugiara en la fantasía para evitar la verdad. (...) Pero creía en el poder de la imaginación para librar a la niña del cepo de lo sucedido. Para darle alas en lugar de cortárselas. Para evitar que ese sufrimiento condenase el resto de sus días.

La niña era como una planta que ha sido cambiada de una tierra a otra y extiende sus frágiles raíces para aferrarse al nuevo suelo. Eso significa ser adoptada.

A ella no la habían abandonado en un bosque, como sucede en los cuentos, ni en una cestita flotando sobre el agua. A ella la habían abandonado en el umbral de una puerta cerrada. (...) Salió del mundo y entró en el limbo de los niños, el orfanato. (...) Aquella puerta marcó con su trascendencia otras puertas: puertas que se abrían al porvenir, puertas que se cerraban y cerraban con ellas el pasado. La niña no tenía memoria del inicio de su vida. No la atormentaban los recuerdos, sino el olvido.

Prohibido conducir

Hai cousas que son incompatibles: ser muller, vivir en Arabia Saudí, conducir.

O venres pasado as mulleres saudís realizaron unha protesta: conducir un coche aínda que estea prohibido. A primeira en desafiar a prohibición subiu ao coche do seu home ás 12,40 da madrugada; conduciu durante máis de tres minutos e colgouno en Youtube.
O caso é que non existe ningunha lei que declare tal prohibición, pero... a relixión, coma sempre, ten algo que dicir, e aos clérigos non lles gusta que se cometa tal "escándalo". Polo que as mulleres non dan obtido o carné.
Eu estou de acordo: para que queren as mulleres (queremos) conducir se podemos ter chofer???

Vía

Vou aproveitar para colgar un poema de Idea Vilariño que se chama "Desnudez total". Algo que tamén estará prohibido alí:

Ya en desnudez total
extraña ausencia
de procesos y fórmulas y métodos
flor a flor,
ser a ser,
aún con ciencia
y un caer en silencio y sin objeto.

La angustia ha devenido
apenas un sabor,
el dolor ya no cabe,
la tristeza no alcanza.

Una forma durando sin sentido,
un color,
un estar por estar
y una espera insensata.

Ya en desnudez total
sabiduría
definitiva, única y helada.

Luz a luz
ser a ser,
casi en amiba,
forma, sed, duración,
luz rechazada.

Sayonara

Curta experimental dirixida por Eric Bates. O autor di que é unha pequena historia sobre dous amigos que se despiden.

Sayonara from Eric Bates on Vimeo.

Vía

Cociñando ao pé da letra

Máis ca calquera outra cousa, deste libro o que máis chama a atención son as fotografías. Fotos artísticas, fotos atrevidas, fotos graciosas, fotos únicas. Se a idea era chamativa de en por si, o resultado final é máis ca atraente. Porque os nosos escritores e escritoras son de carne e óso, e porque tamén eles e elas teñen que vivir. E así nolo demostran: cociñando. Yolanda Castaño (quen demostra ademais que estas receitas non engordan!) lévanos da man á casa de 21 persoeiros das nosas letras para aprendermos saborosas receitas que poeticamente se nos amosan. E Andrea Costas dá un bo testemuño de todo isto: facendo da fotografía arte en estado puro. Non saberiamos que fotografía escoller, aínda que eu por mor de veciñanza quedo con Chus Pato e con Celsiño: non podería ser doutro xeito.
Cunha edición coidada a cargo da editorial Galaxia poderedes gozar poeticamente da cociña.

Los Nadie

Sobre El libro de los abrazos de Eduardo Galeano, coa súa voz, fermosa animación para unha triste realidade

África Directo - Los Nadie from user t38 on Vimeo.

Vía

Pedro Pedreiro

Filme orixinariamente producido em Super 8. Roteiro baseado na música de Chico Buarque de Holanda, Animación en Stop motion e "Plastilina".

Realizado em 1988 por Rui Cardoso e Washington Grandino.

Grazas, Nine.

O souto escuro e perigoso

Publica Xerais este orixinal libro con texto de Miguel Vázquez Freire e ilustracións de Xosé Tomás: O souto escuro e perigoso dentro da colección Merliño. E digo orixinal porque o primeiro que chama a atención son as ilustracións: un libro absolutamente negro onde destaca o gris do debuxo e as letras do texto en branco, todo isto posto en función do medo que debe provocar o relato. Un texto que nos fala dos perigos aparentes do bosque porque alí moran animais moi, moi grandes e perigosos; tanto, que nada poden facer contra animais pequenos e nada perigosos que amosan a súa intelixencia: e é que máis vale maña que forza!
Por certo, encantoume o coelliño no seu tobo papando a cenoria tan tranquilo: é absolutamente adorable.

Cama e conto

Fermoso texto de Gonzalo Moure e fermosas ilustracións de Lucía Serrano constitúen este libro publicado por Xerais: Cama e conto. Un relato tenro e delicioso que é en si mesmo unha petición: non deixedes de contar contos aos vosos pequen@s, igual que os seguides alimentando, a lectura en voz alta, compartida, é un alimento en si mesmo que eles procuran. Porque a lectura non é individual, senón que tamén é compartida; porque axuda a soñar, porque enriquece. E para que cada lector comprenda a importancia desta lectura en voz alto, ao anoitecer, ese pequeno tempo que unha nai ou un pai ofrece a cada fill@, o libro mestura as voces das personaxes, invítanos a sentir o mesmo cá nena pero tamén o mesmo cós pais, para que non permaneza ningunha dúbida.
Un libro sobre a lectura e pola lectura. Pero tamén un libro sobre o tempo compartido, sobre a importancia dos soños, sobre a infancia, sobre a familia, sobra a maxia dos relatos, sobre a marabillosa fantasía que cada un agocha no seu interior e que grazas á lectura desvélase.
Un libro para agasallar a todas as familias que comezan a selo para que non esquezan nunca a importancia da "cama e conto".
A xente que ten asistido a encontros das Bibliotecas Escolares ten coñecido o traballo de Ballobar. Sentímonos preto do libro e das palabras e sentimentos de Gonzalo Moure para con esta xente que tanto ten traballado pola lectura e pola cultura.

Airbus Cabin of the Future

Non sei se o verán os meus ollos:

Agustín Fernández Paz e a CGENDL

O pasado 4 de xuño asistimos ao acto que promoveu a CGENDL para conmemorar os vinte anos dos Equipos de Normalización Lingüística; un acto que tiña como fin último, asemade, homenaxear a Agustín Fernández Paz. Non puiden presencialo enteiro por razóns persoais, polo que a tecnoloxía socorreume para poder aplaudir a posteriori. Por emocionante, traio o discurso de Agustín para o blogue, como un xeito de permanencia e de testemuño:

E o vídeo que a CGENDL preparou (tamén estamos nós!!!):

Aquí podedes ver todos os vídeos, as fotos... Se non puidestes asistir, paga a pena.

A miña homenaxe particular e agradecemento a Agustín:

Cando principiei neste mundo dos blogues, cando aínda non tiña nin moi claro para que servían, cando era ben pequena a compañía, recibín no que daquela era o noso blogue, o blogue da biblioteca do centro no que estabamos, un correo electrónico de Agustín Fernández Paz. Nel aplaudía o noso quefacer e brindábase a vir ao noso centro. O pulo que nos deu coas súas palabras...!!!
As circunstancias cambiaron e Anxo e eu viñemos para esta nosa casa, unha casa que fomos cimentando a base de esforzo. Tamén Agustín -sen el saber que estaba a falar coa mesma xente- animounos no proxecto. Cando o curso pasado me puxen en contacto con el para lle pedir realizarmos unha videoconferencia co club de lectura, as súas palabras de alento foron tan inmensas que xamais as esquecerei: "Teño de cabeceira moi poucos blogues; Trafegando é un deles". Estas sinxelas palabras enchéronme de orgullo.
O meu agradecemento máis sincero para este home que sen nunca mirarme soubo apoiarme no meu labor cotiá. A súa xenerosidade e bonhomía non ten parangón.

O emprego

Unha desas curtas animadas que vimos en Lalín, no festival Anirmau, e que agora atopei aquí:

El silencio del agua

Libros del Zorro Rojo achéganos un fermoso texto de José Saramago con ilustracións de Manuel Estrada: El silencio del agua é un fragmento das súas "Pequenas memorias" que fala do espertar dun neno cando a inocencia máis pura o abandona, ou cando un pequeno peixe pode co pescador-neno que tenta apresalo en van e os esforzos deste por saír vitorioso nunha loita que será desigual.
Beleza e metáfora cinguidas.

«Regresé al lugar, el sol ya se había puesto, lancé el anzuelo y esperé. No creo que exista en el mundo un silencio más profundo que el silencio del agua. Lo sentí en aquella hora y nunca lo he olvidado.»

O bosque dos libros

Creación de Abraham Méndez Ramos en Tarragona,amante da escritura, os libros e a comunicación e coleccionista de pezas e motivos sobre estes mundos. Foi creado coa fin de que todo escritor “colgue unha folla do seu libro”nun dos centenares de árbores que hai neste parque. A mensaxe é: “Vén, abraza unha árbore e planta o teu libro”.

Vía

Non á violencia contra as mulleres (CCVII)

O Leo i Arremecághona nos Premios Xerais 2011

Para seguir gozando:

Vía

Lectura pracenteira

Boísimo este vídeo que traio dende Carta Xeométrica. Non cómpren palabras cando sabemos a situación que vivimos os docentes que traballamos arreo polo alumnado.

Recendos de aire sonoro

Da man de Xerais, chega un libropoemariomusicado, ou un libro de poemas que escoitamos porque ten música, ou unha partitura que lemos porque é pura poesía. Xa sabiamos que a poesía e a música estaban intimamente unidas, pero Antonio García Teijeiro fainos unha demostración musicovisualpoética completa en Recendos de aire sonoro. Percorre o autor notas e partituras, instrumentos e cancións, para lles confirer a todos eles unha nova vida de poesía; e faino con elegancia, con ledicia, con habelencia. Sabe chegar á música de todos eles para pórnos en bandexa a música que podemos escoitar se prestamos atención, facendo fincapé nunha homenaxe xenial e auténtica a grandes músicos e cantautores. Así os versos poden da súa man peitear instrumentos de corda, colorear pianos, arrolar frautas... todo cabe neste fermoso poemario que ofrece autor para que os máis pequenos non fuxan da beleza que ambas artes, música e mais poesía, ofrecen.

Non esquezamos as ilustracións de Fino Lorenzo, quen conxuga a técnica da colaxe con grandes trazos de cores para conquistar a suxestión no lector: achegarse aos versos sen ningún tipo de temor e permitir que a harmonía poética ocupe o seu espazo.

Unha man

bica a arpa

na procura

dunhas notas

delicadas

que me encantan.

Arpa azul

cordas brancas

tremen tolas

soben baixan.

Cala o vento

na distancia

sobe a man

a man baixa

medran notas

delicadas

que me encantan
que me encantan.

Festa da lectura, do libro e da palabra

Pregón de Rosa Aneiros na Feira do Libro de Ferrol este pasado 6 de abril: un canto que lle agradecemos os docentes que convertemos o labor lector nunha das nosas prioridades. (Tivemos a sorte de coñecer a Rosa Aneiros o curso pasado, no IES nº 1 d' O Carballiño. A súa xenerosidade inmensa permitiunos compartir aulas, comida e club de lectura. O seu sorriso optimista acompañaranos sempre. A súa amizade afectiva gardámola baixo chave no corazón).

Prezadas lectoras e lectores,

Moi boas e calorosas tardes, é un pracer para min poder compartir por fin con vós o pregón desta Festa da Lectura, do Libro e da Palabra.

FERROL 1916

Cinco duros pagábamos de aluguer.
Era um terceiro andar, bem folgado.
Pola parte de atrás dava para o Campinho,
e por diante para a rua de Sam Francisco.

No segundo vivia a minha tia aboa:
Tiña unha peza cheia de paxaros disecados
que só abria os dias de festa
para que os nenos disfrutásemos nela.

Ainda vivia minha mãe
e todos os meus irmaos viviam,
e em frente trabalhava o senhor Pedro o tanoeiro,
e a grande tenda de efeitos navais mantinha o seu trafego.

Na casa tinhamos pombas
e, por suposto, un grande gato mouro;
e o mue pai era novo ainda
e no mar do mundo cada dia descobria eu unha ilha.

Via o mar da minha fiestra,
e chegavam cornetas da marinha.
E baixava os degraus duas vezes ao dia para ir à escola,
e duas vezes rubia-os de volta.

As mulheres entom usavam capa e corsé,
e íamos à aldeia em coche de cavalos,
e a rua estava ateigada de pregons de sardinhas
e de ingleses que vendiam Bíblias.

Eu tinha un pacto con Deus:
que ninguén dos meus morreria.
E o pacto era observado,
e eu confiaba na perenidade do pacto.

Todo isto fica tam longe
que aduro podo ainda lembrá-lo.
Esqueceria-o dentro de pouco tempo
se non escrebese estes versos.

Este é un fragmento dun poema de Carvalho Calero de quen celebramos o centenario do seu nacemento.

Poderiamos dicir tamén:

Temos a verba, amor, para decir: abril.
Sob as súas azas frolecerán os días.
Abril: o áer pousa unha cidade nas ponlas
das bidueiras de abril. O noso fogar é.

Viviremos, amor, decindo a verba,
queimándoa, feríndoa, labrándoa
tan doce e temerosamente que ela coide, palabra
abril,
que por nós vive, vivímola e soio é dita: abril

E falariamos duns versos de Herba aquí ou acolá, obra de Álvaro Cunqueiro, de quen tamén celebramos a efeméride do seu aniversario.

É este, abril, o mes no que comezan as feiras, o mes onde as árbores locen escintilantes os seus abrollos acabados de estrear, o mes no que as páxinas dos libros acampan nas rúas, desafían a chuvia, adoecen coa calor. Pero o papel atura, as letras resisten o envite da intemperie para se achegar ás mans dos lectores e lectoras. Con Eliot, con Rosalía, con Lois Pereiro, con centos de autores e autoras que contan historias para nós, estreamos en Ferrol o mes de abril. E estreámolo porque os libreiros e as libreiras arrastran os seus vultos de soños e nolos ofrecen como froita temperá para alimentar a ilusión e arredarnos da tristura. Da monotonía. Da friaxe da indiferenza.

Non é doado. Todos os días ao abrir o xornal, ao prender a radio, ao sintonizar o televisor, ao premer un enderezo en Internet recibimos un auténtico boureo de noticias relacionadas coa crise económica. Sabémolo porque nolo contan os medios pero tamén porque vivimos baixo a sombra alongada das penurias e das preocupacións por chegar a fin de mes. Fronte ao horizonte gris da apatía, e da desesperación os libros seguen ofrecéndonos portas abertas para a esperanza. Segue habendo un mundo agardando por nós en cada libro. Seguen querendo contarnos historias. Cousas do cotío, pulsos contra a tristura para facernos felices.

Por iso hoxe quixen traer comigo un ronsel de faíscas luminosas, un ronsel de esperanzas.

Escoitaron vostedes falar algunha vez dos Morcegos de Canido? Dos pantasmas de papel de Neda? Do Sansaliber de San Sadurniño? Do Segrel de Neda? Dos siareiros de Sofía ou de Saturnino Hermida? Saben vostedes de que lles falo? Fálolles da gran revolución silenciosa que está a sacudir dende hai uns anos as bibliotecas públicas de Galicia, tanto as dos centros de ensino como aquelas municipais. Falo dos clubs de lectura. Quen se interesa polos libros, dirán? Se á xente nova non lles gusta ler, pertencen á xeración nin-nin que nin estudan nin traballan nin unha cousa nin todo o contrario, esa xuventude tan formada e tan analfabeta para os libros... Trabúcanse. Nunca tanto se leu coma hoxe en día. Nunca houbo adolescentes con tanto acceso nin tanta implicación coa lectura. Actualmente están funcionando douscentos clubs de lectura en centros de secundaria en Galicia. Estes clubs acollen tanto a alumnado como a pais e nais que participan do coloquio, que comparten a extraordinaria experiencia lectora. Ademais destes douscentos centros están aqueles vinculados a bibliotecas municipais, tamén as que nacen ao abeiro dos centros de primaria. Só nos institutos hai en Galicia máis de cinco mil persoas que semana a semana partillan libros. Cinco mil. Pais, nais, alumnado que se enredan, que aman e odian, que medran, que coñecen a partir das páxinas dos libros. Non se conforman. Sempre queren máis. É por iso que non lles abonda con clubs, pequenos encontros nos centros públicos, nas aulas. Non, queren máis. Todos os clubs reúnense fóra de horario lectivo, nos recreos, nas pausas do xantar, polas tardes... cando poden. Renuncian ao seu lecer privado por falar de libros. De libros! Pero xa non abonda cos libros en xeral, hai clubs de lectura de manga, de novela realista, de misterio, de ciencia ficción, de poesía... Xa non abonda coas reunións presenciais, teñen blogs nos que van avanzando os progresos nas lecturas, póñenlles música, vídeos, falan de arte, organizan excursións a escenarios literarios. Tampouco abonda xa coa experiencia dos compañeiros e compañeiras de aulas. Deciden reunirse na rúa, nos parques, nas bibliotecas, con membros doutros clubs e partillar escenas, personaxes, cancións, tramas, finais felices ou tristes, citas literarias.

Deamos unha voltiña por algúns dos clubs de lectura da contorna.

NO CLUB DE LECTURA DO SEGREL DE NEDA

Están a escoitar a música que abanea os libros, a arte que camiña polo medio e medio das páxinas, a Historia que arrola unha novela. Están a ler El tiempo entre costuras de María Dueñas, A elegancia do ourizo de Muriel Barbery, A praia dos afogados de Domingo Villar

NA BIBLIOTECA DE CATABOIS, Teñen non só un clube de lectura para rapaces senón tamén para adultos, e unha armónica de cristal que nos permite ir a chimpos pola historia e coñecermos as máis diversas e interesantes traxectorias musicais. Que leron os adultos? La boda de Chon Recalde de Torrente Ballester, Farenheit 451 de Ray Bradbury ou O neno co pixama a raias de John Boyne, Tamén a Cunqueiro.

CLUB DE LECTURA DE SAN SADURNIÑO
Miguel Anxo Prado con De profundis. Tamén a Miguel Hernández.

BIBLIOTECA DO CLUB DE LECTURA DO SOFIA CASANOVA DE FERROL
Entre outros, Dan Brown, a Jean Marie Auel, Aldous Huxley, Ray Bradbury, Isaac Asímov... Neil Gaiman, Laura Gallego, J.R.R. Tolkien, Stephen King...

BIBLIOTECA "SATURNINO HERMIDA" DO I.E.S. CONCEPCIÓN ARENAL (FERROL).

El sueño del celta de Vargas Llosa, a Lois Pereiro, Fin de David Monteagudo, Unha historia que non vou contar de Cid Cabido ou A intervención de Teresa Moure

CLUB DE LECTURA DO IES Fernando Esquío NEDA, Pantasmas de papel

Le a Cornelia Funke, La casa verde de Vargas Llosa, Eduardo Mendoza, A banda sen futuro de Marilar Aleixandre..

CLUB DE LECTURA DA BIBLIOTECA MUNICIPAL DE FERROL.

Len a Domingo Villar, Bernard Schlink, Miguel Delibes, John Irving, Vicente Verdú, Gabriela Mistral, Curros Enríquez…

Saben que nos di O CLUBE DE LECTURA DO IES DE CANIDO?
Colegas, estamos a presentarvos o noso blog do Club De Lectura do IES Canido FERROL.

Os libros están a desaparecer... das mans e as cabeciñas dos adolescentes de Galicia - Spain. Pero aquí estamos nós, Os Morceg@s, para depredar os libros de actualidade que realmente nos interesan.

Os seus libros? O xiro postal, Porca Terra, O bosque dos raposos aforcados, Unha puta percorre europa, O club da calceta, Made in Galiza, O irmán dovento…

Podería seguir navegando un e mil libros máis porque as lecturas son infinitas. Porque os clubs de lectura estanse a espraiar cunha forza vertixinosa que envolve e arrastra coma unha espiral a quen cae neles. É unha revolución silenciosa realmente extraordinaria.
Non é ruidosa, nin mediática, nin dolorosa, nin interesada, nin sanguenta, nin de profundo fedor a petróleo ou gas. Aquí, nestas aulas de esperanza, falan de libros, de historias que os sacoden, de novelas e poemas que andan e desandan nas súas cabezas inquedas. É a revolución da xente nova que nos estamos perdendo porque é máis doado desprezar os seus hábitos e dicir que tolean coa tele ou con Internet ca meternos no que de verdade eles aman. No que len. No que lles gusta. No que odian. No que de verdade os fai soñar. E saben quen promove e fai virar esta espiral? Eles e elas mesmas coa axuda do profesorado quen, sen ningún tipo de compensación curricular ou económica, entrega o seu esforzo, o seu tempo, en aprenderlles a voar.
Talvez as mozas e mozos sentiran, moito antes xa da súa saída mesmo antes da súa escrita, o bater poderoso do corazón de Stéphane Hessel quen, aos seus 93 e logo de vivir a barbarie nazi e a redacción da Declaración Universal dos Dereitos Humanos de 1948, publica un auténtico éxito de vendas en Francia que agora chega á lingua galega da man de Kalandraka e na tradución de Fernando Moreiras. A obra titúlase Indignádevos! Non é un panfleto, nin un opúsculo, é unha chamada á subversión, como todas as cartas de amor:
Unha carta de amor á Humanidade. Unha carta de amor á mocidade. El dilles aos novos:

Pero hai neste mundo cousas inaceptábeis, e para velas cómpre mirar e buscar. Eu dígolles aos mozos: buscade un pouco que atoparedes. A peor das actitudes é a indiferenza, dicir “non podo facerlle nada, xa me irei apañando”, ao comportarvos así perdedes un dos elementos esenciais que conforman o ser humano, un dos seus compoñentes indispensábeis: a capacidade de indignación e o compromiso que implica.

Por iso, que este pregón sexa un convite a que fagan da súa revolución silenciosa estrondo, que abandonen os seus cuartos, que tomen a feira do libro, que deixen de ser invisibles. Porque non están sos nin soas. Somos milleiros os lectores e lectoras que seguimos amando os libros e desexando compartilos. Non somos unha minoría cativa. Non quedamos apampados coas pantallas da tele e do ordenador, seguimos tecendo historias na nosa cabeciña amasadas por outros. E esas historias bulirán a outras cabezas e de aí a outras. Esta revolución lectora é imparable, non ten fronteiras nin límites agás a nosa vontade de formar parte dela. Por iso tomen a feira, fagan do seu silencio unha experiencia compartida, tendan a man cara aos libros, abran a porta a todas as historias que aínda están por coñecer. E lean, tan só iso, lean.

Ningunha crise poderá roubarnos iso. A capacidade de mergullar nun libro e mudar con el de realidade, de historia, de mundo. A capacidade de soñar.

Porque, como remata a mensaxe de Stéphane Hessel,
A todas e todos os que farán o século XXI, dicímoslles con afecto:
CREAR É RESISTIR
RESISTIR É CREAR

E, como di Manuel Rivas no seu extraordinario prólogo titulado A nova conquista do pan:

Hai na indignación de Stéphane unha certa felicidade insurxente das palabras. Tavez o selo da Resistencia. Talvez a sensación de revivir: un rescate asociado á esperanza. Talvez o non saberse soas, as palabras. O ser partilladas. Ao cabo, esta resma de papel vibrante é de estirpe libertaria e quixotesca e vén cara a nós mentres pregoa no galope: “Este libro é feliz pois vai buscarvos.

Remato con Lois Pereiro, con ese cuspe de furia necesaria de quen celebramos este ano o Día das Letras Galegas pero, sobre todo, as súas ganas de vivir.
(Cunha bala calibre sete
sesenta e cinco
no peto máis pequeno do
vaqueiro, sei que
a miña vontade é decisiva para
escoller
o momento e o lugar. E
apálpoa cos dedos
a todas horas.)

Mala sorte

E por primeira vez desde que souben
que aínda respiraba e seguía vivo
sei o que é sentir medo a non estalo

Interrompido na mellor escea
cando estaba soñando un soño dérmico
de paixón e beleza
cunha serea distancia literaria e sabia

Só ela podía ser tan inoportuna
groseira inculta e pouco delicada
chamándome despois de ter sobrevivido
á confortable atracción do fracaso
e saber dunha vez o que era a vida
amar e ser amado.

Eu repito: todos estes libros son felices porque veñen buscarvos.