Blogue de Gracia e de Anxo, blogue de pingas e de icebergs, do que nos preocupa ou nos chama a atención, de biblioteca e de aula.
31/03/08
Pekín 2008
Atoparalo en Actualidade, China, Deporte, Dereitos Humanos, Sociedade, Solidariedade
Un xenio do realismo
30/03/08
O día da marmota
Vía La lechuza de Minerva
Ampliación da Torre Eiffel
Atoparalo en Actualidade, Aulas, Ciencia, Muller
29/03/08
Oh miña querida
Sempre hai un lugar para a poesía (XXVIII)
O xoves compartín comida con Gonzalo Moure. Na conversa, falou do poeta Raúl Vacas e do seu taller literario. E leunos algúns poemas del. Tamén o fixo despois na reunión co club de lectura. Pero alí na mesa, mentres pechaba os ollos e oía a súa cálida e harmoniosa voz, sentín que non estivese o meu alumno para comprender que é a emoción. Sentir a poesía. Sacar as tripas ao sol.
Tráiovos entón un poema deste autor que me queda pendente na miña biblioteca persoal. Ogallá tivese a voz gravada de Gonzalo e o poema que me leu, pero cando menos disfrutade da lectura deste.
BORRACHOS, GO HOME
de inédito.
RAFAEL PÉREZ ESTRADA: El ladrón de atardeceres.
Sólo nos queda recoger los abrigos y los cadáveres tristes
y salir de puntillas a la noche.
Después recordaremos nuestros ojos y la electricidad
y tus mejillas tiernas y el ruido de los vasos.
Y porque tú no te vayas me beberé la luna
en dos segundos,
pasearé a tu lado sin hablarte,
rebañaré los bordes de tus labios
y escarbaremos el mar y nuestra ropa.
Sólo nos queda en esta noche una canción de cuna
un calendario roto, una mentira más y veinte duros
para arreglar el mundo antes del lunes.
Sólo nos queda tu tabaco de pipa y un papel,
y un poema en barbecho,
y una guerra en Kosovo,
y una deuda en tu cama,
y una bomba en el pecho,
y una sed repetida
y un sueño sin hinchar.
Pero nada me importa si me quedo contigo,
mirándote nublado,
recorriéndote loco y dactilar,
arrimado a tu blusa y a tus pendientes azules
y a tu vida,
llenándome de ti, llorándote, aprendiéndote,
mojándote,
mientras miramos
el cielo sin brillantina alguna,
mientras contamos balcones
y cigüeñas dormidas
y pistachos.
Sólo nos queda una pared sin estrenar
y una pregunta
y una ambulancia negra por las calles
y una lata de alubias,
y el zumo de naranja de las sirenas.
Pero nada me importa, como antes,
si te llamo despacio, sin sufijos,
si te aprieto la angustia
con el dedo meñique
y te borro los labios con mis besos oscuros.
Y así, después de apalabrar los bares
y caminar torcidos
te llevaré a buscar en la basura,
te llevaré a soñar en los cajeros
y a gritar en las plazas sin farolas
hasta que llueva a plazos.
Sólo nos queda en esta noche un charco sin abrir
y tu portal sin ascensor y sin bombillas
y tus pecas impares
y la guerra de Kosovo
y una deuda en tu cama
y una bomba en el pecho
y una buena disculpa
cuando llegue a mi casa
y te sueñe descalzo.
Pero nada me importa si me dices tu nombre,
si me enseñas tus uñas,
si te quitas la falda,
si te quedas conmigo.
Publicado en Proceso de amor
Atoparalo en Club de lectura, Poesía
Monólogos de la vagina
Esta obra converteuse nun dos grandes éxitos mundiais do teatro. Estreouse nos 90 e gañou varios premios, traducíndose a máis de 45 idiomas e levada ao escenario en 120 países. Escribiuna a feminista estadounidense Eve Ensler, sendo o epicentro dun movemento sen fins de lucro que loita en contra da violencia cara á muller. Escribiuna despois de entrevistar a máis de 200 mulleres acerca do sexo, as relacións amorosas e a violencia de xénero. Foi creada como crítica social chea de humor e sinceridade. Unha chamada á reflexión.
Afronta o tema da vergoña que a cultura machista transmitiu ás mulleres cara ao seu propio corpo e en especial cara á vaxina. Por iso é esta a que se expresa, de xeito simple e forte.
No capítulo The Good Body denúnciase o sutil poder oculto e mediático que nas nosas sociedades demócratas impón unha certa idea da muller e do corpo feminino, en especial a través da publicidade, onde os homes impoñen ás mulleres un modelo de muller: céntrase no tema da obsesión do corpo perfecto, que non envellece nunca e sempre está tonificado.
Atoparalo en Dereitos Humanos, Lectura, Libros, Muller, Planeta, Recomendamos, Sociedade, Solidariedade, Teatro, Violencia, Violencia de Xénero
28/03/08
Xeometría fractal
Non o cres? Pois mira, mira...
Atoparalo en Ciencia, Matemáticas
27/03/08
Visita de Gonzalo Moure
Tres horas estivemos a falar con Gonzalo Moure. Máis falou el, claro, xa que -estrañamente- os integrantes do club de lectura estaban máis calados do habitual. E eu miraba as súas faces e percatábame de que o estaban porque escoitaban abraiados ao noso convidado, fascinados coa súa conversa. E esta acabou viaxando dende o Sáhara ata a mente, pasando polos soños dos animais e sobre todo pola literatura, a arte, a cultura e a vida. Porque do divino e o humano falamos nestas tres horas que a nada chegaron. Ata de física cuántica debatemos! E a frase: "la campana que no suena toca el silencio".
E quedámonos con aquilo de que "a literatura non é diversión. Le porque te vas emocionar, porque vas sentir cousas novas, le para ver que pasa".
E seguiremos lendo no noso club e no devir cotián dos nosos días, porque estou segura de termos lectoras e lectores que saben e senten e preguntan aínda que non topen resposta.
E como ata tivemos o luxo de ter un fotógrafo profesional, xa colgarei as fotos noutra ocasión. Porque este post só quería ser un pequeno agradecemento a tanta xenerosidade.
Grazas Darío pola oportunidade.
Grazas Gonzalo pola compañía.
Atoparalo en Club de lectura, Visitas
Homenaxe aos nosos teatreiros
Un xesto de amor
Un deses anuncios publicitarios que fan que se nos encolla o corazón. Un golpe directo ás conciencias.
Atoparalo en Publicidade, Solidariedade
26/03/08
Vivín na Lúa
Vía Capítulo 0
Gonzalo Moure
Atoparalo en Club de lectura, Visitas
Triki Triki Triki
Atoparalo en Publicidade
25/03/08
Escravos do fútbol
Le todo o artigo pinchando aquí: Nenos escravos do fútbol
Atoparalo en Actualidade, África, Deporte, Dereitos Humanos, Igualdade, Infancia
Papiroflexia
Joaquín Baldwin é un xove animador paraguaio afincado en EEUU que nos lanza unha mensaxe ecolóxica mediante esta historia simbólica. Con ela levou o premio do xurado no Popyy Jasper Film Festival de Canadá.
Atoparalo en Animación, Cine, Medio Ambiente
24/03/08
Dillo con flores
Unha pinga de humor para o final das vacacións (ou unha maneira perfecta para conquistar!)
Atoparalo en Humor
Retos matemáticos... e non tanto (II)
A petición do noso habitual lector bolbor aquí vos traio un par de novos retos para que vos escachedes a cabeza. Se sabedes a resposta non dubidedes en facela pública...sorte!
Reto 2.- A suma de tres cifras iguais dá como resultado 60. As cifras non son 20. Que cifras son?
Solucións ao reto anterior:
Enigma 1: unha non é dun euro, pero a outra si
Enigma 2: están ordenandas alfabéticamente
Enigma 3: el mesmo
Enigma 4: 59 ovos
Atoparalo en Matemáticas, Xogos
La tercera virgen
Atoparalo en Lectura, Libros, Novela negra, Recomendamos, Siruela
23/03/08
Aria
Nontodovanserlibros (XXIX)
Tamén colaborou con The Beatles na gravación do álbum Branco como solista na canción "While My Guitar Gently Weeps". A súa guitarra eléctrica favorita e máis utilizada é a Fender Stratocaster.
Atoparalo en Música
Antes de xulgar...
Atoparalo en Humor
22/03/08
Pola Igualdade da Muller (XXII)
21/03/08
As mellores do mundo
Entre as españolas foron seleccionadas o mosteiro de Santo Domingo de Silos, As meninas de Velázquez, O 3 de maio de 1808 de Goya e As señoritas de Avignon de Picasso.
Recomendado para os amantes das viaxes de contido cultural.
Atoparalo en Actualidade, Arte, Xeral
Día da Poesía
Bulimiando la verdad.
Trago amargo de tinta roja.
Desde y hacia:
se devuelve al mundo
el placer.
Lo que queda y crece,
el veneno.
Bulimié en la vereda
el verdadero "expulsar".
Eva Lamborghini
O Orixinal
O meu lapis vermello segue a neve.
Nos pasos liberou palabras novas.
Antes de ti soaban
cara adentro.
Despois de nós falaron.
Tamén era preciso o traballo dos corvos.
"Escuro é o meu reino cando andas".
Tiro ao chan a coroa,
compartimos o tempo
camiño do meu lapis.
"sígueme, non me sigas".
E o tempo, o tempo arde.
Arde sen deixar cinzas.
O noso viño é acedo pero é noso.
María do Cebreiro
Atoparalo en Efemérides, Poesía
20/03/08
Non á violencia contra ás mulleres (XXXII)
Atoparalo en Actualidade, Igualdade, Muller, Publicidade, Violencia de Xénero
Leopoldo Nóvoa
É nas dúas cidades rioplatenses, Montevideo e Buenos Aires, onde se manifesta, arredor dos 50, a vocación plástica de Leopoldo Nóvoa. Referentes pictóricos?: A Torres-García débelle a convición de que é posíbel abordar un tipo de pintura construtivista non nihilista; humanizada. Como Luís Seoane, cre que é factíbel definir un lugar de síntese entre a arte popular e a vangarda; unha mirada diferente sobre os obxectos cotiáns.
Como sucede coa inmensa maioría dos artistas da súa xeración, Leopoldo Nóvoa empezou sendo un pintor figurativo. Non elude os rigores do debuxo, os labores da pincelada, as estratexias da composición. Pero xa palpabrexa un afán por fuxir dos límites do cadro; coma se non se sentise satisfeito no soporte tradicional; coma se necesitase un novo medio de expresión; coma se ambicionase algo que a pintura non lle podía dar.
A primeira resurreción de Leopoldo Nóvoa como artista prodúcese no período no que decide emprender unha obra titánica: O Mural do Cerro, a principios dos sesenta. Nel topa unha moral de traballo, unha nova poética e novos materiais.
Leopoldo Nóvoa abandona a pintura figurativa. Topa a súa propia poética. Pór orde ao caos ou someterse ao caos? Este vai ser, a partires de agora, o dilema que move toda a súa obra. Nace un artista guiado pola radicalidade, pola soidade. Dunha obra titánica xorde unha linguaxe silenciosa, sintética, serea. Todas as obras de Leopoldo Nóvoa están alentadas por un instinto poético; son extraordinarios poemas visuais.
Leopoldo Nóvoa decide instalarse en París no ano 1965. Alí atopa un público. As súas obras máis significativas manteñen a vocación de saírse dos límites do cadro, envexando en certo sentido a escultura. Son baixorelevos silandeiros; feridas de luz nunha superficie enigmática. Branco, vermello, azul, cores solitarias. O rotundo artista pode asumir a poética da levidade, expresar un mundo alixeirado de peso, comunicar desde o silencio.
No ano 1979 un incendio destrúe o seu taller. O lume fai desaparecer moitas das súas obras e obriga a Leopoldo Nóvoa a unha recapitulación, non se conforma con reescribir a obra perdida, topa un novo material: a cinza. A luz pode ser negra. A cinza converterase na materia prima de moitos dos seus cadros. Negro sobre negro, pero negro sobre vivo, tremente, inquedante. Algúen que pinta con cinzas crea sombras sobre sombras.
Pero existe un Leopoldo Nóvoa de pinturas negras e un Leopoldo Nóvoa de pinturas brancas. Complementándose. Existe un Leopoldo Nóvoa que enxalza o caos, a destrución, o lume, e existe un Leopoldo Nóvoa sereno, contido, silandeiro. Esta é a contradición que fertiliza a súa obra.
A principios dos 80 a súa obra comeza a ser recoñecida en Galicia e no resto de España. Aporta á plástica galega unha conciencia da modernidade. Preto do mosteiro de Armenteira constrúe a súa casa-taller, cunha fiestra ampla que mira á ría. Sorprendentemente, é a reflexión sobre a natureza a que proporciona moitos elementos á obra de Leopoldo Nóvoa. Os seus cadros nunca están encerrados en si mesmos, dialogan co creador, co espectador ou coa mesma paisaxe. Son paisaxes do coñecemento e da meditación.
Día Mundial da Auga
Cada rexión do mundo ten o seu particular xeito de consagrar a auga, pero todas recoñecen o seu valor e o lugar central que ocupa na vida humana. As tradicións culturais, as prácticas indíxenas e os valores sociais determinan o xeito en que as poboacións perciben e xestionan os recursos hídricos nas diferentes rexións do mundo.
Propoñémosche un xogo interactivo de Unicef, non tes máis que pinchar na imaxe e aprenderás xogando a importancia da auga e do seu aforro:
Atoparalo en Actualidade, Dereitos Humanos, Igualdade, Medio Ambiente
19/03/08
En vaqueiros
Atoparalo en Medio Ambiente, Publicidade
Viaxar
Atoparalo en Publicidade
Debuxos para unha guerra
O peor é maxinar que foi deses nenos que viron esas imaxes. As consecuencias das guerras. O terror. Aprenderemos algún día?
Vía Mangas Verdes
El librero de Selinunte
É un conto, unha metáfora sobre as palabras. Como sen os libros non somos ninguén, porque sen eles perderiamos o poder evocador das palabras. O libreiro é un individuo sublime que sementa as palabras sen preocuparse do lugar en que caen. O malo é que a xente ten tanto recelo ao diferente que se sume na súa propia ignorancia. Todos agás o protagonista, contador da historia, único nese mundo sen verbas; só el terá capacidade para gardar para sempre no seu interior o poder que confiren as palabras, xa que os seus conveciños renegaran delas ata caer na existencia pobre do que vive sen elas.
Este libro é un canto á palabra, ao amor que sente este escritor por elas, un canto aos libros e a todas as historias escritas neles que nos contan a vida e a existencia atravesando o tempo e as épocas.
Como sería a nosa existencia sen palabras? Sen poder expresar o que sentimos, o que nos sucede, o que queremos contar? O cariño, a ira? Cantas situacións pode cambiar unha palabra?
Atoparalo en Gadir, Lectura, Libros, Linguaxe, Recomendamos
18/03/08
Bolboretas monarca
As pólas do "oiamel", abeto mexicano de altura, filtran a máis de cincuenta metros do chan o sol templado de inverno. Nos frondosos, avesíos e silenciosos bosques de Michoacán, en áreas que varían de ano en ano segundo o seu capricho, millóns de bolboretas monarca -en multitudinaria danza, pegadas aos troncos ou colgadas en palpitantes acios- búrlanse do frío polar que abandoaron un mes e cinco mil quilómetros atrás.
Acaba outubro e Zitácuaro, Ocampo e Angangueo serán o Benidorm das monarca até que mediando abril emprendan camiño de regreso ao seu fogar estival en Estados Unidos e Canadá. Os seus descendentes, cando morra o seguinte outono, repetirán unha das migracións máis misteriosas e fascinantes da Natureza.
Tan diminuta -11 cm coas ás estendidas- como fermosa, a Danaus Plexippus Linneo é a raíña das bolboretas, capaz de percorrer 120 km nun día, de resistir as condicións variables do clima e de vivir ata nove meses, fronte aos 24 días do ciclo vital doutros lepidópteros. A súa importancia como axente polinizador e factor de equilibrio ecolóxico son enormes, e a súa visita anual a México é en boa parte responsábel da variedade de flores e plantas que alfombran o país.
Durante o verán, a monarca vive ao este das Montañas Rochosas e nos Grandes Lagos. Cando os días comezan a acurtar e baixan as temperaturas, a bolboreta desplázase cara a latitudes máis cálidas, en busca de alimento e de calor para pasar o seu letargo invernal. Algunhas viaxarán ata a costa central de California, outras baixarán ata o profundo México, as máis ousadas poden chegar a Cuba e mesmo culminar viaxes trasatlánticas.
Aínda se descoñece como a monarca lembra a súa rota e repite o seu destino xeración tras xeración. Os patróns de voo son hereditarios, o ritmo cicadiano (o reloxo interno) as impulsaría á diáspora e a posición do sol e os campos magnéticos serviríanlles de compás. Durante o voo, evitan as montañas e aproveitan os ventos do norte que sucan os vales abertos: aproveitan as correntes para planar e só baten as ás para cambiar de rumbo. Se o ar é moi forte pregan as súas ás en "V" para controlar a velocidade, e esténdenas por completo cando a penas sopra lixeira brisa. Voan durante as horas diurnas e pernoctan en grupos sobre as árbores que topan ao seu paso.
No seu mes de travesía, a monarca aliméntase de asclepias, unha plantas tamén chamadas "linguas de vaca" ou "quebramoas" que conteñen un alcaloide velenoso para outras especies, pero que a elas sérvelles de protección. A bolboreta, unha vez asimilou o veleno da planta, adquire sabor e olor desagradables para os depredadores, ao tempo que se viste de pigmentos colorantes. a asclepia serviralle tamén de niño onde depositará as súas larvas no camiño de retorno.
En 1975 descubriuse o santuario michoacano da monarca, a uns 3000 m sobre o nivel do mar. As bolboretas agrúpanse de noite e durante os días nubrados na parte media das árbores, onde os ventos non azoutan e as temperaturas son menos extremas. Aínda así, millóns de bolboretas morren de frío; soamente a metade da poboación sobrevive ao inverno.
A mediados de febreiro comeza o proceso de apareamento: o macho inicia o cortexo perseguindo ás femias e tratando de captivalas: cargará con elas sobre as súas ás e buscará un lugar tranquilo para a unión, que pode durar máis dunha hora. A maioría dos machos morren, exhaustos, tras un desenfreo sexual que pode durar tres días. A principios de marzo millóns de bolboretas baterán as súas ás ata topar unha corrente de aire ascendente que as poña no camiño de volta á casa.
Durante esta segunda migración cada femia depositará uns 600 ovos fecundados, para despois morrer. Catro días máis tarde, estes eclosionan e brotan as eirugas, que comen a casca que as contivo. Durante dúas semanas alimentaranse de substancias tóxicas para os posibles depredadores. Posteriormente formarán a crisálida: despois de doce días emergen as bolboretas maduras que volverán ás colonias de Norteamérica.
Pero o ascenso global das temperaturas -provocado polo cambio climático- levou ás bolboretas a buscar en terreos máis altos o ambiente fresco que necesitan e a adiantar a súa partida.
Atoparalo en Ciencia, Medio Ambiente
Kama Sutra lectora
Atoparalo en Fomento da lectura, Humor, Lectura
O gato Simón
Vía Capítulo 0
Michel Onfray e o ateísmo
Para el, as relixións son unicamente instrumentos de dominación e de alienación. Afirma que os tres monoteísmos profesan o mesmo odio ás mulleres, á sexualidade e detestan a liberdade. A dúbida non é filosófica, é metodolóxica e prepara o terreo á solución filosófica. Así a utilizou Descartes. Conformarse coa dúbida é deterse no medio do camiño, un filósofo ten a obriga de facer chegar o seu pensamento a algún lado. De todos os xeitos, son os que afirman a existencia de Deus quen deben demostrala. Porque se non é así, podería afirmarse calquera cousa -como por exemplo a existencia dos unicornios-, pedir ao interlocutor que probe que o que un di é unha necidade e, fronte á súa incapacidade para demostralo, concluír que o que se está a dicir é a verdade.
17/03/08
Paz sen fronteiras
Vía La Huella Digital
Atoparalo en Dereitos Humanos, Música, Paz
Os mesmos acordes
16/03/08
Viaxe hipnótico pola ilusión
Atoparalo en Animación, Matemáticas
Humor para a reflexión
Seguimos reclamando a PAZ de todas as formas que se nos ocorren (e non nos cansaremos de facelo). Hoxe toca mostrarvos estas viñetas que atopei navegando pola rede.
15/03/08
Clásicos do rock
E que mellor para estrenala que facer unha viaxe por algún dos clásicos indispensables (para min) da historia do rock. Sei que faltan moitos, pero xa dixen que tiñan que ser quince!
Abrídevos ben de orellas!!
Atoparalo en Música
Cultura xeral
Déixovos un xogo para as vacacións. Responde a todas as preguntas correctamente e verás unha curiosa imaxe. Por certo, tamén che servirá para practicar o teu inglés!!
Veña, anímate!
Atoparalo en Xogos
Hitchcock e os matemáticos
Agardo que botedes unhas risas con este pequeno fragmento do filme.
Atoparalo en Cine, Humor, Matemáticas
14/03/08
Polución e xogos olímpicos
Atoparalo en Actualidade, Deporte, Medio Ambiente
Retos matemáticos... e non tanto
Hoxe quero retarvos. Así, en maiúsculas: RETARVOS. Propóñovos catros enigmas para que forcedes os miolos. Sodes quen de resolvelos?
Se é así, ou ben dade a resposta nun comentario ou escribídenos ao noso correo.
Veña, veña...listillos!!
Enigma 1: Teño dúas moedas de curso legal e entre as dúas suman 3 euros, pero unha, non é de un euro. Como é posíbel?
Enigma 2: Serías quen de dicirme que criterio segue esta serie de números?
"A miña familia é moi curta, eu só teño dúas irmás e a miña muller un irmán, e temos un fillo precioso, de momento fillo único, aínda que espero darlle algún irmán máis, pero volvendo á pregunta que me fixeches direiche, que o pai de quen está na foto é o fillo do meu pai."
Enigma 4: Unha velliña levaba ovos ao mercado pero a cesta nos que os levaba caella ao chan.
- ¿Cantos ovos levabas? - preguntaronlle,
- Non sei, lembro que ao contalos en grupos de 2, 3, 4 e 5, sobraban 1, 2, 3 e 4 respectivamente.
Cantos ovos tiña a velliña?
Atoparalo en Matemáticas, Xogos
13/03/08
Imaxes en primeira liña de guerra
Atoparalo en Afganistán, Dereitos Humanos, Fundamentalismos, Guerras
Censura chinesa na rede
Atoparalo en Actualidade, Sociedade
12/03/08
Escapa do tempo
O obxectivo é evitar, movendo o rato, os números e os reloxos que van caendo.
Proba sorte premendo na imaxe!
Atoparalo en Xogos
Nontodovanserlibros (XXVIII)
Atoparalo en Música
Neste blog utilizamos as imaxes con finalidade educativa. Se algunha delas estivera suxeita a dereitos de autor, rogamos que vos poñades en contacto connosco para retirala de inmediato.