Irena Sendler

Irena Sendler foi unha heroína descoñecida debido aos anos de escurantismo comunista que a eliminaron dos libros oficiais de historia.

Cando Alemaña invadiu Polonia en 1939, Irena era enfermeira no Departamento de Benestar Social de Varsovia, onde se manexaban os comedores comunitarios da cidade. En 1942 os nazis crearon un ghetto en Varsovia e permitían que os polacos controlasen o recinto por medo a unha epidemia de tifus. Irena conseguiu identificacións da oficina sanitaria, na loita contra enfermidades contaxiosas.

Comezou a poñerse en contacto con familias para ofrecerlles levar aos seus fillos e fillas fóra do ghetto. E debía convencelas. Porque os pequenos morrerían se permanecían nel.
Comezou a sacalos en ambulancia como vítimas de tifus, pero axiña collía calquera cousa ao seu alcance: cestos de lixo, caixas de ferramenta, cargamentos de mercadorías, sacos de patacas, cadaleitos...

Elaborou centos de documentos falsos con identidades novas para os nenos e nenas xudeus. E ideou un arquivo no que rexistraba os nomes dos nenos e as súas novas identidades; anotaba estes datos en pequenos anacos de papel e gardábos dentro de botes de conserva que logo soterraba baixo unha maceira no xardín do seu veciño. Alí gardou o pasado de 2500 nenos.

O 20 de outubro de 1943 foi detida pola Gestapo e levada a prisión para ser brutalmente torturada, pero nunca traicioou os nenos. Foi sentenciada a morte, mais o soldado que a levaba deixouna fuxir por ser subornado pola resistencia; desde entón tivo unha identidade falsa.
Cando rematou a guerra, desenterrou os frascos e utilizou as notas para topar os 2500 nenos; puido reunir a moitos coas súas familias diseminadas por toda Europa, outras familias foran exterminadas nos campos de concentración nazis.
Os nenos só a coñecían polo seu nome en clave: "Jolanta".

Morreu o 12 de maio deste ano con 98 anos de idade. No ano 2007 o goberno de Polonia presentouna como candidata ao Premio Nobel da Paz, que lle foi concedido a Al Gore.

Vías

Berenice Abbott

Berenice Abbott (1898-1991) é unha das grandes fotógrafas norteamericanas. En 1921 trasladouse a Europa, foi amiga de Djuna Barnes e Marcel Duchamp, durante os seus anos en París iniciou a súa serie de retratos a importantes personalidades do mundo da cultura e da arte, como James Joyce, Foujita, Coco Chanel ou Max Ernst

Pero é lembrada ante todo pola súa obra "Changing New York" na que reflectirá o vertixinoso cambio que sufriu a cidade entre os anos 1929 e 1939, e que configuraría para sempre a súa imaxe como a cidade dos rañaceos. Ademais, deixounos un soberbio documento social da figuras da cultura daqueles anos. Nesta cidade formou unha alianza coa crítica de arte Elizabeth McCausland, que duraría até a morte desta en 1965. McCausland escribiu o texto que acompañou ás fotografías de "Changing New York"

Desde os anos 40, explorou coas súas fotografías diversos fenómenos físicos. Realizou fotografías para o "Phisical Sciencie Studie Commitee", expostas despois como "The image of Physic".

Tamén publicou poemas na revista de literatura experimental surrealista-dadá Transition. E foi profesora até 1958 na New School for Social Research de Nueva York.
Fundou en 1947 a “House of Photography“ para divulgar e vender os seus inventos: unha base para a distorsión de imaxes que creaba efectos inusuais sobre as imaxes reveladas en cuarto escuro e o "autopole".

Vías

Viva Calaca

Curta de animación inspirada no Día de Mortos mexicano. Dirixida por Ritxi Ostáriz con música Voltaire.

Vía Recogedor

Se non o ves

Esta curta publicitaria, producida e realizada na India, foi galardoada con varios premios internacionais de publicidade.
"Se non o ves, ¿sabes o que perdes?":

67 persoas (incluíndo os creadores)
aceptaron doar os seus ollos
despois de ver este anuncio.

Se queres facer o mesmo
contacta
“Eye Bank Association of India”

Para algunhas persoas que perderon a visión, o trasplante de córnea é a única alternativa de recuperala. A maioría das persoas poden ser doadores de ollos.

Holi, ou o Festival das Cores, é unha festa popular que se celebra en primavera na India, Trinidad e Nepal, e dura dous días. Durante as festas, a xente pasa un día botándose auga coloreada e terras de cores. Ten un simbolismo curativo, xa que os pigmentos están feitos de plantas medicinais.

Vía Todas

O vertedoiro das viúvas

Ser viúva na India significa sufrir a morte social. Cando morre o marido dependen dos parentes quen prefiren librarse do sustento desta. 13000 delas mendigan cada día na cidade sagrada de Vrindaban.
As viúvas son de mal augurio na India. Ás veces dise que son a causa da morte do marido. Segundo o Código de Manu, unha das escrituras sagradas máis antigas, unha muller non será nunca independente. Os fillos moitas veces quedan con todo ao morrer o pai. Aínda que a lei recoñece o dereito das viúvas a herdar, na práctica moi poucas veces ocorre.

O número de mozas sorprende. Débese ao costume de casar nenas con homes maiores. E un segundo matrimonio é case imposible.

Le o artigo completo aquí.

Tempo real

Parece que o tempo é moi subxectivo, sobre todo desde a era Internet...

Vía La Huella Digital

Funcionary

Tomarse a vida con humor é esencial, aínda que haxa que encher moitos papeis, ou aínda que sexas un "cenizo" coma un amigo meu...

Vía La Huella Digital

Sempre hai un lugar para a poesía (XL)

Poema de amor de Nicolás Guillén:

No sé. Lo ignoro.
Desconozco todo el tiempo que anduve
sin encontrarla nuevamente.
¿Tal vez un siglo? Acaso.
Acaso un poco menos: noventa y nueve años.
¿O un mes? Pudiera ser. En cualquier forma,
un tiempo enorme, enorme, enorme.

Al fin, como una rosa súbita,
repentina campánula temblando,
la noticia.
Saber de pronto
que iba a verla otra vez, que la tendría
cerca, tangible, real, como en los sueños.
¡Qué explosión contenida!
¡Qué trueno sordo
rodándome en las venas,
estallando allá arriba
bajo mi sangre, en una
nocturna tempestad!
¿Y el hallazgo, en seguida? ¿Y la manera
de saludarnos, de manera
que nadie comprendiera
que ésa es nuestra propia manera?
Un roce apenas, un contacto eléctrico,
un apretón conspirativo, una mirada,
un palpitar del corazón
gritando, aullando con silenciosa voz.

Después
(ya lo sabéis desde los quince años)
ese aletear de las palabras presas,
palabras de ojos bajos,
penitenciales,
entre testigos enemigos.
Todavía
un amor de «lo amo»,
de «usted», de «bien quisiera,
pero es imposible»... De «no podemos,
no, piénselo usted mejor»...
Es un amor así,
es un amor de abismo en primavera,
cortés, cordial, feliz, fatal.
La despedida, luego,
genérica,,
en el turbión de los amigos.
Verla partir y amarla como nunca;
seguirla con los ojos,
y ya sin ojos seguir viéndola lejos,
allá lejos, y aun seguirla
más lejos todavía,
hecha de noche,
de mordedura, beso, insomnio,
veneno, éxtasis, convulsión,
suspiro, sangre, muerte...
Hecha
de esa sustancia conocida
con que amasamos una estrella.

Nos lombos

Desde o século X, diferentes editores desexaron ampliar a beleza dos seus libros engadindo certos segredos nos mesmos. E o mellor lugar para esconder imaxes agochadas era o fío do lombo destes libros que, malia estaren perfectamente á vista, ocultaban o seu segredo grazas a un xogo de posicionamento das partes da imaxe. É dicir, que só poden ser vistas cando as páxinas, no seu conxunto, son presionadas dun certo xeito. No século XVIII comezarían a xurdir verdadeiras obras de arte. Libros que, se as súas follas eran presionadas con certo ángulo, amosarían unha imaxe que, presionadas cara outro ángulo, cambiaría para representar outra escena.

O seguinte vídeo pertence a Martin Frost, un artista británico que se propón resucitar esta marabillosa técnica. Asemade, ten restaurado obras deste tipo que se atopaban en moi mal estado polo paso do tempo.

Vía Microsiervos

Coidado ao erguerse!

Unha curta de 90 segundos moi laureada titulada "Wrong side of the bed" (erguerse co pé esquerdo) na que podemos observar como lle cambia o día a unha persoa simplemente polo feito de se erguer co pé esquerdo ou co dereito. Así que, xa sabedes, e máis hoxe, luns, última semanda de vacacións:

Vía El perro flaco

Petirrojo

A miña volta á lectura despois da paréntese tiña que ser, como non, cunha novela negra dun autor noruegués: Jo Nesbo e a súa obra Petirrojo enganchoume desde o primeiro momento. Ademais de procurar unha lectura atenta polos saltos temporais e os cambios de datas, a intriga e os datos que nos dan sobre este país e a súa particular historia polo amor-odio aos nazis, a novela dá o mellor en canto a ritmo e adicción.

Lonxe queda xa o detective Kurt Wallander, a quen lle saíron moitos competidores nas súas terras, e é que a novela negra escandinava está de moda. Agardaremos a que o resto dos libros deste autor sexan editados en España, porque paga a pena, igual que agardamos a edición dos outros dous libros de Larsson: libros que se fan curtos malia a súa extensión.
Queremos máis!
En serio, se vos gusta este tipo de literatura, facédeme caso (aínda que só sexa por unha vez): lédeo, non vos defraudará.

Sebastien

Pequena e fermosa curta de animación de Geneviève Godbout:

Vía Recogedor

Chanzos mil

Chand Baori é un dos primeiros baoris construídos en Rajastán. Os baoris son "pozos en forma de tronco de cono invertido con varias terrazas unidas por tramos escalonados". É un dos máis profundos e grandes da India. Foi construído no século IX, de planta cadrada, ten 3500 pasos estreitos en 13 niveis escalonados e con máis de 30 metros de profundidade. Un dos lados está formado por templos e habitacións que servían aos rituais e aos servizos do pozo. Utilizábanse tanto por motivos relixiosos como para se abastecer de auga no inverno, a época seca.
A lenda di que foi construído nunha noite e que ten tantos pasos para que sexa imposíbel que alguén recupere unha moneda caída no fondo. Na planta superior está rodeado por unha galería con arcadas. A entrada sitúase no lado norte, cun balconada e santuarios, onde había varios templos con imaxes.

Vía Microsiervos

A peli do noso planeta

Parecen incribles as imaxes rodadas para o documental titulado «Tierra. La película de nuestro planeta». Contemplar o retrato do noso planeta antes de que sexa destruído polo home.




Vía La Huella Digital

Ser muller

Forestlove

Forestlove é unha moi boa campaña de Greenpeace contra as talas ilegais de bosques. Encántame ver á natureza en acción:

Alentan a todo o mundo a estender o amor polos bosques facendo fotos, que podedes ver aquí ou no blogue.

Vía Capítulo 0

Loito

Non sei como estaredes vós, pero eu arestora só sigo con ganas de chorar. Por todos e todas, vítimas e familiares.

Vía Vídeo
Crítica á información

Voar

Especialmente para Bolbor, que ás veces chega a esquecerse de nós (ou iso semella): uns debuxos animados rusos de Alexei Kharitidi. Palma de oro en Cannes 1995.

Vía

Voar con arte

Moitas veces colgamos aquí publicidade que nos chama a atención, por diferentes razóns. Traemos hoxe publicidade convertida en arte. Estes cinco anuncios creados polo estudo Barrie D’Rozario Murphy para a compañía aérea United son verdadeiras xoias da animación que poderiamos contemplar na gran pantalla.

Sea orchestra:



Two worlds:



Heart:



Moondust:



Butterfly:



Seguro que vos gustan.

Vía Mangas Verdes

Animaliños

Veño de topar este divertido vídeo que seguro vos arrincará máis dun sorriso: "A vida dos animais".



Vía Capítulo 0

Boas relacións

Como é natural, a rivalidade só se palpa na propia competición. Unha vez concluída, os atletas relaciónanse uns con outros e establecen novas amizades e novos amores. Pero con coidado! Nas Olimpíadas de Pekín séguese un costume iniciado xa en Barcelona 92: o reparto gratuíto de preservativos entre os máis de 10500 habitantes da Vila Olímpica.

A marca de preservativos Elasun lanzou a súa campaña comercial olímpica dun xeito axeitado para a ocasión:

Vía Islas Cíes

A face de Da Vinci

Siegfried Woldhek é un artista especializado en retratos e caricaturas que realizou un estudo sobre as aproximadamente 700 imaxes de persoas debuxadas por Leonardo Da Vinci, en busca dalgún autorretrato que amosara o verdadeiro rostro do artista (o máis coñecido é o do ancián da dereita, só un posible autorretrato de Leonardo):

Vía Microsiervos

Sulekha

Curta de animación moi orixinal de estilo hindú:

15804_Sulekha
by dar_jan

Vía Recogedor

Girl Effect

Unha boa campaña publicitaria que ten por obxectivo demostrar que, fortalecendo e apoiando ás mulleres do Terceiro Mundo, se pode transformar a realidade social e económica destes países. Amosan a capacidade de trasladar un concepto económico e social a unha linguaxe publicitaria atractiva e coherente en todas as súas aplicacións e manifestacións. O vídeo é un exemplo de explicación dun proceso complexo en conceptos sinxelos e dinámicos:



Vía Capítulo 0

Sempre hai un lugar para a poesía (XXXIX)

Delmira Agustini (1866-1914), poeta uruguaia, considerada como unha das grandes poetas da literatura latinoamericana de principios do século XX.

El vampiro

En el regazo de la tarde triste
yo invoqué tu dolor… Sentirlo era
Sentirte el corazón! Palideciste
hasta la voz, tus párpados de cera

Bajaron…y callaste…Pareciste
oír pasar la muerte…Yo que abriera
tu herida mordí en ella -¿Me sentiste?-
¡Como en el oro de un panal mordiera!

Y exprimí más, traidora, dulcemente
tu corazón herido mortalmente;
por la cruel daga rara y exquisita
de un mal sin nombre, ¡Hasta sangrarlo en llanto!
y las mil bocas de mi sed maldita
tendí a esa fuente abierta en tu quebranto

¿Por qué fui tu vampiro de amargura?
¿Soy flor o estirpe de una especie oscura
que come llagas y que bebe el llanto?

O poder da sinatura (II)

Xa hai algúns meses que vos ensinabamos a campaña que os creativos de TBWA Paris realizaban para Amnistía Internacional na que se facía incidencia na importancia das sinaturas como método de protesta contra os abusos. Hoxe queremos mostrarvos a segunda parte desta curtametraxe titulada Signature que mostra a través de imaxes cargadas de simboloxía (o negro e o branco das personaxes, a ausencia de boca no caso das vítimas) como @s perseguid@s usan as sinaturas para fuxir dos seus torturadores.

Pintura chinesa en 3D

Mergullémonos en algo tan fermoso e exótico:

Youtube

Tatuaxes

Como sabemos que vos encantan as tatuaxes, que moit@s de vós estades mesmo a pensar en facervos unha, propoñémosvos unha serie de tatuaxes literarias, para os amantes dos libros e a lectura:

Pero se o voso é a ciencia, aquí tedes tatuaxes científicas, que de todo hai...:

Vía Desequilibrios

Auga sucia

World Vision é unha organización cuxo propósito principal é traballar con nenos, familias e comunidades que viven en situacións de extrema pobreza. Entre as súas actividades quixéravos traer ata aquí esta impactante campaña publicitaria na que pretenden denunciar que 1.1 millóns de habitantes do planeta non teñen outra opción que consumir auga non potable. Parácheste a pensar algunha vez que ti poderías ser un deles?

Boogui-boogui

O xove cantante Henok Abebe reuniu a Alemayehu Eshete, unha das lendas vivas da música etíope e a Andualem Lema, intérprete de cancións tradicionais, para conseguir este divertido boogui-boogui con inconfundible sabor abisinio.

Vía Mamá Etiopía

Humor climático

Un pouco de humor antes desta ponte festeira en Galicia. Un exemplo caseiro do cambio climático...

Como nos coñecemos

Unha interesante curta de animación realizada sobre o corpo cuxo título dá nome a esta entrada. Non sei o que vos pasará a vós, pero persoalmente por momentos provócame sensacións un tanto estrañas...

O que se pode facer cun boli...

Seguro que algúns de vós estades agora preparando esas asignaturas que vos puideron quedar para setembro. Así me gusta!! Para que vos relaxedes un pouco, quérovos mostrar as habilidades que son quen de facer cun simple bolígrafo estes xaponeses.

Ollo! Non intentedes facelo que estou convencido de que teñen horas e horas de adestramento e vós tedes que estudar...

Retos matemáticos... e non tanto (XI)

Quixera presentarvos hoxe os Retos Matemáticos (Summer Edition). Que teñen de especial? Pois tendo en conta que estamos na época estival e sendo consciente de que moitos dos asiduos participantes da sección estades desconectados temporalmente da Internet, van ter un pequeno toque de picardía, humor e, por que non, de "mala lexe". Vamos, que van ser menos matemáticos que nunca... ou non.

Reto 1.- Laura entra nun bar e pide con educación un refresco. De súpeto, o camareiro saca unha pistola e apúntaa entre cella e cella. Laura dálle as grazas, toma o refresco e despídese cordialmente.

A que se debe a actitude de Laura?

Reto 2.- Os famosísimos arqueólogos Pierre Rochas e Jack Stone descobren dous cadáveres semiconxelados flotando nun iceberg no mar preto do Polo Norte e demostran doadamente que son os primeiros habitantes do mundo.

Como o puideron saber?

Reto 3.- Toby é un can con moitas manías. Cada noite antes de durmirse dá moitísimas voltas dentro do seu cocho.

Podes dicir en que volta se dorme?

Solucións ao reto anterior:
Reto 1.- c de cinco
Reto 2.- Basta con contar as letras do contrasinal
Reto 3.- Formando un tetraedro

Non todo van ser libros (XXXIII)

Un 12 de agosto de 1949 naceu en Glasgow (Escocia) un dos mellores guitarristas da historia do rock. Principalmente coñecido por ser o líder indiscutible dos Dire Straits, Mark Knopfler foi o encargado de agasallarnos con punteos de guitarra maxistrais en temas que xa forman parte da axenda musical da memoria de calquera fan do rock que se precie. Sultans of swing, Money for nothing, Brothers in arms ou Walk of life son claros exemplos do talento deste músico inglés que segue a ofrecernos grandes cancións na súa carreira en solitario.

Unha curiosidade: a pesares de ser zurdo toca a guitarra coa man dereita utilizando os seus dedos en lugar dunha púa, cando esta técnica é máis común da guitarra clásica. Será isto o que fai que as súas creacións teñan un son particular e facilmente recoñecible por todos? É posible.

Moita felicidades, Mark!!

Discover Dire Straits!

Ourense Antigo

Aproveitando a ausencia vacacional da miña benquerida compañeira, quixera recuperar outra cousiña que me enviou hai xa bastantes meses, admitindo a súa ilusión por que a colgase algún día no blogue: unha preciosa presentación con imaxes da cidade de Ourense a principios do século XX.

"Xa sabes que é a miña terriña..." Capricho cumprido!

As simetrías do café

Xa hai bastante tempo que navegando pola blogosfera atopei este vídeo da marabillosa serie Cámera Café analizado polas ávidas mentes do blogue de Nosolomates. Antes de nada, botádelle unha ollada:

Está? Non vos chamou nada a atención? Seguro? Vexamos: resulta que para a realización deste capítulo tiñan que simular unha oficina nova (a de arriba) que, en realidade, é a mesma que a de sempre. A técnica empregada consiste simplemente en voltear a imaxe de forma que todo o que estaba á dereita no piso de abaixo, pasa a estar á esquerda no de arriba, e viceversa. É o que en matemáticas denominamos unha simetría axial. Pois ben, fixádevos nos pequenos detalles e darédesvos conta de que, para gravar este sketch, os actores e actrices tiveron que facer un grande esforzo para que todo parecese "normal" xa que, traballaron á man cambiada cando simulaban que estaban na oficina de arriba. Un exemplo: cando Mari Mar mete a moeda na máquina de café, en realidade está a empregar a man esquerda se ben este efecto espello que provoca a simetría fainos pensar que o fai coa dereita. Non me credes? Mirade o video de novo e comprobaredes que hai varias cousas que parecen estrañas...

Ah! que xa o esquecía. Para entender mellor do que estou a falar, desde o blogue recoméndannos a lectura do libro "Alicia a través do espello", de Lewis Carrol, no que Alicia atravesa un espello e atópase nun mundo onde o que entendemos por dereita e esquerda se inverteu.

Agardo que vos guste esta entrada; eu tíñaa gardadiña como ouro en paño para poder ensinárvola e de paso recomendarvos que visitedes o interesante blogue de Nosolomates. Un recuncho perfecto para atopar anécdotas e curiosidades do mundo matemático.

Vía Nosolomates

El sol de los Scorta

Reglaoume meu pai este libro, El sol de los Scorta, de Laurent Gaudé hai xa algún tempo. E lamento tardar tanto en lelo, porque é unha pequena xoia que vos recomendo efusivamente. Un libro breve, de fácil lectura, que nos leva a unha Italia e a unha familia que podemos contemplar coma se alí estivesemos. Non é unha historia novidosa, a historia dunha saga familiar, claro, pero si o é o xeito de nos contar como o orgullo desta estirpe está na forza do sol desa terra tan extremadamente pobre, un orgullo que fai que saian adiante sexa como sexa, caia quen caia. Un tema de traxedia grega que nos engancha desde o principio e que nos impide deixar a lectura até rematala. Unha obra que podemos conectar con outras sagas familiares ao García Márquez e que poderiamos ver na gran pantalla, do visual que é. Unha moi boa lectura, a verdade. Un libro pequeno pero de gran tamaño. Así que... grazas papá. Por tanta poesía encerrada.

Muros

Eduardo Galeano, de quen xa falamos máis veces, le o seu texto Muros, no que fala do drama saharaui a causa da invasión marroquí, e da indiferencia do mundo occidental cara a el. Xa vos pediramos que asinarades para reclamar ao goberno español que recoñeza o estatus diplomático da Fronte Polisaria; se non o fixestes, aínda estades a tempo.

Vía Testigo Accidental

Música publicista

Estudo moi interesante sobre a música na publicidade. Resulta curioso parar a pensar na cantidade de coincidencias musicais que esta presenta. É o que ocorre, por exemplo, con "Over the rainbow" de El Mago de Oz.

Vía e YouTube

África

Topei esta presentación con fotografías de África na que dicía que hai imaxes fermosas e outras non tanto, pero que todas elas amosan a forza deste pobo. Aquí vola deixo. Paga a pena:

Stop malaria

Dende Lápices para la Paz traémosvos unha campaña para frear a malaria en África: "Cada minuto morren entre dous e catro nenos de malaria no mundo". Anualmente, a malaria mata a case tanta xente como a SIDA. O uso das mosquiteras reduce a mortalidade infantil por malaria nun 30%.
O obxectivo é recaudar 500 mosquiteras nos próximos seis meses. O primeiro envío saíu para Gambia. Cada mosquitera custa 6€. A entidade adquirirá as telas impregnadas de insecticida directamente en Senegal onde hai unha fábrica. Todos os cartos recadados serán levados a África para mercar o material.
Podedes ver no seu blogue toda a información e como contribuír. Só con 6€ axudarás a salvar unha vida. Tamén podes contactar en stop_malaria@yahoo.es

Máis información

Colabora, 1 mosquitera= 6€ = 1 vida:

2100 - 0324 - 15 - 0101013481

Olimpíadas

Tal como esperabamos dos chineses, unha inauguración espectacular. Eu, polo menos, quedei pampa. Unha pasada:

Vista cansada

Vista cansada é o título do poemario de Luis García Montero editado na preciosa edición da Colección "Palabra de Honor" da editorial Visor, ao igual que Nada grave de Ángel González, do que xa vos falei. Segundo o autor, realiza unha "apuesta optimista fronte ás inxustizas que se perpetúan". O autor mira o pasado con conciencia crítica, xa que ao pasar os anos un cansa de ver cousas, mesmo as cousas parecen cansas de si mesm as. Ademais de mirar o pasado, de falar de amor, de matrimonio, de desamor, dos seus fillos, fala tamén das súas dúbidas, do cansazo e de pesadelos.

Memoria de la felicidad:

No es injusta la vida
por estar condenada a cambiarte despacio
como yo te desnudo.

Si no fuese una pobre amistad temblorosa,
un íntimo abordaje,
el tiempo debería permanecer callado
y detrás de la puerta,
para guardar así
la verdad de tu piel y la luz de la tarde.

Desde el jardín, a voces,
los amigos nos piden que bajemos.
Quieren ir hasta el pueblo por la playa.

A las olas que llegan
no les faltan misterios que poner a tus pies,
ni arena que borrar entre tus pasos.
Mi libertad, que todo lo padece
y navega entre dudas posesivas,
al verte caminar va comprendiendo
que si tú te quedases
así, tal como eres,
salvada de las horas,
con tu cabello negro, y con tus ojos,
y con la fe de la madera limpia
que flota en tu mirada,
yo me iría alejando de ti,
cada vez más hundido,
como una luz se aleja por el mar
de una verdad robada por el tiempo.

La vida no es injusta,
aunque esté condenada a cambiarte despacio
como yo te desnudo.

Vente conmigo al frío del invierno.
Deja que todo pase
como pasa una mano por la piel,
como corre la lluvia
por el cristal de un dormitorio.
Allí se puede ser feliz. Incluso
volveremos un día,
descalzos y abrazados en la niebla,
a caminar por esta playa
cuando seamos viento.


Na páxina 83 ten un poema titulado "El profesor" que os que compartimos profesión deberiamos ler!

No sé viajar sin ti:

Deshice la maleta. Fue saliendo
doblada una ciudad con voz de lluvia.
De las perchas colgaron
los cielos rotos y la luz sumisa.
Ordené las preguntas
en la parte derecha del cajón
y a la izquierda dispuse un restaurante,
una mesa sin hambre y sin rumor de sábanas
para cenar cansado de estar solo.

Luego bajé a la calle.
En la esquina arrugada de una chaqueta negra
me detuve a mirar
la luna de las ropas interiores.
Dolía el pasaporte en el bolsillo
igual que los extraños y las tiendas cerradas.
Quise llamar un taxi. No levanté la mano.
Se paró junto a mí la desventura
de una ciudad vacía.

A media noche estaba a medio ser
en medio de la nada.

No sé viajar sin ti,
ni contarte las cosas por teléfono.

Execución de menores

Amnistía Internacional mándanos un chamamento: axudemos a parar a execución de menores. Arredor deste 12 de agosto, dous mozos iranís serán executados colgados dunha grúa; foron condenados a pena de morte por delitos cometidos cando eran menores de idade. Irán é o país que máis menores executa, en contra dos compromisos internacionais e do dereito internacional.

Preme na imaxe para asinar e poder salvalos entre todos.

El lenguaje perdido de las grúas

Gustoume moito este primeiro libro de David Leavitt, El lenguaje perdido de las grúas, e última lectura destes días; tamén del se fixo unha película, que tampouco vin. Conflitos familiares e persoais de temática gay, creo que moi ben tratados. A historia do pai é quizais máis conmovedora polo que supón de medo e resignación a vivir unha vida enganada. A obra reflicte as diferentes actitudes que se poden tomar ante unha mesma situación, a aceptación ou non, o rancor, o engano, o sexo... Este creo que está ben tratado, dun xeito normal, como os personaxes da novela, moi ben retratados, buscadores de relacións persoais e amorosas para poder sobrevivir nunha gran cidade de descoñecidos e de vidas autómatas. O título provén dun pequeno relato insertado que nos fala da difícil relación entre os seres humanos. Un libro máis que recomendábel.

Ragapella

Stop-motion realizado por Eric Power para Clear Productions. Música de Matt Ely.

Vía Recogedor

Sempre hai un lugar para a poesía (XXXVIII)

Poema de Juan Antonio González Iglesias, publicado no seu libro Eros es más, Visor.

HAY ALGO EN EL AMOR

Hay algo en el amor que pertenece
a este mundo. En los múltiples
instantes en que todo
tiene sentido desde que llegaste,
en toda la materia de pronto convertida
en regalo, pradera que pisamos,
terraza que se asoma o muralla que guarda,
también en la dulzura de los días,
en la rutina humilde de tenerte
a mi lado,
lo noto.
Pero algo en el amor no es de este mundo.
Algo que no es abstracto.
Lo pruebo, por ejemplo, en la temperatura
de tu piel, cada vez que nos quedamos
dormidos juntos, y cada mañana
en que no espero más que tu primer
beso, cuando recobras
a ciegas tu lugar entre mis brazos.
Entonces se anticipa lo que un día tendremos
definitivamente.
Para poder nombrarlo
se me hace necesaria la noción de solsticio.
No lo razono más. Es una especie
de primicia.

Nos pés

Calzamos, vestimos, comemos... na nosa vida cotiá non pensamos quen está detrás dos produtos que consumimos, quen os fabrica, se os empregados son respectados ou non...

Chegoume esta presentación co título: "Fábrica de zapatos de moda na India". Parade un momento a vela. E despois reflexionemos sobre as nosas vidas e as doutra moita xente.

Aceites esenciais, para quen?

Greenpeace denuncia os vínculos da multinacional Unilever coa destrución da selva de Borneo, deforestándoa para pór plantacións de palma da que se extrae un aceite esencial para a maioría de produtos DOVE

Vía

O que non se ve en China

O 19 de outubro de 1995 Documentos TV emitía unha reportaxe titulada "As habitacións da morte"; esta reportaxe provocou que tod@s nós quixeramos adoptar unha nena chinesa, e moita xente así o fixo. Non pasou tanto tempo até hoxe, dous días antes de comezar os Xogos Olímpicos, cun presuposto de tres mil oitocentos millóns de dólares. Moitas veces temos falado destes xogos "do horror", e Amnistía Internacional vén denunciando a constante violación dos Dereitos Humanos neste país. Outro vídeo que podemos ver é aquel no que un grupo de escaladores británicos captou a soldados chineses disparando contra tibetanos desarmados. E esta fin de semana o Semanal amosounos máis horrorosidades deste país no que a xente, simplemente, TEN MEDO. Vívese en situacións infrahumanas: 760.000 mortos ao ano pola contaminación. Isto e moito máis será o que non vexamos nas Olimpíadas do 2008:

Ademais, o antigo Pekín estrutúrabase a base de "huntong", máis de 4500 calellas que foron tiradas para a construción de novos bloques de vivendas. Cando eu visitei esta cidade hai xa tres anos levaban aos turistas a velos como restos dun pasado en pos dunha "modernización" apresurada para lavar a cara da cidade. Os habitantes destes huntong non estaban especialmente felices por seren "invitados" a abandoar a súas casas ás présas: estas derrubábanse sen un acordo sobre a indemnización que debía pagar o Estado aos propietarios, uns cartos que non chegaban "nin para comprar un váter" segundo declaracións dos afectados.

(Se premedes nas palabras destacadas en azul teredes máis información e as vías)

Mulleres sobre as ondas

Women on Waves (Mulleres sobre as ondas) é unha organización holandesa non lucrativa involucrada na loita dos Dereitos Humanos das mulleres. A súa misión é previr embarazos non desexados e abortos insalubres en todo o mundo. Traballan desde un barco que navega ata os países onde o aborto é ilegal. Ao intervir neste barco, fóra da xurisdicción do país, este non pode facer "valer os seus dereitos"; este barco está equipado con todos os medios e facilidades para realizar abortos en alta mar.

E é que as cifras son así de tráxicas: cada 8 minutos nalgún lugar do planeta morre unha muller a causa dun aborto ilegal e pouco seguro.

Vía Todas

María Blanchard

María Gutiérrez-Cueto y Blanchard naceu en Santander en 1881 e morreu en París en 1932. Nace cunha deformidade física que a marcou profundamente durante toda a súa vida; de aí que a infancia, a soidade, a tristura e as enfermidades sexan temas constantes na súa obra. En París, onde estudou gran parte da súa vida, coñece a Juan Gris e a Jacques Lipchitz, quen a introducen no cubismo, con intensos contrastes cromáticos e construción monumental na forma, e con notas expresionistas moi persoais. Segundo os críticos, non chegou a unha total descomposición da forma e limitouse a tallala en planos esquemáticos que prestaban ás súas composicións un gran rigor, pero tamén unha fluidez non incompatible cunha preciosa captación da realida. Despois desta etapa cubista, volve a unha pintura figurativa: a figura humana, principalmente seres enfermos e doentes situados en ambientes tristes, será o centro da súa obra. Son pinturas de cor delicada e ritmos angulares que reflicten a infancia, o abatemento, a tristura, a enfermidade.
Fálase dela como a do "cubismo humanizado", marcado pola súa propia situación física.

El buen pastor

Esta película conta a historia da creación da CIA, a cargo dun máis que solvente Matt Damon e un reparto de luxo, comezando polo director, que tamén sae como actor, Robert De Niro. A pesares disto, e de ser -creo- boa e interesante, faise demasiado longa e lenta, con escenas sobrantes e cargantes. A pesares disto, unha película interesante e crítica co tema, cun personaxe principal en exceso frío e distante e cara a quen o espectador chega a sentir verdadeira antipatía. O que máis resalta dunha película de espías é a falta de acción. De todos os xeitos, é un filme interesante, e que aproba de sobra.

Pasarame tamén?

Fonte da imaxe

Gafas de sol para días de lluvia

Outro libro que agardaba nos andeis, temeroso de non ser lido xa máis. Pero o verán é o que ten. Non me decidía e, sen pensalo demasiado, a man escolleu este. De lectura fácil, sen demasiadas pretensións, lese ben e é ameno. Un conto moderno, ou unha revisión da Cenicienta, onde os cartos non dan a felicidade, pero si axudan a sentila, dependendo do punto de vista das protagonistas, dúas mulleres antagónicas que só buscan unha supervivencia máis feliz que a que posúen. A novela goza dunha linguaxe literaria poética e suxestiva, ademais de sinxela que invita a seguir lendo; ademais, engancha. Non é unha obra de arte exquisita, pero cumpre o seu cometido: entretén. E ben. Con personaxes interesantes e escenas que conmoven. E con presentacións de personaxes curiosas: a presenza dun cadro mantén unha liña argumental interesante, que nos falará de sentimentos e soidades. Polo que se queredes pasar un rato agradable, aquí tedes a solución.

Ucayali

Nesta curta o autor conta as súas lembranzas ao escoitar á súa nai unha canción sobre un antigo río da selva peruana, o río Ucayali, narrando con morriña os lugares amados ao estar lonxe deles. A animación fíxose coa técnica de debuxos de sal sobre vidro iluminado.