Orixe da Lúa

Ao descubrir que a composición da Lúa era a mesma que a da superficie terrestre supúxose que a súa orixe tiña que vir da propia Terra. Un corpo tan grande en relación ao noso planeta dificilmente podía ser capturado nin tampouco era probábel que se formase xunto á Terra. Así, a mellor explicación da formación da Lúa é que esta se orixinou a partir dos anacos que quedaron tras unha cataclísima colisión cun protoplaneta do tamaño de Marte. Esta teoría tamén explica a gran inclinación axial do eixo de rotación terretre que tería sido provocada polo impacto

Para que no me olvides

Veño de ler este libro de Marcela Serrano, unha das miñas escritoras preferidas. Era o único que me faltaba, e non me defraudou, como ningún dela.

Marcela Serrano naceu en Santiago de Chile en 1951. Os seus libros defenden reivindicacións feministas (todos están protagonizados por mulleres) descubrindo o papel central da muller na sociedade contemporánea. Fai gala dun enorme coñecemento da psicoloxía humana e contaxia co seu alento creativo. As súas narracións están cheas de vigor sen demasiadas pretensións estilísticas. Fai unha defensa aberta, honesta e consecuente do mundo da muller, na búsqueda dos espazos que posibiliten o logro dunha felicidade moitas veces esquiva.
Ademais desta novela é autora de Nosotras que nos queremos tanto (1991), Antigua vida mía (1995), El albergue de las mujeres tristes (1997), Nuestra Señora de la Soledad (1999), Lo que está en mi corazón (2001) e Hasta siempre, mujercitas (2004)
Neste libro, Para que no me olvides, a autora busca unha metáfora que lle permitise falar do silencio das mulleres no seu sentido máis profundo, e farao por medio da afasia. Especial e triste é o final, sen lugar a dúbidas.
Cuando estábamos de novios, J. L. no me compartía con nadie: todo hombre cercano era una amenaza. Sin embargo, él seguía visitando a sus amigas de antes, incluso las invitaba a salir de vez en cuando. (...) Como nos han anulado nuestras diferencias. Anulado y subrayado. Ese silencio es el silencio pleno de palabras que sobran o es el silencio gastado del cansancio?

Unha muller é a histora dos seus actos e pensamentos, das súas feridas e entusiasmos, dos seus amores e desamores. É a historia do pequeno, o trivial, o cotián. É a historia de moitos homes. É a historia do pobo e da súa raza. É a historia das súas raíces e da súa orixe. É a historia do seu sangue. É a historia dunha conciencia e das súas loitas interiores. Tamén é a historia dunha utopía.

Juan Gelman, premio Cervantes 2007

O poeta arxentino Juan Gelman gaña o premio Cervantes 2007, considerado o máis importante das letras hispanas, o "premio Nobel" das letras españolas.
Orixinario dunha familia de emigrantes rusos, vive as experiencias duras da época das ditaduras cunha familia que sofre as represalias e que ten que buscar unha neta desaparecida. Nace en Bos Aires en 1930, iniciándose na poesía dende moi pequeno. Abandoa a carreira de Químicas para adicarse por completo ás letras. En 1976 marcha da Arxentina durante a ditadura militar e vive exiliado en México, onde fixa de xeito definitivo a súa residencia.
Da súa obra poética destaca Violín y otras cuestiones (1956), En el juego en que andamos (1959), Los poemas de Sidney West (1969), Fábulas (1970), Salarios del impío (1993), Sombra de vuelta y de ida (1997). Gañador de moitos premios de poesía, o autor ten un blogue no que se pode ler:

Una bitácora, en sus origenes era el armario que tenían los barcos para guardar los instrumentos del barco así como un cuaderno donde el capitán iba anotando las decisiones tomadas en orden cronológico.

Esta bitácora es un sitio singular donde se reunen los artículos de prensa, poesía, información sobre libros, premios, conferencias y demás datos relevantes del gran poeta y periodista argentino.
Un blogue non só literario, senón profundamente crítico coa política colonial dos Estados Unidos. Coas súas propias palabras, destaca que os seus temas fundamentais son os que preocuparían a calquera ser humano: o amor, a morte, a nenez, a xustiza...

Presencia del otoño

Debí decir te amo.
Pero estaba el otoño haciendo señas,
clavándome sus puertas en el alma.

Amada, tú, recíbelo.
Vete por él, transporta tu dulzura
por su dulzura madre.
Vete por él, por él, otoño duro,
otoño suave en quien reclino mi aire.

Vete por él, amada.
No soy yo él que te ama este minuto.
Es él en mí, su invento.
Un lento asesinato de ternura.

Educando en valores

Educar... que palabra tan fermosamente completa. E que palabra tan difícil de cumprir. Realmente, o fragmento que aquí vos deixamos resulta estremecedoramente odioso. E hai unha frase tristemente certeira: moito polo que chorar e pouco polo que rir. E o final... esperábel, sen máis. Porque como pretendemos educar se nós non temos valores? Si, o mundo é redondo, e que difícil é conseguir o equilibrio entre o ben e o mal...:

Mentes Cibernéticas

Está claro que a estas alturas da película, quen máis quen menos, ten claro que o futuro está na informática. Ou non...

Preme en cada imaxe para vela en grande

Persépolis

Non tiven aínda a oportunidade de ver a película (como toda boa película dubido que chegue á miña vila), pero segundo as críticas, paga a pena. Pero mentres, lede o cómic de Marjane Satrapi. A historia recente do Irán é moito máis doada de entender: non deixa de ser a mesma arrepiante fórmula do exterminido dos que non pensan coma nós.

Persépolis é a historia autobiográfica desta iraní, a historia de como medrou nun réxime fundamentalista islámico que a acabaría levando a abandoar o seu país. O cómic comeza a partir do ano 1979, cando Marjane ten dez anos e desde a súa perspectiva infantil é testemuña dun cambio social e político que pon fin a máis de cincuenta anos de reinado do sha de Persia e dá paso a unha república islámica.

Ademais de diferenciarse dos demais nenos por ser educada ao estilo occidental dentro dunha familia de clase alta e por uns pais de ideoloxía progresista e partidarios do islamismo moderados, a protagonista ten unha considerábel inquietude intelectual para unha nena da súa idade e unha notábel imaxinación que a leva a manter conversas con Deus -para ela moi parecido a Karl Marx- ou a leva a soñar con chegar a ser algún día a última profeta que siga os pasos de Xesús e Mahoma.

A historia duns antepasados ilustres, unha familia que se opón ao goberno do Sha, as manifestacións, a diferenza de clases sociais ou a marxinación da nena son pezas deste puzzle. Medrando, Marjane percátase de que o novo réxime islámico polo que loitaron os seus pais caeu en mans dos integristas e iso non trae nada bo...

Curiosidades matemáticas

Seguro que cando ías á escola ensináronvos a táboa de multiplicar; eu quero mostrarche outro xeito de saber a táboa do 9. Que che parece?

Non á violencia contra as mulleres (XXVII)

Non. Seguiremos falando deste tema. Porque este ano está sendo especialmente brutal. Porque mentres siga a existir, nós seguiremos a insistir. Porque mentres haxa maltratadores, haberá educadores, empeñad@s en facelos desaparecer. Porque algún día berraremos que fomos nós quen vencemos.

A violencia contra a muller adopta formas diversas, incluídas a violencia no fogar, as violacións, a trata de mulleres e nenas, a prostitución forzada, a violencia en situacións de conflito armado -coma os asasinatos, as violacións sistemáticas, a escravitude sexual e o embarazo forzado-, os asasinatos por razóns de honor, a violencia por causa do dote, o infaticidio feminino e a selección prenatal do sexo do feto en favor de bebés masculinos, a mutilación xenital feminina e outras prácticas e tradicións prexudiciais.
A actriz inglesa Emma Thompson participou recentemente nunha campaña para concienciar sobre o drama que sofren máis de 4000 mulleres sometidas ao tráfico sexual no Reino Unido, gravando este vídeo impresionante:

As mulleres escravizadas pola prostitución perden algo máis que os seus nomes.

Nontodovanserlibros(XX)

Hoxe quérovos abrir unha porta distinta dentro dos vosos oídos. Ímonos ir a Senegal para que coñezades a un dos representantes máis importantes dentro da música africana: Youssou N´Dour.

Artista comprometido con asuntos sociais e culturais do seu Senegal natal, axudou ao desenvolvemento da música popular do seu país, coñecida como mbalax, unha mestura do griot tradicional con ritmos afrocubanos, que apareceron na viaxe de regreso dos caribeños á África Occidental en torno aos anos 50.
A mediados dos 70 esta mestura influenciouse con ritmos de danzas senegalesas, sós de saxofón, guitarras, percusións marcadas e cantos relixiosos sufís musulmáns. Ademais, os xoves músicos senegaleses recibían influenzas do rock e do jazz norteamericano. Todo se amalgamaba nunha Dakar cosmopolita, que á súa vez trataba de descubrir a súa herdanza musical con trobadores tradicionais. Neste caldo de cultivo musical fructífero, o mbalax atopou en Youssou N'Dour o seu baluarte fundamental.

Comezou a actuar con 12 anos e en pouco tempo fíxose moi popular. Converteuse nun dos músicos africanos máis coñecidos e en Occidente coñécense as súas colaboracións con músicos como Peter Gabriel, Sting, Bruce Springsteen ou Tracy Chapman, entre outros.

En 1985, organizou un concerto pola liberación de Nelson Mandela. Actuou na xira mundial de 1988 de Amnistía Internacional: Human Rights Now! Tour e traballou para a ONU e UNICEF. Participou no proxecto Joko para instalar internet no Senegal para que así se conectara con todo o mundo. Actuou nos concertos Live 8 de Londres e París.

Cuestión de idiomas

Para que vexades a importancia da normalización lingüistica...

Proporción divina...ou divina proporción?

Na miña loita constante por tratar de mostrarvos aspectos matemáticos que están moito máis preto de nós do que pensades, tráiovos hoxe a está xanela o denominado número áureo.

Tamén chamado número de ouro, número dourado, sección áurea, razón áurea, razón dourada, media áurea, proporción áurea ou divina proporción, vén representado pola letra grega Φ (fi) e é o número irracional:
Trátase dun número que posúe moitas propiedades interesantes e que foi descuberto na antigüedade, non como “unidade” senón como relación ou proporción. Esta proporción atópase tanto nalgunhas figuras xeométricas como nas partes do corpo, na morfoloxía de diversos elementos tales como caracolas, as follas dalgunhas árbores, etc.

Pero como non quero aburrirvos coas miñas explicacións, decidín chamar a un amigo que explica todo isto mil veces mellor ca min. Prestade atención...

25 de novembro

25 de novembro: data tope.

Levamos días cunha conta atrás que moitos non soubestes adiviñar. Quizais porque todos e todas vós sabedes que unha data non significa o remate dunha peste, dunha lacra social. Que por riba dos nosos desexos está a crua realidade.

25 de novembro

Sabemos a historia deste día, sabemos que a muller é máis vulnerábel nas guerras, nos odios, nos enfrontamentos, na violencia.

Sabemos tamén, como educadores que somos, de que o uso gratuíto da violencia como xeito de reafirmación persoal sobre outro é a manifestación máis lamentábel da ignorancia. Só aquel inseguro e con necesidade de amosar a súa posición agride sen motivo.

De aí a importancia da educación, de formar aos mozos e ás mozas, ao noso alumnado por tanto, para combater de raíz as claves da existencia da violencia. Só dende a formación, dende a educación, seremos quen de combater contra ela.

25 de novembro
Dicimos NON á violencia contra a muller. Dicimos NON a calquera tipo de violencia.

En todos os países medran as denuncias de vítimas de violencia de xénero, nalgúns casos un 400% máis que hai dez anos. Mentres a policía detén maltratadores e os xuíces ditan ordes de afastamento, a mutilación xenital, un tipo de violencia contra a muller, xera novos hábitos nos hospitais.

Algúns grupos de mulleres son particularmente vulnerables á violencia: as mulleres pertencentes a minorías, as mulleres indíxenas, as refuxiadas, as inmigrantes, as mulleres que habitan en comunidades rurais ou remotas, as mulleres indixentes, as mulleres recluídas en institucións ou detidas, as nenas, as mulleres con discapacidades, as anciás e as mulleres en situacións de conflito armado.

25 de novembro

Porque todo tipo de discriminación é violencia, non o esquezamos. O maltrato pode ser psíquico, físico, pero é maltrato. As vexacións, os acosos, as desigualdades, son maltrato. E porque pretendemos e queremos un mundo de iguais, estamos hoxe aquí, unha soa voz, un único berro en contra da Violencia contra as mulleres.
As Bibliotecas Escolares Galegas, os Profesores e Profesoras dos centros de ensino galego berramos
NON Á VIOLENCIA!!!

E @s nos@s compañeir@s, profes de nenos e nenas máis pequen@s, súmanse a esta protesta acudindo aos contos. Grazas a tod@s:

Neste día no que se celebra o Día Internacional da Non violencia contra as mulleres, queremos reflexionar sobre iso. E un xeito de facelo é a través dos contos, que nos contan historias de cada día, nas que se emprega a violencia contra as mulleres dunha maneira cotiá, moitas veces sen nos decatar.

Gustaríanos non ter que celebrar un día coma este.

Gustaríanos que nenos e nenas se relacionasen sen que a diferenza de sexo marcara nada importante.

Gustaríanos que homes e mulleres falaran, falaran e falaran para resolver os seus desencontros, como lles obrigamos a facer na escola aos nenos e ás nenas.

Gustaríanos que cada quen soubese onde rematan os seus dereitos e onde comezan os da persoa que ten á súa beira.

Gustaríanos que ninguén usase a súa forza nin física, nin laboral, nin económica… contra as mulleres para conseguir os seus propósitos.

Gustaríanos que no vindeiro 25 de novembro homes e mulleres atopasen o entendemento e non ter que chorar máis vítimas.
Gustaríanos que os contos se fixesen realidade.

Hoxe, día 25 de novembro, manifestámonos. Manifestámonos contra a violencia, sexa do tipo que sexa, debemos loitar e non baixar a garda, día a día.

Non o esquezades. Todos e todas estamos implicad@s. Porque é a nosa sociedade. A sociedade de tod@s.

Non á violencia contra as mulleres (XXVI)

Aínda que mañá, 25 de novembro, sexa o día para manifestarnos, non podemos esquecer que todos e cada un dos días do ano debemos loitar e non esquecer que este é un problema que nos afecta a toda a sociedade: tod@s estamos implicad@s.
Hoxe deixámosvos a campaña creada por Wunderman para Amnistía Internacional:

Googlearse

Isto de ser un ninguén, éche o que ten...

El hombre del salto

Hai distintos xeitos de chegar a un libro; ás veces lemos por recomendación, outras por intuición, outras por pasar tanto tempo na libraría que acabas mercando non sabes cal de todos os que queres, e outras -coma neste caso- por medio dun marcapáxinas. Si, este libro compreino grazas ao marcapáxinas que o anunciaba. Vale, e porque nunca nada lera deste autor (perdónnnnnn) e falábase del para o Nobel (que despois foi para unha muller: Ben!!!)

Un dos "efectos" máis interesantes da literatura é o poso que pode deixar a lectura dun libro cando esta remata. Eses minutos ou horas nos que pensas nel, asimilando, lembrando... ou tentando esquecelo. Quizais ata poidamos medir o gusto por ese libro segundo a duración deste tempo.

Este libro deixa a un nun estado de desolación... (por que lerei eu estes libros???)
El hombre del salto é unha novela densa que nos pasea pola vida arredor dos atentados do 11-S, especialmente a dun home que sobrevive aos ataques, e tamén nos acerca a un dos terroristas nos meses previos aos ataques. E por suposto, está a figura do home do salto, quen lle dá título á novela.
DeLillo afástase dos tópicos, o derrubamento das Torres é o telón de fondo para pór en escena a un grupo de persoas destrozadas que tentan refacer as súas vidas, ou darlles sentido. A novela é gris, como as torres, e toca diversos temas nas rúas dunha cidade pantasma chea de figuras anónimas, cunha narración fragmentaria, desasosegante, deprimente, con cambios constantes de personaxes e situacións: un labirinto narrativo, un acerto técnico.
"No por ello mi vida es más interesante que la tuya. Se puede hacer que suene más interesante. Pero en la memoria, en esas profundidades non hay muchos colores fuertes ni sensaciones desbocadas. Todo es gris, todo es espera"
"En días como este escribía poemas. Tenían algo en común, la lluvia y la poesía. Más adelante fueron el sexo y la lluvia los que tenían algo en común. Los poemas solían ser sobre la lluvia, la sensación de estar en el interior mirando deslizarse las gotas solitarias..."
"Había empezado a comprender que la muerte es más fuerte que la vida. Allí donde el paisaje lo consumía, cascadas de agua detenidas en el espacio, un cielo al que nunca se le veía el final"

Non á violencia contra as mulleres (XXV)

Hoxe pídovos un anaco un pouco máis longo de atención. Buscade eses 16 minutos que fan falla para ver esta curta: asegúrovos que paga a pena. Quizais moitos de vós pensedes que isto non ten nada que ver co tema que estamos a tratar, co título, pero... a min paréceme tan elocuente, hai tanta necidade por parte duns e tanta soidade por parte da outra... Creo que resulta tan conmovedora como significativa. De todos os xeitos, agardo as vosas opinións. Veña, ánimo, opinade, aínda que xa a coñecerades:

Stitch’n’Bitch

Stich'n'Bitch son grupos de xente (a maioría mulleres, aínda que tamén se apuntan homes) que se reúnen para tecer e conversar. Estes grupos están a medrar e a proliferar cada vez máis, tamén en España (Madrid, Barcelona, Bilbao...).Nunha sociedade onde o stress fai mella, este tipo de actividades manuais gana cada día máis adept@s. Reúnense en bares, en cafés, na rúa e falan mentres traballan tecendo, bordando, cosendo, tricotando...

Nos reunimos para hacer punto, hacer media, hacer punto de media, hacer molde, hacer malla, hacer agujeta, hacer calceta, calcetar, tricotar, tejer, tejer a dos agujas, tejer a palillo…

E aquí vos deixamos a homes facendo punto:

E esta curta obsesiva de traballo da finlandesa Laura Neuvonen:

Sempre hai un lugar para a poesía (XXVI)

Xa que hoxe falamos na clase do inexorable e maldito paso do tempo, deixo hoxe un poema que quizais trate o tema dun xeito diferente. É de Ramón Buenaventura:

Envejecido

Porque no soy un árbol
ando enojado, ¿sabes?

Porque no soy un árbol, en mi tronco
nadie ha grabado nunca un corazón
persistente,
ni ninguna inicial que resulte legible
al cabo de los años.

Porque no soy un árbol, los vientos me sorprenden
en cualquier dirección,
desorientado siempre,
incapaz de defensa: insostenible.

Porque no soy un árbol, los bosques me rechazan
y un brazo en la cintura
jamás será bastante compañía.

Porque no soy un árbol
ando enojado, ¿sabes?
Soy un hombre.

Ana Mª Matute, Premio Nacional

A escritora catalá Ana María Matute foi galardoada co Premio Nacional das Letras Españolas 2007. Este galardón está considerado o máis importante deste xénero despois do Premio Cervantes e recoñece o conxunto do seu labor literario.
Naceu en Barcelona en 1926. É membro da Real Academia Española desde 1996; daquela era a única muller que ocupaba un asento nesta Academia.
Desde a súa primeira novela, Los Abel, publicada en 1948, até agora é autora de máis de corenta obras. Impartiu clases en universidades norteamericanas. Os seus libros foron traducidos a máis de 23 idiomas.
A obra na que traballou os últimos cinco anos e que espera publicar despois do Nadal, relata o paso á adolescencia de Adriana, unha nena soñadora e imaxinativa que se rebela contra o contorno familiar e social e que ten como telón de fondo a Guerra Civil.
É autroa de cantidade de libros de fantasía, gústanlle os bosques e a Idade Media. Moitas das súas obras sempre a mantiveron no máis alto, tal como recoñece este premio, no que competía con ilustres das letras como Juan Goytisolo, Juan Marsé ou Luis Mateo Díez.

Non á violencia contra as mulleres (XXIV)

Hoxe recibín unha moi boa noticia: a miña alumna de 4º de ESO, Eva, recibiu o terceiro premio no concurso "Dillo a quen maltrata". Creo que estou eu máis contenta ca ela!!!. Gústame pensar que un gran de area, imperceptible, púxeno eu...
Así que hoxe tráiovos aquí a súa carta, sirva de testemuño de todos os traballos que fixo o meu alumnado nestes días:

Síntome con forzas para poder escribirche esta carta na que quero encerrar todo o que sentía por ti. Como se este anaco de papel fose un baúl no que poder gardar o amor da miña amarga vida e tantos recordos que teño contigo, poida que só uns poucos porque calquera bo recordo que quedaba neste corazonciño esvaiuse coa última labazda que me deches. Nese baúl van tamén todas as miñas ilusións e todas as ganas de vivir un apaixonado amor contigo: e ese baúl desaparecerá para sempre, deixando pegadas moi fortes no meu corazón.

Preguntaraste por que che escribo esta carta; pois para dicirche sen medos o que por temor a eses berros desmesurados e eses apretóns que me deixaban sen alento nunca che dixen. Porque agora a que pode berrar son eu, a que lle pode berrar ao mundo que é libre.

Todo comezou un fermoso día de outono, acórdaste?, foi cando nos coñecemos, naquela aldea apartada do mundo; foi a mellor tarde da miña vida, os meus ollos desbordaban felicidade e os teus parecían amosar a mesma ledicia. Dende aquela tarde quedei namorada de ti, pouco a pouco fómonos coñecendo máis e máis, aínda que é agora cando me decato de que nunca te coñecín de verdade.

Uns meses despois fixémonos mozos, queriámonos coma ningunha outra parella, pasamos momentos tan fermosos xuntos… E así pasou un ano, dous, tres... e cando levabamos tres anos, seis meses e doce días casamos. Por aquel entón decateime de que o teu carácter era un pouco forte pero non lle dei maior importancia, e as cousas fóronse calmando… E entón pasou un ano, dous, tres, catro, cinco, e ti recibiches a nova máis fermosa que ninguén pode imaxinar, ninguén menos ti. Ese día díxenche que estaba embarazada, pensei que me darías un forte abrazo e no canto unha forte labazada, pensei que a túa cara expresaría ledicia e no canto expresaba amargura, pensei que me bicarías e no canto cuspíchesme, pensei que me dirías que nos amabas e no canto dixéchesme que non valiamos para nada, pensei que me querías, odiábasme.

Golpeáchesme, empurráchesme, cuspíchesme, insultáchesme, e ese mesmo día perdín o meu fillo, só meu. Cando te enteraches si que me bicaches, me abrazaches, me aloumiñaches sen sequera pedirme perdón, coma se nada pasase.

Agora non o podo crer; conformeime!! Conformeime con dous aloumiños, conformeime!! Parece incrible, conformeime cun bico despois de dez labazadas e cun “quérote” despois de cen “puta”. Sí, conformeime. Todos os golpes quedaron dentro de min, ocultos no meu corazón, porque sempre calei, e nunca (ata o de agora) che puiden dicir nada.

Chorei. Chorei como nunca antes o fixera. Berrei na miña profunda soidade e para os meus adentros e no canto de odiarte amábate máis e máis.

Cada noite, antes de que volveras do traballo tremía, tiña medo de se a comida non estaba ben quente ou a cama ben feita e me berrabas, e me pegabas. E a cama e a comida estaban ben feitas, foi o meu pelo o que para ti non estaba ben aquel día, aquel día no que sentín a morte a dous segundos de min.

Sempre pensei que cando un home lle pega a unha persoa que ama é porque non sabe o que fai, porque ten algún problema ou porque está bébedo. Pero ti non eras así, sabías ben o que facías malia non saber todo o dano que en realidade producías en min. Eu enganábame, mentíame a min mesma, pensando que cando me golpeabas o facías sen ter consciencia. Pero aquel día superou todos os límites, aquel día no que me ameazaches co ferro de pasar. Recórdoo como se me estivera a pasar agora mesmo. Eu estaba pasando o ferro e ti puxécheste a berrar, non che gustaba como estaba amañada, segundo ti non valía para ver, non merecía ter un marido coma ti ,agora douche a razón, nunca merecín que ningún home me puxese unha man enriba.

Eu, parva de min, pedinche perdón, sabía que dese día non pasaría, que era o meu final. Cada palabra que pronunciaba parecía poñerte máis nervioso, máis enfadado, ata que me tiraches e me ameazaches con queimarme a cara co ferro. Estaba a un centímetro de min, sentía a súa calor na miña meixela e nun instante reaccionei; que facía eu debaixo dun home que non merecía o amor de ninguén? debaixo dun home que me maltrataba, debaixo dun ser desprezable? E pensei en saír de onde estaba, poderíasme matar igual se fuxía pero que podía perder? Xa non me unía nada a esta vida, así que xuntei forzas, saqueite de enriba e fuxín.

E ata o de hoxe, hoxe, cando os recordos son amargos e as marcas da túa brutalidade permanecen na miña pel. Agora póñome a pensar e doume de conta de que eu para ti non era unha muller, era un trapo co que poder desquitar as túas frustracións. E eu, que non me daba conta de que non vivía un matrimonio nunha casa feliz, senón un engano nun cárcere.

Agora o único que podo sentir por ti é lástima, e despois de todo o que me fixeches vivir e de todo o que lograches espertar en min só che podo dicir:

Adeus.

Nontodovanserlibros(XIX)

Vale...xa sei que non é martes e que non toca esta sección neste noso-voso blogue. Pero, sabedes que día é hoxe? NON???? non mo podo crer....hoxe é Sta. Cecilia: o día dos músicos!!

E tendo en conta que me considero un "pseudomúsico", non me puiden reprimir e quería celebralo con tod@s vós. Tráiovos a este balcón unha selección de varios temas e grupos que marcaron historia dentro do rock. Sei que faltan moitos, pero seguro que varios dos que estades pensando os atopades en capítulos anteriores... só tes que premer no apartado de música do blog!!
A celebralo!!!

Non á violencia contra as mulleres (XXIII)

Grazas, novamente, a Iguales en las 3000, descubrimos esta fermosa canción que nós tamén desexamos amosárvola. Ogallá vos guste.
A canción chámase "I do" e é de Lisa Loeb. Tamén vos aportamos a letra en castelán. En inglés xa sabemos que non vos fai falla! (Os subliñados son nosos, claro)



Cuando he terminado de pensar, he terminado contigo.
Cuando he terminado de llorar, he terminado contigo.
Cuando me siento tan cansada, he terminado contigo.
Todo el mundo se siente así alguna vez, todo el mundo se siente así...
Y yo me siento así. Tu no puedes oírlo, pero yo me siento así.
Tu no puedes oírlo, pero yo me siento así.
Intentas convencerme de que lo que he hecho está mal,
Y me siento tan frustrada que no duermo por las noches,
me pides una respuesta, pero estoy tan cansada que me siento flotando, me siento flotando.
Todo el mundo se siente así alguna vez, todo el mundo se siente así...
Y yo me siento así. Tú no puedes oirlo, pero yo me siento así.
Tú no puedes oirlo, pero yo me siento así.

Yo seré ignorada.
Yo seré negada.
Podría ser borrada.
Podría ser barrida a un lado.
Me asustarás,
y me empujarás debajo de tí,
pero me siento así porque tú me amenazas.

Estoy empezando a ignorarte, he dudado de ti mucho tiempo.
Estoy cansada de darle vueltas, se que no te pertenezco.
Ahora empiezo a hacerme preguntas, nadie me amenaza.
Todo el mundo se siente así alguna vez, todo el mundo se siente así...
Y yo me siento así. Tu no puedes oírlo, pero yo me siento así.
Tu no pareces enfadado pero yo si lo estoy, lo estoy.

Sobre a Amizade

Ultimamente cavilo moito sobre o significado da palabra Amizade, consciente de que moitas veces falamos de que "estiven cun amigo" cando este é tan só un compañeiro, ou algo máis, pero non chega ao grao de Amigo. Claro que ás veces falamos dun Amigo cando en realidade este non o é. Ou pode ocorrer que lle pidamos demasiado a ese suposto amigo, subxectivamente razoando que nós comportariámonos doutro xeito. Pero quizais non o sexa porque a culpa é dun mesmo, por ter diferente concepto da amizade, ou pode ser que as circunstancias o que fan é, unicamente, separar algo que realmente nunca estivera xunto. Non sei. Eu doulle voltas e máis voltas, porque é difícil ser obxectivo cando hai moita dor xogando entre os pensamentos. E así, topei hoxe un texto que me veu moi ben, aínda que non creo que sirva tampouco para aclararme definitivamente. Será que -como din por aí- cada un sabe as súas, ou será que -como tamén din por aí- non se poder querer tanto.

En fin, vóuvolo reproducir para que me digades vós que pensades. Co voso permiso, vou sinalar algunhas partes que me parecen moi interesantes. Ah! O texto é de Javier Ortiz:

Hablaba ayer con una amiga sobre la amistad. Le decía que algunas circunstancias me han permitido ratificar algo que ya sabía: que tenemos un montón de amigos y amigas.
“¿Como cuántos?”, me preguntó.
“Entre ella y yo, varias decenas, desde luego”, le respondí.
Se asombró.
Es posible que no me explicara bien. En eso, como en casi en todo, hay que establecer grados y variedades.
Yo considero que un amigo o una amiga es una persona que está claro que se interesa sinceramente por cómo te va y que demuestra que está dispuesta a hacer ciertos sacrificios para ayudarte, si te hace falta. Y que suscita en ti una predisposición recíproca equivalente.
Pero, claro, ése es un criterio general. Luego hay que ir a lo particular.
Por ejemplo: no es lo mismo alguien que te presta un apoyo concreto en un momento concreto, sin más, que alguien que es capaz de demostrarte su aprecio de manera permanente, sin necesidad de hacer mención expresa de ello.
También hay que considerar la predisposición natural de las personas. Las hay que son espontáneamente muy generosas, en general, y las hay que administran sus favores con tanto celo que el más pequeño de los gestos merece ser valorado como una joya.
Está el caso de quien es capaz de hacer el mayor de los sacrificios por un amigo, siempre que se concrete en una sola decisión y quepa materializarla rápidamente, pero que, en cambio, jamás asumiría una responsabilidad, aunque fuera menor, que le obligara a algo paciente, sistemático y constante.
O sea, que es un asunto complicado, éste de la amistad, que admite muchos matices.
E vós, que opinades?

Alumnado blogueiro

Unha das actividades que propuxemos dende o Departamento de Lingua Galega e dende o ENL ao alumnado de 4º foi a de crear un blogue, cunha única condición: EN GALEGO. Por suposto, se non fose pola xenerosa colaboración do seu profe de Informática, Manuel Villar, nada disto sería posíbel. Somos conscientes das dificultades de moitos deles para manter ese espazo, xa que unha gran parte non ten acceso á Internet nos seus fogares. Pero a día de hoxe xa vos podemos contar que a actividade está dando os seus froitos e nos sentimos orgullosos deles. Se queredes botarlle unha ollada non tedes máis que entrar nas Estelas dos ronseis e veredes no lateral dereito ligazóns a todos os seus blogues. Descubriredes blogues futboleros, sociais, comprometidos, e... "rositas", como corresponde ás súas autoras. Aínda están comezando, pero algúns teñen un gran futuro, seguro! Noraboa!

Día Mundial da Infancia

A explotación dos nenos, unanimemente reprobada pero estendida en todo o mundo, é un dos trazos característicos da nosa época. No século XXI, esta situación contra natura é máis tráxica ca nunca: sométeselles a traballos forzados ou precoces, son vendidos e comprados como escravos, prostituídos, empregados con fins pornográficos, utilizados como soldados polos exércitos e movementos guerrilleiros, e como descoideros, sentinelas, recadeiros ou matóns polas confrarías do crime organizado; sofren encerros, abandono, mutilacións para dedicalos á mendicidade, tráfico de órganos, execucións extraxudiciais... a nada disto foxen os nenos.

Preto de trescentos millóns de nenos padecen diariamente estas innobres humillacións, acompañadas de maltratos físicos, psíquicos e morais indescritibeis. Os abusos criminais que sofren como resultado da explotación manifestan non só a violación dos dereitos fundamentais de todo ser humano, e con maior razón dos nenos, senón tamén a violación sistemática, coa máis absoluta impunidade, das lexislacións nacionais e as normas definidas polos convenios internacionais.

Resulta difícil crer que aínda existen miles de nenos que morren cada día por malnutrición ou por problemas básicos sanitarios? Os datos son alarmantes: catros millóns de recén nados morren antes de cumprir un mes de vida; entre 250000 e medio millón de xente nova perden a vista por carecer de vitamina A, e a diarrea, a malaria e as infeccións respiratorias son as causas principais de morte dos menores que viven nos países en vías de desenvolvemento. Pero isto non só ocorre nos países do Terceiro Mundo; nos países ricos son cada vez máis os nenos que viven na rúa a causa da pobreza, o abandono ou a desestruturación familiar.

En España, un 24,3% dos nenos menores de quince anos viven en situacións precarias. Quizais aínda máis preocupante é o aumento de malos tratos. No ano 2005 rexistráronse máis do dobre de casos que no 2005, 2960, concretamente.

En 1954 a Asemblea Xeral recomendou que todos os países instituíran o Día Universal do Neno, data que se adicaría á fraternidade e á comprensión entre os nenos do mundo enteiro e destinaríase a actividades propias para promover o benestar dos nenos do mundo. A asemblea suxeriu aos gobernos que se celebrase o Día na data que cada un deles estimase máis conveniente. O día 20 de novembro marca a data en que a Asemblea aprobou a Declaración dos Dereitos do Neno en 1959 e a Convención sobre os Dereitos do Neno en 1989.

En setembro do ano 2000, durante o Cumio do Milenio, os líderes mundiais elaboraron os oito obxectivos de desenvolvemento do Milenio (ODM), que abarcan dende a redución á metade da pobreza estrema até a detención da propagación da VIH/SIDA e a consecuión do ensino primario universal para o ano 2015. Aínda que os obxectivos do Milenio están dirixidos a toda a humanidade, refírense principalmente á infancia, concretamente seis dos oito obxectivos, e a realización dos dous últimos traerá melloras fundamentais ás vidas dos nenos e nenas.

Nontodovoanserlibros(XVIII)

En 1989 varios xoves irlandeses uníronse co propósito de formar un grupo: Noel Hogan (guitarra), Mike Hogan (baixo), Fergal Lawler (batería) e Niall Quinn (vocal). O grupo non posuía nada novo no que se refire a orixinalidade, con guitarras punk-pop e cancións máis ou menos amables e lineais con letras cómicas compostas por Niall, quen ademais tiña un gusto extravagante para compoñer os temas. Aquela primeira banda foi chamada orixinalmente The Cranberry Saw Us'.

Cando Niall Quinn deixou a banda, Dolores O'Riordan gañouse o rol de vocalista da banda: a súa voz pasaría a ser o elemento distintivo do son da banda. The Cranberry Saw Us deixaron de existir e xurdiron The Cranberries.

O 1 de marzo de 1993 publícase o seu primeiro disco Everybody Else Is Doing It, So Why Can´t We? Musicalmente o disco fusiona o pop-rock tradicional inglés de finais dos 80, co folk e os ambientes místicos irlandeses. Liricamente as súas letras expresan un punto de vista inxenuo, onde Dolores abandona o mundo terrenal para adentrarse cara un mundo idealista cheo de esperanza e soños. Este disco sería o primeiro dunha serie de éxitos entre os que por riba de todo destaca o seu archicoñecido tema Zombie.

A personalidade das cancións dos Cranberries débese a que Dolores pertence a ese grupo de cantantes que durante os 80 e 90 fixeron da súa interpretación vocal, un instrumento que rompe cos moldes das regras vocais melódicas e facéndose totalmente protagonista da canción. Dolores posúe unha voz sobrecolledora que pasa do máis mínimo susurro ao berro en tan só un intre.

Na actualidade, o grupo desfíxose ou, como eles din " tomanse un descanso " pero todos os seus fans desexan que algún dia volvan e nos volvan namorar coas súas cancións.

Discografía básica

• Everybody Else Is Doing It, So Why Can´t We?
• No Need to Argue
• To the Faithful Departed
• Bury the Hatchet
• Wake up and Smell the Coffee

O xardín das palabras

Cantas veces nos faltan palabras? En cantas ocasións tentamos expresar algo ao que non lle temos o nome correcto? Pois tamén pode ocorrer todo o contrario, e se non, fixádevos no vídeo:

(Vía Biblioríos)

Non á violencia contra as mulleres (XXII)

Na actualidade, a violencia contra a muller segue a ser unha lacra que constitúe unha violación dos Dereitos Humanos e as liberdades fundamentais e impide total ou parcialmente á muller gozar de ditos dereitos e liberdades.

A violencia contra a muller constitúe unha manifestación de relacións de poder historicamente desiguais entre o home e a muller, que conduciu á dominación da muller e á discriminación na súa contra por parte do home e impedido o adianto pleno da muller.

ALAS ROTAS

Te agradezco que quieras
acariciar mi espalda,
pero sé delicado, te lo ruego:
las cicatrices de mis alas rotas
todavía duelen con los cambios de tiempo,
y las ilusiones perdidas me queman
con la furia de mil arpones de fuego.
Siempre elegí el número equivocado
en el juego de la vida y el amor:
dolor, soledad, humillación y miedo
¡Va todo al perdedor!
Pero al fin logré escapar de esa cárcel
forjada por la vergüenza y el terror,
y jamás volveré a ella,
lo juro por ese dios
que nunca se dignó escuchar
mis gritos de rabia y de dolor.
La vida es un regalo fascinante,
la vida me sorprende día a día.
Sé que mis alas crecerán de nuevo
y podré volar muy lejos de la desdicha.

Lidia H.

Hai. Ou non

Hai erros que se lembran toda a vida. Hai palabras que se repiten inconstantes. Hai bágoas que non cesan un instante. Hai acenos que se esquecen antes de comezalos. E hai textos que se escollen.

Coma este. De Luis Rivera

Personas hay que se sienten acosadas; hay personas que no saben que acosan; otros son acosados y no se enteran. Otros saben que acosan y son felices.
No todo el mundo sueña lo mismo cuando sueña: no todo el mundo sueña; hay quien nunca ha soñado; tal vez existan en el mundo dos personas que sueñen lo mismo al mismo tiempo, pero nunca lo sabrán.

Hay quien siente nostalgia de su infancia; hay quien odia su infancia; hay quien no la recuerda; hay quien no cree que la infancia sea una edad feliz.

Una calle conduce a un solo lugar para quien la transita, cuando la transita: en otra ocasión conducirá a otro lugar; una calle te lleva a una aventura de amor; otra a vivir una desgracia; alguna a ningún sitio y sin embargo deambulas por ella: estás perdido, estás perdida.

Hay personas que nunca te dirán que te quieren; pero te quieren. Hay personas que nunca te dirán que te odian: tal vez intenten destruirte. Hay personas que te quieren y te odian al mismo tiempo. Hay quien nada, te desconocen, o son los indiferentes, que nunca te ven aunque tanto te conozcan.

Hay traiciones. Hay olvidos. Vuelven a haber traiciones. En la memoria queda un sabor amargo: la memoria es como un paladar. Perplejidad ante uno mismo.

Hay libros que nunca están donde deben. Otros están siempre delante recordándonos que no nos hemos dignando visitarlos. ¿Para qué? Son como un familiar molesto; no le damos conversación para que no nos abrume; bastante es que viva con nosotros. Hay libros que hemos perdido entre viajes y mudanzas pero nos da lo mismo, los tenemos guardados.

Hay amores que nunca sucederán: podrían ser los mejores.

Hay amores que de los que se debería haber desistido mucho antes: acaban siendo un engorro, fomentan el complejo de culpa.

Hay horas en las que uno no está. Hay horas en las que uno está. Hay horas en las hay demasiada gente.

Hay quien te mira; hay quien no te mira. No se tiene el mismo saludo para los dos. Suele suceder que el más cordial sea para el segundo. ¿Seducción? ¿Hastío? ¿Juego?

Hay creencias y supersticiones que son la misma cosa. Hay creencias que no justifican el creer en ellas. Hay supersticiones que son divertidas. Otras, creencias y supersticiones son detestables.

Hay quien dice "te quiero" demasiado a menudo; hay quien nunca. Los dos suelen dejar a otra persona en desasosiego.

Tenemos un cajón de la memoria lleno de mensajes que nunca hemos entregado al receptor. Queda el mensaje y el receptor se ha ido, definitivamente.

Mañana no es nunca lo que debiera ser, porque acaba siendo hoy.

Hay días de mañana. Hay días del ayer. Un solo día es el de hoy y ese es el comprometido. Ninguno más.

Nada vale más que una verdad. Cierto. Nada vale más que una mentira. Cierto. Sobre el mismo asunto, verdad y mentira pueden ser inciertas.

Cada segundo que pasa no tiene entidad alguna; no es posible sentirlo; es tiempo sin acción. Si me quedara un segundo de vida me moriría.

Hay personas que aman. Hay personas que son amadas. Hay personas que aman y son amadas. Hay personas que no aman y son amadas. Hay personas que aman a otro que no les ama y son amadas por otro al que no aman. Hay personas que lo son todo a un tiempo. Otras son muchas cosas durante mucho tiempo. Algunas nada, nunca.

Hay vida, hay tiempo. Luego ya no, ni la una ni lo otro.

Non á violencia contra as mulleres (XXI)

Levamos varios días falando do 25 de novembro. Pero, sabedes por que este día e non outro se celebra o Día da non violencia contra a muller?

Patria, Miverva e Mª Teresa Mirabal foron tres loitadoras sociais nadas na República Dominicana e que tiveron a valentía de loitar pola liberdade política do seu país, opoñéndose firmemente contra unha das tiranías máis férreas que tivo Latinoamérica, a de Rafael Leónidas Trujillo. Por esta actitude foron perseguiddas, encarceradas varias veces e finalmente brutalmente asasinadas o 25 de novembro de 1960.

Este día, Miverva e Mª Teresa foron visitar a seus homes ao cárcere, en compaña da súa irmá Patria. Foron interceptadas nun lugar solitario do camiño por axentes do Servizo Militar de Intelixencia. Conducidas a un canaval próximo, foron obxecto das máis crueis torturas, antes de ser vítimas do que se ten considerado o crime máis horríbel da historia dominicana. Cubertas de sangue, destrozadas a golpes, estranguladas, foron postas novamente no vehículo no que viaxaban e guindadas a un precipicio, coa finalidade de simular un accidente. O asasinato das irmás Mirabal produciu un gran sentimento de dor en todo o país, pero serviu para fortalecer o espírito dun pobo desexoso de estabelecer un goberno democrático que garantise o respecto á dignidade humana.

En honor a estas irmás, cada 25 de novembro conmemórase o Día Internacional da Non Violencia contra a Muller, establecido no Primeiro Encontro Feminista Latinoamericano e do Caribe celebrado en Bogotá no ano 1981.

As irmás Mirabal son tamén coñecidas e representadas como as "Bolboretas", por ser este o nome secreto de Minerva nas súas actividades políticas clandestinas en contra da tiranía Trujillista.

Recoméndovos a lectura da novela En el tiempo de las mariposas, de Julia Álvarez, unha historia novelada da vida destas tres irmás, amena e interesante, da que tamén se fixo unha película. Aínda que o lin hai tempo, lembro que falaba a outra irmá que quedou viva para relatar toda a historia e para manter vivo o legado da loita dunhas mulleres que crían na Liberdade e na Igualdade.

A película está protagonizada por Salma Hayek.

Ambas as dúas serviranvos para afondar máis no tema de xeito entretido.

Latinoamérica, a vista de cóndor

Impresionante é a reportaxe fotográfica de "National Geographic" na súa revista de outubro, de fotos aéreas de Centro e Sudamérica: Throught the eyes of the condor, baseada na exposición do mesmo nome. Hai de todo, animais, cráteres, poboacións... todo, dunha beleza espectacular. Un cúmulo de sensacións captado pola cámara e o ollo privilexiado de Robert B. Haas.

Mulleres poetas do 27

Carlos Pineda reivindica ás poetas da Xeración do 27, esquecidas ou arrinconadas en case calquera antoloxía. Primeiro habería que preguntarse cales son as razóns deste esquecemento, entendendo por tal non só a negación a lembrar, senón a eliminación definitiva de toda referencia ou imaxe. Son razóns simplemente sociohistóricas ou son razóns estéticas? Responde quizais ao feito diferencial de ser muller?

1.- Concha Méndez (Madrid, 1898 - México, 1986)

Poeta madrileña, amiga de Luis Buñuel, García Lorca e Rafael Alberti, pronto publica o seu primeiro libro, Inquietudes (1926). En 1933 establécese en Londres coa súa parella, o poeta Manuel Altolaguirre, onde fundan a revista hispano-inglesa 1616; porén, o proxecto editorial no que participará e será clave para a poesía española será a revista Caballo Verde, dirixida por Neruda. No ano 1991 edítanse as súas Memorias habladas, memorias armadas, na editorial Mondadori.

Foi posuidora dunha poesía contida na súa expresión e dunha impresionante soltura rítmica que lle confire ao seu alento poético unha cualidade de transparecia que engana tras unha primeira lectura. Poeta áxil para esconder tras a enunciación pura (calculada estratexia da sorpresa conceptual), profundas críticas á condición humana signada polo cinismo e o sarcasmo.

Quisiera tener varias sonrisas:
Quisiera tener varias sonrisas de recambio
y un vasto repertorio de modos de expresarme.
O bien con la palabra, o bien con la manera,
buscar el hábil gesto que pudiera escudarme...
Y al igual que en el gesto buscar en la mentira
diferentes disfraces, bien vestir el engaño;
y poder, sin conciencia, ir haciendo a las gentes,
con sutil maniobra, la caricia del daño.
Yo quisiera ¡y no puedo! ser como son los otros,
os que pueblan el mundo y se llaman humanos:
siempre el beso en el labio, ocultando los hechos
y al final... el lavarse tan tranquilos las manos.

2.- Ernestina de Champourcín (Vitoria, 1905 - Madrid, 1999)

Coñece en 1930 na tertulia do Café Regina (á que asistían escritores como Valle Inclán ou Max Aub) a súa parella sentimental, o poeta Juan José Domenchina, quen morre en 1959. Publica nestes anos: En silencio (1926), La voz en el tiempo (1931) e Cántico inútil (1936). Marcha a México, onde publica Cárcel de los sentidos (1964) e Poemas del ser y del estar (1972); aquí traballará para a Revista de Occidente. En 1972 regresa a España, publicando en 1993 Del vacío y sus dones, demostrando un gran alento poético silenciado só pola morte.

A súa poesía é intimista, mirando cara ao ámbito do relixioso desde o corpo, seguindo a tradición hispánica da poesía mística e usando un vocabulario que intensifica a súa efectividade poética porque contén o abraio do divino no cotián.
La oración:
Ese muro implacable, tan ciego, tan callado…

y yo a los pies del muro con mi sed y mis ansias,
yo sola, rodeada de todo lo que esquivo…
¡Qué lucha de lo inútil contra la pura esencia!
Un reflejo en el muro… una luz resbala
sobre esa cal inmóvil de un blanco impenetrable…
¡Es Tu sombra, Señor! Qué minuto de gloria.
Y después… qué silencio en qué sombras de noche.
Aquí estoy todavía… Yo sé que existe el pozo
donde dormita el agua que ofreciste a mis labios.
Yo sé que sólo falta una grieta en el muro;
la que yo podré abrir mientras espero y amo.
Dame fuerzas, Señor. Aunque transcurran siglos
me encontrarás aquí, rendida y obstinada,
soñándote y amándote mientras pasan las horas,
mientras mi sed de Ti va adelgazando el muro…

3.- Josefina de la Torre (Palmas de Gran Canaria, 1907 - Madrid, 2002)

Desenvolveu un intenso labor novelístico a carón de Luís Buñuel. Aos vinte anos publica Versos y estampas, con prólogo de Pedro Salinas, e en 1930 Poemas de la isla. En 1968 publica o seu terceiro poemario, Marzo incompleto, co que pecha un ciclo caracterizado, entre outras cousas, polo tema amoroso abordado desde a complementación dos opostos ao xeito de Descartes: a partida e a espera, o silencio e o beixo, o desexo e a permanencia, dicotomías que manteñen en tensión a súa poesía, unha poesía que non promete amores ideais, senón humanos, é dicir, necesitados de dor, sufrimentos e a promesa do encontro.

Foi tamén actriz e guionista.

Tú en el alto balcón...
Tú en el alto balcón de tu silencio,

yo en la barca sin rumbo de mi daño,

los dos perdidos por igual camino,

tú esperando mi voz y yo esperando.
Esclavo tú del horizonte inútil,

encadenada yo de mi pasado.

Ni silueta de nave en tu pupila,

ni brújula y timón para mis brazos.
En pie en el alto barandal marino

tú aguardarías mi llegada en vano.

yo habría de llegar sobre la espuma

en el amanecer de un día blanco.
Pero el alto balcón de tu silencio

olvidó la señal para mi barco.

Y me perdí en la niebla de tu encuentro

–como un pájaro ciego–, por los años.

Non á violencia contra as mulleres (XX)

Que me dicides da publicidade? Somos conscientes de ver a violencia sexual en anuncios e non desbotalos por iso? Non credes que se debería facer algo? Porque é importante non confundir o uso de mensaxes eróticas nun plano de respecto mutuo coa violencia sexual que se manifesta en forma de submisións, sutís ou non, de dominacións varias, de plasmación de desigualdade de roles, de uso de persoas (mulleres) como obxectos...

Os homes do Kalahari

Grazas ao blogue Fogonazos, descubrimos que:

Durante os últimos 20000 anos, os homes do Kalahari sobreviven nunha das zonas máis áridas da Terra, un deserto de 500000 quilómetros cadrados, cun nome que na lingua aborixe (Kgalagadi) significa "gran sede". Porén, non se trata dun auténtico deserto. Nalgunhas zonas prodúcense precipitacións intermitentes e hai xeitos mesmo de topar auga.
Hoxe en día quedan uns 100000 bosquimanos distribuídos entre Botswana, Namibia, Angola e Sudáfrica. Pero son moi poucos os que aínda manteñen o modelo de vida tradicional baseado na caza e a recolección. A maioría viven como pastores, traballando de gratis, polos alimentos ou salarios mínimos como xornaleiros. Ao longo dos últimos anos os diferentes gobernos fóronos desprazando e arrebatando as terras.
A película "Los dioses deben estar locos" falaba dos bosquimanos, aínda que desde un punto de vista algo distorsionado, proporcionando secuencias memorables como esta:

Porén, a situación actualmente parece que ten empeorado perigosamente, por algo falamos de África. A maioría viven alcoholizados e drogados nunha especie de reservas. Ademais poden permanecer varios días sen comer e sen desfalecer grazas ao consumo dunha planta chamada "hoodia" que agora as multinacionais de produtos dietéticos pretenden roubarlles mediante a patente do compoñente da mesma que produce a saciedade. Coma case sempre, hai xente que loita a favor dos bosquimanos para que estes coñecementos non poidan ser patentados polas multinacionais. Outro exemplo máis do abuso absoluto da globalización, en occidente quitan ao que seguramente é o pobo máis pobre do mundo o pouco que teñen... para que os gordos adelgacen!

Van Gogh

O tesón e as ganas de traballar -máis de 800 cadros en nove anos como pintor- que demostrará Vincent Van Gogh ao longo da súa corta vida son encomiables e definen claramente a biografía deste magnífico pintor neo-impresionista.

Van Gogh obtivo a gloria artística despois de morto. E, xa no século XX, a súa figura acadou a categoría de mito. Entón, o valor da súa obra empezou a multiplicarse. No mercado do arte, as súas pinturas e debuxos atinxiron prezos astronómicos.

Repítese ata o cansazo que só vendera un cadro en vida e que o pouco que gañaba investíao en materiais para seguir pintando. Así se nutriu artificialmente o valor do mito. Un dos seus sete xarróns con xirasoles e os seus lirios pasaron a estar entre as telas máis caras.
Pero o legado de Van Gogh non se extendeu moito máis alá. Atribúese ao seu carácter e aos rasgos individualistas do impresionismo francés o fracaso da súa colonia de artistas. E isto tamén alimenta o valor da súa excepcional obra.

Deixámosvos aquí unha boa representación da súa obra que vai acompañada de frases célebres que che convidamos a ler...

Non á violencia contra as mulleres (XIX)

Un novo libro sobre o tema: Trátame bien. Nel recóllese o testemuño de dezaoito mulleres que sufriron maltratos físicos ou psicolóxicos dentro dunha relación sentimental, pero superárono ou están en camiño de facelo. As protagonistas son mulleres de diferentes idade, clases sociais e condicións que ofrecen unha panorámica decididamente plural.

Un texto, sen dúbida, de denuncia pero, sobre todo, de reflexión e esperanza.

Esmeralda Berbel foi finalista en 1993 do Certame de Relatos Breves Imaxes de Muller e publicou o conto No me dijo. Ese mesmo ano obtivo o premio de narrativa castelá da Fundación La Caixa co conto Dormir y despertar. A Asociación Progresista de Mulleres Montserrat Roig premiou o seu conto Albahaca en 1998 e o relato Amapolar no ano 2003. No ano 2002, con El hombre que pagaba noches enteras, publicou o seu primeiro libro de relatos.

Esmeralda Berbel
Trátame bien
Alba editorial

Planeta Terra

De non sermos capaces de coidar o noso planeta...

Non á violencia contra as mulleres (XVIII)

En 1979, a cantante estadounidense Gloria Gaynor interpretaba a súa famosa canción I will survive (Sobrevivirei) da que houbo todo tipo de versións. A súa voz enchía de optimismo unha letra preciosa que vos ofrecemos en castelán -aínda que estamos seguros de que non vos fai falla- por se vos perdedes algunha palabra en inglés.

1. Al principio estaba asustada, petrificada
no podía dejar de pensar que no podría vivir sin ti.
Pero entonces pasé muchas noches
recordando todo el mal que me hiciste
y me hice fuerte.
2. Y aprendí a salir adelante sola
Y ahora vienes del espacio exterior
Llego y te encuentro aquí con esa mirada triste
3. Debí cambiar esa estúpida cerradura
debí hacerte dejar tu llave
Si hubiese sospechado que volverías para molestarme
4.Vete, sal por al puerta,
y ciérrala al salir,
por que no eres bienvenido aquí nunca más
¿No eres tú el que me hizo tanto daño con tu adiós?
5. ¿Crees que me rompí en pedazos?
¿Crees que me deshice y morí?
Oh, no, no, yo sobreviviré.
Oh mientras sepa como querer permaneceré viva
Tengo toda mi vida para vivir,
tengo todo mi amor para dar y sobreviviré
Sobreviviré, hey, hey
6. Necesité toda mi fuerza para no desmoronarme, y trabajé duro para reparar los pedazos de mi corazón roto
7. Y pasé muchas noches sintiendo pena de mi misma. Solía llorar.
Y ahora levanto la cabeza muy alta para gritar.
Ya no soy esa pequeña persona encadenada y enamorada de ti
8. Y te dejas caer por aquí
y esperas que esté libre
Ahora guardo mi amor para alguien que me ama
vete de aquí...

A evolución da especie

Aquí che traemos a interpretación da evolución da especie feita polos Simpson. De todos os xeitos, non me podo crer que Hommer sexa o último eslabón.

Un pouco de humor, que boa falta fai nestes tempos!

Utilidades dos libros

Empregando seis mil fichas de dominó, catrocentos pneumáticos, cincuenta frigoríficos, corenta e cinco armarios, seis coches... e dez mil LIBROS! fíxose este anuncio, "Tripping Point", o máis caro da historia: 10.000.000 libras. Fíxoo a compañía británica AMV BBDO para a cervexa Guiness, que conmemora así o seu oitenta aniversario.

Bágoas

Non sei se a vida é un riso e unha bágoa. O que si sei é que é unha sucesión de meteduras de pata.

Guardé mis lágrimas congeladas.
Una, para recordar el instante de la felicidad.
La otra, para no olvidar que existe el dolor.

(Graciela Barrera)

Non á violencia contra as mulleres (XVII)

Onte falabamos de datos en España. Que ocorre noutros países? E se nos afastamos ata países árabes, por exemplo, Irak? Como é o tratamento da muller? Hoxe, só vos vou ofrecer un exemplo dramático, tanto que é capaz de nos cortar a respiración. Sen imaxes.
Sabedes moi ben a situación caótica que vive ese país, todos os días vemos funestas imaxes de atentados e mortes, sabemos da inxustificada ocupación de Estados Unidos, maxinamos o horror e a traxedia que vive a poboación civil. Pero hai noticias que nos devoran as entranas. Coma esta:
En Bashika, ao norte de Irak, unha moza de 17 anos pertencente a unha secta yazihi (dunha minoría kurda) foi apedrada e lapidada ata a morte por un grupo de familiares, todos homes. Tardou 30 interminables minutos en morrer. Cal foi o seu crime? Converterse ao islman para casar co seu mozo musulmán.
Agora dicídeme canto de longo é este camiño que debemos percorrer...